Waar ik heel erg blij van werd, waren de gesprekken met mijn zoon en zijn vriendin, tijdens het eten bij hen thuis.
Sowieso blij te zien hoe gelukkig ze samen zijn, maar daar ook hun best voor doen. En ook aan hun ontwikkeling aan het werken zijn. Niet alleen op werkgebied, maar op hoe kan ik een goed mens zijn.
Waar kom ik vandaan.
Zoals Tante Es altijd al vroeg "wie is je vader en wie is je moeder". Wie zijn je Opa en Oma, je broers, zussen. Wat is de familie-dynamiek.
Kon ik natuurlijk kort antwoorden: "Wij hebben een heel groot kleed en daar vegen de meeste generaties alles onder. Niet meer over praten. Wat je niet ziet, is er niet. Nooit geweest. Altijd beducht op het plaatje naar de buitenwereld". Maar dan vergeet ik dat ik misschien zelf ook wel lid van de kleedvegers ben. Oh nee...ik was altijd diegene die de pest aan dat kleed had. Wel over moeilijke zaken wilde praten en juist brak met die traditie. En dat heb ik moeten betalen met genegeerd worden. Er niet erbij horen, want ik doe altijd zo moeilijk. Uitsluiten, doodzwijgen, niet bellen, niet mailen, niks horen.
Mijn kinderen wel vertelde over moeilijke zaken, maar zo te horen, nog niet alles. Omdat die waarschijnlijk te moeilijk, te zwaar en teveel impact op mij hebben/hadden. Nog steeds hebben. Dus toch een kleedveger?
Wat draag ik mee. Is dat de last van mijn ouders? Wat geef ik door aan mijn kinderen? Maak ik mijn last hun last?
Frappant dat hij in dezelfde zaken interesse heeft en erover leest en zich erin verdiept als ik. Of misschien helemaal niet zo frappant.
Afbeelding van Gordon Johnson via Pixabay
3 opmerkingen:
praten in veel gezinnen gebeurt gewoon niet... vooral grote gezinnen waar toch wel vaak van alles loos is...
Vooral niet zwijgen, doorbreek het patroon van jouw familie.
Laat de pijn en het verleden zo achter je en je kinderen hebben er ook recht op te weten wat er gespeeld heeft.
In mijn moeders familie heeft zich ook veel voorgedaan, vooral de psychische ziekte van mijn opa ia altijd weggemoffeld. Ook de fysieke manco's worden niet benoemd, zijn er gewoon niet. Ik heb knuppel in het hoenderhok gegooid, we hebben, denk ik, vrijwel allemaal een erfelijke stofwisselingsziekte maar slechts 4 van de 22 neven en nichten hebben het na laten kijken. Terwijl ik dacht dat ze blij zouden zijn om het te weten en er iets tegen te ondernemen.
Heel goed, dat boek. Ik heb het gekocht en het is 'zo'n beetje mijn 'familie werkboek'. Biedt mij veel verheldering, inzicht en steun om eigen frisse (nieuwe) patronen en routes aan te leggen en te volgen.
Ben er blij mee, zo komen we verder.
Een reactie posten