Een bijzonder jaar, alweer. Met als allerbijzonderste dat mijn kleindochter geboren is. Nu alweer een maandje oud. Da's niks natuurlijk qua leeftijd en als mensen me vragen hoe het met haar gaat zeg ik vaak dat ze al praat en volgende week haar eerste scootertje krijgt. Maar wat een schatje is het, zo lief, zo zacht, zo eigen. Die kleine vingertje, die voetjes.
Maar ik besef maar al te goed het wonder van een kind mogen krijgen. Dat voor veel mensen dat niet zo gewoon is en zo eenvoudig gaat. En soms helemaal niet. En dat sommigen het niet aandurven om moeder te worden.
2016 is ook het jaar waar mijn inkomen nog lager was dan ooit. Bijstandsniveau. Terwijl ik daar wel keihard voor moet werken en werk doe waar ik helemaal simpel van word.
Waar ik tijden kende dat ik me volslagen onzichtbaar voelde, niet meer nodig. Ook niet meer optimistisch over mijn werktoekomst. Wel realistisch, maar ook dat moeten accepteren doet pijn. Misschien zit mijn persoonlijke groei in het accepteren en niet het constant bevechten van hoe dingen zijn.
Een jaar waarin ik dacht dat ik wel eens eventjes van de diagnose Diabetes af zou komen. Dus het nog niet accepteerde dat het zo is. En in plaats van goed voor mijzelf te zorgen, was ik daar niet meer toe in staat. Nou ja, minder in staat. Ik maakte verkeerde keuzes, ik meed zorgafspraken, ik was bozig - vooral op mijzelf - ik vond mijzelf dom en simpel en deze denkwijzen helpen me niet echt om stress te verminderen.
Relaties met mensen liepen anders dan ik zou willen, al moet ik eerlijk zijn naar mijzelf; ik deed nou niet veel om een leuker mens te zijn. Dat bevestigt maar weer dat ik niet zo de moeite waard ben. In mijn 'zie-je-wel' stemming dan he.
Want het is onzinnig om van mijzelf te verwachten dat ik nog kan veranderen in een sprankelende persoonlijkheid. Ik ben, zoals de Rijdende Rechter al zei een soort van :Dit is het en hier moet u het mee doen.
Tsja...niemand wilde "het" met me doen. Ook niet fijn; niet aangeraakt worden, niet gezien zijn als vrouw. Helemaal niks. Ook daar heb ik moeite mee. Dat ik er niet toe doe. Dat dit zo blijft en dat ik het hiermee moet doen. Dan lonkt de ijsschots.
Wat is stress toch een bepalende factor. Wat kan ik in het nieuwe jaar doen om dat te verminderen.
Me niet zo druk maken om de stress van anderen. Ha! Dat scheelt nachten skypen en meevoelen.
Me niet meer zo druk maken om een werkgever die geen drol geeft om zijn werknemers. Dat is niet persoonlijk, die drol voelt hij voor geen van ons. Alleen voor zijn Ferrari.
De relatie met mijn kinderen daarin voelde ik me ook lange tijd volslagen overbodig. Uitgevlogen en heel druk bezig hun eigen leven op poten te zetten. Eigenlijk precies zoals de natuur bedoeld heeft natuurlijk. Volgens een bioloog ben je eigenlijk al niet meer nodig als mens als je je voorgeplant hebt en je kinderen zelfstandig zijn.
Ze wonen niet echt om de hoek, dus moet ik altijd even reizen als ik bij ze wil zijn. En ook daar moet ik kostentechnisch over nadenken, want OV is niet echt goedkoop. Maar goed; bijna alle kinderen van mijn moeder wonen bij haar in de stad en die komen ook niet dagelijks over de vloer dus dat is ook geen garantie.
Het ene kind zit nu lekker met zijn vriendin ergens in de Franse Alpen, hopend op een mooie sneeuwlaag, dan kan hij zijn skibril weer eens op en het andere kind zit heerlijk met haar eigen kind op de bank te genieten van haar prille moederschap. (Of alweer een luier te verschonen en oeps haar hele outfitje, want ondergeplast). Hoop dat haar man vandaag en morgen ook vrij is en ze vanavond kunnen genieten van hun uitzicht over de stad met vuurwerk. In hun nieuwe appartement, binnen de Ring en met hun nieuwe dochter. Wat een mooie dingen allemaal.
Het is niet alleen maar rozegeur en maneschijn. Ze is al bij de dokter geweest voor spruw bij haar dochter en een beginnende borstontsteking bij haarzelf. En toch blijft ze ontspannen genoeg.
