Hikkerdekik

Oh, wat zat ik ertegen aan te hikken. Of ik nu wel of niet zou gaan lopen in de ochtend met Man met Hond. Waarom dat hikken? Om niks denk ik. Bang om de verkeerde dingen te zeggen? Bang om als een sukkel te worden gezien of iemand die ze toch niet allemaal op een rijtje heeft of niet goed voor haar gezondheid zorgt. Bang om een zeur te lijken, bang om een oud wijf te lijken/zijn, niet sportief en God al helemaal nooit en nergens meer sexy.

Allemaal dingen die alleen in mijn eigen hoofd zitten. Een gevalletje nivea aka Niet voor een ander invullen. En toch smeer ik te vaak en regelmatig met die Nivea. Die blauwe doos staat constant binnen mijn bereik.

En maar hopen op stortregen dan had ik een goed excuus om te te hoeven gaan. Terwijl het voor mijn conditie heel goed is om wel te gaan. Om gewoon te lopen een flink eind. Doe ik veel te weinig. Ik verstop me liever in mijn huis.

Gelukkig kon ik vanochtend, ondanks slechte nacht, geen excuus ontdekken om niet te gaan en vond ik ook dat ik niet zo ontzettend moest zeuren en smoesjes moest bedenken. GA NOU MAAR.
Dan heb je dat ook weer gehad. Alsof het een strafexpeditie betrof. En dan nog nadenken over neutrale onderwerpen om over te praten.

En achteraf was het gewoon goed en zelfs prettig om te lopen. En de herfst in het bos te zien en te ruiken. En door inderdaad niet mijn hele ziel en zaligheid op tafel te leggen, want nu snap ik beter dat hij niet het type man is die dat hoort noch begrijpt. Maar wel elke week een ochtend wil wandelen. Met mij. Dus kennelijk doe ik wel iets goed.

Kan me nog goed herinneren dat ik me vorig jaar zo ontzettend precies hetzelfde ongezien voelde. Ook helemaal zelf gedaan. En lees ik terug, dan is dat ook zo. Dat ik me precies zo voelde. En het allemaal zelf veroorzaakt had. Ik schiet wel erg op in mijn persoonlijke ontwikkeling. Not. Ik sta compleet stil zo lijkt het. Niks bijgeleerd.

Want vorig jaar pas toen we klaar waren met wandelen en we weer in de auto richting mijn huis zaten, zei ik dat ik jarig was. Ik voelde me stom, want waarom weet ik van alle andere mensen in mijn leven wel hun verjaardagsdatum uit mijn hoofd (hoofd?? Gewoon zo'n ouderwetse kalender op de WC!!)

Maar ja...ik had toen nog een klusje in het huis van mijn op vakantie zijnde zoon op me genomen, dus moest direct door naar zijn stad. En daar liep ik te stressen dat alles goed ging, bedden afhalen, opmaken, etc.  Kocht ik heel zielig 1 taartje en at dat alleen op in de avond (business as usual).

Ga ik mijn verjaardag weer zo doorbrengen? Niet duidelijk zijn in wat ik echt wil.

En was will das weib?

Ik wil in de ochtend wakker worden door het geluid van onderstaande:

En dan door een grote warme man een sponsbad. Met een Happy Ending. Voor mij dan uiteraard (zei ze egocentrisch).

Daarna nieuwe kleren, sexy hakken en dito kousen, eindelijk weer eens naar de kapper (durven/willen/kunnen) en dan een taart met 57 kaarsjes. Ja, dat betekent wel dat het een grote taart is, zo'n Heel Holland Bakt met mega veel lekkere laagjes, maar anders passen die kaarsjes natuurlijk niet. Oh ja, een taart waar je niet van aankomt uiteraard. Calorieneutraal.

En daarna ontvang ik op het bordes mijn vrinden. Hahahah!!! Gewoon een heeeel klein bordes. Mini-bordes.

Ik ben al blij dat ik dit jaar tegen mijn kinderen heb gezegd dat ik heel graag met ze uit eten zou willen gaan. Ook al heel lang niet gedaan. Iets samen.  En niet iets gemompeld dat het niet uitmaakt, dat ik al leuk vind om ze te zien. Het maakt wel uit.

Ben moe. Moe van mijn eindeloze geleuter en gezeur. Laat ik er maar mee ophouden. Voor vandaag bedoel ik.