Breaking

Kocht vorig jaar MAGs, voor de bredere voet. Maar weet nog dat ik ze aanhad en ik moest autorijden en ik letterlijk heb zitten miauwen van de pijn aan één voet, bij één teen. Altijd speelt die teen op als het koud is, of ik stress ervaar. En het was koud en er was stress. 

Daarna niet meer aan willen doen. Maar goed, dat was toen en nu gewoon maar weer kijken. Omdat ik een hoge wreef heb is dit inglijmodel niet heel fijn. Liever nog meer instapruimte, maar dan wel weer daarna aansluitend door veters of rits.

Hier alleen een rits aan de zijkant. 

In het Engels zegt men  Breaking in a shoe. Dat klinkt nog heftiger dan inlopen. Het leer moet zachter worden en naar de voet gaan staan. Dus break me gek momenteel. Weer iedere keer een beetje. 

Breaking in is hard to do.

Iemand wel eens schoenen aan het inlopen?

Image by This_is_Engineering from Pixabay

Kwam trouwens laat thuis. Direct pan op het vuur (opwarmen) vanuit de koelkast. Door naar boven en werkkleding vervangen door Relax-thuisblijfkleding. Iets eten en even wachten tot de soep goed heet was. Lekker, goed voorbereid de werkweek in. En weten dat ik in de vriezer een aantal bakjes heb staan met maaltijden. 

Maar wat maakt die omleiding door werkzaamheden alles laat. Ik rol nu om 19.05 binnen en dan heb ik het gevoel dat de avond al lang is begonnen en er weinig rest dan eten, afwassen en naar bed (alleen).

En dan ook nog nul reacties op voorgaande blogjes. Niemand in mijn Bubble. Doet me denken aan de lunchpauze vandaag. Zat ik ook alleen en pas veel later kwam de rest erbij. Die moesten eerst nog buiten hun lunch kopen. Of gewoon eerst een rondje lopen en dan nog extra een lange pauze. 

Vier

Wat een luxe dat ik ook op mijn telefoon naar het live racen van de F1 vroeg in de ochtend kon kijken (heb al jaren bewust geen tv meer in mijn slaapkamer)  Lekker opgekruld nog in mijn warme bed, waarbij vroeg natuurlijk zeer relatief is, want doordeweeks sta ik dan vrolijk al bij de bushalte.

Maar mooi te zien hoe Verstappen zich beheerste en wist dat het maar om één ding ging. Voor zijn concurrent Noris eindigen. En dat deed hij en daarmee werd hij Wereldkampioen, voor de vierde keer op een rij. 

cc: motorsport.com

Niet slecht voor een Nederlander vond hij zelf.

Vond ik ook.

Voor de rest weinig gedaan. Vond ik zelf. Was gedraaid, soep gekookt, voorbereiden op de nieuwe werkweek en zo dankbaar zijn met mijn lieve kleinkinderen als ik weer even aan ze denk of foto's zie. 

Het soort rijkdom wat niet te koop is en ook nog eens onmeetbaar. 

 

Tunnel en toast

Had heerlijk voor een minibedragje, kadootje van de NS voor mijn verjaardag, een upgrade reizen Eerste klas gereserveerd. 

Uiteraard nul controle. 

Fijne rustige heenreis.

Wat tussen de terugreis lag was ook heel aangenaam, liefdevol en lekker. Het verjaardagsfeest van een vriendin waar ook ik voor uitgenodigd was. Heel fijn om erbij te zijn. 

Toen weer terug. Op het station terug was er al een samenscholing onder het bord met de vertrektijden. Geen vertrek. Gedoe in een tunnel, dus beide kanten op een tijdje geen verkeer. 

Dan maar even het Pizzalied - Effe wachten - . En toen er één trein kwam mijn richting op, zat die uiteraard nokkievol. Ook de Eerste klas. Wat ik snap. 

Maar dus minder ontspannen huiswaarts.

Nou ja...maakt niet uit. Ik had ook al op regen gerekend terug en dat klopte ook. Kan ik niet teleurgesteld zijn, want ik wist het al. En bovendien een waterafstotende winterjas, dus niet doorweekt.

Wat was het heilzaam om zoveel plezier en liefde te ervaren. 

Mooi!

Nu lekker ontspannen, want geen zaken op het programma die NU moeten. Was bovendien vanochtend al om 07.00 uur de F1 aan het bekijken en morgenochtend graag weer voor de echte race. 

Vroemmmmmm..

Jaaaa, weer weekend!

 Maar voordat ik de vrijdag klaar was met werken, ging er wel weer wat aan vooraf.

Gladheid, dus toch maar lopen met de fiets aan de hand naar het busstation. Laatste stukje wel gefietst. Kiezen of ik de laaaaaaaaaaaangzame route nam, maar wel plek, of iets sneller en minder plek. Toch voor het laatste gekozen, want vrijdag en dan is het toch meestal minder druk. Maar ja, vergeten rekening te houden met toeristen die lekker een weekendje naar de grote stad gingen en ook mee moesten. 

Enfin, werken maar. 

Behalve dat ik in de middag bijna niets hoorde, want rumoerig. Ging in een gesprekshokje zitten, maar nog steeds lastig. Bleek dat de draad van mijn headset kapot was, toen ik op kantoor verder ging werken. Daar zat maar één collega. De rest was vrij, werkte thuis of werkt niet op vrijdagen.

Blijf me daarover verbazen, die kleine bezetting. 

Niet mijn verantwoordelijkheid. 

Collega moest ook al eerder weg en leidinggevende was er ook als een haas op einde werkdag vandoor. Dus daarna heel rustig ingepakt en ook weg, maar niet te vroeg, anders sta ik een kwartier te blauwbekken op het station. Waar alle treinen vertraging hadden, geen intercity ging en ik dus alleen maar het boemeltje kon pakken.

Het is niet anders, dus met mijn hoorapparaten in naar een fijne podcast geluisterd en het werd steeds voller en voller en voller in die trein. Zo niet fijn, dat als je zit je alle rugzakken tegen je hoofd aankrijgt bij het passeren. 

De bus terug kwam ook al niet en de bus die kwam was zo vol dat ik met liefde een ritje oversloeg. Dan nog maar langer wachten. Maar ook de rest van de bussen had oponthoud dus 2,5 uur nadat ik mijn laptop uitdeed, was ik thuis. 

Meteen omkleden in fijne relaxkleding, kantoorkleding uit. Eten had ik onderweg al bedacht en dat was fijn en lekker en dan heerlijk niets meer hoeven voor de rest van de avond. Kaarsen aan en ontspannen maar.  

En zo blij dat het niet sneeuwde of regende toen ik naar huis fietste.

Platgedrukt

Blij dat er naar me geluisterd is en ik de dame die vorige week zich zeer wanhopig meldde, omdat ze zolang moet wachten op hulp (er werd zelfs gezegd dat ze niet urgent was) een afspraak bij ons mag krijgen. 

Omdat ik door mijn werk goede contacten had en nog steeds heb met iemand van een grote woningbouwvereniging en hij ook aan mij doorgaf dat hij zich grote zorgen maakte omdat de woningbouw na 3 maanden achterstand toch echt een deurwaarder gaat inschakelen en mevrouw dan nog slechter af en nog meer stress krijgt, dus wat kunnen wij daar nog aan doen. Ben altijd blij te horen dat er echt nog wel betrokken mensen bij dat soort grote instanties werken. 

Gaf aan mijn leidinggevende aan dat de zaak uit de klauwen dreigt te lopen, we het allemaal aan zien komen en niks concreets doen. Dan spelen we toch echt Kastje naar de Muur. Tussen de hulporganisaties is er dan geen of te weinig overleg en vallen mensen - en daar gaat het toch om, niet om de targets? - tussen wal en schip. 

Enfin; afspraak ingeboekt en dan hoop ik dat er van bovenaf (via de grote opdrachtgever) aan wat touwtjes getrokken gaan worden zodat zij toch nu die hulp krijgt en zaken bevroren worden en er wat rust komt op financieel gebied. Uiteraard push ik mijn leidinggevende nog wel een paar keer extra. 

Kijk; daar wil ik dan graag voor platgedrukt in de volle want te korte trein reizen. Want dat is tijdelijk en de situatie van deze client lijkt te lang te duren. En te lang onder druk staan loopt niet goed af. Ik hoef alleen maar even een nachtje goed te slapen.

Zure appel

Goed dat ik tijdig naar bed ging. Beter uitgerust. 

Snel tussen twee buien door en glibberend over hagelstenen  (wel mooi gezicht, een witte tuin) mijn busabonnement op mijn ov-card gezet. Nog wat kleine boodschappen en dan snel weer naar huis, voor het weer losbarst. Het is heel donker hier. 

Van de week deelden ze in de ochtend van Pro Rail zure appels uit. Om het leed te verzachten. Denk niet van de stakingen, maar van de verbouwingen op dit traject.

