Is wat je thuis hoort, hoe je ouders en omgeving over je denken, wat ze tegen je zeggen...is dat hoe je zelfbeeld wordt bepaald? Je eigenwaarde?
Had ik gehoord dat ik er mag zijn, dat ik ruim voldoe aan de eisen van mijn ouders...zou ik dan anders in het leven staan. Of als je van je vader te horen krijgt dat jij zijn mooie dochter bent? In plaats van dat je op zijn dikke zuster lijkt en je zelf concludeert dat je er dan dus niet uitziet, want hij had een hekel aan dat mens? En noemde haar Dik en Lelijk, net als hoe hij jou noemt.
Soms zie ik vrouwen die van huis uit hebben meegekregen dat ze een prinsesje zijn. Zo gedragen ze zich ook. Mijn ene zus heeft haar hele leven gehoord hoe mooi ze is. (Ook leuk als eerste dochter...) Zo gedraagt ze zich ook. Het is haar enige asset.
Wat doen welgemeende complimenten met iemand. Met mij? En waarom heb ik ze zo nodig, als een spons zuig ik ze op. Omdat ik slecht ben ik het herkennen van een compliment? En achterdochtig ben als iemand iets postitiefs zegt?
Wat een gemaal zeg. Er zijn tijden dat ik denk dat ik de genen van mijn vader heb geerfd en dus ook niet helemaal in orde ben. Misschien ben ik ook wel een kat in de zak. Mijn jongste zusje jubelt dat ze alweer zoveel getrouwd is op Feestboek. Dat aantal heb ik, de oudste, niet gehaald. Sterker nog. Ik ben langer alleen dan ik getrouwd ben geweest. Geen relatiemateriaal kennelijk.
Ik zie het vandaag allemaal erg zwart wit, zit niet lekker in mijn vel, dus het kan zo maar zijn dat ik het morgen anders ervaar. Maar nu voelt het allemaal loodzwaar. Misschien ook het interview met de schrijfster van PAAZ in Het Parool. Dat had impact. Mijn vader wilde zich vrijwillig op de PAAZ afdeling melden, om maar aan te geven dat hij echt wilde veranderen. We wisten toen niet dat hij daarna een aantal fikse psychoses kreeg en hij terecht kwam waar hij 40 jaar had gewerkt. In het Gekkenhuis (zoals hij dat zelf altijd noemde).
Voelt me niet gezien, niet gewaardeerd, niet meetellen en wat maakt het iemand uit of ik er morgen nog ben.
PS: Hierna een lang stuk gaan fietsen en voelde me wel een beetje een dramaqueen.....Kop op joh....je KAN fietsen, jouw benen doen het gewoon, het is droog, je kan gaan en staan waar je wilt, niemand zeurt aan je hoofd; denk maar weer maar gematigd optimitisch; veel gezonder. En neem een banaan met die lekkere kop thee zo direct. Geen koekjes...gewoon goede dingen in dat lijf van je stoppen, dat komt alles wel in orde. Dat opgeblazen gevoel is over een paar dagen over. Je stopt toch ook geen water in je Dieselauto? Kies bewust. Wees wat liever voor jezelf.
En dat gesodemieter met de grafsteen van mijn vader...voel je toch niet zo verantwoordelijk voor alles. Als er verder niemand reageert op jouw oproep in de kosten bij te dragen...so be it. Doe wat JIJ goed vindt en ga gewoon je eigen weg.
Mijn dochter geeft aan dat ze nu toch echt het huis gaat verlaten, waarschijnlijk over een maandje. Dat ik niet zo blij ben met de keus van vriendin waar ze bij intrekt; dat is niet aan de orde. Zij moet leren en ervaren wat voor haar werkt. Ik weet maar al te goed dat als je ouders iets heeeeeeeeeel erg afkeuren, je nog meer vastbijt in de situatie ook al weet je verstand dat het niet zo slim is. Maar ja...niet toegeven dat je ouders het inderdaad beter weten.
Dan werkt de Wim Sonneveld methode denk ik stukken beter...
We zijn er allebei hard aan toe. Ze stoort zich te vaak aan hoe ik de dingen doe (of in haar ogen niet doe...bijvoorbeeld sporten) en vice versa. Geen slaande deuren, maar meer rollende ogen en zachte zuchten.
4 opmerkingen:
Heel erg herkenbaar maar ik moet zeggen dat ik ook "graag" t negatieve onthou. Mijn moeder maakte altijd heel veel complimenten maar t ging erom dat ik t van mijn vader wilde horen maar daar kwam/komt nooit iets positiefs uit.
Hiervoor had ik een man die ook alleen maar liep te zeiken als er een nagel was afgebroken ipv van complimenten maken als ik me opgetut had.
Nu dus een man die veel complimenten maakt en mij erg verwend met aandacht en liefde. Was heel erg moeilijk om daarmee om te gaa in t begin want he hij loog want ik was niet leuk of knap.
Kop op he,
Zeg ik weet een bedrijf die personeel zoekt in mijn woonplaats. Als je intereese hebt moet je mailen sb125104@telfort.nl. Ik had t best hier neer willen zetten maar dat durf ik toch niet want ik ken daar iemand en wil niet hem in de problemenbrengen. Kijk maar of je me wil mailen. Het zijn verschillende functies dus wie weet. dikke knuffel
Als anderen je niet waarderen,hoop ik dat je dat zelf gaat doen.Want dat is wezenlijker dan een compliment van anderen. Sterkte.
mijn ex vroeg mij ooit of ik al weer gelukkig was met iemand ,hij is een jaar na de scheiding al weer hertrouwd, mijn antwoord was dat ik heel gelukkig ben met mezelf en dat ik dat veel waardevoller vind,natuurlijk zou ik graag weer een relatie willen ,maar zolang dat nog geen optie is, ben ik dus wel gelukkig , ooit vond ik mezelf ook niet de moeite waard en had een laag zelfbeeld,maar gelukkig is dat de laatste jaren een stuk beter geworden, wens jou hetzelfde toe ,sterkte
Hier ook een dochter van een vader die niet van haar hield, sterker nog, hij haatte me. Volgens mijn moeder omdat we teveel op elkaar leken. Mijn moeder verwijt mij dat ik op hem lijk als ik moeilijk doe en/of te kritisch ben. Van dit laatste raak ik zo mogelijk nog meer in de war als van de haat van mijn vader.Zij heeft hem als mijn verwekker uitgekozen, ik hem niet als vader.
ben nu dik 50 en heb hier nog dagelijks last van.
Familie kan een ziekmakende fabriek zijn.
Een reactie posten