Natuurlijk weet de niet-knorrige, rationele ik heel goed dat ik niet achter hun voordeur kan kijken en veel aannames doe. Dus die zegt dan ook telkens weer tegen die knorrige kant...hou toch eens op joh....Zorg gewoon dat JIJ het beter hebt, dat je jouw behoeften vult en niet hoopt dat er;
- een prins op het witte paard langskomt;
- een te kussen kikker opspringt;
- die ene brandweerman toch vrijgezel blijkt te zijn;
- een wonder geschiedt, mannen zijn opeens helderhorend en zien dat ik er behoefte heb aan gezien te worden.
- die mannen van vroeger opeens denken...verrek...wat heb ik laten gaan!
- je de Staatloterij wint.
Ik voelde me gisteren, na mijn supergrootte en heeeeeeeeeeerlijk croissant, toch niet helemaal zo jofel als ik dacht dat ik me zou voelen. Het was dan wel warm in de tuin en daar heb ik nog een tijdje Gardener's world nagespeeld (inclusief Monty Don met ouwe lullenribbroek), maar toch kreeg ik niet dat aangename voldane zondaggevoel.
Gingen mijn gedachten naar hoe mijn moeder met me omgaat. Bel ik haar hoe het met haar gaat, krijg ik aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaalle verhalen over hoe ze nu al weer zelf boodschappen doet met de auto, hoe ze zich elke dag wel weer wat beter voelt, wie ze allemaal gesproken heeft, hoe het met de buren gaat, welke cursussen ze gaat doen, ....en wat ik eigenlijk tegen mijn moeder moet zeggen is dat ik zo graag zou willen dat ze zich eens afvroeg hoe het voor mij, haar oudste kind, is zonder vader. Oh ja, valt ook onder de categorie Droomprins, Kikker en Brandweerman. Mijn moeder is geen vrouw die je in haar armen neemt, je knuffelt. Niets van dat al. En wat merk ik dat ik, ook al ken ik het niet, het mis.
Ik zou denk ik mijn moeder erg in de war brengen met mijn vraag. En jarenlange training heeft me geleerd geen lastig kind te zijn. Op dat vlak.
Maar wat vond ik het zalig om met mijn kinderen, toen ze nog klein waren, maar ook toen ze al lang en breed pubers waren, lekker op de bank te zitten, tegen elkaar aan, dekentje erover, de een met zijn hoofd op mijn schoot...de ander tegen me aan geknoedeld...heerlijk. En als ze ziekjes waren, mochten ze in mijn grote bed....of gewoon zo maar...voor de gezelligheid of omdat het onweerde. Die zachte wangetjes kussen, die heerlijk ruikende haren kammen of borstelen...
Met mijn dochter, die onlangs het huis uitging (en ja...ik weet dat ik nauwelijk kon wachten, maar dat heeft meer te maken dat het voor haar nodig was, om volwassen te worden), ook zo lekker naar domme tv-programma;s kijken, onder een dekentje..op de bank.
En nu zit ik dan alleen op mijn bank, nog niet onder een dekentje, want het is niet zo koud, maar goh...moet ik nou echt nog zo'n 25 jaar doorleven zonder aanraking. Elke nacht alleen naar bed? (Drama Knor!!)
Een kat of konijn gaat het niet worden; we zijn allemaal heel allergisch voor de haren. Mijn moeder schafte opeens wel een kat aan toen mijn zussen nog jonger waren en ik het huis al uit was. Opeens aaide ze haar katten (het werden er al snel meer) en wilde ik dat ik zo;n kat was. Achterlijk toch...als volwassen vrouw knorrig op een kat?
Nu hoeft ze geen katten meer, ze heeft geen zin meer om verantwoordelijk te zijn voor iets. Of iemand (vult de knorrige dame zelf in).
Ik kan van mijn moeder niet verlangen noch verwachten dat ze opeens in een knuffelige moeder transformeert. Die mij belt of gewoon eens spontaan langs komt omdat ze me mist. Die niet om 20.00 zegt dat ze nu koffie gaat zetten en het telefoongesprek beeindigd, want ze zet al haar hele leven om 20.00 uur koffie en kijkt daarna het journaal met het weerbericht.
Het enige wat ik kan doen is die knorrige dame in mijzelf geven wat ze nodig heeft. Zachtheid, mildheid en aardiger zijn voor mijzelf.
13 opmerkingen:
Inderdaad verwen jezelf en denk aardige gedachten over je "ik".
Als je zo je jezelf observeert en analyseert, heb je al een groot deel van de oplossing onder handbereik. Jammer dat je niet hebt gekregen wat je nodig hebt, maar fijn dat je dat zelf wel kan geven en nu.... tijd om het jezelf te geven.
He, het is of je mijn moeder en vader beschrijft. Ik moest naar een schippersinternaat omdat zij schippers waren. Mocht ook niet lastig, dwars of verdrietig zijn. Kreeg doorgegeven kleren waar ik mee gepest werd.
Ik solliciteer al een jaar, maar zij vragen nooit hoe het met mij gaat, krijg alleen de vraag hoe het met mijn kinderen gaat. (Een moeder hoort niet te werken en geen eigen leven te hebben). En idd als ik bel, moet er op gezette tijden gegeten of koffie gedronken worden en dus gaat hun hoorn dan op de haak. Tis toch wat om 5 minuten later te moeten eten of koffie te drinken.
