In de trein te dubben of ik als ik thuis was, toch nog even langs de supermarkt zou gaan voor een pot sperciebonen voor bij de Rendang.
Aangezien ik een nog latere trein nam dan bij mijn aanvangstijd hoort, besloot ik, pas in de streekbus naar huis, toch maar even door te fietsen. Het zal nu vast niet druk zijn, dus uit het schap pakken plus nog iets anders en hoppaaaaaa, afrekenen. Dan naar huis en dan kon ik in een kwartiertje eten. In alle rust en genieten van mijn eten.
Dus het werd een Wel.
Lange en zeer drukke dag. Collega's die opeens thuis werken, nog de collega's die langdurig zijn uitgevallen die we missen, er was een receptie in het gebouw en omdat de tussendeur open moest blijven staan, heel veel geluid mijn kant op.
Ondertussen bellen en afspraken inplannen.
En dan als klap op de vuurpijl een vader en volwassen zoon en een gezinsbegeleider die er nu pas achter kwamen dat over 3 dagen iets betaald moest zijn en op het laatste moment nog langskwamen. Boetes met rente op rente en zo heb je ineens een hoge schuld. En oh ja...nog wat dingen.
Vond hem vooral nogal vreemd kijken. Een rare blik in zijn ogen en dan ben ik - ken die blik van mijn vader toen hij op het punt stond een psychose te hebben - extra alert. Zoon wilde veel, maar niets lukte. Niemand wilde hem houden qua werk, school problematisch. Nou ja..alles lag uiteraard aan anderen. Vader zat met de vele deurwaarders aan de deur.
Blij met jonge nog onervaren collega die toch even een gesprek met ze wilde aangaan, want aan mijn antwoord dat ik geen advies kan geven, maar wel een afspraak kan inboeken, kreeg hij zowat een groene kleur a la de Hulk. Hele vreemde blik. Kalmeren die hap dus. En ik schakelde de beveiliging in, om een extra oogje in het zeil te houden, vooral als back-up voor de jonge collega.
Dus ik was niet op tijd klaar, alles liep uit. En mijn collega wilde ook nog even stoom afblazen.
En oh ja, de vader fluisterde me bij vertrek toe, dat zoon had gezegd dat hij niets meer ziet zitten en er een eind aan wil maken. Huisarts is al op de hoogte van de situatie hoorde ik.
En dan zit ik te dubben over wel of niet een potje sperciebonen halen!
7 opmerkingen:
Dat lijkt raar ja, maar het is toch hoe het moet gaan.
Wat kom jij diep trieste mensen tegen.
Verschrikkelijk dat zo veel.mensen tussen wal en schip terecht komen.
Aandacht, hulp en liefde is wat ze nodig hebben.
Wat jij schrijft raakt mij enorm
Fijn dat jij zo'n goed ontwikkeld "niet pluis" gevoel hebt. Ik hoop dat daarna de rendang je extra goed smaakte. Ik ga het recept opzoeken, krijg er ook zin in! Marina
Zooo, dat klinkt triest!
Maar maak je geen zorgen: je hebt gedaan wat je kon en als jij geen sperziebonen eet, dan ga je ook onderuit... toch?
|
Groetje svan Marlou
Ik heb er veel bewondering voor, dat jij mensen die zowat overkoken, toch weer wat rustig kunt krijgen. Maar wat een ellendig verhaal van die vader en zoon... het is voor jongeren in deze tijd niet makkelijk om hun leven op de rit te krijgen. Wel makkelijk om in de schulden te raken, helaas...
Goed bezig geweest, helaas dat mensen soms problemen hebben en soms ook zichzelf in de problemen werken... Fijn dat je kon helpen, voorzover jouw rol dat toelaat.
Een reactie posten