Vraag me af waarom je in de laatste fase van je leven opeens heel anders met gezelschap om moet gaan dan bij je past.
Moet je nu ´verplicht´ gezellig gaan doen met 8 wildvreemden die toevallig dezelfde ziekte hebben. Moet je vooral veel in de gezellige, maar supervolle huiskamer doorbrengen met die acht mensen die je niet zelf hebt uitgekozen tot je kennissenkring, met de hele dag de tv op Andre Rieu?
Nee, door je liefhebbende kinderen bedacht.
En wordt er geschreven dat wij, de kinderen, vooral smoeders niet teveel alleen op haar kamer moeten laten verblijven, door daar apart met haar te gaan zitten, maar altijd en immer in de huiskamer moeten zijn. Zodat ze binding krijgt met die mensen.
Mijn moeder genoot van rustig op haar zelf zijn. Ze heeft jarenlang het heel druk gehad met het opvoeden van zes kinderen en een moeilijke relatie met haar echtgenoot. Als ze dan even tijd voor haarzelf kon vinden, dan het liefst in een rustige omgeving. Of een boek lezen. Of in haar tuin werken. Ze vertelde me altijd dat ze het liefste naar een huisje in het bos zou willen verhuizen. Lekker rustig!
Mijn moeder genoot ervan om als in februari de zon tevoorschijn kwam, in haar tuintje de eerste stralen te kunnen opvangen, door op haar keukenstoel op haar terras daar, te genieten van de zon op haar gezicht. Alleen. Zonder gezanik om haar heen.
En nu ´gezellig´altijd mensen om haar heen. Zelfs haar wc en badkamer moet ze delen met iemand. Omdat dit zo goed door haar kinderen is bedacht.
Nou hoezee. Wat een geweeeeeeeeeeeldige kinderen heeft ze toch. Die aangeven dat we dan niet langer dan een half uurtje op bezoek moeten komen. En niet meer dan drie keer per jaar in het restaurant met haar uit eten gaan hoor!
13 opmerkingen:
Als iemand niet meer in staat is om voor zichzelf te zorgen, dan is een tehuis een goede uitkomst. Maar het is zoals je schrijft: er is weinig rust. Ik werk op een afdeling met mensen met lichamelijke klachten, soms is iemand licht dementerend, maar over het algemeen weten ze het allemaal nog heel erg goed. Dit is geen kleinschalige afdeling en de bewoners bepalen zelf waar ze eten en met wie ze koffie drinken en of dat ze gewoon de hele dag alleen op hun kamer blijven. Maar ook op deze afdeling loopt iedereen in en uit: zorgmedewerkers, huishouding, vrijwilligers... Rust? Nee, rust is er niet echt. Wel eenzaamheid ondanks alle drukte, want wie ze missen zijn wel hun naasten. Familieleden die steeds minder vaak op bezoek komen, kinderen die het te druk hebben voor vader of moeder, vrienden en familieleden die zelf ook niet meer zo goed uit de voeten kunnen. Het is dan ook dubbel zo triest dat in het geval van jouw moeder haar kinderen zoiets, over haar hoofd heen, beslissen. Want hoezo te druk? Ze zouden zomaar eens een paar dagen zelf in een verpleeghuis moeten verblijven, dan weten ze tenminste waarover ze het hebben.
Maar waarom kan jij niet gewoon naar je moeder gaan, haar meenemen naar buiten, naar een restaurant of wat dan ook? Wie zou jou tegen houden? Ik begrijp er niks van.
Ik vond het ook vreselijk, mijn moeder die gepusht werd om vooral op de huiskamer met alle anderen te zitten. Terwijl ik, na een lange reis van drie uur met ov graag met haar alleen wilde zitten op haar kamer. De ouderen die er zaten waren ook niet leuk, stikjaloers op elkaar en roddelend over de huisarts. En dan de activiteiten waarmee ze dan de hele dag 'vermaakt' werden, nee dat zou echt beter kunnen. Ik wens je sterkte ermee! Aan jou heeft het zeker niet gelegen.
Mijn moeder heeft drie jaar dement en wel in een verpleeghuis gezeten. Omdat zij uit Amsterdam kwam moest zij in de Amsterdamse huiskamer met Jordaan, tante Leen en Hazes, de hele dag aan. Zij zou dat vreselijk hebben gevonden. Zij kon zich wel terug trekken op haar kamer, maar daar was alleen een bed, een stoel en een nachtkastje.
