Toen mijn allerliefste broer hier was, gingen we even langs de supermarkt om wat inkopen te doen voor het avondeten.
Hij vroeg me wat ik nou echt het allerlekkerst vind. En of ik mezelf dat gun.
Antwoord op de laatste vraag was nee. Maar ook dat ik doordat ik heel lang zuinig heb moeten leven, ik dat soort First World eisjes naast me neer heb gelegd, want belangrijker was dat ik wat kon kopen. Gewoon boodschappen kon halen, zonder failliet te gaan.
Elke dag biefstuk (bijvoorbeeld) kan niet. Wil ik ook niet, want ik eet al een hele tijd veel minder vlees. Maar zus, als je wel vlees zou eten, zou je dan jezelf een biefstukje gunnen. Of een moot Zalm. Nou nee. Te luxe voor mijn idee.
Heb dat wel eens als experiment gedaan. Mocht ik van mijzelf alles kopen waar ik zin in had. Wist ik niks te kiezen! Teveel keuzes.
Lees een artikel in de krant over hoe kantoorklerken steeds vaker elke dag buiten de deur hun lunch halen in plaats van het aloude broodtrommeltje mee van thuis. Zo herkenbaar hoe de collega´s van mij dat ook doen. Dagelijks, gewoon omdat het kan en geen zin om zelf iets te maken of mee te nemen. Zijn allemaal van een andere generatie en dus andere gewoontes. En kennelijk geld genoeg.
Ik zou dat ook kunnen doen en toch neem ik altijd zelf mijn lunch mee van thuis. Dan weet ik wat ik eet en ga ik me ook niet te buiten aan impuls-aankopen, die vrijwel altijd een verkeerde keus voor mij zijn. Te vet, teveel suiker en niets groens te zien.
Tenzij ik het 3 weken bewaar.
11 opmerkingen:
Wij hadden ooit "7 magere jaren". Toen het inkomen weer steeg,bleef ik veel hetzelfde doen/kopen. De krant is nooit teruggekomen
Oh zo herkenbaar. Ik werk veel thuis, maar als ik naar kantoor ga, neem ik meestal een zelfgemaakte lunch mee. Een enkele keer haal ik wat en dan val ik inderdaad voor de meest overantwoorde broodjes van de bakker. Veel collega's gaan of buiten de deur lunchen of halen iets bij een lunchroom of fastfood keten.
Wat ik mijzelf en mijn familie wel gun zijn eerlijke en gezonde producten. Biologische groenten en fruit, minder vlees maar dan wel biologisch/grasgevoerd. Wij geven niets uit aan snoep en frisdranken dus dat scheelt.
En als we met de auto op reis naar Spanje gaan neem ik ook alles mee, het is niet normaal duur wat er onderweg te koop is maar ook nog eens slecht, in alle opzichten. Bovendien in Frankrijk steeds meer McDonalds en Burger King eettenten. Niet om te eten gewoon
Hier ook broodtrommeltjes en zelf meegenomen koffie en lekkers. Morgen zit ik een halve dag in de trein. Met een bakje druiven, lekkere koek, thermoskan koffie en een boek. Niks mis mee.
Ik nam bijna altijd mijn eigen lunch mee en vaak werd er jalours gekeken naar wat ik voor lekkere dingen uit de dosjes haalde, had nooit gewoon klaargemaakte boterhammen bij me, nooit lekker gevonden.
Als ik vroeg waarom ze dat zelf dan ook niet deden wisten ze geen antwoord.
On het weekend eten we meestal verse broodjes en 1x per maand haal ik lever en pekelvlees (broodje half-om) vinden we heerlijk maar stuk duurder dan ander beleg
Zuinig leven wordt op een gegeven moment echt een gewoonte en dan wil je ook eigenlijk niet meer anders.
Ja jij zou jezelf eens regelmatig meer moeten gunnen. En ik begrijp deze generatie ook niet hoor. Zoveel geld te besteden en het moet dan ook op. We moeten wel met zn tweeen werken zeggen ze dan maar dat is helemaal niet zo. Zou allemaal veel minder kunnen maar ja ze willen werkelijk ook alles. Mij maakt het in ieder geval bang. Zielig voor de kinderen waar weinig tijd voor is en de aarde gaat eraan maar we gaan gewoon door. Doe jij eens gek dit weekend en gus jezelf iets heel lekkers bij de visboer vandaan.
Mijn moeder heeft in de jaren 60 Sociologie gestudeerd, en had daar een professor die zei dat ze na hun afstuderen het aan hun 'stand' verplicht waren geen boterhammen meer mee te nemen in de trein, maar lunch te kopen in de stationsrestauratie of in de buffetkar. Mijn moeder was toen 30, had al veel banen gehad en kwam uit een arm hardwerkend gezin (haar moeder was jong weduwe) en ze vond die professor een sufferd!
Het valt mij op dat steeds meer collega’s zelfgesmeerde boterhammen meenemen. Ons bedrijfsrestaurant is aan de prijs, maar dit valt nog mee ten opzichte van ‘in de stad’ een lunch kopen. Ik weet wat mijn collega’s ongeveer verdienen en ondanks dat wij goed betaald krijgen is het niet houdbaar om iedere keer maar even lunch te halen.
Vooral je laatste zin is hilarisch!
Ik ben nu met pensioen, maar ik was altijd een van de weinigen die mijn eten van huis meenam. Iedereen ging naar de kantine, om daar te vette en te zouten spullen te kopen.
Misschien is het een generatie ding en ook doordat ik veel armoedige jaren heb gekend. Ik ervoer het zelf niet echt als armoedig, maar er was wel erg weinig geld voor luxe zoals eten buiten de deur.
Toen ik nog werkte nam ik zelf lunch mee. Nu we beide gepensioneerd zijn hebben we een 'leuke dingenpotje' waar we maandelijks een bedrag instorten. Dit geld geven we makkelijker uit dan voorheen. Gewoon voor een keer op een terrasje etc. We zijn altijd zuinig geweest, nu gunnen we onszelf dit soort kleine genoegens.
Een reactie posten