Verleden jaar kregen we een minichocolaatje. En oordoppen, want er werd heel veel geboord op dat moment. Ook inderdaad om gek van te worden. Maar ja, snap ook wel dat het nodig is, die tegel praat je er niet uit tenslotte. Nog tot 8 december duurt deze overlast en omleidingen. Nou ja, het is even niet anders.

Moe

 Was heel vroeg wakker en viel pas weer laat in slaap. En hoorde het ondertussen regenen. Dus ik wist al dat ik in de loop van de dag de man met de hamer zou ontmoeten. Dat gebeurde pas in het begin van de avond. Dat ik voelde als ik nu ging zitten in zo in slaap zou dommelen. 

Had waarschijnlijk gisteren te weinig ontspanning om goed te slapen. Dus vandaag wist ik dat ik daar beter op moest letten. 

Haha...uiteraard weer eens een lekkere drukke hectische werkdag. En treinen die anders liepen dan normaal, dus overstappen en weer verder vanaf een ander station dan normaal. En terug idem.

Hou het dus kort, ik ga lekker naar bed. Uitrusten. En zo blij dat ik aan niemand hoef uit te leggen waarom ik nu al ga.

Halen, brengen, halen en weer insteken

 De auto van dochter was APK (goed)gekeurd en moest weer opgehaald worden in mijn woonplaats. Dus spraken we af dat zij me bij een treinstation onderweg zou ophalen, doorrijden naar de garage waar ik in haar auto achter haar huurauto zou rijden en zij mij vanaf het huurpunt weer thuis zou brengen. 

Heen en terug naar en van mijn werk gingen er alleen stoptreinen door de Prorail staking en ik moest via de grote stad omrijden, want alweer werkzaamheden aan een station op mijn route. Dus doe ik heen er twee keer zo lang over en terug ook. En vroeger met de bus weg, anders mis ik net die ene aansluiting. Ook daar had ik al rekening mee gehouden. 

Zo gezegd zo gedaan en ik zei al tegen haar dat ik de bus wel terug nam. Die stopt daar vlakbij en dan hoefde zij niet weer mijn richting op. 

Wat heerlijk dat de bus binnen een minuut al kwam. Instappen en dan de dagelijkse routine van zaken in de fietstas gooien, naar huis fietsen en weten wat je gaat eten, want al voorbereid. Wel 1,5 uur later thuis dan normaal, maar met de huidige treinregeling zou ik ook al een half uur later binnenrollen. Dat uurtje...tsja...voor mijn dochter heb ik dat graag over. 

De kleinkinderen waren in de middag, na school al naar zwemles geweest, hadden al gegeten en zaten in de auto met hun pyama aan. Konden ze, thuisgekomen, direct door naar bed. Want morgen ook weer een schooldag.

Druk leven heeft mijn dochter. Maar ze doet het heel goed. En lekker dat haar auto voorlopig niet meer gekeurd hoeft te worden. 

Achtsam

Allerlei klusjes op het programma.

Nieuwe batterijen in mijn fietslamp doen. Het licht werd minder fel en dan weet ik dat ik binnenkort met te weinig licht rijd om veilig en zichtbaar te zijn. Dus nu doen, nu heb ik tijd. En batterijen.

Was afhalen en nieuwe witte was ophangen.

Laptoptas repareren het handvat is opengegaan, dus de harde vulling piept eruit. Even nadenken hoe ik dat ga doen. 

Even een haal- en brengklus met en voor mijn dochter. Haar auto moet gekeurd worden en dan mag ze 'm nu alvast bij de garage neerzetten in mijn woonplaats. Maar nog wel weer vervoer terug regelen. Dus een auto via haar werk geregeld. Die rijd ik dan heen en dan kan ze terug weer met die auto, nadat ze mij thuis heeft afgezet. Moet ik toch nog naar het grote station in de buurt reizen, maar voor haar doe ik het graag. Bood het zelf aan, want anders blijft ze heen en weer rijden en benzine is ook niet gratis. Mijn busabonnement geldt ook in het weekend dus win-win. Kan ik mijn kleindochters ook nog iets kleins voor Sinterklaas geven. 

Alvast de aardappels geschild voor mijn avondeten. Dan staat het maar klaar. Gisteren al gehakt ballen gemaakt. En zo direct 2 ervan in de diepvries. Nadenken over wat ik morgen aan wil. Wat voor weer wordt het (regen!) en rijden er dan treinen?  Mijn lunch alvast klaargemaakt (in de koelkast gezet uiteraard). 

Ondertussen kijk ik naar een luchtige komische Netflixserie over Mindfulness: Achtsam Morden. 

En verheug me nu al op de uitzending van de VPRO over 50 jaar simplistisch verbond. Gelukkig kan ik dat nog terugkijken, want weet niet of ik nog genoeg energie heb en genoeg focus vooral. 

Maar doet me een beetje terugdenken aan de zondagavonden waarop de zender op de VPRO ging. Want na het journaal: Het simplistisch verbond. Ook mijn ouders konden hun humor waarderen. En ik en mijn broer uit het hoge Noorden idem. De andere broer had een ander gevoel voor humor (of niet eigenlijk). 

Ben een aantal jaren terug nog met mijn moeder in Hilversum bij het Mediamuseum geweest. Daar was toen een tentoonstelling over hun werk. Volgens mij toen ze 40 jaar bestonden. Mijn moeder vond dat ook enorm genieten. 

En ook daar andere zaken uit de media wereld te zien uit haar tijd, toen lang niet iedereen een televisie had. Dan ging je bij iemand in de straat kijken die dat wel had en zaten op woensdagmiddag een hele club kinderen te genieten van het kinderprogramma. Maar toen zij jong was, was de Radio belangrijker. En dan mocht je alleen luisteren naar jouw zuil. Geen Vara programma of KRO, maar wel de NCRV in haar geval.

Jullie nog iets Mindfulls gedaan?

Moeilijk

 Mooie quote:

Jane Goodall: ‘Het is gemakkelijk om een moeilijke vrouw gevonden te worden. Daarom zijn er ook zo veel van ons.’

Las dit in een interview met Margriet van der Linden.

Ben ik dat ook, een moeilijke vrouw? Of gewoon een zeikerd, nooit tevreden, verongelijkt, noem het maar op.

Ooit kreeg ik mijn ontslag bij een bedrijf waar de eigenaar/directeur een hele foute Jodenmop vertelde. Waar hij zelf het hardst om moest lachen. Iedereen lachte ook maar mee. Ik niet. Vond het getuigen van weinig smaak. Dat zei ik hem ook, waar iedereen bij was.

Moest ik daarna direct bij hem op het matje komen. Of ik wel wist wie hij was. Oh ja hoor. Een man met een fout gevoel voor humor. En nee, ik ga mijn woorden niet terugnemen, dan kan ik namelijk vanavond mijn kinderen niet onder ogen komen. 

Dit bedrijf was ook net bezig een hele precaire opdracht uit te voeren omtrent het Joods tegoed. En dan zo'n soort foute grap maken? Bah!

Daarna werd er alles aan gedaan om het leven me daar zuur te maken. Zodat ik zelf zou opstappen (= goedkoop en snel). Uiteindelijk ben ik daar ook ontslagen. Maar met opgeheven hoofd, want klein konden ze me niet krijgen. 

Hij ging wel in ieder geval

 Heenweg naar mijn werk geen problemen met de trein. Hij ging en ik was op tijd op mijn werk. Zoals gewoonlijk weer druk. Was al vroeg wakker om op de app te kijken. Vermoeiend (ben ik zelf).

Even lunchpauze en in ieder geval niet alleen zitten eten. De paar collega´s die er waren kwamen er ook bij. Op tijd weer naar de werkplek. Er stonden ook in de middag afspraken op de agenda. 

Was relatief rustig, totdat de mensen van de beveiliging lekker gingen dollen. Ik zit dan daar als enige aan dat balieblok, de collega´s van de opdrachtgever zijn dan al uitgewerkt, en man man man..Wat een apekooien spelen ze dan. Leuk hoor, maar ik moet mensen bellen en wordt gebeld door clienten die nood hebben. Ik moet echt alle zeilen en gehoorapparaten bijzetten om goed te luisteren. Ze de aandacht te geven die ze verdienen. 

Dus stond al bijna op om even te roepen of ze ergens anders konden gaan apekooien/spelen. Iemand zag kennelijk dat ik niet aan het shoppen was online, maar aan het werk en ze taaiden af. 

Had van de week een nogal heftig gesprek met iemand die door de regering veroorzaakte affaire grote problemen heeft en heeft gehad en toen ik haar vroeg of ik haar gegevens mocht noteren ging ze helemaal los. Wat ik snap. 

Niet gehoord worden is het aller-frustrerendste. Daarna dat je van het kastje naar de muur wordt gezonden. 

