Het heeft denk ik vooral te maken met dat ik ooit heb geleerd en al jong heb meegekregen dat ik nergens recht op heb, maar eerst aardig en lief moet zijn. En vooral niet lastig. Pas dan vinden je ouders je uitstaanbaar. Niet omdat ze gewoon van je houden, maar omdat je je altijd dienstbaar opstelt.
En nog steeds.
Altijd dingen uitzoekt, altijd dingen regelt, altijd klaarstaat, altijd oplossingen voor anderen zoekt, publiek wil zijn op hun feestje. Om maar niet te hoeven horen dat je niet nodig bent. Er niet bij hoort.
Of erger: wil je niet bij ons staan, want jij bent stom. En in een andere variant - ik neem jou niet mee naar een feestje want je bent te dik en lelijk.
En dus betrap ik me op een soort van passieve agressiviteit. Ik ben boos kennelijk, maar weet niet eens op wie of wat. Op mijzelf? Of de omstandigheden? Op die ander. Op dat altijd lief en aardig moeten zijn?
En dat vreet aan me en helaas word ik dan niet lijdzaam en dramatisch dun, maar nog lelijker dik. Nog een reden om afstotelijk te zijn. Cirkel gesloten.
Ik stoor me uitermate aan dat domme gegrijns van me, dat nooit eens hardop durven uitspreken dat ik niet mee doe. Of het anders doe. Of als iemand maar doordramt over hoe ik mijn geschil met werkgever moet aanpakken, met woorden schermt die niet kloppen in de context en bovendien nergens op slaan dat ik dan niet zeg; joh....doe toch normaal man!
Maar me terugtrek en doe alsof ik niks gehoord heb. Het ene oor in en het andere uit. Maar ondertussen mag die ander kennelijk wel de hele tijd doordrammen van mij. Omdat ik anders niet aardig gevonden word? Durf ik niet te zeggen dat ik zijn mening en het uiten van zijn mening als heel dominant ervaar?
Je moet het zo aanpakken en je moet dit eisen en niet schikken want je heb recht op twee keer dit bedrag en ook hier heb je recht op. Oh en wanneer is de zitting dan ga ik mee.
Man man man (met hond).....dit is geen Amerikaanse juristenserie. In zo'n sessie mag je niks, kan je niks en kijkt de rechter alleen naar de stukken en de urgentie van de zaak.
Hoorde net al van collega dat zijn zaak naar een andere procedure is verwezen, want geen spoedeisend belang. Precies waar de baas op hoopt, want hoe langer het duurt, hoe minder de tegenpartij zin en vooral inkomen heeft om het door te zetten. En vol te houden.
Gek word ik ervan. Want ergens recht op hebben en het krijgen zijn twee gans andere zaken. Die niet aan mijn advocaat liggen of aan hoe ik dram, maar aan een rechter, die daar uitspraak over doet.
En daar moet ik het mee doen.
En dan nog.....stel dat de rechter mij in het gelijk stelt, dan nog kan het zo zijn dat ik helemaal mijn 'recht' niet krijg. Iets met Kale kippen en plukken. Of gewoon dat het allemaal te lang gaat duren en we dan alsnog schikken.
En ik ben niet een dommig vrouwtje of passief of meegaand. Maar kennelijk straal ik dat wel uit. Wil ik toch angstvallig meedoen. Bij de populaire meisjes horen. Dat ik na al die jaren nog steeds niet door heb dat ik mijn eigen groepje ben. Niet mooi, niet populair, maar wel echt.
Dus moet ik blijven oefenen en blijven kijken naar niet mijn woorden maar mijn gedrag. Gedraag ik me op een manier die uitstraalt dat ik echt ben. Dat ik niet aardig doe, maar het ben. Dat ik ook boos mag zijn.
Maar ook simpelweg gelukkig. Of onbezorgd.
Dus lieve ik, ga vanmiddag niks doen, niks hoeven en gewoon genieten van het feit dat de zon schijnt, dat je leeft en in de zon mag zitten. Je hoeft niet productief te zijn, niets van je lijstjes af te strepen (alhoewel ik dat allang gedaan heb), maar je ben ziek thuis, door je werk en je werkomstandigheden dus doe er alles aan om weer beter in je vel te komen zitten.
En wees blij dat jij gisteren in ieder geval de juiste keus met dat rode potloodje hebt gemaakt.
9 opmerkingen:
wat komt me dit bekend voor allemaal ! ik zou je de hand kunnen geven :]
Bij mij is het precies andersom. Omdat het thuis nooit veilig was, ligt het woord "nee" voorop in mijn mond. Als mensen iets van mij gedaan willen krijgen, moet daar een goede reden voor zijn.
Zelf zal ik zelden hulp vragen. Ik heb jong geleerd alles zelf op te moeten lossen en dat zit er zo diep in, ik krijg het er moeilijk uit. Mensen laten mij over het algemeen met rust omdat ik nogal een grote mond heb. Alleen maar uiterlijk vertoon, hè? Maar als ik met iemand bevriend ben, ga ik voor hem/haar door het vuur!
Jij en ik doen het allebei niet slecht. We doen het op onze eigen manier (-:
Lieve groet.
Ik ben ook zo'n regelmiep. Op elke vraag waarop ik geen antwoord heb, ga ik op zoek naar een antwoord. Ooit wilde men mij laten denken dat ik dat deed vanwege een laag zelfbeeld. Ik kon me daar niet in vinden. Ik doe het, omdat ik uitzoeken leuk vind, leuker dan vogeltjes kijken of voor de tv hangen :) Dus, als er iemand komt met een vraag, dan help ik mee uitzoeken. Zonder lading, zonder extra betekenis, gewoon omdat ik het leuk vind.
Ik heb geen oplossing voor je, maar wens je veel sterkte in deze hectische tijd.
Lijkt wel of het over mij gaat! Zo herkenbaar. En ja, ik heb vandaag van de zon genoten nadat ik me vanmorgen eerst heb ziek gemeld. Ik ben begin deze week flauwgevallen op mijn werk omdat ik uitgeput ben maar heb eerst nog aangegeven de rest van de week thuis te zullen werken. Vannacht bedacht ik dat 't genoeg geweest is. Nu ben IK aan de beurt.
Sterkte en groet, Gerda
Goed dat je voor jezelf kiest! Ik hoop oprecht dat er een oplossing komt en dat je je gelijk haalt (en dat je dit iets oplevert!)
Maar nog meer hoop ik op een leuke baan voor je, waar men je kwaliteiten waardeert!
Sterkte!
Veel sterkte! En fijn dat je gisteren in ieder geval even de knop om hebt kunnen zetten voor jezelf!
Rommelig gevoel hè.. Sterkte ermee!
Blij dat je toch jezelf even goed hebt toegesproken hebt en genoten hebt van de zon en zo!
Ik heb ook heel lang moeten oefenen voordat ik kon zeggen dat ik iets gedaan heb. (het doen, dat doe ik wel, maar het zeggen niet) Toch lukt het na de eerste keer steeds beter.
En ik probeer trots te zijn op wat ik doe.
Vanuit die ervaringen kan ik nu langzamerhand zeggen dat ik gerespecteerd wil worden, of dat ik het niet eens ben met hoe iets gaat. Met vallen en opstaan hoor. En niet elke dag. Maar toch, dit is wel de route die werkt voor me.
Gun ik je ook, want dit is zooooo oneerlijk.
En volgens mij mag je eg wel trots zijn op wat je doet op je werk, en in dit leven. Toch?
Een reactie posten