Van luis naar muis in huis

In mijn gootsteenkastje zag ik muizenkeutels. Eerst dacht ik nog dat het lijnzaadjes waren, van mijn lijnzaadcrackers, zaadjes die van mijn bordje waren afgevallen, maar toen ik ook zag dat een blauw schoonmaakdoekje aangeknaagd was, toen wist ik dat dit niet vanzelf gebeurt, het aanknagen. En zelf had ik niet zo'n honger dat ik aan mijn schoonmaakdoekjes begon.

Dus alles uit dat kastje gehaald (na eerst te hebben geroepen dat ik eraan kom...dan konden ze nog weglopen hahah) en direct ook maar heel veel weggegooid. Wat maar weer bewijst dat ik toch wel een familielid van dat knaagdier ben, de hamster. Een pak nieuwe schoonmaaksponsjes, met zo'n groen achterkantje, daar hadden ze (ik ga er maar vanuit dat er meer zijn) ook lekker uitgeknaagd, net als een andere spons. Wat me niet smakelijk lijkt, dat doekje dat zou ik nog snappen om in hun nestje te stoppen, maar een sponsje?? Alles schoongemaakt. De achterwand van mijn gootsteenkastje wijkt, dus ze hoeven niet eens een gaatje te maken....de deur staat wagenwijd open!

Enfin.

Online ook maar eens gezocht wat ik eraan kan doen. Want nog nooit muizen gehad en ik moet zeggen dat mijn keuken in het verleden er wel eens minder netjes bij heeft gelegen. Maar met die paar dagen grote kou, zou het natuurlijk kunnen zijn dat de muizen dachten...dan maar naar binnen!

In ieder geval in de kast bij de tuindeur de vetbolletjes en nog een netje pinda's maar in een trommel gedaan. En voor de rest heb ik in de keuken geen losse etenswaren liggen. Alles zit in weckpotten of glazen voorraadpotten. En ik heb een metalen broodtrommel, waar ik roggebrood of koolhydraatarmere cracker in bewaar. Daar knagen ze ook niet doorheen. En een open half pak koekjes, dat bestaat hier niet. Het is of dicht of leeg.

Muntolie schijnt te helpen om het minder aantrekkelijk te maken. Een kat ook. Slangenpoep houden ze ook niet van.

Heb in ieder geval wat takjes munt in mijn gootsteenkastje gehangen.

En ben vanmiddag een eind gaan wandelen met een doel. Want vermoedde dat ze bij een dierenwinkel ook bestrijdingsmiddelen verkopen. Hoe tegenstrijdig ook. Maar in mijn wijk zit geen dierenwinkel en dus moest ik een eind lopen (ja...of met de bus, maar ik dacht juist dat ik mijzelf voor de gek kon houden door dit in mijn dagelijkse loopje mee te nemen). En wat heerlijk dat het zulk fijn weer was. Nu ik thuis ben regent het weer.

En gisteren had ik ook opeens zomaar de geest om verder te lopen dan 'normaal'. Moest een boek inleveren en bedacht dat ik die 10 cent boete per dag te laat dan maar moest accepteren, want in de ochtend helemaal geen puf. En al helemaal niet om te fietsen. En toch..en toch kriebelde het een beetje. En ging ik op pad alhoewel ik me in de ochtend nog een leeg ballonnetje voelde. Ik sprak met mezelf af dat ik als ik het niet meer trok met de bus terug zou kunnen. Maar dat was niet nodig.
Yeah..boek ingeleverd, stuk gelopen en 2 nieuwe boeken mee terug. En wel een beetje moe, maar toch weer gedaan. In beweging gekomen.

Of zoals een vriendin mij op een kaart liet weten: Hinfallen, Aufstehen, Krone richten, Weitergehen.

En zo is het maar net.