En dat jarenlang. Dus ik werd bijna bedreigd (ik ervaarde dat niet zo, het was niet op mij gericht maar op al die instanties en ben qua verbale zaken wel iets gewend), opgehitst en nog net niet uitgescholden, maar het had een hoog manipulatieniveau en ik begreep dit alles, vooral vanuit dat niet gehoord worden, dus om te de-escaleren liet ik haar even leeglopen. 

Nu zijn de wachtlijsten om door een speciaal team te worden geholpen veel te lang. Ik kan toch niet tegen haar zeggen dat ze geholpen gaat worden rondom Oud en Nieuw toen ik dat te horen kreeg toen mijn leidinggevende bij die organisatie informeerde. 

Of hij begreep hoe dit zou overkomen als ik haar die blijde boodschap gaf. Dan haalde ik het station denk ik niet meer. 

Dus hij ging maar weer wat hogerop in de boom schudden. 

De trein naar huis zag ik al dat hij 5 minuten vertraging had, dus had ik daardoor mooi de tijd om iets in een winkel op te halen. Op het perron aangekomen was de vertraging al 10 minuten. Treinen kwamen op dit spoor binnen die er niet thuishoorde. Er zat een dronken man naast me op het bankje. En een maatje die was geheel high. Feest!

Kon me goed afsluiten en was al blij dat er een trein kwam, maar het bleek een boemeltje te zijn, maar goed...ik zat, had plek en dat was onderweg nog helemaal niet zo vanzelfsprekend. Megadruk!

Zo blij dat ik thuis was. Fiets in de schuur, iets te eten maken (daar had ik genoeg tijd voor onderweg, want wilde niet weer hetzelfde eten als gisteren). Beetje variatie is altijd goed. 

Relaxte kleding aandoen en dan even niets meer. 

Vroeg naar bed mag ook.

Weekend!

Jeroen Krabbé

Door een stukje in een online krant keek ik een gedeelte van de uitzending van Eva van afgelopen dinsdag terug. Waarin ze Jeroen Krabbé interviewde naar aanleiding van zijn 80e verjaardag binnenkort en een boek en tentoonstelling die uitkomen/openen.

Het ontroerde me, zijn familie, zijn achtergrond en volgens mij heb ik dat Kookboek nog ergens in mijn boekenkast. 

Maar de veerkracht, de levenslust en de liefde voor en van zijn familie is mooi te ervaren.

Ook interessant lijkt me om naar de tentoonstelling van zijn schilderijen te gaan. Al is het verrassingselement er wat vanaf omdat ze al bijna overal al beschreven staan. Of een foto ervan wordt getoond.

Kinderlijk genoegen

 Kijken naar het Sinterklaasjournaal. 

Uitgesteld, want ik ben meestal nog onderweg als het uitgezonden wordt. Ik mis Dieuwertje en hoop dat ze volgend jaar weer mee wil en kan doen. 

Hou van de grapjes die vooral op volwassenen zijn geschreven (Een ruk naar rechts maken, op de stoomboot).

Van de gastoptredens van bekende of (voor mij dan) onbekende Nederlanders. De Hoofdpiet. De sukkelige grapjes. 

Even in een weldadige prettige wereld zijn. 

Heerlijk!

Merk dat ik momenteel geniet van het niets moeten, juist omdat er al zoveel moetjes zijn op mijn werk en het loskomen/maken van de zelfbenoemde mantelzorgclub van mijn moeder. Dat kost energie. Dan is het kijken naar onschuldige zaken weldadig en prettig. En ja, kinderlijk misschien ook. 

Kan mij het schelen! Kocht voor mijn broer in het hoge noorden een Sinterklaasverrassing en het versturen is nog duurder dan het hele pakketje zelf. Maar het gaat om het idee. Dat hij weet dat er iemand aan hem denkt. 

Dacht het bij het postkantoor een paar wijken verderop te kunnen aanbieden: was hun printer kapot (die van mij moet ik nog koppelen, gewoon lui dus) en moest ik uiteindelijk toch naar die verre post heen. Maar ja, het is droog, je KAN tenminste nog fietsen, dus hoppa en doooooorrr. 

Dan ook daar maar, misschien wel voor de laatste keer, naar de Blokker. Stond gewoon nog helemaal vol, alleen de kado-kaarten (vvv bonnen etc) waren helemaal weg. Dat heeft waarde dus kan weer naar het hoofdkantoor uiteraard. Wenste de dame achter de kassa succes met alles en hoop dat iemand De Blokker toch wil opkopen. We hebben het ook aan onszelf te danken, dat alles thuis moet worden afgeleverd of gewoon goedkopere zooi elders inkopen. 

Heerlijk ritje vond ik en lekker thuis voor een kop thee en even ontspannen. Daarna nog maar een keer de afgevallen blaadjes van de stoep vegen (in de tuin vegen zoveel mogelijk) en de rest had ik al in een vuilniszak verzameld om bladerencompost mee te maken. 

Zie dat de vogels genieten van wat ik voor ze heb opgehangen. Vooral parkieten zijn blij met de pinda's. Het lijkt hier wel de tropenkas van Artis dan. Ook Kauwen komen graag. Vreten in één dag alle mezenbolletjes op, die ik in een ijzeren houder had gedaan, zonder netje. In de ochtend de koolmeesjes en mussen en daar heb ik vooral in de achtertuin een en ander opgehangen. Maar daar zie ik ze ook, die grote Kauwen en ook Eksters. Allemaal op dat pindakaaspotje. 

Met aandacht groenten snijden en een lekkere saus maken. Gehakt is nog niet ontdooid, dus ik verzin iets anders. Soms ook niets, met alleen groenten ook prima. Nu een klein blikje Ansjovis meebakken. Geeft een diepere smaak aan het geheel. Heb ook een blikje tonijn uit de voorraad meegepakt, maar ik weet nog niet of ik dat ga gebruiken. 

En dan straks ook nog genieten van Oogappels. Fijn om op die manier de dag te eindigen. En weten dat ik in een warm veilig bed mag slapen. En morgen gezond weer op. DV.

Sint Maarten

Zou ik op tijd thuis zijn om nog Sint Maarten snoep uit te kunnen delen. Een man die naast me zat in de bus vroeg zich dat ook af. En voor ik het wist hadden we een prettig gesprek over dit soort tradities en hoe dat zit in Nederland. 

Toen ik in dit gedeelte van Nederland kwam wonen, kende ik geen Sint Maarten. Stond ik daar met mijn pak speculaasjes en 3 mandarijnen. 

Mijn kinderen gingen nog niet naar school of iets, dus daar had ik ook niet van meegekregen. 

Het jaar erop beter voorbereid. 

En ging ik ook zelf met mijn kinderen lopen. 

Nu aan het wachten op de eerste kinderen. Maar het is best al laat en nog niemand aangebeld. Heb buiten een lantaarn staan met een waxinelichtje erin. Dan moet het duidelijk zijn dat er hier iets te halen valt. 

Maar er is geen peil op te trekken. Soms heel veel, soms eentje en dan weer een jaar dat alle kinderen uit de omgeving komen aanbellen. 

Nog even wachten met eten. Nog steeds nul kinderen aan de deur. Zie en vooral hoor ze wel buiten lopen. Misschien al helemaal high van alles snoep inmiddels, want ik zie grote supermarkttassen die nokkie-vol zitten. 

Ja...de bel. Drie kinderen en hun ouders bij het hekje. Pak maar lekker veel hoor. Wat leuk. Ik ben denk ik echt zo'n kneuterige Oma aan het worden. 

Wel gooide ik mijn schort snel af... Scheelt dat?

En dan ook nog geen Vera (meestal op zondagavond en dan kijk ik dat op maandagavond terug). Ook al ontregelt.

Hoe was Sint Maarten bij jullie? 

Anticipatie

Mooie quote hieronder. Want al een paar weken voorpret omdat ik naar een voorstelling ga van Brigitte Kaandorp.

In het kader van "leuke dingen wil ik vaker inplannen", een tijd geleden deze voorstelling geboekt. Ik hoop nu vooral dat het mijn vriendin waarmee ik ga, ook een beetje afleiding biedt. Ze verloor onlangs haar moeder. 

Heb er zin in. Ook om eens eruit te zijn en gewoon te genieten van een heerlijke voorstelling. 

Las in een artikel over voorpret:

Anticipatie, ofwel het vooruitkijken naar iets leuks, vergroot namelijk je geluksgevoel. Elke geplande gebeurtenis kun je verdelen in vier stadia: anticipatie (verheugen op), genieten van (in het moment zijn), expressie (de gebeurtenis delen met anderen) en reflectie (terugkijken op). Als je het mij vraagt, is anticipatie misschien wel het belangrijkste stadium. Door iets te hebben om naar uit te kijken, breng je geluk in je leven lang voordat de gebeurtenis daadwerkelijk plaatsvindt. Of zoals de Engelse schrijfster Angela Carter het zo krachtig samenvat: Anticipation is the greater part of pleasure.