Vreselijk,dat gedwongen "sociaal zijn".
Uiteraard doe ik dat ook. Maar dan volgen dit soort dienstorders van de broer. Die ik negeer.
Wat vind je moeder er zelf van? Merk je dat ze er onder lijdt? Steeds die mensen om haar heen? Heb je dat al eens aan haar gevraagd of is ze niet meer tot antwoorden in staat. En wie houdt je tegen om met haar naar het restaurant te gaan? Wat vindt het personeel er van als je dat doet? Volgens mij juigen ze dat alleen maar toe, dus doe dat en eventuele nare berichtjes van broer verwijder je zonder te lezen. Het gaat er om wat je moeder leuk vindt.
In jouw familie zijn we ze wel erg fanatiek aan de gang gegaan met het plaatsen van je moeder in een verpleeghuis. In veel situaties is het omgekeerd. Mensen die echt niet meer thuis kunnen blijven staan op een wachtlijst. Voor mijn eigen vader was het geen dag te vroeg. Hij was zijn benul van tijd kwijt, liep s nachts verward over straat. In het verzorgingshuis deed de verzorging wat ze konden om een huiselijke sfeer te creëren. Ook waren er veel vrijwilligers. Wat ik echt geweldig vond was dat er een vrijwilliger was, die 2x per week met hem ging ontbijten
Al om 7 uur of zo. Mijn vader was een vroege vogel. Altijd om 6 uur wakker. en dan ook op zijn best. Volgens die vrijwilliger kletste hij dan honderduit. En laat ik eerlijk zijn, ik kwam vaak op bezoek. Maar niet om 7 uur 's ochtends. Aan het einde van het leven is voor veel mensen een verpleeghuis een goede oplossing. Wat mij zorgen baart is hoe dat moet als mijn generatie (ik ben een zestiger) deze zorg nodig heeft. Kan dat dan nog.
De reactie is trouwens van Elly. Ik sta opeens op anoniem. En wat betreft die gekke regels van 3 x per jaar naar het restaurant. Ik zou daar gewoon om lachen. Dat bedenkt je familie. Niet het verpleeghuis. En het is zo absurd dat het je boosheid niet waard is. De mensen van het restaurant zijn ook blij als je komt. Die hebben ook graag bestaansrecht. Ik zat met mijn vader wekelijks in het restaurant en op het bijbehorende terras. Maar het belangrijkste is natuurlijk: vind je moeder dat leuk?
I hear you. Mijn moeder woonde lange tijd in een verpleeghuis en kreeg op een gegeven moment een eigen kamer. Daar was ze heel vaak in haar eentje te vinden en was er heel tevreden. Af en toe maakte ze een rondje door het gebouw in haar rolstoel. Een uitdaging en leerweg voor je moeder om meer haar eigen gang te gaan daar. Misschien kun je haar daarin stimuleren. Mijn moeder leerde in ieder geval om 'nee' te zeggen (iets wat ze voorheen nooit deed/kon).
Projectie?
Marijke
Doe niet zo grof. Voor heel veel is het gewenst in vervelend. Waarom relaties opbouwen als ze toch zo snel weer dood gaan. Heel veel kinderlijke ruzies en jaloezie .
Ik maak schoon op een zorginstelling voor ouderen met een beperking,ze hebben daar geen eigen sanitaire voorzieningen, maar wel een eigen kamer , weliswaar niet heel ruim, maar wel met genoeg plek voor een bed, een tafel/bureau en een luie stoel. Er is voor een aantal dagbesteding op een andere locatie, maar een deel heeft dagbesteding op de eigen groep en een aantal bewoners die nog redelijk zelfstandig is deelt zelf zijn of haar dag in en kan bijvoorbeeld vlakbij naar het winkelcentrum of naar familie en vrienden als die in de buurt wonen.Komt er familie bijvoorbeeld als een bewoner jarig is, dan kan er een ruimte gereserveerd worden waar ze kunnen gaan zitten met de bewoner zonder dat anderen hen storen. Verder is er een grote tuin waar iedereen kan gaan zitten en sommige bewoners vinden het ook leuk om daar wat te rommelen. Johmar
Een reactie posten