Doe eens iets anders dan je altijd doet, dan doorbreek je de sleur, dus belde ik in het weekend of het uitkwam dat ik even bij mijn moeder langs zou gaan. Dan moet ik eerst nog wel ruim anderhalf uur reizen van deur tot deur, maar dat is nou eenmaal zo als je met het OV reist.
Pak je de auto, dan stap je in en hoppa (tenzij er een enorme file staat en die staan er door de week altijd op dat traject) je bent 50 minuten later op de plaats van bestemming. Enfin. Bekend gegeven. Niet over blijven zeiken, Citroen!
Mijn moeder die komt nooit meer deze kant op. Wel een auto, maar ik weet dat ze het niet meer durft en ze vindt het ook te lang rijden. Fietsen doet ze ook niet meer. Ook te eng, sinds ze een paar jaar terug met de fiets is gevallen op straat bij een druk gedeelte van de stad.
Gelukkig geen schade, maar het idee dat je 'zomaar' kan vallen, daardoor durft ze dat niet meer. En bang dat haar kunstheupen uit de kom schieten. En loeizware fiets, maar ik ben opgehouden om alternatieven aan te reiken. Ze is onlangs 82 geworden, dus dan mag het. Niet meer willen fietsen. Snap ook heel goed hoe angst je kan verlammen.
Daar heb ik zelf ook een hele tijd last van gehad. Zat allemaal in mijn hoofd, maar beperkte mijn bewegingsvrijheid enorm. Hoe langer je niet meer opstapt op je fiets, hoe 'enger' het word. In je hoofd. Val je van je paard, dan moet je immers ook direct weer opstappen is de aanbeveling! Dus ben altijd weer blij dat ik weer fiets. Dat ik ook die fiets kon aanschaffen die beter bij me past en waar ik makkelijker op- en afstap. Maar fietsen is fijn. Wat zeg ik; ik stap zo direct nog even op de fiets om even in een andere omgeving te zijn.
Nu hoorde ik van haar dat broers van mij hadden voorgesteld dat ze een rollator moest nemen. Kon ze lekker handig daarmee haar boodschappen doen. Nu sleurt ze de fiets mee, gebruikt het denk ik ook wel als houvast een beetje en doet in haar fietstassen de boodschappen en met de fiets aan de hand loopt ze weer terug dan. Een fiets vermomd als boodschappenkar/rollator. Winkels zijn om de hoek. 5 minuten lopen voor een gemiddeld mens. Maar mijn moeder loopt wat langzamer, maar ze loopt wel, dus wat zal het bommen! En het stigma van die rollator. Zichtbaar een oudje, zichtbaar die kwetsbaarheid. Met een fiets kan je dat nog maskeren natuurlijk. Zelfs doen alsof je nog fietst! Snap mijn moeder wel.
Mijn moeder loopt stabiel, geen last van haar rug, benen of andere ongemakken, loopt goed dus dan lijkt me die rollator een beetje voorbarig. En nogal on-empatisch om dat zo te brengen. Wij vinden dat wel goed voor je. Maar helpen met boodschappen doen? En ook niet snappen dat even in de buurt een boodschapje doen, een uitje is. De kans om wat mensen te zien, ontmoeten, spreken.
Wel gaat ze een keertje in de maand 30 km verderop boodschappen halen bij een supermarkt in een dorpje verderop. Over provinciale wegen. Kan je fijn parkeren (groot parkeerterrein) en is gewoon een soort uitje. En lekker door de bossen rijden. Mooie route. Grappig hoe ze dan zegt geld te besparen, want wat de benzinekosten zijn voor zo'n ritje, doet die besparing weer teniet. Maar leuk uitje is altijd goed lijkt me. Of ze gaat naar een kaasboerderij in de buurt, of een leuke kringloopwinkel. Dat autootje is haar vrijheid.
Merkte wel dat mijn moeder sommige verhalen 3 x achter elkaar vertelde. Of de draad kwijt was en van mijn dan haar verhaal maakte. Maar mijn 'angst' dat ze aan het dementeren is, dat vergeetachtigheid het begin is, is die terecht? Ook moest ze van mijn broers het huis maar verkopen vertelde ze en naar een flatje verhuizen. Zonder grote tuin, lekker makkelijk. Maar ze wil dat niet. Niet meer verkassen. Opnieuw beginnen. Is haar huis nog geschikt voor haar nu. Nu wel, maar op termijn misschien niet. Nergens ingeschreven, kijkt nooit op funda (wa's dat???) dus is helemaal zelf niet bezig met stel dat dit huis inderdaad te groot en te bewerkelijk voor me wordt.
