Daar gaat ze!

Dochterlief verlaat het huis. In de allerdrukste weken op S chiphol, waar ze 7 dagen achter elkaar ingeroosterd staat en er honderden klanten per dienst aan haar balie staan, regelt ze haar verhuizing. Ze weet en zegt ook dat ze een vrouw is die als ze het in haar hoofd heeft het ook het liefst onmiddellijk wil uitvoeren.  En dat de consequentie daarvan is dat je soms tegen zaken aanloopt die je ter plekke moet regelen en dat soms extra moeite/geld kost. Haar keus.

Het is zo heerlijk om te zien hoe goed ze dat doet. En natuurlijk; ze is ruim volwassen, dus in staat om dit te organiseren. Ze komt aanrijden met een megabus, regelt een spierbundel voor het zware sjouwwerk (geen vader of broer in de buurt en ik ben zelf ook geen held met sjouwen, slapjanus!), regelt een collega die haar helpt met laminaat leggen, regelt dat de muren weer netjes worden, zoekt op internet een klusbedrijf,  rijdt langs het Zweedse warenhuis voor allerlei noodzakelijke zaken. Koopt een kast. Schroeft alles in elkaar (Yeah....mijn accuschroefboormachine komt van pas).
En ondertussen gewoon elke dag 8 uur werken en vandaag weer om 07.00 uur paraat.

Wat een stoere vrouw toch! Toen ik op kamers ging, in de vorige eeuw ergens, hielp mijn vader mee met verhuizen, kast in elkaar zetten. Alles 2 trappen opsjouwen.  De vader van mijn vriendin had vervoer geregeld. Het verven van de muren deden mijn vriendin en ik zelf (al hadden we er weinig verstand van, maar ja....al doende leer je). Er lag vloerbedekking dus daar hoefden we niet over na te denken. Gordijnen weet ik niet meer. En grappig dat ik me in dat kleine kamertje in Utrecht zo zelfstandig en vrij voelde. Dat je daar dus geen kast van een huis voor nodig hebt.  Geen grote tuin, geen huis met een zwembad. Maar de wetenschap dat dit jouw huis is. Jouw plek.

En dat is nou precies waarom ik al een tijdje schreef dat ik blij ben dat ze gaat. Omdat ik haar die blijdschap, dat lekkere gevoel zo gun. Ze is een laatbloeier, maar wat bloeit ze mooi!

Ik hou me bewust op de achtergrond. Ik weet dat ik hou van regelen, maar dat ze mijn hulp vraagt als ze het nodig heeft. Het voelt al zo fijn dat ik haar mijn machines kan lenen (dat ik me een beetje vader en moeder tegelijk voel daardoor), mijn goedgevulde gereedschapskist van pas komt en als ze het vraagt meerij naar een bouwmarkt, help met inladen van laminaat en yeah.....de wasmachine die hier al 3 jaar in de schuur staat eindelijk weg is want in gebruik bij haar. Nog even een wasje van haar draai, maar dus niet meer zelf 3 weken druk druk druk ben. Het is niet mijn project, maar dat van haar. Niet mijn verhuizing. Maar wel mijn laatste kind wat uitvliegt. En wat heeft ze sterke vleugels.