En hoe hij vindt dat mijn moeder mijn vader zo snel mogelijk uit huis uit heeft gewerkt nadat de psychiatrie haar daar de mogelijkheden toe bood (toen woonden wij allang niet meer thuis, dus daar kan ik niet over oordelen; ik weet alleen dat mijn vader toen al beginnende Alzheimer had in combinatie met psychoses en andere zaken die helder denken nogal onmogelijk maakten).
Het stemt me verdriet dat mijn moeder denkt dat ze door te sussen en pappen en nat te houden de beste keus heeft gemaakt voor haar gezin en nu die gezinsleden volwassen zijn, ze er allemaal een geheel andere mening op na houden. En natuurlijk heeft ieder zijn eigen visie vanuit een ander uitgangspunt.
Achteraf, ja achteraf kijk je de koe in de kont. En is het makkelijk praten als jij zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. En de lamgeslagenheid en vooral angst niet herkend. Mijn moeder heeft - naar eigen zeggen, want ook dat trek ik soms zelf in twijfel... - van diverse psychiaters te horen gekregen dat mijn vader bij haar vertrek haar zou opzoeken en vermoorden. Dus bleef ze maar.
Ik denk zelf eerder dat mijn vader het type man was die heel snel een nieuwe vrouw zou vinden, charmant als hij was. In zeer bedekte termen geeft mijn moeder ook aan dat hij dat ook al tijdens hun huwelijk deed.
Vertelde mijn broer dat het enige wat ik denk wat ik kan doen is het in mijn leven anders doen. En dan nog maak ik fouten, misschien ook wel dezelfde fouten als mijn ouders. Omdat ik niet beter wist, omdat ik dat zo gewend was, omdat ik me nog moest ontwikkelen en leren.
Dus ik zal niet zeggen dat ik het beter heb gedaan dan mijn ouders. Wel anders. Beter is niet aan mij om te beoordelen.
En dan lees ik ergens over een vrouw die bij hoog en bij laag beweert dat ze er voor zorgt dat het ondanks een agressieve en gestoorde echtgenoot het thuis toch echt gezellig is. En dat haar kinderen er door haar weinig van merken.
Dat greep me aan. Want juist kinderen hebben zulke gevoelige antennes voor wat er onderhuids speelt. Maar wordt aan hen gevraagd of het leuk is thuis, zullen er maar weinig papa en mama afvallen, want ook die loyaliteit is berucht.
Maar denk ik terug aan hoe ik gespannen was in wat voor stemming mijn vader nu weer zou zijn, of mijn moeder, dan was het bijna nooit onbezorgd. Altijd op eieren lopen. Je moeder niet boos maken en je vader al helemaal niet, want dan kreeg je nog een mooie klap voor je kop erbij. Of een opmerking dat jij later toch nooit iemand zou krijgen, want te lelijk en nog dik bovendien.
En nooit eens dat mijn moeder me in haar armen nam en me zei dat ik haar mooie dochter was. Oh nee...dat was gereserveerd voor een zusje die later kwam, uit een ver oosters land. Oh oh oh...wat was dat een mooi meisje.
Kinderen krijgen is zeer simpel (voor de meesten), maar ze opvoeden en ook nog tot evenwichtige mensen begeleiden is topwerk. En aan niemand wordt een diploma gevraagd of een VOG of andere zaken. Raar toch?
3 opmerkingen:
Volgens mij neem je altijd iets van je eigen opvoeding mee in de opvoeding van je eigen kinderen. Al wil je dat niet. En die basis wordt zo vroeg al gelegd...
Wel verdrietig wat je hebt mee moeten maken zo te lezen. Want zo hoeft het niet en moet het niet, toch?
Mijn vader zei een maal tegen mij dat ik moest oppassen dat ik niet te dik werd. (bij 1,70 en 55 kilo en 15 jaar...) en dat leverde me een jarenlang eetprobleem op. Ik wil niet indenken wat jarenlang zulke opmerkingen met je doen.
Die loyaliteit... ja, die maakt veel slachtoffers :(
Zo herkenbaar jouw ervaring. Ik was jouw moeder, zeg maar. Ik vergeleek mezelf met een jongleur, alle ballen in de lucht houden. Tot ik zag dat er een bal viel.. en dan is de keuze klaar, kiezen voor de kinderen. En al waren ze "pas" 9 en 12, wel getekend door het leven met een psychotische vader. Dochter nu in een kliniek om haar angsten te bevechten. (15 jaar na vertrek van pa!) en zoon op zijn mannelijke manier alles buitensluiten wat herinnert aan de tijd van vroeger. Nee, ik had nooit gedroomd van "en nu ga ik eens een lekker gebroken gezin op de wereld zetten". De vader overigens ook niet, denk ik. Dus jouw lamgeslagenheid en angst zijn zo herkenbaar. En veel van je acties en denkpatronen van nu, kun jij niet helpen. Komen van daar. Dus je mag trots zijn op jezelf dat je het zo anders doet als moeder.
Wat moeilijk zeg, ik denk dat iedereen het beste probeert te doen.
Kinderen zijn heel gevoelig, die merken de spanning wel degelijk.
Toch wel fijn dat je er met je broer goed over kan praten, dan hoor je het ook weer eens van een andere kant.
Een reactie posten