Dat is fijn, want wat is er behoefte aan geduwd worden!!
Merk dat ik - om met G. Joling te spreken "er de kracht niet meer voor had/heb". En dan is het fijn om te merken dat er echt wel mensen zijn die dit opmerken, ook al denk ik dat ik meestal onzichtbaar ben.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om te vragen. Of om te krijgen. Omdat ik niet snap kennelijk dat ik dat waard ben. Dat ook ik wel eens 'moeilijk' mag zijn. Dus niet altijd lief en braaf in de pas lopen. Onzichtbaar proberen te blijven, want zo deden wij dat altijd. Maar ja (oeps!!!), met maar heel matig resultaat.
Deze warme zonnige dagen had ik heel veel moeite ermee om braaf op mijn werk te zitten en toch heb ik het wel gedaan. Want behalve braaf ben ik ook nog eens van de berekende en weet ik dat ik nu deze inkomsten niet kan missen. En nou ja, deze gevangenis heeft airco en gratis koffie.
Smelt ik alleen maar als ik om 18.00 klaar ben en 15 graden van binnen naar buiten moet overbruggen. Smolten de pondjes ook maar direct!
Kortom: ik ben blij met deze duwtjes in de rug en die komen van allerlei kanten. De kunst is om ze te leren herkennen en niet langer als een eenling me te blijven voelen. Er zijn aanduwers.
2 opmerkingen:
Je moet van jezelf gaan houden Cellie!
Ieder mens is waardevol, jij ook, vooral voor je kinderen!
Geniet van de aandacht en liefde die je krijgt en accepteer het, want je bent het wél waard!!! Dikke knuffel!
Zelfvertrouwen en eigenwaarde is iets wat je je kunt aanleren. Geloof me maar (-:
Een reactie posten