Breek de dag, tik een eitje

Of gewoon; geen zin, inspiratie om weer eens flink te hakken, snijden en weet ik veel, dus maar een eitje gebakken als avond-eten. Ook lekker en warm.

Thuisgekomen van mijn werk maar direct een wasje in de machine gedaan, kan ik het zo ophangen.

Van de week met mijn moeder naar stad en de buurt geweest waar ze geboren is - als verlaat verjaardagcadeau,  en ze had al van een tante enige jaren terug gehoord dat haar geboortehuis er niet meer stond. Dat was vervangen door nieuwbouw. Ze was blij verrast toen ze zag dat het huis van haar Opa en Oma, tegenover haar geboortehuis er nog wel was. De hele straat nog. Wel gerenoveerd - nieuwe deuren en kozijnen en soms een woonlaag erop gebouwd, maar nog heel herkenbaar. Nu wonen er veel jonge mensen en juppen. We liepen een rondje door de wijk en ze zag ook nog haar oude school. De boom in de tuin was oud en dik en stond er vast al toen zij hier op school zat. Nou ja...hij stond wel in het Katholieke gedeelte van de schooltuin, dus waarschijnlijk speelde ze hier niet, want zij was van de Gereformeerde afdeling. In de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw waren die 'zuilen' nog strikt gescheiden.

Ook kon ze me aanwijzen waar de bakker zat, - zeer bekend in deze stad dit merk -, waar de man woonde waar haar moeder op maandagochtend altijd emmers heet water kocht voor de was. Hele leuke informatie allemaal. En ze zag de kerk waar aan het einde van de oorlog wittebroden werden uitgedeeld die door de bevrijders waren gedropt. En het park waar ze vaak speelde, want ze woonde op een bovenhuis en dus geen tuin of balkon.

(Achterkant van het huis van haar Opa en Oma, wel een balkon. En in die uitbouw zat het toilet).


Was die ochtend ook even langs het graf van mijn vader gegaan om daar een lichtje op te zetten. Alweer bijna 3 jaar geleden dat hij overleden is.
Mijn moeder moest haar verhaal kwijt, want ik hoorde veel, heel veel over het hoe en wat van mijn vader's geestelijke ziekte/ziektebeeld en hoe die aan het licht kwam in hun relatie en hoe die was doodgezwegen door de familie van mijn vader en van mijn moeder. Hoe mijn vader naar buiten toe heel sociaal en voorkomend was, maar in huis een heel andere man was. (Tsja...dat wist ik allang).

Ik vertelde mijn moeder dat ik het een moeilijk verhaal blijf vinden, want ik ben ook kind van mijn vader. En hoeveel vader zit er in mij? Kijk ik in de spiegel zie ik die Willem Duijs kop als het ware.

En bovendien, kan ik nog steeds moeilijk begrijpen dat mijn moeder 50 jaar bij hem is gebleven, 50 jaren van geestelijke en lichamelijke krenkingen. En niet alleen van haar maar ook van ons, de kinderen.  Zwanger geworden van hem, keer op keer; na een kind weet je toch hoe hij in elkaar zit? Ook daar heeft ze wat meer over verteld, dus vroeg ik haar wat ze dacht toen ik aangaf dat ik ging scheiden. Zag ze zichzelf in mij; alleen dan niet in staat om actief te handelen? Hoe voelde dat?

Ze vertelde over het egocentrische karakter van haar moeder - zo kwam zij in de ochtend nooit uit bed om haar kinderen aan te kleden, eten te maken of naar school te brengen, dat moest mijn moeder zelf doen en voor haar zusje!!) de slapheid van haar vader en hoe haar jeugd was en hoe ze heel lang heeft gedacht dat ze haar lot (mijn vader dus) moest ondergaan, want toch niks waard.

En verdomme zeg: als ik dan vertel dat ik toch even naar het graf van die vader ben geweest omdat ik die vader van mij ondanks alles niet haat, maar ook zie hoe hij iemand moest zijn die hij niet kon zijn, misschien daarom milder ben dan ik ooit ben geweest, dan jank ik en is mijn moeder gewoon niet in staat om op te staan en me even vast te houden. En zelfs dat snap ik van haar. Dat ze dat niet kan. Maar heb ik wel nodig. Iemand die me even vasthoudt.

Dus onthou ik maar weer dat ik dit wel doe bij mijn kinderen (tot vervelends aan toe...hahah!!). En dat ik ze het liefst elke dag laat weten dat ik van ze hou en ze bewonder. Maar dat ik ook besef dat ook ik mijn fouten heb gemaakt en nog steeds maak. Dat ik nog steeds aan het leren ben, maar dat de belangrijkste les die ik te leren heb dat ik er mag zijn. Om die cirkel te stoppen van mensen minderwaardigheidscomplexen aanpraten of erin rammen.

Dat waren dus wat diepgaandere gesprekken dan 'de rozenstruiken staan er weer mooi bij dit jaar'.