Jammer genoeg ben ik niet dramatisch dun, maar komisch dik. Dat helpt ook al niet om veel empathie te krijgen. Ik zie er niet breekbaar uit. Mijn hele leven hoor ik al dat ik zo sterk ben, een doorzetter.
Sterker nog, toen ik als dikkig kind met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, werd er aan mijn ouders medegedeeld dat als ik niet zoveel reserve had, ik het niet gehaald zou hebben. Het had geen half uurtje later moeten zijn.
Hoe komt het dan dat ik me, de meeste tijd, totaal en helemaal niet krachtig voel. Of veerkrachtig.
Terwijl ik wel inzie dat ik kennelijk ergens, in mijn pink nu wellicht, die kwaliteiten en kracht bezit. Anders was ik al eerder in elkaar gedonderd. En, belangrijker, niet telkens weer opgestaan.
Ik moet even terugdenken aan de tijd dat ik me spiegelde aan een collega, een man. Hoe hij naar klanten ging, zich zorgvuldig kleedde als de succesvolle man die hij wilde zijn, koffertje en dasje en ook zijn manier van spreken gaf overwicht aan. Bij mij alleen overgewicht.
Toch heb ik in die tijd geleerd To fake it until you make it. En was succesvol. En soms helpt een beetje bluffen, net als die mannen deden, ook.
Niet het vrouwenautootje als lease-auto uitkiezen, maar een mannelijke grote bak. Omdat het in die wereld toen nog steeds zo eraan toeging dat men al naar je keek als je op de parkeerplek uit je auto stapt. Waar stap je uit, hoe stap je uit. Waar staat dat voor.
Natuurlijk, natuurlijk moet ik daar nu, met mijn oude Halfords Oma fiets uit de opruiming voor
€ 100,-- met nog oudere zadeltassen erop, daar enorm om lachen, maar als je het spel wil spelen, moet je de spelregels kennen.
Maar wat moet ik nu nog faken en al helemaal maken? De harde commerciele zakenwereld trekt helemaal niet meer. Heb maar al te goed onthouden dat je zo goed bent als je laatste verkoop.
Toch is het denk ik wel een voordeel dat ik de spelregels ken en herken.
Maar voorlopig fake ik maar dat ik een groot hardgekookt ei ben in plaats van het zachtgekookte exemplaar wat ik nu ben. Van de buitenkant nog steeds niets te zien.
Het doet me goed om al mijn zelfopgelegde regels los te laten. De wereld draait nog steeds door en ik word - door dat loslaten - juist weer sterker.
Grappig dat ik mijn eigen allergie - MOETEN - toch telkens weer ontkende en allerlei zaken toch deed omdat ik dacht dat dat moet. Zo hoort. Verwacht wordt. Normaal is.
10 opmerkingen:
Je kunt van jezelf zeggen, wat je wilt, maar je weet wel heel goed, hoe je je gedachten moet verwoorden!
Herkenbaar wat je schrijft en ook ik heb me ooit gespiegeld aan een vriendin, die altijd snedige opmerkingen maakte en ik heb het trucje afgekeken, waar ik zeker en nog steeds mijn voordeel mee doe, maar ben ik zo echt, was zij zo echt?
Ze bleek uiteindelijk wel de enige vriendin, die niet meeging in het zielige verhaal van mijn ex-man en met haar een goed gesprek gehad over mijn beslissingen in die tijd, wat letterlijk een sprong in het duister was.
Na haar emigratie ben ik haar uit het oog verloren.
Fake of niet, de buitenwereld zoals ik het noem, hoeft niet alles te weten van mijn persoontje en ik ben vrolijk en spontaan als ik de deur uit stap.
In huis, het dealen met tegenslagen en andere sores is het een ander verhaal, daar mag ik mezelf zijn, soms somber en soms weer tegen de lange dag opzien.
Gelukkig niet iedere dag, soms kan ik echt genieten van mijn tuintje, hoe knullig dan ook, het is wel mijn tuintje!
Sinds kort een kitten, waar ik tegenaan kan kletsen en wat mij geweldig vindt zonder oordeel, als ze maar te eten krijgt en een warme schoot ;)
Wat ik je wel zou willen gunnen, zijn de wekelijkse gesprekken, die ik heb en waarin ik dat soort dingen zoals jij (be)schrijft, kan bespreken.
Die gesprekken heb ik niet voor zweetvoeten...
Ondanks alle gedachten toch een prettige dag gewenst!
Groetjes Lily
Ook mensen die héél succesvol lijken en/of zijn, hebben onzekerheden.
Probeer hulp te vinden (gesprekken zoals hierboven genoemd), zodat je niet in een kringetje van gedachten blijft ronddraaien.
Sterkte!
Mooie titel van een brochure de ik ooit bestelde: Ooit een haan horen zeggen dat -ie vroeger een eitje was? M.a.w.: je hoeft je zéker niet beter / sterker /mooier voor te doen dan je bent, maar je kunt er wel voor kiezen wát je aan de buitenkant laat zien (en wat aan de mensen die je liefhebt). Mrs H te B
Je onzekerheden verbergen wordt op een gegeven moment een tweede natuur. Alleen dierbaren breken soms door dat schild heen. Laat wat meer mensen toe in je echte wereld.
Hierboven is al goed verwoordt wat ik je zou willen zeggen. Wat een zelftwijfels, toch... Doe er wat mee, t kan alleen maar beter worden.
Sta al op de wachtlijst voor psycholoog.
Je hebt gelijk. Maar meer mensen vind ik moeilijk nu (nog).
Sta al op de wachtlijst voor psycholoog.
Mooie zin. Dank je.
Sta al op de wachtlijst voor psycholoog. Een aantal weken wachtlijst helaas.
Een reactie posten