Jullie iets om naar vooruit te kijken? (Ik merk dat ik al met één ding heel tevreden en blij ben, hoe is dat als je elke week wel 'hoogtepunten' hebt en je gewend bent aan een altijd volle agenda?).

Koud en nat = film kijken

Zo geen zin in iets buitenshuis doen. Zelfs geen boodschappen. Voor de vorm (dan heb ik toch wel iets gedaan) de bonte was in de machine gestopt als eerste.

Eerst maar eens kijken of mijn chromecast aan de praat te krijgen is. Dus alles weer resetten. En Google chrome ook installeren. Met Edge kan ik niet casten. Misschien wel via een omweg, maar goed....Chrome werkte altijd. 

Want ik wilde de film Thelma graag zien. In mijn nogal late zomervakantie wilde ik die in de bioscoop zien, maar had telkens van die Gerard Joling momenten (Daar heb ik de kracht niet voor), dus was al weer nergens te zien, behalve in Timboektoe in een zaaltje achteraf. 

Ondertussen maakte ik de sjaal voor mijn jongste kleindochter af. (Jahaaa...nu pas). En begon aan wantjes. Moest ik eerst even zoeken naar het patroon, want bijna 7 geleden voor mijn oudste kleindochter een setje gemaakt. 

Maken, lanterfanten, wat voor de vogels buiten ophangen. Heerlijk pruttelen thuis. Bezig met de wantjes, patroon gevonden in mijn opschrijfboekje in mijn brei-tas. 

Wat het vooral aangenaam maakt is dat ik geen tijdsdruk ervaar (wil ervaren), zoals wel de hele werkweek. Ik hoef van mijzelf niet om 09,00 uur bij de supermarkt te staan.  Kan ook prima om 16.00 uur. Of niet. Of morgen. 

Ook dankzij de voorraad. En vooral aan het niet persé moeten. Ook dat is loslaten. 

Toch nog maar even naar buiten en wat boodschappen gehaald. Motregent. Maar heerlijk rustig want na de grote drukte. Ondanks de motregen toch wel fijn om even buiten te zijn. En daarna weer lekker thuis. 

Ook iemand die film gezien, waarin de kinderen denken dat het beter is als moeder beschermd gaat wonen. Dat kwam me iets te bekend voor. 

OV vertragingen

 Had eerder moeten kijken of alles wel normaal reed, want er reden geen intercity´s naar mijn werkstad. Gelukkig ben ik altijd nogal met marges ingebouwd op tijd op het station en kon het boemeltje nemen. Deed ik er een half uur langer over.

En ook terug geen snelverbinding. Wel stond er aangegeven dat het niet druk zou zijn. Zo aan toe, even rustig zitten want zelden zo´n drukke vrijdag op mijn werk meegemaakt. Spoedzaken, veel bellers, veel afspraken en dus aan één stuk door doorwerken en doorwerken.

Trein was mega propvol a la Japanse treinen met aanduwers. Kwamen er ook verderop nog mensen met fietsen bij. De conducteur maakte onderweg in drie talen zijn excuses voor de drukte. Zal wel een te korte trein zijn. 

Was even bevreesd of ik er wel uit kon op mijn eindstation, maar een kwestie van doorduwen. Hehe...heerlijk weer gewoon ademen.

Bus had er ook geen zin in. Vertraging van 15 minuten. De volgende ook, dus nam ik een andere bus, die ergens anders stond, ik wist dat ik onderweg kon switchen naar weer een andere streekbus die bij mijn busstation zou stoppen. Blij dat ik weet hoe eea loopt of eigenlijk rijdt.

Zat me al helemaal te verheugen op iets warm eten. Ook daar had ik al rekening mee gehouden. Had van de week Andijviestamppot gemaakt. Een portie in een bakje en een portie in een ovenschaaltje. Dus ovenschaaltje nu maar eens snel opwarmen in de magnetron en genieten maar. 

En voor volgende week vertraging of helemaal geen treinen door stakingen. Maar daar ga ik me volgende week pas druk over maken.

Nu is het weekend!!

Inschatten

Merk dat ik de laatste tijd mijn omvang toch verkeerd, lees te groot, inschat. Het enige wat dan helpt is passen. Of meten. Meten is weten zei mijn natuurkunde-leraar altijd. 

Zo dacht ik vorig jaar al dat ik mijn winterjas niet meer aan zou kunnen. Past gewoon. Dit jaar weer even die gedachte, maar ook nu zit de jas prima. En zo lekker warm, vooral vroeg in de ochtend. Te lang mijn zomerjas aangehouden. 

Broek; denk dat hij niet meer dicht kan (de ultieme broek waaraan ik kan zien of ik werkelijk dikker ben geworden. Er waren tijden dat ik de knoop niet dicht kreeg). Gepast en doe maar gewoon aan. Hij past. Knoop kan dicht, geen al te erg muffin-top effect en de rits geeft geen probleem. Zit allemaal in je hoofd dus.

Trui zien hangen. Of nee, eerst online gezien en daar alle grote maten al uitverkocht. Na mijn werk loop ik altijd langs hun winkel dus daar gekeken of ze 'm nog hadden. Wel een maat kleiner genomen dan de allergrootste want die leek me erg wijd op het rek. Geen tijd om te passen, want mijn trein wilde ik echt halen. 

Thuisgekomen past de trui wel, maar nog een maat kleiner kan prima. Misschien wel twee. Dus omruilen maar weer. Niet in slobberkleren rondlopen, dan lijkt ik juist nog forser. Passend is goed. Mag ook. Sterker nog; ik let daar beter op. 

Trui teruggebracht, dus weer meeslepen naar mijn werk en dan voordat ik richting huis ga omruilen voor een kleinere maat. Die er niet meer hing. Maar de aardige verkoopster keek bij de voorraad - noppes en daarna online en ze zag dat er nog eentje was in die maat. Dus besteld en ik haal 'm wel weer op als ik uit mijn werk kom ergens volgende week. Wel de trein gemist, want voor mij had een dame een zelfde verzoek (iets bestellen want hing niet in de winkel) en ik wachtte geduldig mijn beurt af. Mijn keus om dat op dat moment te gaan regelen. En ach...echt niemand mist mij enorm. En trouwens had alweer genoeg extra tijd gemaakt deze week. Maar tevreden. 

Zo kocht ik daar 2 jaar terug een geweldig leuke ivoorkleurige blazer. Maar kocht die iets kleiner dan mijn buik/heupmaat, want jasjes draag ik nooit dichtgeknoopt en doordat dan de schouders kleiner gesneden zijn, oogt het ook slanker. Moet het niet trekken bij de mouwen uiteraard, want dat staat weer lelijk. Volgens mij ooit een tip van Trinny& Susannah.

Maar viel me op dat dit jasje toch beter viel over de buik/maag. Ook lang niet aangedaan. Hoort ook een broek bij, maar dat is nogal zomers nu.

BH's; kocht een aantal van dat Zweedse merk, maar vind dit model toch niet goed zitten. Ook niet een maat groter. Deze soort BH doet niets voor mijn postuur. Hangbrugvergelijking en dan van te slap materiaal. Hangt erg door.  Ook terugsturen dus. Zojuist gedaan. Dan storten ze mijn geld weer terug en kan ik verder zoeken naar iets wat meer een hefbrugeffect heeft. 

Vanmiddag tijdens mijn werk alvast soep gemaakt. Van een kant-en-klaar pakket. Wel vers, maar niets te snijden of zo. Alleen aanfruiten, water erbij en daarna even de staafmixer erdoor.

Want wist dat ik later thuis zou zijn, want rond 18.15 uur moest ik geprikt worden. Dat is altijd heel goed geregeld qua doorloop. Maar nu zat de huisarts, tijdelijk, op een andere plek. Toch werden we door de ander deur het pand uitgewezen. Goede logistiek dus. 

Had expres alleen een T-shirt met korte mouwen aangedaan, dus was echt jas uit, formulieren geven, prik erin en doorrrrrrrrrrrrrrrr.... Goede prikkers ook, ik voelde er niets van. 

Flink doorgewerkt ook tot die tijd dus dan weet ik dat ik morgen redelijk bij ben met invoeren van nieuwe dossiers. En vandaag wederom 2 spoedgevallen. Het blijft maar komen. Dat is niet in te schatten zo lijkt het. 

Jullie wel eens een verkeerde schatting gedaan?

Hoe

 

How you feel, Cellie, is more important than anything else. And this is something you get to choose, moment by moment. Supercoolhappy works for me,   The Universe

Weer Trump dus

Merkte in de bus vanochtend dat mijn kop toch weer volzat met allerlei gedachten over de mantelzorgfamilie. En sprak dus mijzelf toe dat ik die via mijn rechteroor maar weer snel kwijt moest raken. 

Voegt niets toe en je lijkt meer op een soort van ouderwetse koffiemolen. Malen, malen, malen.

Hoor dan ook: Hang op, Leg neer, doe dicht (slogan over internetbankfraude). Dat helpt ook. 

