Projecteren kan je leren! En altijd van je af projecteren.
Toen ik mijn moeder bezocht zat ze met een andere dame nog in de huiskamer, de anderen gingen in het restaurant op de begane grond koffiedrinken. Ik vroeg haar of ze dit ook wilde. Maar nee, lekker rustig nu juist. Daar had ze zeer behoefte aan. En daarom kozen zij en die andere dame er juist voor om op de afdeling te blijven.
Dus projectie wat iemand al eerder stelde, nou nee. En later, toen we even naar haar kamer verhuisden, gaf ze aan zich te storen aan de constante harde stemmen van sommigen. Die zijn zo dominant aanwezig, gekmakend vond ze soms.
Ze geniet wel ervan als het harmonieus en gezellig is. Samen lunchen en samen eten.
Vroeg bij de verpleging na of het klopt dat mijn moeder ziek was geweest, wat ik van mijn tante hoorde. `Ja, klopt, de hele afdeling en nog een andere afdeling had een buikvirus opgelopen en ook de verzorging.`. Och..dat vond ik heel rot voor iedereen.
Verder gaven ze aan dat mijn moeder nu een blaasontsteking heeft en daar medicatie voor krijgt. Arme moeder, ze slikt nooit iets. En zegt dat als het wel moet - bij haar heupoperaties - dat ze niet goed pillen kan slikken, nog voordat ze het probeert. Ze had gelukkig geen pijn. En dronk ook goed dus hoop dat ze er snel vanaf is.
Gaf ook aan dat ik dit allemaal niet van de contactpersoon voor de familie heb gehoord en dat best wel vervelend vind. Mijn neef die aan de chemo zit en dan zijn moeder op bezoek bij een afdeling die allemaal buikgriep hebben.
Nee, bewindbroer noemt dit alles transparant zijn. Hoe doorzichtig!
6 opmerkingen:
Zo´n virus is een van de nadelen van het wonen in een zorginstelling. Besmettingen komen daar vaker voor omdat mensen toch op een betrekkelijk klein oppervlak samen wonen en vaak sanitaire voorzieningen ook gedeeld worden. Zelf werk ik in de schoonmaak in een zorginstelling, maar wij komen helaas natuurlijk niet na elke douchebeurt of toiletgang schoonmaken . Johmar
Ik bedoel: Is het mogelijk dat jij je het allemaal zo aantrekt, omdat je ergens diep van binnen, bang bent om net zo als je moeder te eindigen? En dat je je eigen angsten en verlangens op de situatie van je moeder projecteert? Een dementerende, oude, alleenstaande, eenzame vrouw in een groot huis waarin ze het zelf maar moet redden, zou juist voor MIJ een groot angstbeeld zijn...
Groet, Marijke.
Ps: Wat is het alternatief? En probeer dat dan te regelen voor je moeder .....
Over het algemeen lijkt je moeder het wel naar de zin te hebben in het verzorgingshuis. Ik denk dat je grenzen anders gaan liggen als je zelf die leeftijd hebt. Ik heb dat gezien bij mijn eigen moeder en haar medebewoners in het verzorgingshuis. Thuis ging het echt niet meer met mijn moeder. Voor ons als kinderen was het heel lastig om te zien hoe mijn moeder steeds minder kon en uiteindelijk is ze nog 18 maanden bedlegerig geweest. We vonden het geen leven meer voor onze moeder. Maar zij keek naar de dingen waar ze nog wel van genoot... Mijn moeder was trouwens ook iemand die veel van rust hield. In het begin, toen ze zichzelf nog kon voortbewegen in een rolstoel, zocht ze nog wel contact met haar medebewoners. Maar al gauw bleef ze steeds meer op haar eigen kamer. Daar had ze een bed, een luie stoel en een eettafel met eettafelstoelen en ook nog een klein aanrechtje. Eigen badkamer. En haar tv-kast met haar foto's en tierelantijntjes. Heel mooi uitzicht. Maar mijn moeder zag steeds minder helaas.
Veel sterkte toegewenst!
PS Feit blijft dat jouw bewindbroer een kwalijke rol speelt. Maar het belangrijkste is dat het goed gaat met je moeder.
Dat is nou juist het probleem. Dat kan ze niet. Haar broer is bewindvoerder en in haar familie gaat niets in goed overleg.
Het is sowieso naar om je moeder in een verpleeghuis situatie te zien. En geloof me, ik weet het. Mijn moeder woonde er na een hersenbloeding vier jaar. Mijn vader met zijn dementie meer dan 5 jaar. Wij hebben in de familie altijd alles goed overlegd. Maar we vonden het zwaar. En natuurlijk denk je weleens: hoe eindig ik zelf. Maar dat denk ik nu. Toen was ik op mijn ouders gericht.
Zoals Marijke het uitlegt is het uiteraard ook de angst dat dit mijn voorland is. Dat anderen over mij beslissen en ik in zo´n woonsituatie terecht kom. Maar nog meer dat er geen harmonie is tussen mijn kinderen dan.
Een reactie posten