Het was fijn om met twee oud-collega's een overleden collega te herdenken die nu alweer zes jaar geleden de druk van het leven en vooral zijn baan niet meer aankon en uit het leven stapte. Hij was ontzettend eenzaam.
Nog maar twee mensen die aan hem denken. Op zijn begrafenis stond het hele bedrijf de dag voor Kerst met tranen in hun ogen rondom zijn kist. Ook de managers die vonden dat hij maar weer de draad op kon pakken na heel lang niet goed in zijn vel te hebben gezeten.
Vond en vind het zo tekenend voor deze harde maatschappij waarin niet jouw waarde als mens telt, maar je productiviteit en effectiviteit.
Waar je wordt gemeten en bekeken naar je bezit, je carriere, je waarde in geld wordt bezien en waar Kerst pas echt Kerst lijkt te zijn als je hele supermarkt in huis hebt gehaald.
Dan ben ik dus helemaal niets meer waard. (Is sarcastisch bedoeld lieve lezers...ik snap inmiddels dat mijn waarde niet zit in mijn baan, mijn auto, mijn huis of mijn financiele toestand).
9 opmerkingen:
Knuffel. Ook ik herdenk nog steeds een collega die er plotseling niet meer was.
...ik dus ook niet...
Maar rijk en gelukkig voel ik mij...!
OpnieuwBegonnen: Naarmate je meer doet in de samenleving heb je meer contacten. Bij jou denk ik aan man met hond, twee kinderen, je moeder en de veren van je huidige werkgever plus de lezers van je blog....
De begrafenisdiensten van mijn overleden tante van 97. De hele kerk was vol en bij de broodmaaltijd 150 mensen, zoveel mensen als je oud bent, dat zie ik bij mij nog niet zo gebeuren.
Met mijn ochtendwandelingetje heb ik de muizenissen uit mijn hoofd gewerkt.
..ik neem de laatste regel niet met een korrel maar met een kilo zout! ...anders zou ik zeggen: je moet een flinke schop onder je kont hebben!!
Kom nou, je weet ook wel dat je waarde als mens niet afhangt van je baan en banksaldo. En jij hebt verdorie een baan. In mijn omgeving mensen van allerlei pluimage, met en zonder bezit. Werkelijk niemand heb ik ooit betrapt op dergelijke uitspraken. Vind de laatste alinea van deze blog tenenkrommend.
Echt wat te negatief. Ik heb geen baan, maar ben wel degelijk veel waard. Niet in geld, want man verdient geen bakken met geld, hoor. We maken tijd voor elkaar en voor anderen. Op onze manier. Daar zijn veel mensen ons dankbaar voor. Ook veel niet, maar die tellen niet. Geef jezelf credit!
De maatschappij is keihard, maar je doet jezelf tekort door te zeggen dat je niets waard bent!
Het zegt eigenlijk heel veel over de mensen die oordelen over een ander...
Wie is er nu arm??
Arm zijn is de waarde van het leven niet meer inzien, volgens mij heb jij daar geen last van. En wat ze allemaal zeggen s....t eraan toch? ;)
Ergens snap ik wel dat die gedachten bij je opkomen, maar ze zijn geheel onnodig. Ze klinken ook wel een beetje zelfmedelijdenachtig, maar ik heb makkelijk praten, dat weet ik heus wel.
Het gaat me natuurlijk niets aan, maar waarom zoek je niet een poetsadres of dagje kinderoppas om je inkomen op te krikken? Ik heb dat in het verleden ook gedaan en 't geeft je net iets meer financiële armslag.
Een reactie posten