Gelukkig was het vandaag weer zo idioot druk op mijn werk dat die gedachten geen plek hadden om op te poppen.

Plus dat ik met mijzelf had afgesproken dat dit totaal zinloos is. Men gaat niet veranderen of opeens openheid van zaken geven. Niet, niet niet. 

Nog op de valreep een spoedafspraak regelen. Dat moet dan vaak de volgende dag al rond zijn, anders kunnen de stukken niet op tijd bij de rechtbank worden aangeleverd. Ook weer gelukt. Besloot om 1800 uur te stoppen. Niet dat het af was, maar wel weer genoeg geweest. Had met gemak nog een uur verder eraan kunnen werken. 

Hoorde ook dat er een overleg was geweest over wie vrij neemt met Kerst en dat nogal uit de hand liep. Huilende dames, weglopen en ziekmelden. Feest! Kerstfeest.

Blij dat ik thuiswerkte. En uberhaupt geen vrij hoef dan. En me niet in dat soort discussies hoef te mengen. 

Heel terecht gaven collega´s aan dat dit nou juist voor leidinggevende een knoop zou moeten zijn om door te hakken, maar hij begrijpt weinig van hoe vrouwen onderling kunnen zeiken. En hakken in het zand zetten. En onderling daar dus helemaal niet uitkomen. 

Hoor dat de man met de oranje make-up kennelijk gewonnen heeft in de VS. 

Vreemde tijden.

Wat een heerlijkheid

Niet om 05.30 uur de wekker zetten maar om 07.00 uur. En dan nog veel te vroeg aan den arbeid. Thuis, want had een afspraak waardoor ik niet snel heen en weer kon reizen vanaf of naar mijn werk en waarvan ik ook niet wist hoe ik me daarna zou voelen. Al 1,5 maand geleden aangegeven en dan kan er gelukkig wel iets geregeld worden, maar nog steeds niet structureel een achtervang hebben opgezet. 

Was daar al met al zo pissig over, dat ik begin van het jaar 1,5 week vakantie heb ingepland. Niet met de Kerst; laat maar; iedereen wilde en nam direct vrij. Dat er dus dagen zijn dat ik als enige aanwezig ben. En als eerste reserveerde wederom de leidinggevende zijn vrije dagen, dus klaar ermee. Hopen dat het rustig is met die dagen en ik gewoon in stilte mijn werk kan doen. 

Maar wat heerlijk, de rust van thuis (NUL geluid) en dan even op de fiets naar de afspraak. Die ook nog eens om de hoek was. En omdat het toen toch pauze was op mijn werk (= geen inkomende telefoontjes), lekkere verse broodjes gehaald bij een winkelcentrum verderop. Beleg had ik genoeg in huis en dan weer, in het zonnetje, terugfietsen. 

En dan zo'n zin om te spijbelen. 

Doe ik niet. Daarvoor ben ik te plichtsgetrouw denk ik (of een grote schijterd). En er was nog genoeg te doen. Hoorde van leidinggevende dat er nu al 10% meer aanmeldingen zijn dan vorig jaar het hele jaar.

En ook heerlijk; na einde werktijd 2 stappen naar de keuken, pan soep opwarmen en dan op tijd kunnen eten. Op een tijd waar ik anders hutje-aan-mutje zit in de trein. 

Zalig he!

Ik werk op een plek waar een inloopbalie is. Die zit op een fysiek andere plek dan waar onze kantoren zijn. Dus daarom zit ik daar altijd, want een functie die je niet op die andere plek kan uitoefenen. Sterker nog. Binnen het gehele concern ben ik de enige met zo'n functie. 

Nu nog even me los te maken van hoe mijn familie, die nu alle touwtjes qua uitvoering in handen hebben rondom mijn moeder, zich gedraagt. Opeens heb ik ook geen toegang meer tot het zorgportaal, waarin ik kon meelezen en vooral het origineel kon inzien van de Kees manager. Want heb sterk het vermoeden dat mijn familie met de teksten heeft geknipt en geplakt. Maar bewijzen kan ik dit niet, want kreeg pas toegang nadat die erop waren gezet en je kan niet verder terugkijken tot de dag van aanmelding. En de Kees manager mengt zich niet in dit soort familiepolitiek. Dus aan haar vragen om de originele teksten is denk ik Water under the Bridge. Ze gaf al meerdere malen aan dat ze er voor mijn moeder is. Over wat een Kees manager doet lees ik toch andere dingen.

Ik voel het aan mijn water dat het zaakje stinkt, maar wil ik dit geheel en al uitdiepen, moet ik diep graven en die tijd is voorbij. Tenzij ik een advocaat in de arm neem. Maar wat zou dat betekenen, vooral voor het welzijn van mijn moeder? 

Maar ook dat moet ik loslaten. Protesteren, een zaak ervan maken. Voor mijn eigen gezondheid. Niet meer doen. Pas heel recent slaap ik weer normaler. Gewoon zonder piekeren en malen en telkens wakker worden. Erg slecht voor mijn gezondheid. En nog maar niet te spreken over alle wegvreetstress.

Hoop dat Karma inderdaad een Bitch is. 

Scheuren

Mijn weekend/thuis spijkerbroek is zo dun geworden dat ik nu de modieuze tear and wear look heb. Prik zo met mijn vinger door de stof, precies op een vouw. 

Maar daar houd ik helemaal niet van, dus een lapje vlieseline erachter gestreken. En zojuist (hoor nu de stem van Prinses Juliana op de Dam terwijl ze probeert de menigte te overstemmen die liever een woning heeft dan een kroning) zojuist weer een scheur erbij. Bummer.

Fijne broek om in de tuin mee te werken, dus strijk er straks nog wel een lapje achter. En gewoon prettig om als ik thuis ben mijn 'goeie goed' goed te houden. 

Of misschien wat meer goed goed als basis hebben. Dat kan ook. Jemig...ben ik in een vrek aan het veranderen?  

Zag trouwens een Roodborstje in mijn tuin. Dan gaat het kouder worden weet ik. 

Soep gemaakt, pompoen en wortel,  en ondertussen naar de F1 kijken. Viaplay deed het niet in de ochtend, toen de kwalificaties gereden werden en gelukkig net op tijd weer wel. Lag niet aan mij, ook anderen hadden dit probleem las ik online. Oh en laptop startte niet. Deed niets. Even rondje google wat ik zou kunnen doen en ook dat lukte. 

Ook mijn tv had kuren en wilde niet aan. Gelukkig via de afstandsbediening van de tv (een oudje) eea kunnen resetten en toch weer beeld.

In de avond weer hetzelfde. Geen geluid nu. Weer resetten. Nu groen beeld. Dan blauw. Misschien is hij wel aan het einde van zijn levensduur mijn tv.  Maar gelukkig deed hij het weer. Wel is hij boekhoudkundig afgeschreven en is er een potje voor vervanging. 

En zo heerlijk; morgen de hele dag thuiswerken. Doktersafspraak midden op de dag, dus dan is heen en weer reizen niet efficiënt. Gelukkig wist ik het ruim van tevoren, dus vervanging in de ochtend is geregeld door leidinggevende. 

 

Maar weten dat ik zeker een anderhalf uur later mijn bed uit kan en dan nog ruim op tijd start is heerlijk ontspannend.

Heel blij met de gewonnen F1 race door Verstappen. Van positie 17 (van de 20) naar 1. In de stromende regen. Dan kan je echt wel rijden. Goed gedaan. 

Iemand ook gekeken? 

Popeye

Ook huishoudelijke taken horen erbij. Ook al is er niemand die commentaar levert als ik het niet doe. Maar sinds ik via The Flylady heb geleerd dat bepaalde routines juist bevrijdend zijn en respect voor jezelf opleveren, doe ik dat toch maar wel. 

Zo zorg ik ervoor dat elke avond mijn keuken vrij is van afwas. Geen hordes lege borden etc. Kost maar 10 minuten om dat even af te wassen en klaar is Klara. Een lege spoelbak. 

Wekelijks even door de kranten en andere post gaan en vooral veel, veel wegdoen. Wekelijks mijn administratie bijhouden. Op tijd wassen. Geen bergen was meer te doen. Wat sowieso moeilijk is nu, want woon alleen.

Dus gestofzuigd, keukenvloer gedweild (en dan verzucht ik heel soms dat ik ook best wel zo'n robot stof en dweilzuiger zou willen hebben als mijn zoon en zijn vrouw hebben. Maar ja, die hebben een veel ruimer budget en een klein kruipend mensje in huis). 

Toilet gestofzuigd en de vloer even dweilen. Alles in huis gestoft (met zo'n plumeauding). Overal even wat aandacht aan geven. Wat ook aandacht voor mijzelf betekent. Dat ik in een prettige en opgeruimde woonomgeving verblijf. 

Wel is alles nogal oud. Ik wacht erop dat de jaren 80 vorige eeuw weer hip worden :)

Gordijnen zou ik wel willen vervangen, maar dan moet ik eerst zo lang wikken en wegen dat we alweer tien jaar verder zijn en ze opeens weer modieus zijn. Of versleten.