Erin geluizenmoederd

In de recentste uitzending van de luizenmoeder kreeg juf Helma een pakje met hazelnootgebakjes mee, als blijk van waardering, maar een opmerkende kijker zag de 35% korting sticker. Dat alleen al maakte het tragi-komisch.

Van de week stond ik samen met mijn dochter en kleindochter bij het graf van mijn vader, waar ook zijn ouders, mijn opa en oma dus, in liggen. Het was superdruk op de parkeerplaats en vaag herinnerde ik me dat die dag ook de crematie van Mies Bouwman aldaar zou zijn. Dat verklaarde de drukte.

Ik was toch weer even geraakt door zijn graf te zien. Door in vogelvlucht zijn leven voorbij te zien flitsen en hoe dat eindigde, opgesloten in Alzheimer. Ik voelde nog even zijn hand in mijn hand, hoe hij maar liep en liep en liep en nergens heen ging. Maar manisch van de ene kant van zijn afdeling liep en weer terug.

Mijn vader was dol op hazelnootgebakjes. Op zijn afscheid was er geen koffie met cake, maar met hazelnootgebakjes, zoals een broer van me voorstelde. Perfect gekozen.

Nu las ik dat een grote supermarktketen als stunt die hazelnootgebakjes deze week 35% afprijst. Net als in de serie.

En al die zaken triggerde een vreetbui. Want net als mijn vader ben ook ik dol op hazelnootgebakjes. En op korting. En de verleiding van "ja, maar nu is het veel goedkoper". Dan zegt mijn brein kennelijk dat het nu WEL mag. Want met korting.

Oh ja...en dan ook nog mijn moeder die bakken geld uitgeeft aan nutteloze zaken en dan altijd met een enorme tas (die je kado krijgt bij zo'n cosmetica-keten als je voor een bepaald minimum bedrag besteld) met cremepjes, lotions, lippenbalsem, dingen die je rimpels verminderen, voetcreme, handcreme, navelcreme, weet ik veel wat voor lichaamsdelen een cremepje kunnen gebruiken. .

Allemaal zaken die ik eigenlijk niet gebruik. Of zo weinig dat ik het nooit opkrijg. "Ja, ik krijg er altijd 1 kado"......wat niet waar is. Maar kennelijk is dat haar verslaving. Kopen in de aanbieding, maar dan nog steeds kopen en veel, want nu is er geen echtgenoot die vindt dat ze dat niet nodig heeft.

Misschien heb ik meer van mijn ouders dan ik wil toegeven.

Dus geef ik ze meestal weg aan vrienden, maar wat moet een mens met zoveel tubetjes. En tassen en toilettassen? En tasjes met een dingetje erin. De Kringloop wordt binnenkort weer blij van me. Want ik ben juist bezig om zo min mogelijk te hamsteren. Dingen extra te hebben, just in case. En altijd geeft ze het op een manier dat ik vrijwel geen ruimte krijg (of neem) om te zeggen dat ik het niet wil of nodig heb. Ik weet dat ik dat moet gaan vertellen, want ik wordt er gek van. Al die spullen.

Ben ook uitermate voorzichtig mijn kinderen mijn keuzes op te dringen. Want zo voelt het. Er wordt niet gevraagd aan mij of ik daar behoefte aan heb en of ik het wil. Het staat klaar en hier; wees er maar weer blij mee.

En dan op het einde van ons bezoek mijn zus die me vroeg of ik bijvoorbeeld 1 keer in de maand de computer aan mijn moeder wilde uitleggen. Of bijhouden. Want zij deed al heel veel. En ik kon dat best wel doen.
Dus ik zei tegen mijn moeder, die ernaast stond een beetje schaapachtig te kijken, of ze dat ding uberhaupt nog wel leuk vindt - die hele computer-,  want ik blijf het uitleggen en nu was haar excuus dat ze winterhanden had en er niet 'achter' had kunnen zitten. En dat ik geen behoefte had aan een dag kwijt zijn voor niks. Want ik woon niet om de hoek, de rest van de broers en zussen wel. En dat ze best mocht zeggen dat die hele computer haar eigenlijk niet interesseerde.

