Verkwikkend

Moet er - vooral vandaag - met een glimlach aan terugdenken. En weemoed (Schwermut)

Dat drankje wat ik door die Engel geserveerd kreeg. Haar zus noemt het Verkwikkend. En verdomd...dat was het. Het glas waarin het zat was al mooi, de presentatie doet ook wat met een mens (die niks meer gewend is haha) en de inhoud was werkelijk...verkwikkend!

En als je al een hele tijd geheelonthouder bent qua verkwikkendheid, dan vallen die drankjes extra goed. Plus dat ik zo verwend werd. Zo voelde dat.

Dus: ik ervaar vandaag niet als een blije dag. En hoe kan ik toch zorgen dat ik vanavond met meer ontspanning de dag afsluit? Niet elke dag hoeft 'blij' te zijn; tevreden is ook al heel wat.

Giet er wat drank in??

Mwoah....dat kan altijd nog.

Geniet van alles wat bloeit en groeit in je tuintje. De gele rozen bloeien zeer uitbundig en deadheading - wat ze op Gardeners World altijd aanraden is een ontspannen klusje. Waarvan niemand zegt dat ik dat niet goed genoeg doe.

Wat Seringestruiken bijsnoeien, want dat groeit te wild. En bloeien doen ze op hout van 2 jaar oud, dus dat wordt niks (meer) dit jaar. Maar misschien haal ik die hele struik wel weg daar. Ooit.

Mijn hanging basket zien opbloeien. Ik redde 'm uit de bak "opruiming" waar hij met veel korting uitgedroogd stond. Net als die bloemen heb ook ik genoeg water en zon (energie) nodig.

De zonnebloemen die ik uit zaden kweek van een lieve blogster die groeien de pan uit. De stokken van bamboe zijn al bijna te kort. Wat een rijkdom. Die groeien zonder dat ze zich druk maken of ze recht genoeg zijn. Of lang genoeg. Of dun genoeg.

In de planten die hopelijk straks mooie klaprozen worden zaten vanochtend 2 slakken zich tegoed te doen aan heerlijke verse blaadjes. Dus maar een rondje koffiedrab er omheen gedrapeerd.

En trouwens, gisteren wel weer ruim 7 km gewandeld. Daarna wel schuurplekken van bh en warmte, maar ik kan het wel. En volgens man met hond mag ik heel trots zijn op wat ik doe voor mijn conditie. Die al stukken beter is dan toen we begonnen te wandelen.

Mijn kleindochter is alweer 6 maanden oud. En ze begint klanken en woorden na te doen. Zo leuk. Die heeft een leukere oma nodig dan die ik nu ben.

Dus hoppa: Doe er wat Mascara en Ogenschaduw op en geniet van alles wat er/je wel kan.

Breng nu maar even met je bejaardentrekkarretje die supergrote bh terug en bestel 'm in wat maten kleiner, dan is dat ook weer gedaan.

Oh ja...nog even in het kader van Kanniewaarzijn:

Werd gebeld door iemand van mijn gemeente. Hoe dat nou was afgelopen met mijn aanvraag voor aanvullende bijstand. Ergens in februari al. Dus ik een en ander uitgelegd en ook mijn verwondering over de rommelige manier van afhandelen aangegeven die naar mijn mening niet helemaal correct verlopen is.

Oh ja...die ambtenaar die werkt inmiddels niet meer bij ons.

Oh...vandaar dat ik al helemaal niks hoorde. Fijne contactpersoon maar ook hoe controleert men de ambtenaren op de juiste manier van werken. Voor de burger.

Je zou er maar voor 100% afhankelijk van zijn!

Oh nee....NIET opwinden nu. Rustig....rustig!!

Engelen-Engels-Engel

Ze bestaan nog.

En ook al vertelde deze Engel me regelmatig dat ze er zijn, dat ze op je passen en je ze mag aanroepen als je hulp nodig hebt, toch ben/was ik nog steeds nogal sceptisch. En vanuit een protestants nest zijn Engelen natuurlijk helemaal niet iets wat ik heb meegekregen. Die hebben de Katholieken 'verzonnen' zei Oma met de streepmond altijd. Laten we vooral niet geloven in wonderen.

Verder dacht ik dat de Engelen-TomTom mijn coordinaten niet opgeslagen heeft. Of te oude software.

Dat ik gewoon mijn Engelen-contactlenzen nog niet in had, dat besef ik nu pas. Het komt nu allemaal een beetje binnen. De geweldige gastvrijheid, de openheid maar vooral de zachtheid waarmee ik ontvangen werd door die Engelen.

Dat IK moeite heb me dan genoeg te ontspannen...dat ik mag zien dat ik op een plek ben die met recht Hemels genoemd mag worden, daar werk ik nog aan.

Engelen vermomd als honden of kippen of zelfs een eend (die was zo goed gecamoufleerd dat ik 'm niet eens zag in eerste instantie) of gewoon als groene rustgevende bomen.

Dat er een heel legertje Engelen in het luchtruim boven en naast me vliegen; dat ik die mag aanroepen wanneer ik me alleen voel, eenzaam, onbegrepen en machteloos en ongezien.

Wunderbar.

Duitse zwijmel

Was denk ik 11 of 12 toen dit lied heel vaak op de radio was maar oh....wat kon ik wegzwijmelen in die ogen van deze man. Toen ik hem op de Duitse tv zag, per ongeluk voordat er voetbal begon of Bonanza.

En zelfs zijn pukkel vond ik aantrekkelijk.

Dit weekend in Duitse sferen dus.

Mijn Maagdenburger Halve Bollen

Omdat ik nog maar 1 goede BH (nou ja...zo goed is hij nou ook weer niet, want ik krijg schuurplekken op mijn arm als ik 'm aanheb als ik een eind wandel, - decoratief keihard kant au au - ) heb en de dames echt wel ondersteuning nodig hebben, bestelde ik er eentje online.

Want in een hokje passen in een winkel...nee laat maar. Te zweterig, teveel gedoe.

De BH werd bezorgd en ik opende benieuwd naar de inhoud het pakket.

