Ontslag, liefdesverdriet, gewoon verdriet, angst voor het leven, angst voor inkomensterug-gang, angst om niet in de smaak te vallen, angst om hulp te vragen, angst om nee te moeten horen.
Gewoon alle vervelende zaken die je zoal kan meemaken, maar die altijd tegelijk lijken te komen en je dan overvallen. Bang om het niet meer te kunnen handelen, bang om in een diep gat te vallen, bang om uiteindelijk jezelf te verliezen. En eigenlijk niet goed weten wie je dan bent.
Ben je je baan?
Ben je je vriendenkring?
Ben je je auto?
Ben je je verre en regelmatige vakanties?
Ben je je gezonde sterke lichaam?
Ben je je ziekte?
Ben je je schulden?
Be je je uitkering?
Ben je je inkomen?
Ben je je mislukte carriere?
Ben je het koppel wat zo lekker alles samen doet?
Ben je meneer en mevrouw Janssen?
Ben je de zoon van?
Ben je die in dat mooie huis woont?
Ben je die in altijd de laatste mode rondloopt?
Ben je diegene er altijd piekfijn uitziet?
Ben je jopiepopie?
Ben je die aantrekkelijke mooie jonge vrouw?
Ben je moeder van?
Schat in dat wat ik die ander probeer te laten zien, mijn eigen lessen zijn. Wanneer krijg ik een diploma?
Maar eens even een beetje voor mezelf zorgen. Ik loop op een mok havermout en 1 kop koffie. En aangezien niemand anders hier zorgt dat ik goed en lekker eet, moet ik dat zelf doen.
De was hangt lekker buiten trouwens, koffie is lekker met een schepje kokosolie, de sollicitaties zijn weer gedaan vanochtend; ga maar eens een beetje genieten van het leven.
Gisteren was een inspannende dag. Mijn moeder is nog niet helemaal opgeknapt, dus gisteren nog wat klussen voor haar gedaan en wat boodschappen gehaald. Ook de steen voor het graf van mijn vader samen bekeken. Zo raar om de letters te zien die straks de woorden vormen op het graf van mijn vader. Om de granieten zerk te zien. Hoe mooi glanzend die is. Hoe het grint er bij past qua kleur. Wat een vreemde dingen moet je je mee bezighouden. Stop mij maar in een oven en laat mijn as maar wegwaaien. Niemand hoeft na mijn dood nog aan mij geld uit te geven. Om aan me te denken.
Ook de dood is big business.
Ik hoop dat ik tijdens mijn leven genoeg indruk achterlaat.
2 opmerkingen:
Ik denk dat gewoon mens zijn genoeg is. Met alle onzekerheden, geluk en verdriet wat daarbij hoort. Mensen zijn soms zo weinig zichzelf en mens. Heel herkenbaar. Ook dat stukje goed voor je zelf zorgen. Vergeet dat vooral niet!
Jammer dat zoveel mensen geen besef hebben van die krachtbron binnenin. Dat zijn ze zelf.
Een reactie posten