Dook weer eens de achtertuin in. Grote struik gesnoeid, die al jaren niet meer bloeit en niet echt op een goede plek staat dus wil ´m weg hebben, dus eerst maar korter maken. Alweer een groenbak propvol. Maar wel lekker gevoel dat ik die klus afmaakte en voel, net als Popeye die spinazie eet, mijn spierballen groeien. 

Vol!!

De trein terug stond in de app als druk, maar niet zo druk als het echt was. Gelukkig stapten er wel wat mensen uit, maar een paar lege plekken en mijn rijtuig was afgeladen vol. Beneden aan de trap stond mensen die geen plek hadden. Met grote koffers. 

Lekker gewerkt, ondanks maar één gehoorapparaat. Ik wilde echt even meters maken. Helaas kwam er iemand die bij ons een snuffelstage loopt vragen wanneer ze aan mijn werkplek mocht snuffelen en of dat nu kon. 

Nee, gaf ik aan. Vandaag komt echt niet uit en voorlopig ook even niet; ik hoor alles slechter en dat werkt niet fijn. Voor beide partijen. Toch wel even tijd genomen om een sociaal praatje te maken. Want daar zijn we als bedrijf slecht in. We werken door en door en door en door. Omdat het werk zoveel is.

Vond het wel prettig om overeenkomsten te zien. In hoe het is om van een laag inkomen te moeten rondkomen, soms nog onder het sociale minimum. Maar ook hoe mensen die het gewoon beter hebben financieel, niet snappen dat als je zelf je reiskosten moet betalen (oh ja...dat had ik ook bij het c allcenter waar ik gewerkt heb) je dat eigenlijk niet kan missen. Want een week boodschappen. Wij dachten allebei in boodschappen. 

De collega's die iedere dag broodjes gaan halen, die zeggen dan dat het 'maar' broodjes zijn en beleg en nog wat extra's. Voor een persoon met een laag inkomen is elke dag broodjes kopen het hele huishoudgeld van de week. 

Voelde me dankbaar dat ik nu ook zomaar ergens een lunch kan kopen (als ik erg laat ben bij de AH to Go en alleen als ik geen lunch mee heb genomen omdat ik erop rekende thuis te kunnen lunchen). Maar het kan en is soms ook een traktatie. Of dat kopje koffie ergens. Maar nooit achteloos meer. Zo van doen we even, want dat verdien ik. 

Dus ondanks het opgesloten gevoel in de drukke trein, overheerste dat gevoel. Dankbaar dat het nu stabieler en beter is op financieel gebied. 

Zo zaterdagochtend koffie gemaakt, de weekendkrant ligt er, ik zie de zon ook. Allemaal fijne dingen. En ook fijn dat Pourquoi Pas weer is opgedoken op haar blog.

Plus: ik hoef niet persé in een volle trein te zijn. 

Niet opgeladen

De bus in de ochtend stopte bij een volgende halte maar de deuren gingen niet open. Mensen in de bus die eruit wilden en mensen bij de halte die erin wilden konden nergens heen. Alsof de bus niet goed was opgeladen (electrisch). Het duurde even voordat alles gereset was. 

Mijn hoor-apparaat had hetzelfde euvel. Alsof eentje niet opgeladen was. Ook kon de app het apparaat niet vinden. Heb geprobeerd als ik de linker in het rechtergedeelte van de oplader stop of dat helpt, maar niks. Een flauw knipperend lichtje, maar niet constant. 

Dus wederom een tripje naar de hoorwinkel. Wat ik had al verwacht klopt. Daar moet naar gekeken worden en het ding is opgestuurd. Dus nu ben ik half-doof. 

En weer tijd kwijt, onder werktijd, om daar heen te fietsen en dan weer snel terug. En daarna nog even wat zaken afgerond. Maar had me al voorgenomen op een bepaalde tijd te gaan eten. En dan klaar met al dat extra werk. Eten alvast opgezet dan kon ik op tijd aanschuiven. En dan ook echt klaar en opruimen. 

Het lijkt maar niet op te houden die aanmeldingen. 

Wel viel me op dat het heel lekker herfstweer was. Niet koud, windstil en heerlijk om te fietsen. En de route die ik nam, daar herinnerde ik me dat ik jaren terug daar viel met de fiets. Op weg naar een psycholoog om over dat soort zaken te praten. Nou...hoefde niet meer, want gevallen, maar gewoon weer opgestaan en verder kunnen fietsen. Fietstherapie. Ik weet nog dat ik moest lachen om wat er gebeurde en ook hoe de kracht zit in toch weer doorgaan. En dat ik dat kan en kon.

Lekker in nachtkleding met een dik vest nog even wat bekijken (De Ring) en dan lekker op tijd gaan slapen. 

Nog één dagje werken en dan weer weekend!

Energie-lek

Kreeg een appje van schoonzus en ik merkte direct dat dit appje van haar als een Dementor mijn energie opzoog. Of eigenlijk; ik die liet opzuigen he :) Tegenwoordig ben je zelf overal verantwoordelijk voor. Zelfs of een Dementor je ziel opzuigt of niet.

Enfin; ik merkte het effect en zei bewust tegen mijzelf dat ik die dag daar verder geen energie in ging steken. Lekker omgelezen en vooral onbeantwoord laten.

Mijn broer in het Hoge Noorden had dezelfde app gekregen en die was not amused en nogal boos en gaf aan dat hij haar heel graag een antwoord wilde terugappen. En appte mij zijn antwoord. 

Gaf hem aan wat hij denkt daarmee te bereiken?

Een Theo van Gogh-achtige commentaar op haar bemoeienissen? Zou dat indruk maken? 

Gaat ze zich daardoor opeens anders gedragen? Gaan de zaken rondom mijn moeder en haar Alzheimer opeens soepel en transparant? Wordt mijn andere broer, die nu de B ewindvoerder etc is voor en vooral van mijn moeder, nu veranderen een empatische man die alles deelt met de hele familie en oprecht overlegt met ons. Ook de leden aan wie hij een pesthekel heeft?

Dan ben je eigenlijk alleen je eigen frustratie voor het moment kwijt (hij gaf aan dat hij niet als schaap wil worden gezien), maar in het geheel hebben de Grote Bekken gewonnen. Zo gaat dat nou eenmaal in het leven. 

Dus vanmiddag op tijd rijst gekookt. Kon het afkoelen, want zin in lekkere nasi met veel groenten en dat werkt het beste met eerder gekookte rijst. Het maken en snijden van groenten was ook weer heerlijk zen-makend en dan weten dat er genoeg is om me morgen ook geen zorgen te maken over wat ik ga eten, een ruime bak in de diepvries kan gooien en waarschijnlijk vrijdag ook nog een variatie kan maken daarop. Heerlijk!

Nog even met aandacht mijn kleren voor de volgende dag uitzoeken. Hangt en ligt alles maar klaar en dan 100% aandacht voor Oogappels. 

JOMO

Las in een artikel dat bovenstaande afkorting staat voor Joy Of Missing Out

Ook rustgevend vooral. Niet meer als een gek alles achterna jagen. Hebben, hebben, willen willen, ervaren ervaren, meemaken, doen, weten, zien en horen. (Hoor hier de gejaagde stem van Youp van 't Hek bij).

En duidelijker krijgen wat je werkelijk zou willen in je leven.

Is alles nieuw in je huis nodig?

Is alles direct lezen wat online komt nodig?

Is direct je mening klaar hebben over alles wat er gebeurt nodig?

Voegt het wat toe?

Voegt het wat aan jouw leven toe?

Vul niet alle lege tijd direct in of op met activiteiten. Of met afspraken. Niets doen bevordert juist weer de creativiteit. 

Merk dat ik niet bang ben of het vervelend vind om alleen te zijn. Meestal. Maar ben al zolang een Happy single (kots) dat ik denk ik ook geen relatie- of samenwoonmateriaal meer ben. 

Mis ik dat ook nog.

Is dat zo?

Vandaag had de trein terug vertraging. Ik was relatief vroeg op het perron en besloot - om eens wat anders te ervaren - het boemeltje terug te nemen. Stopt bij iedere dikke boom.

Prima. Mijn eten stond al klaar en in de bus terug (ook al vertraagd) bedacht ik dat ik thuisgekomen eerst de airfryer ging pakken - die diende als oven voor het opwarmen van mijn tray-bake en dan als die aangezet was direct mijn kantoorkleding om te ruilen voor ontspannen thuiskleding. En de beugelBH in de lampen geslingerd. 

Hoe zit het met jullie JOMO of is het meer FOMO?

Surprise pakket

Toen ik in Het Dorp was, zag ik een lange rij. Bij een Pop-up winkel. Die mensen stonden in de rij bij iets waar je een pakket kon kopen, maar niet wist wat erin zat. 