Probeer er niet tegen te vechten, mensen veranderen niet makkelijk, zeker niet als ze al oud zijn. Wees goed voor jezelf en laat idd die droom over een liefhebbende moeder varen. Je bent zelf toch een veel beter voorbeeld voor je eigen kinderen geweest? Sorry, als dit er een beetje labbekakkerig uit komt, maar meer heb ik helaas ook niet in de aanbieding:-)
Ik heb ook nooit zo'n knuffel moeder gehad, helaas. Dus op dat gebied ook wel tekort gekomen. Ik verklaar het voor mezelf altijd maar zo dat zij nooit een goed voorbeeld heeft gekregen en ook nooit geknuffeld werd en verder weinig aandacht kreeg als kind. Ze kwam uit een groot gezin van 10. Ze deed haar best op haar manier. Het is ook niet mijn manier. Jouw blogje haalt dingen ineens naar boven en maakt me best verdrietig zo op de maandagmiddag. Was niet de bedoeling. Maar ik geef jouw vanaf hier wel een knuffel, een digi-knuffel!
Ook ik had geen knuffelmoeder. In mijn kinderjaren (jaren 50/60 van de vorige eeuw) was knuffelen in ons milieu ook geen gewoonte. Bij vriendinnen thuis ging het net als bij ons dus om eerlijk te zijn heb ik het nooit gemist! Ik ben zelf wel een knuffelmoeder geworden (toch gemist???? dacht het niet ;-) en de jongste dochter knuffelt lekker mee terwijl de oudste dochter weinig knuffelig is.
...enne...ik kom ook uit een gezin van 10 kinderen. Altijd goed en gezond eten, schone kleding, we mochten een sport doen en naar de padvinderij. mijn moeder kreeg een automatische wasmachine toen mijn jongste broer (ik was toen 16 ) geboren werd. Volgens mij was er geen tijd om te knuffelen!!
ik ben geknuffeld tot mijn 8e daarna hield het op, ik kan andere mensen ook moeilijk een hug geven, jammer wel!
jij verdient een leuke vent, mss toch eens op een site kijken en goed je intuïtie volgen?
mooi open en kwetsbaar logje, wedden dat je nu veel meer reacties krijgt?
Ik heb het idee dat jij je vaak vanuit jouw niet willen zeuren principe sterker voordoet dan je bent.
liefs!
Toen ik lange tijd alleen was miste ik het meeste om hand in hand te lopen met iemand. En tja gewoon je verhaal kwijt kunnen al is t over een vlinder die je gezien hebt of een ruzietje met vriendin. Aangeraakt owrden is een levensbehoefte. Baby's die niet aan geraakt worden overlijden.
Wij gaan er niet aan dood maar het is wel een eenzaam gevoel .
Ik begrijp je helemaal hoor. Wel is t zo dat je volgens mij niet zoveel op plekken komt waar je leuke mannen kan ontmoeten. Niet dat ik weet waar ze zijn hoor. De getrouwde mannen kwamen wel bij me aan de deur maar de leuke vrijgezellen niet.
Nou ja ik begrijp je eenzaamheid af en toe. Ik hoop dat er gauw verandering in je leven komt.liefs
Fijn dat je je kinderen kon geven wat je bij je moeder gemist had. Ik denk niet dat ze nog gaat veranderen, daar is ze intussen echt wel een beetje te oud voor.
Toch.....beste optimist, gun het een kans. Je kunt misschien weleens verbaasd staan over je moeder. Ze zal nooit helemaal reageren zoals jij je zou wensen, maar sommige mensen kost dat nu eenmaal meer moeite, dat wil niet persé zeggen dat ze niet ziet wat er in jou afspeelt. Natuurlijk ken ik je moeder niet, maar ieder mens heeft behoefte aan warmte en oude mensen zijn vaak eenzaam. Over die kat, dat kan ik begrijpen, dat is praktisch gezien een goede zet, zij overleeft het beestje nu en inderdaad is het een hele verantwoordelijkheid. Het leven kan raar lopen en het kan maar zo gebeuren dat jullie door omstandigheden nog nader tot elkaar komen.
Groeten, Elisabeth D.
PS. een relatie is ook niet zaligmakend hoor, geluk kun je ook vinden in een fijne hobby of een leuke baan. Hoop dat je gauw leuk werk vindt!
Voor mij niet echt herkenbaar (ik kom uit een warm nest en mijn ouders ook), maar ik ben wel erg geraakt door de openheid waarmee je schrijft. Als een relatie er niet meteen in zit, wens ik je veel warmte toe van andere mensen om je heen. Misschien moet je die wat meer op gaan zoeken, ook omdat je aangeeft dat je het allemaal nogal saai vindt...? Een vereniging, een praatcafé,...
Ik had knuffelouders, wel twee en tot ze doodgingen knuffelden we wat af. O wat missen wij(ik en mijn twee kids) ze, vreselijk gewoon.
Droomprins kikker brandweerman is hier ook al niet aanwezig.
Gelukkig kan ik nog met de kinders onder dat dekentje, de jongste is nog maar 12.
Een reactie posten