Wie ben ik?

Een aantal van mijn zussen en broers zijn geadopteerd. Nu is bekend dat iedereen, of je nou wel of niet weet wat je achtergrond is, op een gegeven moment op de vraag stuit wie je nou bent.

Van wie heb je die neus, die karaktertrek, waarom zeggen ze dat je precies op Oma De Hunter lijkt - die ken ik helemaal niet? Ben je net zoals je vader, je moeder of juist helemaal niet en ben je dan van de melkboer :)  En wat zijn de verhalen in jouw familie, pas je daarin of ben je een buitenbeentje.

Mijn zussen en broers zijn helemaal verkaasd. Ze hebben Nederlandse voor- en achternamen gekregen en praten zonder enig accent perfect Nederlands. Alleen hun uiterlijk is exotisch.
In hun dagelijks leven doen en handelen ze zoals ze zijn opgevoed door mijn ouders. Nederlandse normen en waarden en Nederlandse smaak. De aardappels staan regelmatig op tafel zeg maar. Het enige wat herinnert aan hun achtergrond is constant een potje sambal op tafel.

Een programma zoals S poorloos geeft alleen de romantische kant aan van de zoektocht naar je wortels. Het is namelijk helemaal niet over als je dan toch je roots hebt gevonden. Dan begint het pas. Want wie ben je dan echt? Het kind van je biologische ouders, wat eigenlijk liever elke rijst zou moeten lusten? En waarom gaf die moeder je weg. Hoe kan je een kind van drie 'wegdoen'? Was je toch niet lief genoeg? Niet mooi genoeg?

Heb van de week lang met een zus van me gesproken die dit soort gevoelens heel lang heeft weggestopt. En dan tikt de midlife crisis op je schouder en wordt het belangrijk te weten wie je bent. Wie je echt bent. En ik denk dan met mijn boerenverstand dat het overlijden van mijn vader ook dit proces verder in gang heeft gezet.

Ze denkt - in mijn ogen - nog een beetje kinderlijk. Dat haar echte moeder een betoverende schoonheid is , die elke dag van haar leven aan haar weggegeven dochter denkt. Daarin wil ze zo graag elke dag bevestigd worden; hoe mooi ze (nog) is. Toen ze klein was was dat het mantra wat iedereen om haar heen riep;...oh...wat een mooi kind.... Laat ik dan maar even niet de zijstraat ingaan wat dat deed met mij en mijn andere zus; wij hoorden dat nooit = wij waren niet de moeite waard kennelijk.

Ze hoopt dat door meer te weten over haar moeder, alle puzzelstukjes op hun plek zullen vallen. Ik geloof daar niet zo in.

Een relatie daar moet je aan werken, in investeren, die is er niet gewoon omdat je je genen hebt geerfd door geboorte. Is mijn mening dan. En ik weet wie mijn ouders zijn en heb nog steeds vragen op het gebied van Wie ben ik. Of wie zijn die mensen die mijn ouders zijn eigenlijk. Hoe waren ze toen ze jong waren, wat was hun hoop en ambitie en waar is dat mis gegaan of anders gelopen. Hoor soms verhalen over mijn grootouders en dan vraag ik me af hoe mensen zo geworden zijn. Zou ik ook die keuzes maken in die situatie?

Was ik dan wel zo gewenst? Door mijn komst moesten mijn ouders trouwen en God weet hoe fijn dat huwelijk is verlopen. Stel dat ik er niet was geweest, dan was alles anders verlopen. Ben ik de oorzaak van 50 jaar huwelijks-ellende (ik hoor mijn moeder nog steeds nooit over mooie jaren; alleen maar over dat ze nu haar best doet ook goede dingen van mijn vader te herinneren en dat kost haar bloed, zweet en tranen). Goh mam....wat dacht je van je 3 kinderen die jullie samen op de wereld gezet hebben....of vallen wij daar niet onder?

Voor mijn ouders was a doptie vooral iets praktisch. Helpen waar ze konden. En wat dit met een kind deed, daar stonden ze niet zo bij stil. Of wat dit met de eigen kinderen deed, wat de impact was van opeens een dubbel zo groot gezin hebben en weinig aandacht voor jou als individu, daar was door de drukte en door de pragmatiek in ons gezin nooit aandacht voor.

Maar zo'n schattig donker kindje is opeens ook een vrouw van eind dertig. En dan neemt de schattigheid af en ben je in het straatbeeld een gewone allochtoon. En wordt je helemaal nergens meer bevoorrecht omdat ze weten dat je geadopteerd bent. Ook weer wennen.

Toen ik zelf donkere schattige en heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel mooie kinderen kreeg, was de standaardvraag dan ook: Geadopteerd? En mijn standaard-antwoord: Nee, zelfgemaakt.
Mijn waarde daalde wel direct, want brrrrrrrr....dus met een buitenlander getrouwd.

Nee,  dan is adopteren toch weer een paar treetjes hoger in aanzien, vooral nu de bedragen die kinderloze gezinnen moeten reserveren zo absurd hoog zijn dat adoptie bijna alleen nog maar voor hoger opgeleiden en goed verdienende mensen is weggelegd. 

Daniel Arends zei het al zo gevat: Kinderen adopteer je niet, die koop je.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=elNKQOqEYzA#!