Een soort van grabbelton voor volwassenen.

Dit bedrijf koopt verloren pakketjes op. Online bestellingen en zoek geraakt door bijv. een verkeerde adressering. Je betaalt vooraf op basis van het gewicht van het pakket en pas na betaling mag je het pakket openen.

Leuke business. 

Zouden jullie daar wat kopen?

Divali

Besloten mijn wekker op tijd te zetten, al was mijn lijf weer op de werkweektijd wakker, om volop te kunnen genieten van mijn vrije zaterdag. 

Wel mijn havermoutontbijt genomen. Voor een goede basis. 

Had nog een taartje tegoed staan bij een restaurant in Het Dorp (zoals we dat hier altijd noemen) en daar had ik zomaar zin in. Om daarvan te gaan genieten. En nog even wat kleine dingen te halen als ik toch in Het Dorp was. Doe maar, mag gewoon en leuker nog; het kan ook gewoon.

In de bus (goed besluit, want de fietsroute was afgesloten wist ik) zag ik twee Indiase heren die zich opmaakten en gekleed waren voor het Divalifeest. 

Dat maakt al vrolijk.

Plus dat de mist optrok en de zon heerlijk ging schijnen. Dus thuisgekomen nog maar een kopje koffie gemaakt en dat lekker buiten in de tuin, onder het genot van een interessante artikel uit de weekendkrant, opgedronken. Met zonneleesbril op. Ook al fijn.

Merkte toen ik daar zo, heel ontspannen, zat te lezen, dit soort ontspanning nogal gemist heb. 

Dan word ik ook nog even overvallen door een schuldgevoel. Niet genoeg tijd voor mijn moeder te nemen. Te egoïstisch zijn en alleen gericht op genieten voor mijzelf. Dat gevoel parkeer ik maar even, want zo niet productief. 

Hop, ik hoef alleen maar even naar het parkeeroverzicht te kijken hoe 'vaak' mijn zeer betrokken familieleden langskomen en dan weet ik weer genoeg. Plus lekker zagen en snoeien in de voortuin. Lange scheef groeiende takken van de boom weghalen en mijn laurierhaag korter maken. Wekenproject, want groenbak is wederom propvol. 

Rotgevoel is ook geheel weg.

Geef een vrouw chocola en ze is weer blij

 Waarschuwing: Er kan sprake zijn van zuur, mokkend, passief-agressief gedrag in onderstaand stukje. 

Al langer met de leidinggevende besproken wat deze werkplek met me doet. Maar ook dat ik daar minder effectief kan bellen, door de ruimte en de akoestiek en gewoon de collega's van de opdrachtgever die soms nogal luidruchtig kunnen zijn. Niemand op die werkplek hoeft te bellen, dat doen andere collega's. 

Dat is lastig, vooral met een hoor-uitdaging. 

Kreeg ik vandaag een doosje aangeboden van de leidinggevende, in een mooi papiertje. Maakte het open en er zaten chocolaatjes in. Van een goede bakker. 

Omdat hij me waardeerde en dat zo wil laten zien. 

Leuk en attent. 

Niet dat ik nu weer helemaal blij ben - je bent een zure muts of niet uiteraard - maar ik zie wel dat hij moeite doet. Had hij ook niet hoeven doen. 

Ik schreef al eerder dat ik ook snap dat hij in een onmogelijke positie (in dit bedrijf dan) zit; hij kan ons aanhoren, maar kan niet zelf dingen veranderen. Kleine zaken wel, maar niet onze roep om meer FTE's erbij. Minder dossiers per persoon daardoor. 

Anyway; het was de laatste werkdag enorm druk. De aanmeldingen bleven maar binnenrollen. Had ik net alles overzichtelijk en ingevoerd en afspraken gemaakt, kwamen er weer telefoontjes, mails etc. bij. En ik voelde me net mijn Oma die altijd klaagde over dat haar Eksteroog zo'n pijn deed en dat het dus wel ander weer zou gaan worden. Haar KNMI-teen.

Dus blij dat de dag klaar was en ik naar het station kon. Waar er, net als in de ochtend op de heenreis, maar dat kwam doordat ze niet genoeg treinstellen konden opstellen, veel mensen op elkaar gepropt zaten. Nou ja, rekken en d'r bij blijven!

Je kan zitten en hoeft niet bovenop de trein mee te surfen. Lekker naar huis! En ben dankbaar dat ik een huis en een thuis heb. Veilig, warm en betaalbaar. 

Dus riep blij uit, toen ik de voordeur opentrok: Honey, I'm home!!

Duur!

Op mijn werk heb ik een collega die een tijdje terug verhuisd is. En ze schept er kennelijk genoegen in om ons te laten weten hoe duur dat is. En hoe goed zij en haar man zich dat kunnen veroorloven. Want dit moest nieuw en kost zoveel en dit moest nieuw (noemde bedragen). En natuurlijk omdat nieuwe huis groter is, nog meer meubelen aanschaffen. En alweer kregen we van alles ook het prijskaartje te horen. 

Leuk dat ze dankzij de overwaarde van hun vorige woning zo ruim zitten, maar om dat nou zo te etaleren? Waarom heeft ze dat nodig? 

Niemand reageert dan daarop. Ik verbaas me over dat gedrag. Is dat nou nodig?

Ook herinner ik me dat zo opgaf over hoeveel haar echtgenoot elke maand verdient. Nou fijn meid. Ook fijn dat jij daardoor 3 dagen kan werken. Ze viel een beetje (bij mij althans) door de mand toen haar goedverdienende echtgenoot twee maanden zijn salaris niet op tijd betaald kreeg. Meteen probleem en dan kon de vakantie niet doorgaan. Och germ. Ik zou bijna voorstellen doe eens een training budgetteren.

Haar leven staat zo te zien mijlenver af van de clienten van ons. Die ze vaak dom noemt en eigen schuld. En dat, dat begrijp ik dan weer niet. Een gebrek aan empathie denk ik of retebang dat zij ook in zo'n positie komt.

Want ook haar kan precies overkomen wat clienten is overkomen. Man heeft midlife crisis en heeft jongere vriendin en doei echtgenoot. De boel moet verdeeld worden, weer verhuizen, zij kan dan de hypotheek niet betalen met 3 dagen werken en daar ga je. En hij heeft geen tijd voor co-ouderschap met zijn belangrijke werk, dus één keer in de veertien dagen een weekendje bij papa. Goed voor de band.

Of ex betaalt opeens de alimentatie niet meer. Geen zin in, geen geld meer voor. Gat in je begroting. Of man heeft gokprobleem en jaagt het hele gezamenlijke spaargeld er door heen. 

Een beetje de arrogantie van de jeugd; dat gaat mij niet overkomen. Zelfs een zus van mij riep dat blijmoedig. Tsja...en dank u wel.

Trouwens, om mijzelf een beetje op te peppen heb ik heel bewust geshopt in eigen kledingkast. Kocht vorig jaar een zwarte pantalon. Maar droeg die slechts één keer. Naar de verjaardag van een vriendin. 

Was het niet eens tijd om opnieuw te kijken of de broek toch niet geherwaardeerd kon worden? 

Nieuwe combinatie, alles in de kast hangend maar anders gecombineerd. Et voila. Leuk, voelde goed en krachtig en ik kreeg complimenten her en der. (Wat?? Dat oude ding...(lees, zelfgemaakt en zeker 20 jaar oud).  Ik zei oprecht: Dank je wel. En de achtergrond info hield ik voor mijzelf. 

Dat geeft ook weer kriebels om misschien weer wat zelf te maken (en ontwerpen). Lekker bezig en minder tijd om alles te analyseren wat er zoal gebeurt. 

Maar eerst de sjaal afmaken voor jongste kleindochter. Gaat heel langzaam en dan wil ik ook nog wantjes erbij maken. 

Doorbreien dus maar. 

Gorilla´s in the mist

De dag begint mistig. Alles voelt nattig buiten. Net haar gedroogd en even buiten zijn en weer vochtig dat haar.  

Heb nul zin in wat leuks. Wat dan? En loop op tegen elke keer weer dat zelf te moeten verzinnen. Jajajajajaja; ik snap hoe het werkt met slingers ophangen etc. Maar vandaag even niet. Ik wil niet meer steeds alles zelf moeten doen. Verzinnen en uitvoeren. 

Dus zal ik gewoon zaken moeten gaan plannen en dan ook uitvoeren. Opdracht voor mijzelf. Ik schrijf dit niet om op sleeptouw te worden genomen dus. 

Heel nuttig (maar niet heus, morgen ligt alles weer onder) blaadjes uit de voortuin vegen, zodat de postbode niet door een bladerendek heen hoeft te schuifelen om bij mijn voordeur te komen. Even lichamelijke arbeid dus. Mist trekt nu een beetje op. Misschien ook in mijn hoofd wel. Groenbak zit weer helemaal vol. 