Twee MEGA grote maagdenburger halve bollen lagen op de tafel. Jemig...zo immens groot waren die borsten van mij toch niet geworden inmiddels?

De bollen waren opgevuld met papier. Genoeg papier om 35 kinderen een papieren hoedje te geven.







 

Ik was gewoon angstig om dat ding te passen. Het zou toch niet zijn dat mijn halve bollen daarin pastte?

Gelukkig mag ik hem terugsturen, want inderdaad veel te groot. Eigen schuld, want ik dacht echt dat ik in de grootste maat nog niet zou passen. Blij dat hij te groot is. Alhoewel sommige ex-minnaars daar anders over dachten.

Dat kan ik me voorstellen - Nou nee, dat kunt u niet! 3%

Een van de eerste lessen die je als hulpverlener, coach of iemand die omgaat met clienten - wat mensen die bij het UWV een uitkering krijgen zijn - leert is dat je nooit moet zeggen "dat kan ik me voorstellen".

Want dat kan je niet.

Niet als je nog nooit in een situatie bent geweest waarbij je al een hele tijd van een minimum inkomen moet rondkomen, je spaargeld geslonken is tot nihil en je elke maand moet bewijzen dat je ziek bent. Of dat je je best doet om weer beter te worden. Zonder begeleiding. Of dat je keihard probeert aan het werk te komen. En je na 200 sollicitatiebrieven constant afgewezen bent. Wat dat met je doet.

Hoe je je als mens geheel overbodig en niet gezien meer voelt.

Maar als jij als grote meneer van die club, met een navenant inkomen en een dito netwerk heel betuttelend gaat zeggen dat jij je kan voorstellen hoe dat is....dan moet ik toch wel heel hard lachen. Want dat kan je niet. Ik schat in dat zijn maandinkomen vijfmaal hoger is dan mijn cummulatieve jaarinkomen tot nu.

Bekenden van mij zeggen ook wel eens dat ze zich kunnen voorstellen hoe het is; een lager inkomen. Of laag. Of heel laag. En gaan vervolgens voor de derde keer met vakantie dat jaar.

Hoe je als een havik moet letten op alle zaken die jij moet beheren. Papieren op tijd ingediend, genoeg kopieen toegevoegd, inschatten wat je het hele jaar denkt te gaan verdienen en schat je dat verkeerd in dan heb je het jaar daarop zoveel pech gehad dat je je toeslagen weer mag terugstorten. Begin je net op de 'verkeerde' tijd met een baan, verdien je net een tientje teveel....dan is het feest.

En ben je gezond van lijf en leden en heb je een fijne groep mensen om je heen die op je letten en je bemoedigend ondersteunen, dan kom je er wel doorheen. Ook als je weet dat dit niet al te lang gaat duren. Dat er nog vooruitzichten op verbetering is.

Maar heb je geen eigen woning, geen plakbandpensioen, geen pensioen at all (dat kan ook he), geen spaarpotje, ben je chronisch ziek  of mis je een creatief brein om uit deze shit te komen...wat moet je dan? Wie komt er dan voor jouw belangen op?

De politiek en vakbonden niet; deze groep is niet sexy genoeg voor ze. Ooit zei een politicus tegen mij - toen ik met een club werkzoekenden op zijn werkplek op bezoek was - dat ik er helemaal niet uitzag als een werkeloze.

Van dat dus.

Echt geen benul. Van de universiteit direct op het pluche.

Let them eat cake!

Drie procent - kijktip Tros Radar vanavond

Kijktip voor vanavond (en ik weet nog niet of ik live ga kijken of het opneem) Tros Radar over de kans op een betaalde baan voor 55-plussers.

Die schijnt slechts 3% te zijn.

Want we zijn duur, oud en belegen. Terwijl ik toch zo'n goedkope vrouw ben!

Had ik nou maar een partner. Dan kon ik samen zeggen: Meid...ga jij maar lekker een hobby zoeken. Of lekker tuinieren, maar maak je niet meer druk.

En nooit, nooit, nooit meer werken waar ik voorheen werkte. En met werken nog minder verdiende dan het sociale minimum.

Dus ik hoop dat mensen niet meer tegen me zeggen dat ik met werken altijd beter af ben.

Energizer Bunny nodig

Vond dat ik vandaag echt mijn aktieradius MOEST vergroten, maar man man man...wat weinig energie.

Op de fiets gaan dat wist ik al dat me dat niet ging lukken. Alleen al van het woord fiets uitspreken wilde ik al op de bank liggen.

Dan maar met de bus. En alweer besef ik dat ik dankbaar mag zijn dat ook dat nog financieel kan.

Op de OV-site gekeken en oh nee...bus 1 haal ik niet. Oh...bus 2 - het regent inmiddels. Bus 5 of zo werd het, met tegenzin, maar ik wilde zo graag eens iets anders zien dan mijn eigen voordeur. En had nog boeken die dringend naar de bieb terug moesten. En eventueel daarna nog even naar het grote winkelcentrum.

Bieb gehaald. Boeken ingeleverd. Nieuwe boeken ingeslagen en even uitrusten met de nieuwste Linda. Daarna wist ik dat ik gewoon naar huis moest. Niks nog even 'leuk' even in winkels kijken of nog voorraad inslaan. Energielevel = 0 en pap in de benen.

Ik wilde eigenlijk het onderstaande doen, maar ja; in deze keurige gemeente wordt je dan direct opgesloten. Wij hadden hier ooit 1 zwerver op een bankje. Toen heeft de gemeente het bankje weggehaald.
Probleem opgelost vond men.

Met weemoed dacht ik even terug aan de tijd dat ik nog een auto had en als ik zin had in een verzetje of gewoon even de zon in de zee willen zien zinken of even langs vrienden of familie, dan stapte ik in en hoppa....je was al onderweg. Niets sjouwen, regelen of nadenken hoe weer terug.  Of even langs een tuincentrum, ter inspiratie. Niet perse iets hoeven kopen, maar gewoon kijken. Gelukkig hebben we Pinterest nog.

En ik kan nog lopen. Al gaat het op tempo heel traag. Vind ik zelf.

