Ik zit hier heel alleen Kerstfeest te vieren...

En ik vind het goed.

Heb nog een aantal documentaires staan die ik opgenomen heb, de twee laatste delen van Wolf Hall nog te bekijken en verder nog wat Blendle-leeswerk.

Geen verplichte bezoekjes waar je al het hele jaar tegenop ziet, maar je dan toch maar doet 'want dat hoort zo', geen wekenlange strooptochten in de supermarkten voor exclusieve hapjes die je de rest van het jaar niet eet, of misschien wel niet van houdt, maar ook dat 'hoort' zo. Ik heb de ingredienten in huis voor erwtensoep en dat is goed zo. Ga ik zo direct maar eens maken.

Maar eigenlijk dekt de titel de lading niet geheel. Want ik ben dan wel alleen, maar ik weet dat er genoeg mensen om me heen staan die echt om me geven.  En dat het ook aan mij is om dat te zien.

Heb niet zoveel budget dat ik spontaan kan besluiten om maar even langs familie te gaan, - reizen met openbaar vervoer is duur - alhoewel er altijd wordt gezegd in mijn familie dat 'spontaniteit' zo op prijs wordt gesteld. Als je spontaan langs komt, dan komt het echter nooit gelegen. En het lijkt wel alsof de snelwegen richting mijn familie altijd een bordje hebben met eenrichtingsverkeer. Mijn woonplaats is onvindbaar in de familie-tomtom. Dus moet ik ophouden met me schuldig voelen dat ik vandaag lekker thuis blijf. En morgen ook.

En het bijzondere is dat mijn broers en zussen vrijwel allemaal (meerdere) auto's hebben, maar zich niet kunnen voorstellen dat even een paar tientjes besteden voor een treinreis voor mij niet zomaar meer kan. Ja, het kan nog wel, maar ik zit als een havik op mijn budget. Maar goed; we gaan niet zuur zitten doen; kijk naar wat je wel hebt. En dat is alweer veel. Heel veel.

Gisterenavond was ik door mijn zoon en zijn vriendin uitgenodigd om lekker te gaan zingen op een groot marktplein in de stad aan het S paarne. En daarvoor hadden ze gekookt in het huis van zijn vriendin en nee mam...jij hoeft helemaal NIETS mee te nemen of te doen. Bel maar als je thuis bent van werk. Waar ik te horen kreeg dat we ook nog de laatste week van december geen werk hebben. Hoera! Volgende week ook vrij (onbetaald).

Werd ik gisteren dus heerlijk opgehaald en hoefde ik alleen maar te genieten. Soms moet ik mezelf knijpen dat ik zulke leuke kinderen heb!

Hadden ze een gerecht gemaakt wat bij ons thuis jarenlang favoriet was met Kerstmis! Wat een leuke ontdekking; dat zoiets simpels als iets lekkers koken met Kerstmis kennelijk is blijven hangen. Maakte ik het niet, dan stonden mijn kinderen beteuterd in de pan te kijken. En wat rook het altijd heerlijk, al de dag ervoor want dan trokken de smaken er nog lekkerder in.

Als ik eerlijk ben, dan mis ik dat wel. De gezelligheid van deze dagen, de tafel mooi gedekt, genieten van samen ontbijten, later brunchen en in de avond met elkaar eten. Ik eet nu al jarenlang in mijn eentje en ja...dat is niet altijd feest.

En lekker dat ze gekookt hadden!

Daarna reed mijn zoon zijn auto naar zijn eigen huis in zijn eigen stad - waar al zijn maten of al naar familie waren of aan het werk waren - en pakten de fietsen om naar dat grote plein te fietsen. Het was zo leuk om in zijn stad te fietsen en de gezelligheid  van een stad, in plaats van de gesloten voordeuren van een vinexwijk te ervaren.

En tijdens het zingen ook genieten van een Volle Maan, wat heel bijzonder schijnt te zijn met Kerstnacht. Daarna pakte ik de nachtbus en zoonlief en zijn vriendin hun fietsen en rolde ik heel vroeg in de ochtend, want de bus gaat maar eenmaal per uur dus nog even een klein uurtje wachten, mijn bedje in. Maar met een voldaan gevoel. Of kwam dat door de lauwe gluhwein?
Ik hoorde dat mijn dochter en haar man vandaag net als zoonlief ook even bij hun vader langsgaan om wat kadootjes voor hun zusjes en broertje te brengen voor onder de boom. Lief toch!

En dochterlief vraagt me al een tijdje wat ik voor Kerstmis wil. En nee mam, wij hoeven niks hoor, (maar toch maar aan een vestje voor haar aan het breien en voor schoonzoon die het altijd koud heeft lekkere thermo-handschoenen van een leuke Deense winkel). Nu was ik van de week een tulband aan het maken, in het kader van doe het zelf, dan is het lekker, en toen maakte ik kortsluiting in mijn mixer omdat de kneedhaken met elkaar in contact kwamen, doordat die een beetje loszaten, niet in de mixer, maar bij de soldeerpunten zeg maar.

Ook handig als je net een hele schaal met boter, meel, rozijnen en eieren hebt staan en voor die ene keer een echt vanillestokje gebruik. Dus met de hand maar verder gemengd, maar dat is even wennen als je dat niet dagelijks doet en de tulband was dan ook niet luchtig maar nogal compact. En bleef ook nog eens plakken in de vorm, dus het was meer band dan tulband. Wilde de tulband meenemen naar zoon maar dat heb ik maar niet gedaan.

Verder moeten mijn kinderen allebei werken met Kerstmis en is het dan altijd al ingewikkelder om deze dagen bij elkaar te zijn. En we weten inmiddels dat het niet om deze twee dagen in het jaar draait.

Zou het liefst nu eigenlijk wel bij een familielid willen zijn want hij dacht een familiekerst te gaan vieren maar zit nu alleen. Nooit fijn als een relatie de dag voor Kerst wordt afgebroken.  Dan is die afstand tussen ons heel vervelend. Gelukkig hebben we Skype.

Toch is een echte aanraking nooit te vervangen. De warmte voor jou van een ander letterlijk voelen. Weten dat je aangeraakt bent. En gezien bent. Er toe doet.

Kreeg vandaag ook nog een idee voor een extra bron van inkomsten:

Kerstinkomen