Misschien is het ook wel omdat er alweer een wijziging op mijn werk was. Qua werkplek. Zit ik nog veel meer alleen dan voorheen. En dat voelt niet prettig. Voelt geisoleerd. Met een aantal verdiepingen tussen mij en mijn collega's. Die nooit uit zichzelf - nee dat klopt niet, één sociale collega die me soms wel eens koffie bracht of gewoon even kijken hoe het daar ging met mij. Maar die zie ik nu ook nog maar één dag in de week. Onze werkdagen matchen niet meer. En nog een andere collega die ook belangstellend is, maar voor de rest ben ik slechts ondersteunend personeel. 

Verwacht dat mijn leidinggevende mijn werkplek op kantoor binnenkort ook aan iemand anders geeft - je zit er toch bijna niet meer.  Of zoals mijn ex-man altijd zei: mark it on the wall.

Lunchpauze vind ik ook ingewikkeld. De meesten gaan in het winkelcentrum broodjes scoren en die dan wel samen opeten waar we lunchpauze kunnen hebben, maar hun tijden bepalen ze zelf en ik zit ook dan een groot gedeelte van de lunchpauze in mijn eentje mijn zelfgemaakte lunch op te eten. 

Zelfgemaakt om niet in de verleiding te komen junkfood (zoals de collega's) te halen en ook om de kosten onder controle te houden. Ik denk dat ik als een vrij saaie voorspelbare ouwe muts overkom. Altijd dat lunchtrommeltje mee. Altijd fruit mee voor in de middag. Zo fucking verantwoord allemaal. Op korte dagen altijd een appeltje voor in de trein bij me, dan kan ik de tijd overbruggen tussen ontbijt en lunch (thuis dan).

Vooruit, soms ben ik erg laat door een late client en mis de trein of is er weer eens een bespreking precies rond die tijd. Dan mag ik van mijzelf bij de AH to go zo'n sandwichpakketje halen. Altijd volkoren, maar wel kant en klaar. En dan hopen dat ik die in de trein kan opeten en ik niet hoef te staan, want dan lukt dat niet natuurlijk. En niet hard smakken of kauwen, want dan stoot ik ook weer mensen tegen het hoofd zo begrijp ik. Het is wat.

Tsjonge...ik trek mijzelf zo de diepte van een zwart ravijn in. Niet doen. Niet zo persoonlijk maken. Onthoud nou eens hoe blij de meeste clienten met je zijn bij hun eerste contact. Dat is echt (van mijn kant dan). Dat is wat er toe doet. 

Het heeft alles met 'Gezien worden' te maken. Besef ik heel goed. En ik voel me op die plek daar, door mijn collega's, letterlijk ongezien. 

Claustrofobisch

 Dacht dat het gisteren al druk was in het OV, maar vandaag was dat nog veel erger. Propvolle bus vanochtend vroeg en gelukkig wel geleerd om plek in te nemen (ook als iemand lekker aan de buitenkant zit of zijn of haar tas op de lege stoel heeft gelegd) en kon nog net zitten, maar de rest na mijn halte moest staan. Niet leuk als je nog zeker 10 mensen per halte erbij ziet komen. Kreeg het bijna benauwd.

Trein idem, maar daarvan weet ik dat na de eerste stop, de meeste passagiers uitstappen en dan weer ruimte.

Op mijn werk vond één van de collega's van de opdrachtgever het nodig om zijn gehele fitnessregime door te nemen met een andere collega. Wel een uur lang gewauwel over hoe fit hij is. Denk de Hulk op pootjes. Krijg dan altijd het idee dat hij door zijn pik praat. Door testosteron gedreven. 

Kan niet zeggen dat hij nu eindelijk eens zijn mond moet houden, want hij is geen directe collega. Sterker nog; ik had in het verleden al een aanvaring met hem toen hij ook mega-macho deed naar een client. Totaal onnodig, maar hij moest mij even vertellen hoe belangrijk hij in het gehele plaatje is. 

Daar ben ik dan totaal niet van onder de indruk. 

Nog een heel lang huilend, nou eerder krijsend kindje op de werkvloer. Ook gekmakend. 

Dus blij dat ik in de middag thuis kon werken. Stil, geen afleiding en lekker door kunnen werken. Iets te lang, maar ja, dat doe ik zelf. 

Voor nada de noppes

Zo enorm druk op de heen- en terugweg in het OV. Moest iedereen vandaag verplicht op kantoor werken of zo? Enfin. Ook weer overleefd. En dacht bij de bushalte dat ik al eten klaar had staan; alleen opwarmen. 

Dat geeft lucht.
Ruimte.
Overzicht.

En straks Vera terugkijken. Ook fijn.

Wederom een lange dag op de andere werkplek. Aan het front zeg maar. Waar alle belangrijke piepeltjes etc kunnen 'zien' dat er iemand zit van ons kantoor. Ik overweg een opblaaspop. Kleed ik leuk aan en dan kijken hoe gezien ik word.

Jammer dat in de middag de opkomst Nul was. Geen zin op om de gemaakte afspraak te verschijnen. Worden allemaal aangeschreven en sommigen reageren dan ook door een nieuwe afspraak te maken. 

Heb me wel voorgenomen me het zo comfortabel mogelijk te maken daar. En altijd, altijd op tijd weg. Al ben ik nog steeds de laatste, want iedereen spurt voor vijven weg en dan gaat de deur dicht en moet je via de dienstuitgang vertrekken. 

Het verjaardagsfeestje, zeg maar feest, was zeer geslaagd. Locatie was heel geschikt, de kleintjes hadden lol, de ouders even niet hoeven opletten de hele tijd, hij had voor zeer goede catering gezorgd bij een toko in zijn oude woonplaats die iedereen kent als heel goed. Leuk te zien hoe goed ze zijn in organiseren van dat soort dingen en ook hoe hecht hun vriendenclub na al die jaren nog is. En dat die jongens mij ook nog kenden en vroegen of ik wist wie ze waren. 

Nu mannen met baarden en kinderen. Erg leuk. Heel erg leuk. 

Ook fijn dat mijn zus met mijn nichtje er was. Zijn vader met vrouw en kinderen; kortom een grote mix van alles en iedereen die ze dierbaar zijn. 

Smoking!

Dochter komt me ophalen voor het feestje van haar nichtje en mijn jongste kleinkind. Ze appte dat de hele stad al op slot zit vanwege de Marathon en moest in de ochtend haar oudste dochter ergens brengen. Aan de andere kant van de stad. Lekkerrr.

Mijn rookalarm werkt uitstekend. Een boterham bleef haken in mijn broodrooster en dat gaf rookontwikkeling. Ik met mijn duffe hoofd had dat dus pas later door dan het alarm. Ging keihard af (gelukkig) Zeer goed te horen ook zonder gehoorapparaat in de oren. Nu de ramen en deuren overal open om door te waaien en die lucht (en rook) uit mijn huis te verdrijven. 

En hoe dat kreng weer uit te krijgen? Hangt hoog aan het plafond. 

Gelukt, met een stok (bezemsteel) en in het midden indrukken is uit.

Weten we dat ook weer.

Een aantal jaren terug kwamen ze die dingen op elke verdieping ophangen van de Woningbouwvereniging. Is verplicht. Batterij zou een levensduur van 10 jaar hebben. 

Had ze net daarvoor zelf aangeschaft toen mijn zoon via zijn werk al diverse brand-oefeningen deed en realiseerde hoe snel je huis vol met rook staat. Doe nou maar Mam..En dus deed ik het. 

Dit was de eerste keer dat ze afgingen. 

Zoonlief belde nog heel vroeg dat hij me nu ook kon ophalen, maar dan moet ik me als een gek haasten en daar had ik gewoon geen zin in. En Nee (dank je) is ook een antwoord heb ik moet leren (al ben ik een trage leerling). 

Wacht liever even op de afgesproken tijd (en ook die kan variëren door verkeersopstoppingen) op mijn dochter. Hoef ook niet als de allereerste er te zijn. En wilde nog wat dingen thuis doen en me rustig om kleden en wat make-up erop voor het feestje. Hun feestje, dus heerlijk als gast er zijn. Niet nog lopen regelen en redderen. En me daardoor nodig voelen. Ik ben de oma en dat is voldoende. 

Wat me opvalt is dat ik wat rustiger in mijn hoofd ben qua financiële zaken (en gewoon alle zaken) rondom mijn moeder. Mijn broer heeft nu ook aan de andere bank zelf doorgegeven (de andere rekening courant regelde ik) dat hij Bewindvoerder is en ik zie die rekening dan ook niet meer terug op mijn app. Beter! Ignorance is bliss.

Ergens las ik ook dat mijn moeder nu oogst wat ze zaaide. Door nooit duidelijk te zijn over wat ze echt wil (zonder iemand voor het hoofd te stoten, behalve dan zichzelf). Dan is dit de consequentie. En wie weet is ze met haar demente hoofd wel helemaal happy met de situatie en blij dat haar zoon zo goed voor haar zorgt.