Obese - herkenning

Gisterenavond de aflevering bekeken van Obese - hoe gaat het nu met.

En de meest opvallende kandidaat van vorige jaar, Danny, was nu weer de meest opvallende kandidaat. Want bijna al zijn verloren kilo's weer teruggevonden.

Het viel me op dat hij het alleen maar aan teveel eten wijt en niet doorhad wat zijn vet voor hem betekende. Dat hij in feite nog steeds dezelfde Danny is, als toen hij dik was, maar door de grote buitenwereld heel anders - en zeker na dit programma - met argusogen - wordt bekeken.

Zou hij het volhouden, zou hij terugvallen....is hij The biggest Loser?

Ik vond al eerder dat Danny alles in zijn leven in het extreme aanpakt. Ook het afvallen, hij ging harder, dieper, sneller dan welke kandidaat dan ook en alleen maar gericht op het zo veel mogelijk kilo's verliezen. Nergens tijd en ruimte voor het waarom van die muur van vet. Ook daar leek weinig begeleiding in.

Ook dat hij kennelijk een fikse eetsverslaving heeft, hij gaf aan vooral ijs lekker te vinden. Herkenbaar, die voorkeur voor zoet, zacht en slobberig :) Veel psychologen geven aan dat dit eigenlijk behoefte aan liefde is.

Als je zo dik bent als hij val je op. In negatieve zin, maar het heeft ook veel voordelen. Je hoeft nooit inspanning te verrichten want mensen snappen direct dat jij dat niet kan met je grote lijf. Niet meedoen met sporten, dansen, uitgaan, het leven in het algemeen. Je zit - voor veel mensen - aan de zijlijn en dat is de plek die de meeste mensen wel goed genoeg voor jou vinden. En jijzelf ook.

Nu ben je slank, normaal en moet je heel veel. Je leuk kleden is nog het minst ingewikkeld, maar ook een normaal leven leven. Geen excuus meer hebben om je achter te verschuilen. Je scherm, je vet, wat je onzichtbaar maakte, is weg.  Je bent naakt. En kwetsbaar.

Dan is het toch begrijpelijk dat je terugvalt naar de veilige omgeving van dikker zijn. Zo ken je jezelf. Kan je alles op je overgewicht schuiven. Geen relatie, geen baan, geen sociaal leven, geen zelfvertrouwen, geen leuke kleding. Tweedehands leven.

Het is eng om normaal te zijn. Om die persoon te zijn die je verstopt hebt onder je vet. Het is ook eng om te zien hoe mensen je opeens complimenten geven omdat je bent afgevallen. Alsof je toen je dikker was eigenlijk niet goed genoeg was. Dat doet pijn, meer pijn dan je durft toe te geven en bevestigd precies waar je bang voor was. Je bent alleen goed genoeg als je aan de algemene normen voldoet.

Buiten dat is er weinig aandacht geweest hoe slecht het voor je lichaam, je vitale onderdelen is om zo extreem veel in korte tijd af te vallen. En daarna weer aan te komen. Ik las een heel goed, geheel ander interview met hem op de site van Wondervol (leuke site!!).

http://wondervol.nl/danny-viel-met-obese-155-kilo-af-en-kwam-weer-aan-zijn-verhaal/

Ik herken mezelf in Danny omdat ik dingen ook zo goed kan wegpraten, zo om de hete brij kan heen lullen. En mensen kan overtuigen tot aan mijn dieetiste aan toe dat ik toch echt 100% committment heb, elke dag goed bezig ben. Ja, de wikkels van de Mars onderin de prullenbak verstoppen. De dag voordat je op de weegschaal moet staan helemaal niets eten...dan haal je net je streefgewicht.
Nooit eens diep gaan, nooit eens aangeven dat je het retemoeilijk vind, iedere dag zo bezig zijn met afvallen, met wat je nou wel en niet mag en vooral dat je veel niet mag.

Maar echt inzicht in je gedrag, waarom je het nodig hebt gehad om zo dik te zijn en te blijven...dat komt bij mij nu pas.

Dat ook ik het waard ben om een gezond lijf te hebben. Niet een mooi lijf, maar een gezond lijf. Als ik mijn nogal ingevallen koppie zag, met dat vlassige haar (van het afvallen) vind ik mezelf nu, zwaarder, maar wel met gezonder haar, mooier. Ik hoef niet meer in één maand 10 kg af te vallen. Rustig aan, dan kunnen mijn nieren en hart wennen aan minder gewicht.
En misschien, wat een vriendin me aangaf, moet ik wel blij zijn met een blijvende lager gewicht wat dan misschien niet een ideaal BMI is, maar wel zeker 50 kg lager dan ik ben geweest. Mijn lichaam tijd gunnen te wennen aan dit andere lijf.

En dat gezonde lijf krijg ik door regelmatig te bewegen, goede dingen te eten, geen afslankpakjes!, en vooral de stress in mijn leven te verminderen. Door te leren me niet over alles druk te hoeven maken en me niet voor alles en iedereen verantwoordelijk te voelen. En gewoon wat meer plezier in mijn leven te gaan hebben.

Vanochtend de witte was (moet echt mijn best doen genoeg was te hebben hahah) in de machine, mijn joggingbroek aan, de dvd van Cher opgezet en tsjakka....up up down down. Zo direct nog even een stukje fietsen voor een boodschap in de andere kant van mijn woonplaats, lekkere koffie gezet met een schepje kokosolie.

Goed en lief zijn voor mezelf.