Ik had aangeboden de kip te marineren (wat rook dat heerlijk naar knoflook!) en daarna te paneren en dat was een lang werkje. Maar zolang dat werk duurde kon ik niet gaan snaaien. (leermoment)
Toen ze thuiskwam van trainen begon ze de kip te frituren (die lucht alleen al...mmmm) en die stond op het aanrecht in een megagrote bak te wachten totdat ze die in de wraps ging verwerken. Daarna ging ze een portie naar een vriendin brengen. Toen ging bij mij het hek van de dam:
Ach....eentje mist ze niet. Dat mag toch wel. Het is toch kip. Dat is mager (neeeeeeheeee...niet met een laagje bloem, een laagje ei en een laagje paneermeel en dan gefrituurd!! Domoor) Mmmmm....de secret eater werd wakker. Nog eentje...mmmmm....nog eentje...maar ja...best wel droog. Even die pepermayo proberen. Maar 1 x dippen. Ziet niemand, maar lekkerrrrrr.
Stop!
Toen een roggebroodje, met philidelphia, dus niet echt schadelijk, maar wat had ik graag nog meer kippedingen gesnaaid. Gesnaaid, want ik doe dat als niemand kijkt en zeker niet waar mijn zeer afgetrainde superslanke mooie dochter bij is.
Avondeten was dan wel weer verantwoord; lekkere spitskool roerbakken, pepertje erdoor, reepjes courgette en een restje ongepaneerde onbruikbaar kleine stukjes kip erdoor. Lekker.
Maar nog steeds stond die bak me te roepen. Proef mij....toe maar.....kan best....neem maar.... En ik nam. En nam en nam. Alsof ik manisch was en niet kon stoppen. Alsof ik mijn verstand op het aanrecht had laten liggen.
Dit gedrag vertoon ik dus nooit in het openbaar maar altijd in het geniep. Maar ik vertoon het wel. En weet dat ik daardoor niet echt goed bezig ben. Daarna nog in de kast gekeken of er nog wat - zonder op te vallen - te snaaien was, maar dat kon ik niet vinden. Gelukkig maar. Wel een pakje sultana's waar er nu maar 2 in zitten ipv 3 vroeger. Ook dat scheelt weer.
Gisteren bij de goede Dr Oz het verhaal van een Amerikaanse zangeres, Carnie Wilson die ook een jojo is. Ze was door een maagoperatie vele kilo's afgevallen (van 135 naar 65 geloof ik), daarna twee keer zwanger geworden en was "iets dikker"" zoals ze zei, maar Dr Oz liet haar aan de hand van feiten zien dat ze weer Morbide Obese was. 99 kg. En pre-diabeet! Ik kon me voorstellen dat ze voorafgaand aan de uitzending zichzelf nog even flink op dieet had gezet en ze dus in feite boven de 100 was. Een oude truc als ik naar een dieetist moest was gewoon de hele dag niets eten/drinken...dan was ik toch een stuk slanker... En daarna "mocht" ik dan wel iets nemen. Dat had ik niet bij deze poging. Nooit gehad ook. Totdat ik gestopt ben met de producten en ik merk dat de snaaitrek terug is.
En wat sloeg dat in mij bij. Niet zo zeer het dikker worden, maar de ontkenning van wat iedereen al kon zien. Ze was niet een beetje dikker geworden (5 kg erbij na een dieet schijnt binnen de marges te zijn), maar gewoon weer gevaarlijk dik geworden. Kijk naar de foto's; dat is niet een beetje dikker..
En oh ze had zo'n druk leven, geen tijd met twee jonge kinderen om gezond te koken. Die dokter Oz zou het wel begrijpen als hij haar agenda zag. Maar ze liet het thuis bezorgen, dat gezonde voer. En trainen....ja hoor dat deed ze al...3 x per week met een Personal Trainer. En ze was zich echt wel bewust van wat ze niet goed deed. Dusssssss......
Die dusssss...kon van mij zijn. Ik wilde maar niet erkennen dat ik gewoon gevaarlijk dik was. Dat iets minder kilo's beter voor mijn gezondheid zijn. Dat ik er beter gekleed uitzie is een extra iets...maar die gezondheid. Dat moet de trigger zijn. Dat mensen die van me houden zich zorgen maakten. En dat ook weer zullen doen als ik weer de teugels laat gaan. En dat ik niet meer moet denken dat ik morgen wel begin, maar NU!
En dan toch daarna zo gaan snaaien. Is dat compensatie-gedrag? Wegdrukken/eten van emoties. Komt het te dichtbij?
Maar ik ben vandaag dan weer wel zo mild dat ik mezelf geen sukkel vind, maar het maar weer als een nieuwe dag beschouw. Heb net weer gestept met Tante Cher en ga straks maar eens een stappenteller halen, want meten is weten tenslotte.
Maar omgaan met verleidingen kan ik gewoon heel heel slecht nog. Ontkennen niet, daar ben ik een kampioen in.
Dus nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kans en nu een bakje koffie (zwart) maken van verse bonen. Lekker en een glas water erbij uiteraard.
4 opmerkingen:
Eerlijk en confronterend! Goed dat je jezelf bij de kladden pakt en ik herken best wat in dat snaaien, al ben ik geen echte secret eater en heb geen eetbuien, maar soms is een beetje snaaien ook wel heerlijk......
Ik kan er beter mee omgaan door te denken; wat levert dit mij op behalve een vette bek (rsp zoete)? En dat is wel duidelijk.....
Voor veel mensen denk ik herkenbaar.
Als je gewend bent te snaaien, en aan iedere verleiding toe te geven, wordt het in eerste instantie veel erger (dat verlangen naar snaaien en piepkleine tussendoortjes).
Na verloop van tijd leer je jezelf dat dat verlangen niet altijd gestild wordt, maar voor het zover is...... volhouden!!
Terug naar af... heet het ook zo als je terug ben naar de zakjes??? :(.
Jij bent nu mijn grote voorbeeld.:)
Je moet nu echt volhouden hoor! Het begint nu pas eigenlijk! Neem mij als voorbeeld en doe het anders! Succes!
ik denk dat je begint te snaaien als je je verveelt, je zou eigenlijk even uit je huis moeten gaan, een rondje om, een boodschap doen, een kop thee drinken, het snaaimoment proberen uittestellen. Steeds een kwartiertje erbij. Of vervroegd avond eten. Ik heb er zelf ook last van en bij mij zijn de snaaimomenten altijd rond 18.00 uur als ik alleen thuis ben.
Sterkte
Een reactie posten