Mijn dochter vroeg nog of ik genoeg IJzer at. Dus vanavond aan de Spinazie.

Doorgaan zwijmel

En als we niet doorgaan dan staan we stil. Dus I got to keep on moving. En 2 stappen vooruit is ook 'moving'.


Kende de song wel van vroeguh, maar wat een rare zangert!

Rijk spreekt!

Een goede start is het halve werk luidt een oude gezegde.  En dus voordat ik vanochtend vroeg de groenbak aan de weg zette, nog even snel een buxusblok bijgeknipt. In de motregen. Maar dat is juist een goede conditie om dit soort hegjes te knippen.

En met het knippen zit er niks anders in mijn hoofd dan knippen. En niet de mooie  Akelei-bloemen daarbij afknippen.

Een soort van Mindfulness snoeien.

Goed gedaan Jochie!

Verder ben ik deze week heel erg tevreden over mijn eetgedrag. Ik weet dat ik enorm uit de bocht ben gevlogen of eigenlijk geheel uit het parcours en van de baan af en daardoor mijzelf heb gesaboteerd. Helemaal zelf gedaan. Ik viel terug in zoetigheid, veel koolhydraatrijk voedsel en zooi alle foute combinaties at ik en wilde ik. En vond dat ik die verdiende. Behalve frisdrank of sapjes; daar heb ik eigenlijk al heel lang nooit meer behoefte aan. Vooral omdat ik weet wat de suiker of zoetstof met je glucosewaarden doet. Ook scheelt dat heel veel aan huishoudgeldkosten.

Snap niet precies waarom ik dan nu wel bewuster om kon gaan met mijn eetgedrag, maar ik doe het wel en daar ben ik voor nu blij mee. Nog minder frustratie. En meer tevredenheid. Meer in balans zijn.

Goed gedaan Jochie!

En daarom durfde ik, sinds weken, weer eens op de weegschaal te gaan staan. En te kijken wat de weegschaal aangaf, Dat viel me helemaal niet tegen. Ik had in mijn hoofd een veel, veel hoger getal.
Niet meer wegkijken. Blijven checken dus en op tijd corrigeren.

Goed gedaan Jochie!

Niet willen weten of eigenlijk als ik het niet zie dan is het er niet, is een beproefde, maar niet effectieve methode. Dus vandaar dat ik vanochtend dacht; dat ga ik anders doen. En stel dat ik heeeeel erg schrik van het getal. Dan is dat maar zo. Maar niet willen zien omdat je de uitkomst vreest; dat is toch wel kinderlijk gedrag.

En enorm wat ik noem In die Egyptische rivier zwemmen.

Stond op de bushalte te wachten, was de bus net weg. Toen bedacht ik of mijn plan wel echt nodig was en ik in dat andere winkelcentrum niet nog veel meer in verleiding zou komen. Was ik daar wel sterk genoeg voor. Niet alleen qua eten, maar ook andere verleidingen.
Dus liep ik maar terug en deed mijn boodschappen gewoon bij mij in de buurt. Geen avontuur vandaag, net zoals de rest van de weken eigenlijk.

Maar wel net thuis met een tas vol verantwoorde keuzes.

Dus: goed gedaan Jochie!

Mag niet!!

Niks doen.

Zegt dat hinderlijke stemmetje in mijn hoofd: Mag niet! Want voor de rest zegt er niemand tegen me dat dit niet mag.
Maar enfin.

Ga ik toch zoeken naar Dingen om te Doen, want een hele dag niks doen, da's nog ingewikkeld.

Strijken
Kantjes knippen (Is weer eens wat anders dan ze eraf lopen).
Alle uitgebloeide voorjaarsplanten (Pulmonaria) kortknippen (dan bloeien ze straks nog een keer).
Slakken verzamelen en elders brengen
Was opvouwen
Breien
Afwas
Administratie
Alle aangewaaide inmiddels kleine boompjes uit de voortuin verwijderen.
Oh..even die dikke tak weghalen. Shit...te dik..nog een keer. Damn...zagen dan maar. Oh nee...daar heb ik de kracht niet voor.

Wekenlang had ik mijn telefoon zelfs onder de douche binnen handbereik want stel dat de fanclub zou bellen. Of de gemeente. Of...of...
En al die instanties bellen anoniem. Dus je weet nooit wie er gebeld heeft. En je kan ook nooit terugbellen.
Wat gooit dat mijn stresspeil nog even extra omhoog.

Of bericht van de club. Stresspeil naar het plafond. Of lezen hoe goed werkgevers meewerken met een terugkeerplan.

Nada de nikkes. Zoekt u het maar lekker zelf uit.

Zijn we weer terug bij Niks doen. Nou ja...heel veel navelstaren voor mijn gevoel.

Wie waa hegeltje; leg nog eens een tegeltje - tegelwijsheid

Door bijna per (tapijt)tegel te werken - zo voelt het althans - , is mijn slaapkamerproject  (nieuwe vloerbedekking) zo goed als af. Ik moet alleen nog een aantal kleine randjes snijden en leggen.

Nou zou de flinkerd, de doorzetter zeggen; joh....dan ga je toch niet internetten, maar dat karweitje NU afmaken!

Zie daar mijn valkuil.

Dan doe ik teveel (voor mijn huidige energiepeil) en dat trek ik momenteel heel slecht. Dus hak alle projecten in stukken van een kwartier. Dan gaat de timer en mag ik ophouden. En vooral dat werkwoord 'mogen' dat komt stukken beter binnen dan 'moeten'.

Ik wil momenteel helemaal niks meer moeten. Al snap ik dat dit nogal onmogelijk is. Zo moet je natuurlijk elke dag poepen.

'Even in de tuin werken'. Kwartiertje en dan is het wel goed. En meestal vind ik dat zo prettig dat ik er nog wel een kwartiertje aanplak, maar altijd even rustpauze tussendoor. En wie weet nog wel een kwartiertje.

De was hang ik ook wel op in 15 minuten. En aan het eind van de dag in 15 minuten eraf lukt ook prima. Trouwens...de was doen dat vind ik gewoon een heerlijke klus. Zal wel een afwijking zijn, maar goed; die kan er ook nog wel bij. En vooral de was buiten ophangen; heerlijk!

