woensdag 14 mei 2014

One way wind

'Gaan we nu toch even een rondje lopen'. Erg grappig hoe ik steunend en zuchtend en och germ uit zat te leggen dat ik wel WIL bewegen, maar ik me er niet toe kan zetten en allerlei zelfbedachte drempels opwerp en maar al te goed snap dat dit allemaal me niet helpt. En dat mijn psycholoog dan voorstelt om al lopend verder te praten. Twee voor de prijs van één.

Niet dat ik elke dag achter de geraniums kijkend zit te bedenken dat ik toch echt meer moet gaan bewegen of neeen...wil gaan bewegen, maar wat ik een tijdje terug deed, gewoon in de ochtend een lekker blokje om; ik had er de kracht niet meer voor. En juist daardoor kwam ik of zit ik in een neerwaartse spriraal. Ik weet het allemaal heel goed en toch gebeurt het. En schoppen onder de kont dat helpt niet.
Gewoon doen wel. En blij zijn dat je wat doet en niet meteen weer de lat veel te hoog leggen. De mij bekende het moet perfect zijn manier.

Heb me de hele dag me trouwens al lopen vreten. Wat een hele kluif is. Over mijn eigen gedrag,maar dan is het natuurlijk fijner om de schuld bij een ander te leggen, want als een ander nou maar beter had gedaan of niet zo laks was, dan zat ik nou niet met de administratie-peren en als die ander nou niet zo bijdehand was geweest en precies de baan eruit had gepikt die weinig zweet-werk vergt en ik dus weer opgezadeld werd met de noeste arbeid...

Ja...schop hem er maar in. Dat zou ik wel willen...Even lekker schoppen. Potverdorie zeg, het is ook altijd hetzelfde liedje....de mensen met de grootste bek en de grootste praatjes, doen in feite het minst en komen daar nog mee weg ook. En ja...natuurlijk zou ik zelf ook best wel wat meer bravoure willen hebben. Ik ken de theorieen maar al te goed.

Of ik dat persoonlijk kan veranderen?? Nee toch...echt niet. Zo zit de wereld in elkaar. Al sinds mensenheugenis zijn er nou eenmaal mensen die er graag de kantjes aflopen en dat zo fantastisch doen dat zij alle applaus ontvangen en de mensen die aan de binnenkant van het gras bezig zijn, ongezien blijven. Misschien ook wel veilig, ongezien blijven. Maar dan niet gaan zeuren dat je eigenlijk ook best wel kantjes wil lopen. Desnoods ze nog eraf wil lopen ook.

Maar goed; omdat ik ook nog alles eigenlijk te netjes en te perfect wil doen zit ik me dus op te vreten OF ik het wel goed heb gedaan voor de overdracht aan de nieuwe bestuursleden.
En waar hebben we het over. We hebben ruim geld in kas - dankzij mij. We hebben al onze verplichtingen keurig op tijd betaald - dankzij mij. We hebben een mooie ledenadminstratie - dankzij mij.

Dus wees nou eens niet zo bangig en faalangstig. Je doet het hartstikke goed. En dat moet toch ergens gezien worden? Misschien door mijzelf om mee te beginnen. Om te weten dat ik veel, veel veel meer aankan dan ik denk. En niet afhaak omdat het vervelend werk is, maar het gewoon doe. En die eigenschap moet toch ergens weer van pas komen?

En ook niet bang zijn dat mensen achter je rug om over je gaan zeiken. Dat gebeurt toch wel. Of niet. Maar dat weet je allemaal niet en neem je allemaal, in je faalangstgezeik, aan. Dat ik straks enorm word uitgelachen om mijn simpele administratie. En hahahhohohoo.....wat een amateurs.
Daarbij vergeet ik dat ik oprichter ben van deze club. Vanuit niets iets moois heb neergezet. Voor meer dan 100 mensen iedere week de week meerwaarde geef. Zo...hou nou maar eens op met dat gemekker.
Claim jouw plek ook en doe je werkzaamheden niet af met onzichtbaar en niet meetellend.
En je weet allang dat anderen ook wel zien dat er kantenaflopers bestaan.

Relax
Adem in
Adem ook weer uit
En geniet van alles wat goed gaat.

En laat de rest maar lekker waaien.







3 opmerkingen:

Anoniem zei

Oei wat ben je boos op jezelf, kijk nu eens naar waar je trots op kunt zijn en wees eens lief voor jezelf!

OpnieuwBeginnen zei

Admene, is mindfulness. Breath in, breath out!

Pecunia zei

Ach meisje toch. Wat herkenbaar. Wat zou je bij een ander schrijven als je dit stukje las??? Juist!