Mijn moeder is enorm op die tuin gesteld. Genieten van de vogels die in de tuin komen, van alles wat er groeit en bloeit. Lekker in de zon kunnen zitten in het beginnende voorjaar. Tuin ziet er goed uit, niet verwaarloosd. En ik gaf haar al eerder aan dat ze een tuinman kan nemen voor het zware werk. Helaas werd de tuinman ziek en nu weet ik niet of hij nog voor haar werkt.
Waarom die betutteling? Is dat hoe je leven moet eindigen. In een seniorenflatje? Of zoals mijn Oma's in een naargeestig gedeeld kamertje in een Verpleeghuis. Mijn ene oma mocht niets van thuis meenemen. Niets herkenbaars. De andere had veel meer inkomen en daardoor kreeg ze wel een plekje in een bejaardenhuis, die er toen nog waren, met verpleeghuisoptie en mocht daar in een kamer met eigen slaapkamer wonen met haar eigen meubels en spulletjes. Maar die waren allebei zo dement dat het gevaarlijk werd om zelfstandig te blijven wonen. Is dat ook mijn voorland? Of dat van mijn moeder.
12 opmerkingen:
Moeilijk toch ouder worden met problemen. Hopelijk kan je moeder met wat aanpassingen blijven wonen
Toen het zelfstandig wonen voor mijn ouders niet meer ging, heb ik zelf ingegrepen. Ze stonden toen al een paar jaar ingeschreven voor een appartement in een verzorgingshuis. Mijn moeder wilde op zich wel, maar mijn vader niet en het stomme is dat hij het vanaf de eerste dag gewend was in het verzorgingshuis, ook omdat hun eigen meubels en schilderijen mee verhuisd waren.
Mijn ouders hadden een groot huis en een grote tuin en toen al een paar jaar een tuinman en een hulp in de huishouding. Maar ik hield mijn hart vast als ze de trap opgingen, samen en de één nog onstabieler dan de ander. Ik greep dus in en mijn moeder nam me dat toen behoorlijk kwalijk, ik kreeg het verwijt dat ik het allemaal voor mezelf deed, om een wit voetje bij mijn baas te halen. Toch is het goed geweest om toen door te zetten. Ze zaten op hun plaats in het verzorgingshuis. Hun gezondheid ging achteruit, mijn moeder had Parkinson en mijn vader brak tijdens een val zijn bekken en schouder. Ze zouden het niet meer gered hebben in hun eigen huis.
Het is moeilijk om de zelfstandigheid op te geven, maar soms kan dat gewoon niet anders.
mijn moedertje 89 heeft ook een rollator.Ze wilde er ook eerst niet aan maar nu ze hem hem heeft is ze helemaal om. Ze loopt zelfs nu door het park want door de rollator voelt ze zich zekerder en is niet meer bang om te vallen. Ook heeft ze altijd een zitje als ze te moe wordt. Ze gaat nu ook weer even het dorp in want ze hoeft niet meer met een tas te lopen. De uitvinding van de eeuw zegt ze.
Met stok loop ik al sinds 10 jaar en met boodschappentrekkarretje voor de spullen naar mijn werk al veel langer.
5 jaar geleden een driewielerfiets gekocht, geweldig oom grote mand achterop. Je gaat zitten en gaan, geen gedoe met moeilijk opgang komen.
Sinds half jaar ook een rollator, niet voor boodschappen maar om stabiel te kunnen lopen tijdens uitstapjes met o.a. mijn zus.
Ik ben nu 71 en door artrose al 2 nieuwe knieen en pen in voet.
Probeer zoveel mogelijk met hulpmiddelen alles nog te doen, de eerste stap is het moeilijkste
Zoals een arts ooit zei tegen mijn moeder over een rolstoel: als je er zelf over na gaat denken, heb je hen eigenlijk al nodig. Inmiddels heeft dochtertje er ook een.
Voor je moeder geldt dat vast hetzelfde. Niet als je broers het zeggen, maar als ze er zélf aan denkt.
Ik kan me niet voorstellen dat ik geen rollator zou willen als me dat zou helpen buiten op de been te blijven. Maar iemand in mijn omgeving heeft er echt een nodig, advies van arts en fysio, maar weigert. Daar moet dus op ingepraat worden. Hetzelfde verhaal voor een andere woonvorm. Dus ik begrijp je broers wel. Die dingen kosten tijd.
Ik lees door alles heen je eigen angst. Herkenbaar. Wat ons zelf betreft, als de buurvriend hier eet zitten we constant met zijn drieen naar namen te zoeken van van alles en nog wat. De hele tijd door. George Michael, konden we alle drie niet op komen, ja na kwartier. Het stelt mij beetje gerust dat anderen dat ook hebben .