En deze manier werkt zeer goed. Ben ik toch een beetje tevreden over de dag. En heb ik tenminste iets gedaan in plaats van helemaal niets meer willen en kunnen. (Alhoewel ik hoorde dat er mensen zijn met een burn-out die de hele dag alleen maar kunnen slapen/rusten/liggen).

Zonder coach he...of partner die me een glaasje Roosvicee overhandigd. Of iemand die gewoon na afloop de gedane arbeid bewonderd.

Heb gewoon een Rijk die Gooijer nodig die welgemeend bij iedere scheet die ik laat roept:  Goed gedaan jochie!

Bij gebrek aan Rijk (pun intended) ga ik dat zelf dan maar doen. Inclusief Utrechtse tongval.

Nog steeds voel ik me nogal nutteloos. Ik voel me zo; snap goed dat ik dat niet ben. Of dat nuttig zijn nodig is om er te zijn/te blijven. En weet ook dat gevoelens komen en gaan als de wolken in de maand mei. Dus laat ik die gevoelens maar weer over drijven. In plaats van dat gevoel te overdrijven. Of op te blazen tot te grote proporties.

Wachten maar weer

Kan er slecht tegen; wachten totdat die andere partij eens reageert. En dan graag nog op een tijdstip wat mij uitkomt.

Alweer een oefening in geduld.

Merk dat ik (dan) niet kan ontspannen, met hoge schouders heen en weer ijsbeer. Mijn telefoon altijd bij de hand (lees; in broekzak) hou. En gewoon baal dat ik maar weer moet (af)wachten totdat die andere partij denkt..Oh ja...

Het triggert het gevoel dat ik niet meetel/doe. Goh...waarom kan ik niet gewoon ontspannen en denken dat het wel goed komt.  En genieten van de dag. Wat er allemaal wel is.

Blij zijn dat de was buiten kon drogen
Dat ik buiten een kopje koffie kon drinken en genieten van de zonnebloemplantjes
Dat ik mijn Bless the House rondje heb gedaan

Hup...schouders naar beneden nu!!

Eurovisiesongfestivalgekte-overzicht zwijmel

Doe eens gek: omdat het vanavond finale avond is van het Eurovisiesongfestival, waar onder andere de Europese deelnemers Israel en Australie aan deelnemen; een compilatie!

Alle Nederlandse inzendingen (een compilatie) vanaf 1956 tot en met 2016:

Leuk om terug te zien en van sommige inzendingen snap je direct waarom ze niet eens de finale behaalden.

Omdat ik voel dat het goed is om wat meer plezier te maken, ga ik er vanavond eens lekker voor zitten. Kan best zijn dat ik na nummer 6 al in slaap val, maar dan hebben we in ieder geval voorpret gehad. You Me, myself and I.

Schuttingtaal

Zou een psycholoog mijn schutting met/bij de buren duiden, dan zal dat vast iets zijn in termen dat ik mijn grenzen niet goed bewaak.

Of dat ik die door een ander laat bepalen. Ik denk vooral dat laatste.

Die schutting stond er opeens, jaren terug, toen ik van mijn werk thuiskwam. Toen ik dit huis betrok, meer dan 20 jaar terug, stond er op de grens een hele hoge en vooral ook brede depressief makende coniferenhaag.

Ik was als vers gescheiden vrouw met twee jonge kinderen allang blij dat ik een huis had gevonden, met tuin en fijn dat er een goede afscheiding tussen mijn tuin en die van de buren stond. Hoefde ik daar niets in te investeren. Want ik had mijn laatste spaargeld in vloerbedekking en gordijnen gestopt. Geld voor een bankstel had ik niet, maar gelukkig wel tuinstoelen en een tuinbankje.

Dus die schutting had de buurman met zijn zonen neergezet, op hun erfgrens, maar wat een waaibomenhout had hij gebruikt. En niet echt lekker stabiel met heel veel ruimte tussen de palen en planken. En de schroeven schots en scheef. Maar goed, op hun erfgrens - nou ja...via slingermethoden dan, dus ik wist dat ik daar niets tegenin kon brengen.

Een hele tijd later had ik de kracht en vooral energie om die coniferenhaag weg te halen - ik had behoefte aan licht en lucht - en ik zaagde me therapeutisch door de haag. Met een gewone zaag he...niet zo'n goede boomzaag of zo. Elke dag een stukje. Pas toen zag ik hoe lelijk die schutting was. Maar ja...er zijn ergere dingen en ik hing wat plantenbakken aan de schutting. En stoorde me er niet aan.

Nu vallen de gaten in de schroefgaten en rotten de planken weg, dus moest ik wat bedenken dat een plank die in een storm eraf was gewaaid, weer recht hing. Geen zin in een nieuwe plank kopen en geen budget dus ik was aan het bedenken hoe en wat.

Eureka: verbindingsstukken!

Moet je nog lang zoeken ook in bouwmarkten die tegenwoordig ook alleen op bedrijventerreinen liggen, dus ver fietsen. Tenminste, voor mij nu, want weinig energie en vertrouwen in eigen benen. Maar...gevonden. Gelukkig geen diepte-investering. Alweer een paar weken terug gekocht, dus die riepen me telkens. Screw me!! (In het Engels is het een grappige zin. In het Nederlands moet er gewoon weer eens geschroefd worden. Ja..duh!).

Nu ik heel even wat energie had, pakte ik mijn schroevendoos, zocht schroeven en mijn accu-schroef/boormachine. Op de foto lijkt het scheef te zitten, maar de verbindingstukken zitten kaarsrecht onder elkaar. Zal er van de week nog wel een schroefje tegenaan gooien en dan vind ik het wel weer klaro die klara.

Ook de tip van Annemiek van het Consuminderhuis - beitsen met gebruikte spijsolie -  ga ik toepassen. Ik heb nooit willen investeren in die k.u.t. schutting, want hij is nooit in overleg neergezet, maar ach....als hij nog iets langer staat, dan gooi er er wel wat olie tegenaan.

