Lang en vaak voel(de) ik me alleen staan en helemaal niet moedig. Het waren de omstandigheden waardoor ik me alleen voelde staan. Of de consequenties van mijn keuzes. Goh..misschien dus toch wel moed. De moed der wanhoop dacht ik dan.
In de werksfeer voelde ik dat alleenstaan op momenten dat ik tegen mijn werkgever in ging en anderen angstig onder hun bureautje kropen. En afwachtend keken hoe de baas nu weer zou bulderen.
Totaal geen steun van collega's. Ja, in de kantine aan hun tosti, als de baas er niet bij zat. Dan durfden ze precies te zeggen wat ze tegen hem zouden zeggen. Tijdens vergaderingen of 'meetings'; nooit.
En altijd had ik het idee dat iemand dat nou wel eens moest doen.
Een aantal jaren later precies hetzelfde gevoel. Ik stak mijn nek uit en de anderen alweer onder hun bureautje of snel achter hun computer. Je dacht dat soort dingen wel, maar zeggen....weet je wel wat er met je carriere gebeurt? We hebben net een huis gekocht. Of de auto is 100% gefinancieerd.
Ja hoor; ik weet wat dat betekent...je krijgt alle rotklussen, je wordt uitgemaakt voor niet zakenkundig, er wordt vertelt dat je er niet representatief uitziet, je wordt een jaar lang het leven zeer moeilijk gemaakt om je te breken en uiteindelijk zien ze wel dat je niet zelf oprot en lozen ze je. Via de rechter.
Geen collega die je belt, geen afscheidsborrel, want stel dat de baas dat ziet..helemaal niks.
Of als je kritiek hebt op managers die net uit een ei zijn gekropen of op allerlei machtspelletjes binnen de organisatie; WEG met jou! De boodschapper wordt altijd doodgeschoten tenslotte. Er werd letterlijk tegen mij gezegd bij mijn ontslag dat ik te lastig was, want wilde een document niet direct ondertekenen, maar er even over nadenken en dat ze 'dus' van me af wilden.
En alweer geen enkele collega die voor me opkwam. Hadden we toch echt met ons allen rond de kist van een collega gestaan die dit soort gedoe niet aankon. Er eruit was gestapt. Niks geleerd.
Lees in dat boek dat we op zoek zijn naar kracht en dat dit te vertalen zou zijn, in een ideale situatie in Een sterke rug. Zachte voorkant. Een wild hart.
Er zijn heel wat wildernissen geweest die ik getrotseerd heb of waar ik in zat. En toch kwam ik er iedere keer weer uit.
Een zachte voorkant betekent dat je je ook kwetsbaar durft op te stellen en dat is enorm moeilijk. Want zonder pantser aan de voorkant kan iemand je zo lekprikken. Denk ik. Maar juist door een sterke rug te kweken, kan je dat wel aan. Weet ik.
Nog even doorkweken dus.
Erbij horen is een primair gevoel. Ieder van ons heeft dat verlangen. Dus loop je liever een straatje om dan de wildernis te moeten ingaan. Zeg je nog maar weer 'ja' tegen een verzoek waarbij je denkt...NEEEEE...niet weer. Ik wil het niet. En je doet het toch.
Uitgesloten worden uit de familiekring door jouw partnerkeus. Geen huwelijksgeschenken, niks. Totdat er een kind kwam en 'de familie' zei dat het kennelijk toch wel echt was, dat huwelijk en dus hier...je huwelijksgeschenken. Fijn he. Na drie jaar in de wildernis te hebben gezeten.
Ze schrijft dat menselijke goedkeuring een van de meest gewaardeerde afgoden is van deze tijd. Vandaar de likes op Feestboek, Instagram en andere social Media. Kan iedereen zien hoe groot jouw vriendenclubs zijn. Hoe je erbij hoort. Denk ik dan.
9 opmerkingen:
Klopt!
Die gesprekken bij de psycholoog hebben ook niet erg veel geholpen.
Het zullen altijd dezelfde mensen zijn die het woord doen, die het aandurven om iets te zeggen. De rest zegt het wel, maar als puntje bij paaltje komt zijn ze maar wat blij dat een ander het woord doet zodat zij hun handen niet vuil hoeven te maken.
Iemand zoals jij maakt het verschil en of dat voor jou nou goed uitpakt of niet, je toon wel dat je lef hebt. Heel veel lef!
Ik heb toch zo'n hekel aan van die hypocriete mensen. Doe mij maar echt en zeggen wat je vindt. Ik vind je dapper.
Wat heb je een pech gehad met je werkgever en bazen! Een goede baas en werkcultuur waar kritische betrokkenheid wel gewaardeerd wordt, maakt zo'n verschil. Eens met mevrouw W. dat je moed getoond hebt richting je familie en werkgever.Tegelijkertijd wil je ook graag geaccepteerd worden en dat (ook voor mij) zo herkenbaar. Je blog doet me denken aan Renate Dorrestein, die verbinding zoeken met een eigen gekozen groep mensen die je echt leuk vindt als beste oplossing zag.
Erbij willen horen? Hmmm, ik heb daar niet zo'n last van. Doe eea liever alleen en op eigen kracht. Met een handjevol mensen om me heen. Die snappen waarom ik niet in alles meega en mijn eigen pad wil en móét kiezen.
Tja ... goedkeuring ... daar zijn we op getraind sinds onze babytijd. Leer dat maar eens af.
Of, aardig gevonden worden. Waarom eigenlijk?
Marijke.
De houding van je collega's is niet vreemd. Komt helaas vaak voor.
Een reactie posten