Ispahaan

In mijn straat is iemand plotseling overleden. Althans, ik vermoed dat het plotseling was. Weten doe ik het niet, want ik had geen innig contact met hen. Ga uiteraard wel mijn condoleances brengen, want de dood komt voor iedereen. Ooit. En dan is het prettig dat je niet alleen staat. Gezien bent en wordt.

Het maakte me er nog bewuster van hoe snel je wereld er totaal anders uit kan zien. In de ochtend laat je de hond nog uit, in de avond schuiven ze je in een koelcel. We denken dat we controle hebben over hoe lang we hier zijn, leven zo bewust of juist zo voorzichtig mogelijk (denken we) en dan toch is hij daar, De Dood. Kreeg van een vriendin onderstaande gedicht.

En door deze gebeurtenis verder gewerkt aan een document, hoe ik mijn einde geregeld wil zien. Alsof ik er nog bij ben hahah!! Nee, maar meer welke muziek past bij mij (jahaha....Andre van Duin..we zullen doorgaan) en ik denk dat ik uit de bieb dat boek ga halen van Marieke Henselman; wat je allemaal zelf kan regelen bij een overlijden. Maar ook waar kan men zaken vinden, de papieren, de paswords etc. Waar ligt mijn oude sok.

Heb wel een begrafenisverzekering, maar weet dat de kosten van een begrafenis flink in de papieren kunnen lopen. En ik wil mijn nabestaanden zeker nog niet opzadelen, naast zorg en verdriet met financiele lasten. Dus wist ik al vroeg dat ik het liefst gecremeerd wil worden. Geen zorgen over een graf kopen/huren/onderhouden en dan jaren later nog een keer nadenken, bij huur, wanneer het graf geruimd moet worden en nog een dure grafsteen ook, maar tot stof terugkeren. En liever niet bij iemand op de schoorsteenmantel. Blowing in the wind lijkt me fijn.

Maar nu snel de tuin in, genieten van de waarschijnlijk laatste na-zomerdag van deze maand. Zag gisteren dat ik een bruine kop had gekregen van een middagje tuinieren. Gratis work-out en vitamine D. Blij dat het mag en kan. En straks ook nog F1 vanuit Singapore.

Afbeelding van Mabel Amber, still incognito... via Pixabay 

De tuinman en de Dood

Een Perzisch edelman 

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,

Mijn woning in; 'Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,

Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,

Maar ik zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,

Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)

Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,

'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'

Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,

Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,

Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'

Een door P.N. van Eyck gestolen tekst van Jean Cocteau