Dat is al snel heel duidelijk. Afvallen. Beter worden, dunner worden. Want wat ik toen woog, dat was nooit, nooit slank genoeg, goed genoeg, mooi genoeg. Vanaf mijn tiende of zo al. Vanaf 1970 op dieet.
Jarenlang alleen maar dingen over te dik, te lelijk, zal wel nooit een vriendje vinden, zal wel nooit, ik mocht blij zijn met een kruimeltje. Die hele taart had ik zo te zien toch al opgegeten.
Wat een verspilling van energie. Tijd.
Lees ook dat ik het in de ogen van de omgeving inderdaad nooit goed deed. At ik een koekje bij Oma, dan bevroeg Oma waarom ik dat koekje nam. At ik geen koekje bij Oma dan zei Oma dat ik me niet moest aanstellen, want ik was in de groei. Mijn moeder bakte in het weekend altijd. En ik werd al vast gewaarschuwd door mijn vader dat ik me niet aan moest stellen en ook een plak cake, een stuk appeltaart of weet ik veel wat moest nemen. Moest!
Was ik nog dikker geworden, dan ging een tante die verpleegster was mijn ouders vertellen hoe dicht ik bij de dood was, want mijn hart lag helemaal in vet ingebed.
Jezusmina: ik was 15 en kijk ik nu naar de weinige foto's uit die tijd, was ik gewoon een beetje mollig, maar zeker niet levensgevaarlijk dik. Had me dan aangeraden lekker te gaan sporten!
Of die fijne kritiek van de andere Oma die zei, waar iedereen bij was, dat ik in die jurk eruit zag als een Kamerolifant.
Foto van Pixabay
Maar was er dan nooit iemand die gewoon zei dat ik prima was? Misschien mooi? Ik zelf zeker niet, maar voor de rest kennelijk ook niet. Was dat niet de gewoonte binnen mijn familie. Iemand een compliment geven. Waren ze bang dat je dan naast je schoenen ging lopen?
Het voelde wel een beetje bescheten dat een geadopteerd zusje dat wel hoorde van het hele kluppie. Hoe mooi ze was. Zo'n mooi kind hadden ze nog nooit gezien. Oh en bedankt!
Oh ja...hahaha...las ik ook nog even terug: het is bijna een soort van slechte komedie-waardig. Dat een brugklas schoolvriendin me influisterde dat de jongen waar ik gek op was niet echt dol is op meisjes met een bril, in de week dat ik een bril moest. Dat ik nu vrijwel alles tegen had. Dik EN een bril. Dat ik het maar even wist. Gelukkig waren beugeltjes in die tijd nog niet in de mode.
Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig!
Momenteel aan het lezen/leren uit een boek wat ingaat over de aannames die je als kind over jezelf doet. Over de verhalen over jezelf die je kennelijk voor waar hebt aangenomen. En nog steeds als waarheid ziet. Is dat wel zo?
Da's nog even hard studeren alvorens ik de praktijkopdrachten kan gaan doen.
Had vanochtend geen behoefte aan lopen met iemand die ook moeite heeft met af en toe eens een compliment uitdelen, maar liever benadrukt hoe verkeerd ik het doe (lopen, werken etc), hoe simpel het werk van mijn zoon is, hoe raar en uiteraard ingegeven door de druk van haar familie de keus van mijn dochter is.
Ik wil me zo graag omringen met positiviteit. Ik voel dat juist positieve mensen me verder helpen. Het is wel genoeg met al die zeikerds.
Met af en toe voluit lachen om absurditeiten. Met voluit leven. Gaan geloven en voelen dat ik goed genoeg ben.
Las dat als je in bed warme sokken aanhebt dat je dan sneller een orgasme zou krijgen. Want dan voel je je veiliger en geborgen. Dat leek me wel wat. Met sokken aangeslapen en man man man..wat voelde ik me veilig. Orgasme niet voorbij zien komen.
Heb momenteel eigenlijk behoefte aan een hele grote warme sok. Om helemaal in weg te kruipen. Me veilig te voelen en geborgen. Misschien helpt het als ik de kachel aanzet.
Lees maar: Sokken in bed
6 opmerkingen:
Laagjes afpellen, kan je naakt en onveilig doen voelen, maar heus t went! Alleen al her feit dat je er nu hard aan werkt, maakt dat je geen bescherming meer nodig hebt en je eigen voeten kunt warmen( meestal dan. ) hug
Een moeilijke jeugd blijft altijd hangen. Ik heb een vriendin die dat ook niet kan loslaten. Ze is te zwaar, rookt terwijl ze CPOD heeft, beweegt helemaal niet meer, mede door geen zin en slechte knieën en benen.. Het kan haar niks meer schelen. Ik hoop dat ik haar een beetje heb kunnen oppeppen.. Ze heeft vaker van die periodes gehad, kwam er altijd weer uit, ging dan sporten en dat vond ik dan weer heel erg knap. Maar nu, ik weet het niet..
Jij bent goed bezig Cellie, laat je niet op je kop zitten door je verleden hoor! Je leeft nu en je komt er doorheen. Zeker met de hulp die je nu krijgt. Moet goedkomen!
Wat vreselijk om te lezen dat je nooit een compliment hebt gekregen in je jeugd,ik zit met tranen in de ogen dit te lezen.
Weet je, vanaf het begin van je blog citroenvlinder, heb ik met je meegelezen, inmiddels al 6 jaar.
Ik heb je worsteling gelezen van alleen je kinderen te moeten opvoeden, je relatie, je werk.
Nooit heb ik gereageerd, maar zo vaak gedacht: wat geweldig hoe je dit doet. Ik wil je een heel groot compliment geven, je kinderen zijn zo goed terecht gekomen, en dat is wel door jouw opvoeding gekomen.
Ik vind je een topper zoals je je door alle moeilijkheden hebt geslagen, met je werk, wat heb je gestreden om je baan vast te houden. Hoeveel mensen hadden dit volgehouden?
Maar jij ging door tot het niet meer kon.
Ik wil je heel graag een super groot compliment geven, wens je alle goeds toe en hoop zo dat er ook voor jou betere en positieve tijden aanbreken. Lianne
Door het volgen van je blog, krijg je een bepaald beeld van iemand en ik vind jou een krachtige en moedige vrouw. Fijn, dat je nu hulp krijgt om alles wat in je leven gebeurt is te verwerken.
Sinds vijf jaar werk ik aan de binnenkant van mijn hoofd bij een therapeut. Als een ui pel ik me laag voor laag af. Maar alleen zo ver als ik wil gaan...
Als kind heb ik me van school laten pesten. Op school deed men niets. Mijn ouders namen het ook niet voor me op. Omdat ik weigerde nog langer naar school te gaan, moest ik naar een gesticht. En de pestkoppen leefden vrolijk voort. De omgekeerde wereld. Het is moeilijk om het beeld dat je van jezelf hebt - niet goed genoeg - bij te stellen.
Ik lees al best een tijd bij je en kan niet anders zeggen dan dat je vorderingen maakt. Je komt steeds dichter bij je eigen kern. Je durft meer. Af en toe doe je een stapje achteruit maar dat mag in een moeizaam proces. Ga door. Je bent een lief mensch met lef ♥
Ik word altijd zo verdrietig als je zo over jezelf schrijft. Jammer genoeg weet ik dat er vele mensen zijn die zo denken over zichzelf door wat anderen wel of niet over ze gezegd hebben. Het is zo oneerlijk allemaal. dikke knuffel en high five (metoo)
Een reactie posten