Vandaag wat vergeet-me-nietjes herplant in de tuin. Vast ook weer symbolisch. Maar wat bof ik met het weer. De was droogt lekker in de tuin, de katten van de buurt komen even uit mijn vijvertje slobberen (groenig water is blijkbaar extra lekker) en de pioenrozen schieten de grond uit en hebben ondersteuning nodig.

Ben een mooi boek van Anselm Grun aan het lezen. Inspirerend en verder had ik een oude Flow uit de bieb liggen die ook al zo mooi is.

Voor het eerst dat ik in weken geen ellenlange to-do-lijsten heb aangemaakt. En toch 'do' ik dingen. Op kleine schaal, maar zo is Madurodam ook groot geworden tenslotte.

Nachttrein naar Lissabon - Amar Pelos Dois

Om mijn hoofd even te resetten heb ik gisteren naar de eerste halve finale van het Songfestival gekeken. Verstand op nul en blik op oneindig. Heerlijk!

De meeste inzendingen gingen niet om het zingen, maar om de act en de jurk (of vlecht). Totdat Portugal begon.

Oh wat een heerlijk lied. Ik had het nog niet eerder gehoord.

 Love for the both of us

If one day someone ask about me
Say that I lived just to love you
Before you, I only existed
Tired and without nothing to offer

My dear, listen to my prayers
I ask you to come back, that you come back to love me
I know you don’t love alone
Maybe little by little you can learn again

My dear, listen to my prayers
I ask you to come back, that you come back to love me
I know you don’t love alone
Maybe little by little you can learn again

If your heart don’t wish to do so
To feel the passion, If it don’t want to suffer
Without making plans about what will happen
My Heart can love by the both of us

Zou ik ooit in de gelegenheid zijn om weer eens te reizen, dan zou ik nog graag een keer Portugal ontdekken.

Ik las, nota bene op voorspraak van een client van me bij een hulpdienst, een paar jaar terug het boek "Nachttrein naar Lissabon". En was onder de indruk.

Of die scene uit die film Love Actually waarin Colin Firth zijn vriendin in het Portugees ten huwelijk vraagt.

Ook dacht ik terug aan een vriendin die voor arts studeerde toen ik op kamers woonde en een hele leuke vriend had die uit Kaap Verdie kwam. Waar ze dus ook Portugees spreken. Vond die taal zo mooi.

Jammer dat vandaag hier de zon niet schijnt, maar ook wel weer goed: dan kan ik mijn buxushaagjes nog even verder snoeien, zonder zonschade.  Ben ik toch nog buiten geweest vandaag.

Grote (supporters) bekken

De grootste schreeuwers krijgen nog steeds de meeste aandacht. Dat is niets nieuws onder de zon; twintig jaar terug was dat ook al zo en ik schat zo in 120 jaar terug ook. En over 120 nog steeds.

Van de week moest ik naar mijn fanclub en in de uitnodiging staat dat je iemand mag meenemen. Kan ik gemakzuchtig denken dat ik iemand met een auto charter, maar die heeft een uitgesproken mening over deze club en steekt die niet onder stoelen of banken. Kinderen werkten dan ook (die uitnodiging komt altijd heel kort op de afspraak) dus ook geen optie. En ook het aloude "Zelluf doen" speelt een grote rol.

Omdat ik het belangrijk vind om vooral mijn eigen mening en gevoel te volgen, heb ik deze autobezitter, alhoewel hij het altijd aanbiedt, niet gevraagd. Al zitten kijken hoe ik bij hun kantoor kan komen, als eenvoudig voetganger met OV reizend. Dat is nog niet zo eenvoudig, vond ik in mijn stresshoofd.
Nou ja...misschien wel toen ik nog alles aankon en tegen een ritje heen en weer naar Maastricht of Groningen niet opzag. Nu wel tegen al een ritje naar het winkelcentrum met de bus. En nu dus nog iets verder, maar nog steeds - in kilometers gezien - echt niet heel ver.

Waarom liggen die panden altijd zo ver weg van alles?  Nou ja...dan is mijn hartslag in ieder geval al wel veel te hoog. Achteraf moest ik toch wel erg lachen. Ver weg? Joh...ga nou maar gewoon lopen, dan heb je die wandeling voor die dag ook weer binnen. En je bent ruim op tijd, ruim ruim ruim. Zoals gewoonlijk had ik alles goed uitgezocht, alleen stond mijn innerlijke kompas nog niet aan. Maar na 2 minuten herstelde zich dat weer en liep ik zo op mijn doel af. Al klam-zwetend.

En schreef een lieve blogster dat zij nergens beren ziet; dan weet ik wel waarom; die hebben zich allemaal in mijn achtertuin verzameld, want ik zag me van de week al het oordeel horen dat er niks aan de hand is en men wel klaar met mevrouwtje Aansteller is.

 

 

 

 

Mijn hartslag sloeg ook direct op hol toen ik bij balie 1 te woord werd gestaan en men mijn afspraak niet in 'het systeem' kon vinden. Ook al had ik de geprinte uitnodiging bij me.

Dus moest ik me bij balie 2 melden. Op een andere verdieping. In een ander gebouw.

Ook daar kon men niks vinden.

Dus meldt u zich maar bij balie 3.

Daar mocht ik gelukkig wachten op de afspraak, die kennelijk gevonden was in 'het systeem'.

 

Joh...dit is toch al enorm stressverhogend? Of leg ik nou op alle slakken zout?

 

Gelukkig is de bedrijfsarts van mening dat ik toch wel iets heb en ik nog maar even niet tot de werkenden behoor.  Toch moest hij nog wel even erbij zeggen dat hij wel eens ergere gevallen had gezien.

 

Joh..

 

Wat voegt dat nou toe?

 

Dus, gelukkig was ik nog wel zo assertief, heb ik hem gezegd dat het voor mij WEL heel erg voelt.

Hij 'hoorde' me wel (ach gut...bladzijde 2 van empathisch luisteren....)maar,  (en nu bladzijde 1 van Het Systeem) het was lichamelijk nog niet zo erg. Het kon nog veel erger.

