En soms ik zelf ook.
Zo noem ik mezelf niet meer - gelukkig.
Meestal, als ik wakker word, dan zeg ik; "zo Lieverd, alweer een dag die op je wacht. Maak er wat van, want je bent er nog".
Niet meer Sukkel, dikzak, loser.
De schrijfster van dit boek, Anke Wauters, beschrijft hoe ze heel langzaam van haar zelfbeeld afkomt, maar ook hoe de maatschappij over lichamen oordeelt. Niet alleen dik, maar ook dun. Of normaal. Wat normaal dan ook is. Bodyshaming heet dit.
Kijk alleen maar naar Linda de Mol. Hoe ze denkt dat haar gewicht zelfs het NOS-journaal gaat halen, want ze gaat 'live' op de weegschaal staan. En als daar dan een gewicht uitkomt wat maar 1 puntje boven gezond BMI uitkomt met haar lengte, dan noemt zij zichzelf 'toch echt te dik".
In welke categorie vallen de dames en heren dan met werkelijk obesitas? Die zich geen kapper, stylist en maatkleding kunnen permitteren of een Personal coach of een prive-kok.
Ben je 50+ zit je nog steeds je zorgen te maken of Nederland je niet te dik vind. Wat ik trouwens ook doe. Met dit verschil dat ik dan ook echt te dik ben. Voor alle normen.
Het boek deed me verdriet. Herkenning, maar ook had ik te doen met de schrijfster die zichzelf sneed om te kalmeren. Ik snij niet; ik eet. Of heb ik andere dingen gezocht om met stress om te gaan. Wat me ook verdriet deed is hoe de schrijfster zichzelf niet de moeite waard vond. De grenzen opzocht. Een test om te zien hoever ze haar lichaam kon buigen voordat het brak. Omdat ze zichzelf niet de moeite waard vond. En ja, Mea Culpa.
Herinner me opeens weer dat toen ik een jaar of 12 was, ik een kale plek op mijn hoofd had. Ik trok mijn haren uit mijn hoofd. Ik keek hoe de haarwortel eruit zag, een donker puntje. Uiteraard besteedde mijn ouders daar geen aandacht aan, het was en ik was alleen maar lastig en het stond zo lelijk, maar gelukkig had ik net als Trump zo'n Over-kamkapsel, dus viel het niemand op. Ik moest 'gewoon' ophouden met me aanstellen!!
En aangezien mijn vader in het Gekkenhuis werkte - werkte he....niet zat!! (dat kwam later pas) - moest ik niet zo idioot doen, anders zou ik daar terecht komen. Over en uit. Probleem opgelost. Dit hele gedrag, heb ik ergens in een laatje opgeruimd en het kwam pas weer eruit toen ik een tijd terug iets las over zelf-beschadiging. Dat dit er ook onder valt.
Dat ik soms nog steeds doe bij stress, maar dan op plekken die toch niemand (meer) ziet en het is nog helemaal hip en goedkoop ook :)
Las een heel mooi artikel hierover : Dwangmatig haren uittrekken
Wat me weer naar een andere site verwees, waar ik vervolgens tijden ademloos heb zitten lezen - wat trouwens uitermate goed bij wat er daar omschreven wordt past. Oh ja...ondertussen thee gezet, 15 andere sites openstaan, met advocaat gebeld en gemaild en met een collega geappt en in de tuin gerommeld.
Dus, in het kader van goed voor het lichaam zorgen, vandaag toch maar wel naar de Tietenpletterbus geweest. En ja hoor...ik kon zo mee doen met de Nationale Pannenkoekendag vandaag.
3 opmerkingen:
Tot mijn 35 ste was ik van best slank naar normaal gegaan, daarna tot mollig en al jaren ook echt te dik. Kan er vrijwel niets aan veranderen omdat het door ziekte en medicatie is ontstaan, die ik nog steeds moet gebruiken. Meestal probeer ik er geen probleem van te maken, maar leuk? Neuh, vooral als je vaak opmerkingen krijgt. Weten zij veel dat ik daardoor nog leef?
Ik ben altijd een spaghettisliert geweest. Alleen tijdens mijn zwangerschap kwam ik 20 (!) kilo aan. Dankzij een postnatale depressie was ik die na de bevalling ook zo weer kwijt.
Als kind had ik al een negatief zelfbeeld, maar na twee zware trauma's ging ik van binnen dood. Heb al vijf jaar therapie en eindelijk begint het er een beetje op te lijken.
Houd vol! Laat niemand je iets wijsmaken! Je hebt je een weg omhoog geknokt en daar blijf je (-:
Lieve groet.
Jeetje wat akelig zeg!
Wat vreselijk dat zulk gedrag je eigenlijk rustig maakt. Knap dat je je hier uit hebt gewerkt.
Een reactie posten