Dochterlief suggereerde een tablet...veel makkelijker, maar ik voorzie daar hetzelfde. Mijn moeder wil het wel hebben, maar gebruikt het niet, te bang om iets fout te doen. Dat met 1 druk op de returnknop de hele straat ontploft.

Dus bijna verzeilde ik in een discussie over wie het meeste deed voor onze moeder en ik zag me alle standaard antwoorden geven, maar ook dat ik helemaal, helemaal geen zin had in dit gezeik. Ik wilde naar huis, onder een deken liggen en verder niks.

En oh ja...bij de Appie...waar ik dus naar toe ging toen ik thuis was, als een echte junk, waren die gebakjes helemaal niet afgeprijsd - misschien wel bij de kassa, maar ik zag geen sticker!, ook niet gekocht, maar wel andere zooi en dat moest ik met een rotnacht met nog net niet spugen, bekopen. Eigen schuld natuurlijk. Wel ben ik blij dat ik kon stoppen tijdens de vreterij, maar toen had ik al meer dan goed voor me is naar binnen gestouwd.
Vreetbui om gevoelens te dempen dus.

Dus vanochtend voelde ik me als een leeggelopen ballonnetje. En moest ik even de oppepperij uit mijn tenen halen. Eerst de was maar in de machine en daarna koffie in een mooi kopje (met dank aan Pourquoi Pas voor de inspiratie).

Vandaag maar weer gewoon verder gaan met gezondere keuzes en snappen hoe het mechanisme van Triggers werkt.

Kwijlen

Beetje slecht geslapen, maar ach....er zijn ergere dingen. En dus werd ik nog voor de wekker vanzelf wakker - een wekker die ik op een iets vroegere tijd had gezet - en begon de eerste maandag van de maand Maart.

Zoals gewoonlijk door mijn rondje Bless the House weer te doen. Even bewust standaard opruimen en schoonmaken. Door het bijhouden van mijn huishoudelijke werkjes, blijft het overzichtelijk en niet een verschrikkelijk onoverzichtelijke taak die zo groot is dat het verlammend werkt. Voor mij.

En het was zulk zonnig weer vanochtend, de zon scheen precies op de ramen aan de tuinkant, dat ik de geest kreeg om ook maar even de ramen te doen. En dat niet als straf-exercitie te zien, maar iets wat ik mijzelf mag gunnen. Lekkere schone ramen. En huppa...ook maar aan de voorkant als we toch een emmertje sop hebben.

Daarna een eetkamerstoel buiten gezet, hip bijzettafeltje erbij en heerlijk in de zon een kopje koffie gedronken. Mijn eerste buiten van dit jaar!  Dus zou ik het oppimpen heb ik mijn eerste koffie op een terrasje al binnen.

Ook nog maar weer een eind gewandeld. Al het ijs in de sloten is aan het smelten. Alleen de vogels kunnen nog schaatsen momenteel. Valt me alweer op dat op alle sloten dikke takken liggen. Niet echt iets wat schaatsliefhebbers doen lijkt me. Nu voelt mijn winterjas veel te warm. Het zweet brak me uit.

Daarna via het winkelcentrumpje een pittstop voor een klein kadootje voor dochterlief. Ze is van de week jarig. Heb nog iets anders voor haar in mijn hoofd, maar dat hoor ik nog wel van haar of ze dat leuk vindt. Toen ik terugliep zag ik een groooooooooooooooot reclamebord van de supermarkt. NUUUUUUUU 2 pakken koffie of 2 pakken Tony Cho...(verslavende chocoladesoort zonder slaven gemaakt) voor maar € 4,--.

En als de hond van Pavlov begon ik direct te kwijlen. Ooooooooooooooooooooooooh...zo lekker en nu zo 'goedkoop'.....koop maar, toe maar...koop die chocola. Dan leg ik het wel in de voorraadkast. Om te bewaren.