 

Kom ik weer terug bij Grote Bekken. Hier zou vriend met auto deze arts dus over zijn bureautje hebben getrokken en al schuimbekkend hebben verklaard dat niemand, niemand in zijn kop kan kijken en bepalen hoe erg het is.

 

Had nog even het vage idee om op de terugweg (nu ik er toch was)  iets leuks te gaan doen, maar op het station staande, zakte de energie zo door het afvoerputje. En pakte ik niet de trein naar 'iets leuks' maar richting huis.

 

 

 

 

 

 

 

 

Gelukkig geen vrouw!

Lees net dat die mevrouw De Giftige Pen het niet geworden is in Frankrijk.

Dat is voor het eerst dat ik moet zeggen dat ik blij ben dat een vrouw niet heeft gewonnen in de politiek. En vooral deze mevrouw niet.

Peking Zwijmel

Zoonlief vertelde dat hij voorlopig voor het laatst naar Beijing/Peking is geweest omdat daarheen een ander type vliegtuig ingezet gaat worden en daarom heeft hij met een goede maat daar extra van genoten.

Sowieso vond hij het erg prettig dat juist deze vriend er was. Het is fijn als je met iemand er bent die je langer en dieper kent dan slechts een werkshift.

Dus dacht ik aan deze song.  Die past bij hem

Handwerk

Zelfs onze Koningin kan het, gewoon een toertje breien. En het schijnt nog steeds hip te zijn. Ik breide al toen het niet hip was. Op de middelbare school. Dat mocht van de leraar, als ik maar oplette en het niet ten koste van mijn cijfer ging. Gezien mijn eindcijfers ging het dat zeker niet.

Ik breide als een gek toen. Geen patroon, gewoon beginnen en vooral met fijne kleuren. Rood, roze en Oranje gecombineerd. Nogal gewaagd voor een scholier, maar goed; ik had toen het idee naar de Kunstacademie te gaan en mode te gaan studeren. En kleedde me geheel niet zoals mijn klasgenoten, die of Blues waren (spijkerbroeken) of Soul. Ik maakte een rok van oude stropdassen. Met een blousje van de tweedehandswinkel of rommelmarkt.

Ontwierp kleding, maakte die ook, maar dat breien dat was en bleef heel fijn om te doen. Pen na pen zag je iets ontstaan. Net als weven stel ik me voor. Natuurlijk breide ik ook wel vanuit patronen, zo supercreabea was ik nou ook weer niet, maar omdat ik de patronen aan mijn maat - vooral die patronen vanuit de VIVA, die waren altijd net te klein, moest aanpassen, werd het toch altijd mijn eigen ontwerp uiteindelijk. En vooral de kleuren.

In de vorige eeuw had je nog geen YouTube waar je alles kan nakijken en zien. Wel had ik een Oma (de moeder van mijn moeder) die altijd hempjes breide voor de 'zwartjes' (sorry...Oma had weinig besef van Politiek-correcte uitdrukkingen en kwam uit die stad met de Dom). Van die katoenen dingen - geheel vormeloos - waarin ik mijn schoonfamilie nooit heb gezien trouwens. Maar mij breien leren, daar had ze geen geduld voor en trouwens ook geen zin in. Mijn Oma had al snel nergens zin in. Die wilde altijd vermaakt worden. Door anderen welteverstaan.

Handwerkles op de middelbare school motiveerde ook niet echt om nou eens lekker te gaan handwerken. Een lap knalgroene katoen en daar moesten de meisjes, want jongens gingen lekker zagen en timmeren, een blouse van maken. Blouse??? Ik weet nog dat ik een blouse maakte met haakse hoeken en het zag er niet uit en ik heb dit nooit aangehad. Het is een wonder dat ik later mijzelf leerde naaien en dat nog leuk vond ook.

Toch stond bij ons thuis dat handwerken niet hoog aangeschreven. Ja, verstellen; dat wel. Je sokken stoppen of onderbroeken weer in elkaar naaien. Of een broek korter maken. Alleen maar nuttig bezig zijn.

Ik had een tante die echt heel erg goed kon borduren en naaien, alleen had ze niet echt een eigentijdse smaak. Of liever gezegd, weinig smaak, noch kraak. Dus bij ons thuis werd door mijn ouders alles belachelijk gemaakt wat er uit haar handen kwam. Ook al was het nog zo goed gemaakt. Dan prees mijn moeder op de op haar bekende omwegwijze mijn tantes resultaat. Oh...wat een aparte stof!

Dan wisten wij alweer hoe laat het was. Apart staat voor stom en afgekeurd en daarmee was het hele project gedegradeerd tot stom. Helaas was dit dan vaak een kledingstuk voor mij. Dan wist ik dus dat ik rondliep in iets wat mijn ouders stom vonden. Maar ja....ze waren te schijterig om te zeggen dat het niet leuk was en ik dat niet aanhoefde. Of het gewoon achter de Rodondendrons mieteren. Ik moest het ensemble iedere zondag aan dan. Of het kriebelde, jeukte of wat dan ook. Want ze wilden niet dat andere Opa en Oma het opmerkte dat ik de creatie niet droeg. Want dan zou denk ik de erfenis niet veilig zijn of de aarde opensplitten of zo iets ergs. Want tante was wel de lieveling van haar ouders. Mijn vader het zwarte schaap.

Het komt denk ik uit afgunst en angst dat er ook maar iemand iets beter kan dan zij. Dat tante maar niet moest denken dat zij wat voorstelde met haar handwerkjes. Een soort broer-zus strijd die hun hele leven werd gestreden. Toch herinner ik me haar als een lieve tante voor mij als kind. Ze leerde me hoe je haar opsteekt, via een pop met lang blond haar, die ik van haar kreeg. En waar ik kleertje voor maakte. Maar ja...ik had helemaal geen lang haar, want ging jarenlang naar dezelfde herenkapper als mijn broers. Bloempot erop en knippen maar!

Vond mijn moeder ook lastig; lang haar verzorgen. Of überhaupt verzorgen.

