Die heer, met dito aardappel in den keel accent, die een koetsklokkie had. Neen....een Rijtuigklok.
"Wat dacht u ervoor te vragen..."
"€ 20.000"
"Oh...ik dacht aan € 1.500".
En dan het spel waarin men toch uiteindelijk de hand schudt op de verkoop. Soms is de nood aan pecunia groter dan de nood om het stuk elders nog een keer aan te bieden en zie je dingen voor relatief weinig geld verkocht worden.
En leuker is het als men bijna de prijs krijgt, maar het dan toch niet doet. Toch te gehecht aan het object, of in de waan dat men er elders echt wel nog meer voor kan krijgen.
Een groot deel van de dag lekker buiten geweest, in mijn tuintje. De met klimop begroeide paal heel erg fors teruggesnoeid. Bijna zo, dat je medelijden met de klimop krijgt. Maar binnen een paar weken is het weer fris groen. En het parapluvormig dakje is weg. Wel goed gekeken of er geen nestje tussen de klimop-wirwar zat uiteraard.
De groenbak zit lekker vol. Mijn hoofd is lekker leeg.
Zoonlief appte het weekend nog of ik zin had om even ergens een kop koffie te drinken en naar een tuincentrum te gaan. Hij is nogal dol op zijn Urban Jungle in zijn huis en ik vind het leuk om te zien dat hij daar zoveel plezier in heeft. En van hem ook wat plantjes gehad voor de opzet van mijn eigen Urban Jungle. Wat nogal Alzheimer-achtig ging, want ik zocht een plant uit, kreeg ook nog een pot eromheen van hem en zocht vervolgens nog meer dingen uit en vergat bij thuiskomst dat ik de plant in pot die ik vasthield voor mij was. Errug.
Altijd fijn om met elkaar te praten, echt te praten - de koetjes en kalfjes lieten we in de wei staan. Toch merk ik dat ik nog steeds een groot gevoel van schaamte heb voor mijn huidige afhankelijke status. Plus die opgelopen kortsluiting in het hoofd.
Dit gevoel zit slechts in mijn denken. Ik weet het. Dus was het ook weer nuttig om een boekje te lezen met de titel - die de lading niet zo dekt - De magie van het het nietsdoen van Jeffrey Wijnberg.
Wijnberg is een psycholoog die de provocatieve wijze heeft grootgemaakt in Nederland. En die methode ligt mij wel.
Hij pleit in dit boek voor de herwaardering van het nietsdoen; toekijken, afwachten, diep ademhalen, lachen, huilen, uitrusten, bijslapen, afleiding zoeken of gewoon een beetje dagdromen. Iets de tijd geven, vraagt geduld. Maar dit geduld wordt meer dan eens beloond.
Hij stelt ergens dat als je alleen denkt in oplossingen, ook je denkvermogen oplost.
En las ik ergens nog de methode die Churchill toepaste, bij problemen:
DELLE
Durch Einfach liessen lassen erledigt.
Oftwel; sommige dingen lossen zich vanzelf op. Dus overal direct bovenop zitten is soms helemaal niet de beste methode.
Die man van het Koetsklokkie wachtte ook geduldig tot hij het beste bod ontving. Het kwam precies op tijd.
Net als mijn roze kersenbloesem die op ontpoppen staat. Precies op tijd. Niet te vroeg, niet te laat. Op tijd.
Afbeelding van Hermann Schmider via Pixabay
6 opmerkingen:
Mooi logje Cellie! Je gevoelens uiten aan je kind en zo worden gewaardeerd is heerlijk!
Mooi geschreven en dat programma is zeker een aanrader. Ik geniet van dat handelen, al ben ik zelf niet zo gewiekst. Groetjes
Waardevol uitstapje met zoonlief.
Geniet van je voorgenomen tuinieren. Dat boek ga ik reserveren
Ja heel leuk programma, wij kijken het ook graag.
Gezellig om met je zoon op stap te gaan.
Hoe kom je erbij dat je afhankelijk bent? Geen baas, genoeg om net rond te komen, je bent rijk met leuke kinderen en adorabel kleinkind. En je doet het toch maar. Nee je bent een monument van een sterke vrouw, geen geketende!
Een reactie posten