Hahahahahahaha...yeah...right.

En dan weet ik dat ik die echt niet tot de Pasen kan laten liggen. Of tot morgen for that matter. Die MOET op. En die gaan op. Vooral die met zout en caramel. Of eigenlijk alleen die met zout en caramel.

Dus is het verstandiger om deze fijne aanbieding maar te negeren (pun intended) en alleen die koffie te halen. Want die drink je dagelijks en daar kan ik wel maat houden.

Ik bekijk hun reclamefolder eigenlijk altijd pas het weekend, als ik 'grote' boodschappen ga doen en ook in het kader van wat ik niet zie, daar kan ik ook niet naar verlangen. Of over kwijlen. Of mezelf voorhouden dat het zo'n goede aanbieding is, dat ik wel gek zou zijn om deze te laten liggen.

Sturm & Drang

Had me al een paar dagen op mijn weekendtractatie verheugd; geroosterd (koolhydraat-armer) brood met roerei. Heel simpel, maar ik vind het heerlijk. Knapperig brood en dan zachte ei-emulsie erop. Met wat kruiden.

Gisteren dacht ik nog 'zou ik het nu maken' maar ik kon mijn verlangen uitstellen en maakte dit vandaag, zondag. Zo eenvoudig en zo lekker.

Nam ik me ook voor om het vandaag zo ontspannen mogelijk te houden. Eerst haar wassen, lekker douchen en dan maar zien hoe de dag verloopt. En me niet te laten verleiden tot het MOETEN van leuke dingen. Ik moet niks! En poepen heb ik al gedaan. Dus het enige moeten van vandaag is ook al doorgespoeld.

Mijn harde schijf van mijn recorder geformatteerd, want hij bleef maar aangeven dat het geheugen vol was, wat niet zo is. En dat hielp. Wel alles weg, maar wat ik al eerder schreef...alles is weer op te zoeken en ook wel weer eens prettig; minder druk om 'alles' te willen zien.

Had nog 3 afleveringen staan van Hard Sun, maar ik merkte dat ik niet zo goed kon tegen dat rauwe geweld. Veel bloed en daar ben ik kennelijk niet meer zo van gediend. Dus weg ermee.
En Vera die zie ik dan wel weer eens, meestal komen ze op de Nederlandse tv iets later. Had nog 2 afleveringen opgenomen staan van de Belg.

Kon je je hoofd maar even formateren. Alles weer schoon en op de juiste plek en niet dat oude zooi nog ruimte inneemt. Niet meer nodig, al genoeg mee beleefd; weg ermee!

Gisterenmiddag voelde ik een onrustig gevoel opkomen. Dat ik een hele zaterdag niets anders had gedaan dan de was en wat boodschappen in de buurt. Saai!!!!! Geen grootste dingen gedaan, niet uit geweest, geen musea gezien, geen vriendin met een wijntje ontmoet.....helemaal niks.
En was dat erg??

Dus haalde ik mijn pan uit de kast, pakte de broccolli-stelen uit de koelkastla, preitje erbij en toch ook nog maar een uitje voor de smaak en mmm...misschien zijn wat blokjes selderijknol ook wel lekker en maakte een soep van dit alles. Ooit leerde ik dat je ook de stelen van de broccolli kan eten.
Even de staafmixer na een uurtje erdoor en je hebt een gebonden soepje van restjes. Ik sneed er nog een groen pepertje bij en het laatste groen van die prei voor garnering en smaak en het was heerlijk!
Met een schep Griekse yoghurt erop.

Warm en heerlijk.

En die drang was ook direct weg. Nou ja...bijna.

Komt nu weer even opzetten; om vrijwel onmiddellijk weer vergeten te zijn door een heftige hoestbui veroorzaakt door een gezond ongezouten nootje. Haha....zo kan je natuurlijk ook uit je bui komen! Maar eigenlijk is dat wel het geheim; ga iets heel anders doen! Vooral doen....denken is moeilijker.