Dus du moment dat ik ook creatieve genen bleek te hebben (mijn beide ouders dus niet), was het als er mensen buiten het gezin dit opmerkten GEWELDIG, maar waren die weg, dan moest ik heus niet denken dat ik wat bijzonders kon. Het stelde weinig voor. Je had er niks aan.

Een tekenleraar op de middelbare school dacht daar gelukkig anders over, maar dan nog. Ik moest echt niet denken dat de Kunstacademie iets voor ons soort mensen was. Nee hoor, daar kon je niets mee en ook je brood niet mee verdienen.

Zo heb ik het ervaren en ik weet zeker dat mijn moeder daar een heel ander verhaal van maakt. Want nu hoor ik haar tegen anderen zeggen hoe goed ik dingen kan, dat ik toch zo goed kon leren en oh ja..dat ik kennelijk ook zo goed kan breien.
Maar nu telt het niet meer. Ik had het nodig toen ik jong was en onzeker. Nu voelt het alsof mijn moeder met me pronkt, maar in de avond mijn veren weer in de kast opruimt.

Egocentrisch of liever op zijn Hondjes?

In mijn zeer naaste kring zijn er wat geliefde mensen met problemen. Die dat met mij delen. Of misschien wel troost en inzicht van mij verwachten. Daardoor voelt mijn 'probleem' ineens nogal onbenullig aan. En hou ik op met het bespreken van hoe ik me voel of hoe het met mij gaat. Nou ja...eerlijk gezegd, heb ik weinig besproken, alleen technische details en dan nog vrij oppervlakkig. Want die anderen hebben het al zo rot. Kom ik ook nog aan. Voel ik me zeer egocentrisch. Ik, ik en ik.

En schaam ik me om het erover te hebben, of er aandacht voor te vragen. En heel misschien vind ik ook dat ik zoveel tijd en vooral aandacht niet verdien. Of mag krijgen.

Oh shit...komt meteen dat zinnetje van heul vroeger weer terug dat ik nu maar weer eens 'normaal' moet doen.

Had ik - in mijn koffiepauze - even een BBC Horizon documentaire opgezet genoemd: Why did I go Mad.

Fijne kost na een nachtje niet zo lekker slapen. Maar niet afgekeken. Komt wel een andere keer. Of niet. Dus ik moest direct weer houtjes halen om mijn innerlijke vlam aan te houden. En aan te wakkeren. Jemig zeg, ik ben toch niet gek.

Oh nee??

Je praat tegen jezelf. Geeft jezelf een hardop complimentje als je een miniscuul taakje hebt volbracht. Of praat tegen de katten in je tuin. "Zo van....jullie mogen lekker overal in de tuin, als je er maar niet gaat poepen".

Je hebt twee jaar onafgebroken, zonder vakantie, ergens gewerkt waar je constant hetzelfde moest zeggen. En constant hoorde: Nee, nee, nee, nee, nee. Niet goed genoeg. Blijf daar maar eens normaal onder. hahah...Vanaf nu noem ik - om redenen die mij en mijzelf bekend zijn - dit soort werkgever Dienstverlening De Hete Hond. Dat u het maar weet.

Dus vandaag toch maar weer de huisarts gebeld of ik nadere hulp van buiten nodig heb. Misschien via de praktijkondersteuner GGZ.

Want ik cirkel maar rond aan mijn eigen lijntje. Als een Mad Dog.  En ben bang dat de uberdokter van die Uitzonderlijke Verschrikkelijke Waanzinclub binnenkort ook zegt: Zo...OVER! Aansteller!
En oh...wat zou ik zo graag dan eens op iemand willen lijken die deze medewerker dan onmiddelllijk over zijn bureautje trekt. Of HIJ gek geworden is (en dat er dan wat schuim op mijn mond komt)..en dan enorm gaan schreeuwen. NU EVEN NIET!!!!!

Want ik kom nu eindelijk pas heel langzaam van die Zwarte Hond af.

En budget om nou eens flink leuke dingen te gaan doen of de energie daarvoor dat ontbreekt aan beide kanten.
Waardoor ik een soort van boosheid heb. Op alles en iedereen. Want waarom kan ik ook niet gewoon....En natuurlijk mag ik ook niet boos zijn. Want dan ben ik lastig en zeker niet 'normaal'.
Stampvoeten, met dingen gooien en dat soort dingen dat mochten alleen mijn ouders. Slaan ook.

Tsja...dat soort denken dat lost helemaal niks op en leidt tot niets en dat weet ik allemaal reuzegoed en bovendien vind ik dat ik beter mijn best moet doen. Want al die anderen hebben het zoveel erger en slechter dan ik, dus wat zeur ik nou.

En om alweer die beerput die vroeger heet open te moeten trekken; daarvan weet ik niet of ik dat wel trek. En of het zin heeft.

Maar; kijk hoe leuk: wat staat er in de sterren: Dus ik moet er nu vooral voor zorgen om al die zaken die me aan dat touw vasthouden, dat ik die afsla als een natte hond regendruppels. Die hond kan dat in bijna 5 seconden! Maar hoe voelt dat dan; om droog te zijn?

Gelukkig douche ik wel elke dag, zodat ik niet ruik naar natte hond.

Hey Cellie,

Things are about to get A LOT better -- Mercury Retrograde has ended! So after three weeks of frustrating problems and delays, you can finally put all of your energy into moving forward. But first, you must shake off any lingering negativity so that you can see all of the possibilities in front of you...

Mercury Direct is an incredible opportunity to liberate yourself from expired beliefs or behaviors that are no longer relevant to your life. Understanding how the past flow of events may be helping or hurting you is the key to making this happen.

 

 

 

Weinig doen door perfectionisme/faal-angst

Als je in je hoofd denkt dat iets alleen maar kan als het perfect gedaan is of geheel volgens 'de regels', dan is die manier van denken soms een grote belemmering om überhaupt van start te gaan.

Want je weet bij voorbaat al dat jij het niet perfect kan. Jij kan niets perfect namelijk. Wel redelijk of goed genoeg, maar ja....dat telt niet in jouw hoofd. Of eigenlijk voor het stemmetje in jouw hoofd.

Dus liggen projecten te wachten of worden uitgesteld en uitgesteld.