Ik hoop dat het scheelt dat ik haar blijf zeggen hoe goed ze het doet. En dat ik van haar hou. Iets wat ik nooit hoorde van mijn moeder.
Kreeg wel een uitnodiging voor vanavond bij vrienden, maar omdat het Openbaar Vervoer stopt vanavond rond 20.00 uur kan ik dan niet meer naar huis. En ik wil graag zelf bepalen wanneer ik kom of ga. Dus hoe lief de uitnodiging ook is (mocht ook blijven slapen), toch blijf ik liever alleen thuis. Heeft ook met zelfstandig willen zijn te maken. Trek de gordijnen dicht, steek wat kaarsen aan en wie weet haal ik 00.00 uur nog wel.
Wat mij enorm geholpen heeft om toch te blijven staan dit jaar is, behalve sterke beenspieren, kijken naar alles wat er wel goed is en goed gaat.
En dan moet en kan ik niet anders concluderen dan dat dit toch wel enorm veel is. Ik maak straks een lekker Indiaas Dahlsoepje, zo direct de was ophangen (dat is het enige huishoudelijke karweitje waar ik plezier in heb; wassen) en verder nog wat boodschappen doen en de laatste administratieve karweitjes doen.
Wens voor 2017 jullie en mijzelf een gezond jaar en vooral in vrede en harmonie en in acceptatie van wat is.
11 opmerkingen:
Je bent een dapper en realistisch mens. Ik heb bewondering voor je volharding bij die stomme baas.
Laat 2017 je alles brengen waar je van droomt.
Ìk sluit me helemaal bij Marja aan en als nog relatief jonge weduwe voel ik helemaal met je mee over dat nooit meer aangeraakt worden.
Nog een anonieme meevoelend ervaringsdeskundige... hoewel: ervaring... dus niet. Al tien jaar niet aangeraakt, wel vaak geraakt. En geroerd. Rijk en tevreden, gelukkig. Bijstand. Toch mooi. Mooi toch?
Ik vind jou een flink en verstandig mens. Een lieve moeder en Oma.
Een heel goed 2017 gewenst!
Aan een man die je aanraakt kan ik je niet helpen, noch aan een geweldige baan en een betere gezondheid, ik kan je slechts een fantastisch 2017 wensen. Hopelijk gaat de zon (weer) wat meer voor je schijnen, gaan jouw wensen in vervulling.
ivysdoenenlaten.blogspot.nl
Een geweldig liedje en gelukkig nieuwjaar!
Meeleven met je is het enige wat we kunnen doen via je blog. Je voegt ook zoveel toe op deze manier in blogland.
Ik wens je daarom een prettig uiteinde, een heel goede dag morgen en vooral vooruitgang het komend jaar in welk opzicht dan ook.
Hoop voor je dat je ook het eten wat kan aanpassen en een stap in de goede richting te doen. Success.
Schrijf elke dag het mooiste, leukste of liefst moment van de dag op en lees het elke week over. Je zult je steeds gelukkiger gaan voelen.
Goede voornemens zat maar verwachtingen loslaten is denk ik het moeilijkste.
Verwacht niets en krijg alles, dat wens ik je toe.
Wat een mooi en realistisch (maar toch wel een beetje somber) blog. Ik voel met je mee, al heb ik geen echte geldzorgen omdat ik alleen nog maar 'even' moet wachten tot mijn huis verkocht wordt (helaas voorlopig geen kans op). Dat van dat aanraken herken ik. Mijn liefst lief is ruim een jaar geleden overleden en ik mis hem ontzettend. Maar vlak voor hij overleed, kreeg mijn dochter eindelijk een kindje, een pracht van een dochter, waar ze jaren van alles voor hadden gedaan om haar te krijgen. Het kindje is zó lief! Enfin, ik wens je een goed 2017 en de moed om te blijven kijken naar alles wat goed en mooi is in je leven.
Oh, wat bewonder ik je toch met je doorzettingsvermogen bij die stomme baan.
Ik weet serieus niet of ik het zou kunnen, ook al is het in een situatie waarin je eigenlijk niet anders kan.
Daarvoor moet je jezelf echt een grote schouderklop geven hoor! Ik hoop dat je in 2017 kunt blijven van de mooie dingen, en dat er heel veel goeds op je pad komt!
Meid, dat je het volhoudt.. knap hoor!
Leuke muziek ook!
IK wens je nogmaals een goed en gezond 2017!
En ik hoop dat je een leukere baan gaat vinden! X
Een reactie posten