En dat telkens 'weg willen lopen' dat is ook maar het verleggen van zaken.

Ik hoef niks te beleven. Al wil ik het hele weekend in huis blijven. Ook goed. Al wil ik dat niet.
Ik post sowieso nooit wat op Fakebook, of andere sociale media, dus daar hoef ik niet te bewijzen dat ook ik een opwindend leven heb.

Zie dat mijn zoon voor zijn werk zo'n 8000 kilometer verderop zit en mijn dochter was met haar halfbroertjes en zusjes wat leuks aan het doen. Fijn. Dat soort berichten doen me goed. En besef maar al te goed dat er genoeg mensen zijn waarvan hun kinderen het moeilijk hebben en zij daardoor ook. Of hun relatie met hun kinderen minder prettig verloopt dan ze zouden willen. Des te meer reden om dankbaar te zijn voor kennelijk doodgewone zaken die helemaal niet zo gewoon zijn.

Ben op Netflix een nieuwe serie aan het kijken Berlin 56. De eerste aflevering was al veelbelovend.

Vandaag ook maar eens kleurige kleding aangetrokken; goed voor het humeur. En bijpassende oorbellen. Een een make-upje erbij. All dressed up and no where to go. Hahah! En mijn haar in een schuine vlecht gedaan. Gewoon omdat het kan.

Tijd voor een opwekkend soepje!!

Krabben als het jeukt zwijmel

Heerlijk, een Karel in mijn leven. Carolientje lijkt me ook fijn, voor onderweg, maar om nou in het openbaar te krabben waar het jeukt is ook weer zoiets.

En dus kwam ik als vanzelf op onderstaande klassieker uit, nog van voor mijn tijd, maar nog steeds geinig!

Formatteren, resetten en nog maar wat ICT termen

Mijn digitale recorder voor mijn tv had moeite om opgenomen programma's te wissen en uiteraard gaf hij van de week aan dat de harddisk te vol was, alhoewel dat nog niet zo was.

Regelmatig wis ik bestanden, maar nu had ik flink wat programma's staan om op te nemen en nog om te bekijken. Vreemd toch...zoveel vrije tijd en geen 'tijd' om tv te kijken.

Vaak neem ik commerciele programma's op zodat ik de reclame's niet hoef te bekijken en dan is een uur opname concreet maar 35 minuten. De rest is reclame. En dan nog; als het niet interessant is dan is het direct weg ermee.

Maar goed; ik moest aan de bak en getver...ik weet dat ik het kan, maar heb er wel een hekel aan. De frequenties van het systeem bleken sinds de laatste keer veranderd te zijn; even online nakijken en alweer gevonden. Dus mijn aantekeningen even aanpassen.

Nu wiste het systeem 1 opgenomen programma en voor de rest was het wel weer klaar - de wisfunctie doet het dus niet goed genoeg - , daarom weet ik dat ik dan niet alleen de fabrieksettings terug moet zetten, maar ook alle opgenomen programma's in 1 keer moet wissen. Is niet erg. Lekker fris opnieuw beginnen.

Niets is permanent. En permanent bij de kapper al helemaal niet. Moet je ook iedere 6 maanden weer opnieuw laten doen.

En ach...alles is weer te traceren. Of niet. Ook niet erg.

Mijn hoofd raakt er wel een beetje van over de kook merk ik, kan de hele ochtend alleen maar denken aan dat ik het probleem moet oplossen en dus moet ik mijzelf ernstig toespreken. Rustig!!! Als het nu niet lukt; morgen weer een dag. Lees nog een keer rustig alle online aanwijzingen goed door. Volg die nauwkeurig op. En adem in.....en ook weer uit.

Nu moet ik bewust even heel wat anders gaan doen.

