vrijdag 19 december 2014

De participatiemaatschappij - hoe voelt dat voor degene die moet vragen?

Heb dit echt al heel lang niet meer gehad; wakker worden en direct een soort van paniekgolf voelen. En daardoor in tranen.

Maar niet weggeduwd, maar gevoeld en onderzocht wat dit veroorzaakt. Ik moet volgende week voor een klein ingreepje naar het ziekenhuis en in de folder staat dat het raadzaam is om iemand te hebben die je naar huis brengt.

En ik voelde me zo eenzaam en alleen toen ik dat hoorde; want ik had al mijn opties (dacht ik) bekeken en die waren er niet. Zoon is op vakantie, dochter moet werken (en natuurlijk ben ik te trots met mijn zelfstandige hoofd en houding alweer te vragen of ze me kan helpen of zelfs vrij wil nemen, ook omdat ik had gehoord dat ze het megadruk heeft en alleen die dag tijd heeft om samen met haar vriend iets te ondernemen wat al heel lang op haar verlanglijstje staat. Dan voel ik me een ouwe zeur als ik dan met mijn dingetje kom.

Broers en zussen; ik heb er veel, maar er is er maar eentje die het zou willen doen, maar die woont 7000 km verderop.

Buren? Heb ik nauwelijks en zeer oppervlakkig contact mee.
Vrienden? Die wonen aan de andere kant van het land of zijn naar ouders in het buitenland of (vul ik zelf in) werken en zijn druk of hebben geen auto.
Kennissen: heb ik geen zin in om al mijn privé sores te vertellen.
Dat grote netwerk wat ik heb gebouwd en waar nu zoveel mensen van profiteren? Niemand heeft me na mijn vertrek nog ooit gevraagd hoe het met me is en ik ben gewoon zuinig op mezelf om zomaar van alles te delen met iemand.

Ik zie heel goed dat ik bijvoorbaat al iedereen uitsluit en alle opties die er wel zijn niet wil of durf gebruiken. Omdat ik het heel lastig vind om te vragen. Geven doe ik graag en makkelijk, maar vragen....dan loop ik inderdaad nog liever een straatje om. Of ga ik wel met de bus. 5 minuten lopen van de bushalte naar huis en ik ben niemand tot last. Misschien vind ik het zelfs wel heel prettig, me zo alleen voelen. Heb ik Bor de Wolf-genen!



Bor van jaren '70


Ik moet dus aan de slag vandaag om een oplossing voor dit logistieke probleem te vinden en heb direct na de jankbui besloten dat dit niet mijn gevoel van de dag is, maar alleen wat ik NU voelde. En dat dit weer voorbij gaat. Als een regenbui. Misschien neem ik wel gewoon een taxi. Probleem opgelost!

En wie weet valt het allemaal reuze mee met de napijn of de lekkages. De laatste keer dat ik in dat gebied iets had, kreeg ik ook te horen dat ik de pijn goed kon verdragen. Dus misschien maak ik er nu meer van dan het is. Of vind ik dat stiekem lekker...om een beetje dramatisch te doen. Oh oh oh....kijk mij eens met mijn aandoeningen. Interessant!! A la Brigitte Kaandorp met mijn heeeeeeeeeeeele zware leven.

Heb daarom heerlijk gedouched met een opwekkende geur. Daarna mijn oefeningen met Cher gedaan, heerlijke koffie gemaakt en een muffin gegeten van Amandel en Kokosmeel, gezoet met banaan als ontbijt. Ogen gedruppeld en gekeken wat ik vandaag ga ondernemen om te genieten van de dag. En misschien wel van het leven.







14 opmerkingen:

Elisabeth zei

Op zo'n moment is het lastig dat je niet ''even'' iemand kunt vragen .Ook hier altijd een probleem .Een taxi nemen lijkt de beste optie.
Fijne dag Elisabeth

Anoniem zei

Mijn man werkt voor de Minder Mobielen Centrale en rijdt regelmatig mensen naar het ziekenhuis. Is er niet zo'n instelling bij jou in de buurt?

Anoniem zei

Vraag het aan de diakonie van de kerk bijv van de PKN. Er is vast iemand die graag voor je wil rijden. Zonder dat je kerkelijk meelevend moet zijn hoor. gr Melanie

arcobaleno zei

Hoe herkenbaar.mijn man vorig jaar overleden.
Vorige week wat ontdekt in mijn borst br....
En dan vragen of er iemand mee wil. Leuke buurvrouw maar geen rijbewijs.
Kinderen en familie druk en of wonen te ver.

pourquoi pas ??? zei

wanneer moet je? en waar?

Ivy zei

Misschien is er best iemand te vinden onder degenen van wie jij denkt dat ze toch niet kunnen......
Ondanks dat ik je verder niet ken, zou ik best met je mee willen gaan, maar woon nogal uit de buurt, geloof ik.
Houd je taai!

pourquoi pas ??? zei

mail je me even?

camperavonturen van Erik en Wilma zei

Ik reageer nooit, lees wel al lang mee. Woon je in Enschede, waar ik woon of in de buurt? Ik wil je wel rijden.

Anoniem zei

Vragen is geen zwakte en vaak vinden mensen het achteraf heel vervelend dat je ze niet de kans hebt gegeven te helpen. Taxi kan altijd nog. Sterkte!

Nietzomaarzooo zei

Je hebt mail!

Nietzomaarzooo zei

Ik woon aan de andere kant van het land inderdaad. Maar lief dat je het aanbied.

Nietzomaarzooo zei

Dank je, maar woon aan de andere kant van het land. Ook van jou lief dat je het aanbied.
Ik word er helemaal blij van.

Maria zei

Mag ik je er fijntjes op wijzen dat je zelf al voor je dochter invult, dat ze liever iets met vriendje gaat doen dan jou helpen? Je zou haar de kans kunnen geven om Ja te zeggen. Zoals jij ook altijd Ja zegt. Heb je het eigenlijk niet voor iedereen al ingevuld? Ja, ik herken het, ben ook zo. Maar fout! We moeten durven vragen... Sterkte met de ingreep in ieder geval!

Nietzomaarzooo zei

Jij en Vlasje en alle anderen hebben helemaal gelijk. Ik vul teveel voor anderen in en durf bovendien moeilijk te vragen. Dat is een minder fraai gezicht om te zien in de spiegel. Maar wel het mijne en daar ga ik dus mee aan de slag!