Daarom ben ik zo blij met de goede adviezen van The Flylady. Op huishoudelijk gebied, maar eigenlijk trek ik dat advies bij meerdere zaken door. Die site motiveert me nog dagelijks.

Ga het maar gewoon doen. Het hoeft niet perfect. En ook niet urenlang doorbuffelen, zodat je daarna - nu helemaal met energielevel 0,0 - weer een paar dagen niks kan. Ook iets wat je van huis meekreeg, maar gewoon niet voor MIJ werkt.

Zet je timer op een kwartiertje en begin gewoon maar. En klaar is klaar. Niet nog even wat extra doen, maar stop. Ho. Genoeg. Heb je nog energie dan mag, met de nadruk op MAG, je nog een kwartiertje.

En is het verbazingwekkend hoeveel je/ik  kan doen in maar 15 minuten. Het helpt me om in die tijd ook alleen maar met de taak voorhanden bezig te zijn, dus niet alvast te denken dat je straks dit en dat en oh ja..niet vergeten.. Focussen heet dat.

Zo kreeg ik een hele tijd (althans voor de meesten van jullie) een partij tapijttegels. Niet in mijn wenskleur, maar ik heb helemaal niks meer te wensen, dus was al blij dat ik ze kreeg, want het tapijt in mijn slaapkamer was eigenlijk 23 jaar geleden al versleten.  En lelijk.

En dan nu; hoe kreeg ik die tegels dan gelegd? Hele plan de campagnes in mijn hoofd. En mijn dochter bood ook al aan dat ze haar schoonfamilie kon inschakelen, maar ja...daar komt dat andere lastige Alter Ego van mij naar boven, genaamd: Zelluf Doen.  Want dan hoef ik niemand dankbaar te zijn of om hulp te vragen. En kan ik dit in mijn tempo regelen.

Wat een tempo is van een slak die in de bocht afremt. Helemaal nu.

Dus bedacht ik een tijdje terug dat ik wel erg in het plannen maken zat, maar weinig in het daadwerkelijke Doen. Dit was alleen te veranderen door nu naar boven te gaan, te kijken of het oude tapijt makkelijk los te krijgen is en maar gewoon te gaan beginnen. Per tegel bekijken hoe het lukt. En maximaal 15 minuten per sessie. Zet je timer en gaan.

Vond ik mijzelf erg op mijn vader lijken, die nooit wat plande maar - zoals mijn moeder altijd hem toebitste - gewoon in zijn goeie goed ging schilderen of klussen. Zonder af te plakken of kranten te leggen. Zou hij een volleerde huisschilder zijn; geen probleem. Maar mijn vader was te herkennen aan de zakkers in zijn werk en dat hij gewoon de ruiten een stukje meeschilderde . Mijn moeder heeft ooit honderd jaar terug een stukje geschilderd en mijn hele leven moet ik al horen hoe goed en wat een kwaliteit ze geleverd heeft. Ja, ja...nou weten we het wel.

En omdat mijn moeder mijn hele leven al riep dat ik 'precies' mijn vader ben, doe ik niks. Want het is toch weer niet goed (genoeg).

Grappig hoe het optillen van een stuk tapijt - zien dat het echt vergaan is en er een dikke gele stoflaag onderligt en daaronder kennelijk een soort van ondertapijttegels - effect heeft.  Heb het tapijt vanuit die eerste hoek weggesneden met een stanleymes. Niet nadenken; doen! Of knippen als het niet goed ging - taaie draden - en voor ik het wist kon ik wel 4 tegels neerleggen. Dat is 1 vierkante meter. Joehoe! De timer ging. Ik was klaar.  Ik zette de timer nog een keer om alle troep op te ruimen, stof te zuigen (heeeeeeeeeeeeeeeeel veel stof, ook veel maar gewoon met stoffer en blik opgeruimd) en bewonderde mijn kleine nieuwe hoekje. Uiteindelijk kwamen er nog wat tegels bij, want ik zette de timer nog een keer.

Op YouTube kan je trouwens vinden hoe je tapijttegels perfect legt. Vanuit het midden en niet vanuit een hoek mevrouw Citroen. Nou ja...jammer de bammer dan. Ik neem aan dat de Inspectie Tapijttegels niet bij mij langskomt.

Berekende al dat als ik de energie had om elke dag zo'n stukje te kunnen doen ik echt wel eind van de maand klaar zou zijn. En problemen - zoals hoe leg ik dit onder mijn bed, hoe til ik mijn bed en kasten op, dat regelen we wel On The Fly (een term die ik vanuit mijn ICT tijd ken). Oftewel het aloude DatZienWeDanWel.

En zo prettig om te merken dat de energie daardoor ook weer wat meer stroomt. En soms niet, maar dat ik niet bij de pakken (tapijttegels) ga neerzitten, maar gewoon de volgende dag mijn timertje zet en wat doe. Iedere kleine stap maakt dat ik dichter bij het einddoel kom. Een nieuwe vloerbedekking in mijn slaapkamer.

Wat mij ook nog tegenhield is dat ik een ideetje had, maar dat niet realiseerbaar was en ik daarom maar niks deed. Nu snap ik dat dit idee gewoon even geparkeerd kan worden en altijd 'later' nog gerealiseerd kan of mag worden. Of niet.

Maar DOEN in plaats van DENKEN is plezant. Want al doende kom je erachter dat je veel meer kan dan je voor mogelijk houdt.

En door alle taken in stukken te hakken en dan per keer een stukje te doen, dat geeft het Tony Chocoloney effect. Ongelijke stukken maar bij elkaar een heerlijke reep.

Vandaag toch maar even naar de supermarkt geweest want het klonk een beetje naar Echoput in mijn koelkast.

Vond gisteren nog genoeg in de voorraadkast om een lekkere pestopasta te maken, maar had helemaal geen zin in koken. Toch maar gedaan. En heul vroeg naar bed, want om de een of andere reden was ik de hele dag niet vooruit te branden.

Nou ja...ik weet het wel; iets met een Heks die toch niet dood is. En maar terug blijft komen of gevraagd wordt om nog een keer iemand te betoveren.