Zag vanochtend een opgenomen BBC programma over het herinrichten van kleine tuinen. Zo leuk. En dan gaat het kriebelen, al zegt de realist in mij onmiddellijk dat ik daar totaal geen middelen voor heb, zelfs mijn tuinschep is kapot en 'even' een straatje leggen...hahah....met wat??
En toch heb ik het allemaal gedaan. Met een jonger lijf weliswaar. En mijn tuin is nu, zoals alle wintertuinen nog kaal en alle zomerbloeiers zitten nog in de grond verstopt.

copyright Gardeners's World - volgende week begin het weer!

En zei een leraar op mijn opleiding voor coaching me niet ooit dat ik GROOT moet denken. Dat ik daarmee mijn kont verwarde dat is mijn probleem.

Dus tekende ik een ontwerp, een wens...en wie weet krijg ik dit tuinseizoen heilige inspiratie (en win ik de Staatloterij). Oh wat heerlijk lijkt me dat, niet nadenken over de kosten, maar gewoon kunnen doen wat je al heel lang wil en dan zo'n team van BinnensteBuiten in jouw al perfecte tuin, toch nog voor een paar duizend euro wat struikjes erbij planten. Leuker...huh??? Het was al heel leuk en kon je dat niet zelf bedenken.

Het grootste wat ik vandaag doe, is mijn groenbak in de tuin terugzetten nadat hij geleegd is. Geheel geformatteerd.

Humberto Tan-code

Tan moet weg. Tan-tijd is over.

Het raakte me, hem in zijn eigen show te zien en horen vertellen dat er over hem besloten is. Tegen zijn zin, maar dat hij het besluit wel respecteerde. Dat hoor je te zeggen en ik hoorde het mijzelf ook nog zeggen, "in goed overleg" want dat fluisteren je advocaten je in. Dat deze zin het  'juiste' is om te zeggen.

Natuurlijk zeg je niet dat je manager een hufter is. Die het zo bekokstoofd heeft dat jij weg moet. En mindere goden mogen blijven. Want die slijmen beter.

Ben zelf ook een aantal keren ontslagen - door de crisis of door managementsproblemen en voelde in die 1,5 minuut van Tan, precies hoe even de wereld voor je verandert. Hetzelfde gevoel als toen ik van de week met mijn fiets onderuit ging.

Bam!!!!

En in beide gevallen toch weer doorgegaan. Met fietsen en met leven.

En dan is het alweer Maart. Blij dat mijn huur is afgeschreven en verder alle vaste lasten zijn betaald. Ook de jaarlijkse zaken, zoals verzekeringen zijn betaald. En gisteren kreeg ik nog een aankondiging van factuur over een stukje Eigen Bijdrage zorgkosten 2017, maar daar had ik ook al rekening mee gehouden. Iedere keer als ik zorgkosten maak, dan begroot ik ze mee in mijn tabblad 'onvoorzien'. Al vallen ze niet echt meer onder de term onvoorzien, want ik weet van te voren al dat ik medicijnen moet betalen en bloedprikken. In feite zou onvoorzien zijn als ik geen Eigen Bijdrage heb.

Zo; administratie weer gedaan en in mijn To-Do lijst voor volgende week staat kijken of ik in aanmerking kom voor vrijstellingen van Gemeentelijke en Waterbelastingen. Heb ze wel meebegroot, maar het zou fijn zijn als ik ze niet hoef te betalen.

Besloten om deze week me verder even niet meer druk te maken om dit soort zaken, want ik merk dat ik in een wat mindere goed nadenkweek zit. Misschien ben ik wel op mijn (achter)hoofd gevallen?

Het weer voelt vandaag veel kouder dan gisteren, simpel omdat er weinig zon is en een harde wind. Het is guur, grijs en waaierig buiten. In mijn tuin is er van alles en nog wat omgewaaid en weggeblazen. Straks maar even oprapen. Of morgen. Geen urgentie. Noch haast.