Verhaal van je moeder herkenbaar met schoonpapa. |We wilden zo graag dat hij stopte met fietsen omdat we bang waren dat hij zou vallen. We wilden dat hij stopte met koken vanwege brandgevaar, we wilden dat hij een rollator nam. Als hij al deze dingen wel zou doen zouden wij geruster zijn dus is ook egoistisch denk ik.
Aan de andere kant; schoonmama wilde zo graag winkelen en ik stelde voor om een rolstoel te lenen want echt ze kon amper lopen. Nou dat wilde ze echt niet. We zijn nooit gaan winkelen.
Schoonpapa heeft uiteindelijk gedaan wat wij wilden maar op moment dat het HEM uitkwam. Rollator hadden de kinderen gewoon in zijn kamer gezet en hij oefende stiekem tot hij trots liet zien hoe goed hij het al kon. Pfff ik moet er niet aan denken om zo oud te zijn .
haCellie,
moet erg aan mijn eigen moedertje denken: ook met de fiets aan de hand boodschappen doen, omdat dat zo makkelijk was...
En dan even doorlopen naar het station om de trein naar Zandvoort te pakken en even in het warme zand te zitten met de Libelle.
Ze is nooit dement geworden, maar kreeg wel een herseninfarkt en kwam daardoor in een verpleeghuis terecht.
Had wel een eigen kamer(tje), waar ze heel blij mee was.
Trouwens ook met de zorg, die ze kreeg, want nu hoefde ze niet meervoor anderen te zorgen...
Maar jouw moeder: zo lang mogelijk in haar eigen huis blijven wonen!
Ik zie haar zitten in het voorjaar in het zonnetje in de tuin, genietend van een kopje thee en de zon.
Misschien is er een andere tuinman te vinden?
Laat je broers maar kletsen...
Groetjes!
Marlou
Mijn moeder is 93 jaar en ook zij heeft de tijd gekend dat ze bang was om dement te worden. Het leek haar vreselijk. Op het moment verteld ze één verhaal alles drie keer maar ze heeft er een oplossing voor gevonden waar ze mee kan leven. Het is de leeftijd, zegt ze dan. Oudere mensen vergeten dat nu eenmaal.
Ze woont nog zelfstandig in haar appartement met behulp van de thuiszorg. Boodschappen bestelt ze online en daardoor voelt ze zich nog heel zelfstandig. Ik denk dat het betuttelen van oudere mensen niet goed is. Laat ze zelf ervaren hoe moeilijk die trap wordt of dat stuk lopen naar de winkel. Neem ze niet alles uit handen. Probeer wat bij te sturen en niet meer.
Laat je moeder maar heerlijk haar eigen gang gaan.
Bij mijn ouders was wel jarenlang de blik op verhuizen, zonder tuin en dichterbij de winkels. Maar uiteindelijk bleek in hetzelfde huis blijven, met alle dingen op de vertrouwde plek toch belangrijker. Dan werd de trap aangepast of zelfs beneden een bed neergezet. De tuin, die werd simpeler met een tuinman eens in de maand. Er bleken meer oplossingen dan problemen.
Je moeder stuurt daar flink op aan, door geen alternatieven te overwegen. Je broers snap ik ook: gewoon probleem -> oplossing in plaats van probleem -> 5 mogelijkheden. Maar zolang je moeder de regie houdt (al is het door niet actief mee te werken als anderen de regie afpakken) is er volgens mij niets aan de hand. En dat van dat herhalen: tja, alles slijt en dus het vermogen om dingen juist te onthouden ook. Dat is niet meteen hetzelfde als Alzheimer of dementie. En soms zelfs heel prettig voor de persoon in kwestie. Vooral als je er als kinderen niet iets aan probeert te doen. Laat lekker los, laat haar de regie en geniet van je bezoekje.
Mijn vader raakt zijn rijbewijs kwijt na een beroerte waar hij verder redelijk goed van opknapte. Hij zag zelf niet in dat autorijden onverantwoordelijk was. Moeilijk hoor. Als je vader altijd zo graag reed en auto's zijn hobby waren. De oplossing was dat hij rijlessen mocht nemen en hij hoopte dat hij eens opnieuw zijn rijbewijs kon halen. Dat laatste is nooit gebeurd, maar zo kon hij wel wekelijks zelf rijden. De kosten waren minder belangrijk. Mijn (rijkere) broer heeft ook gezorgd dat er ineens een brommobiel in zijn garage stond. En zachtjesaan is hij daar aan gaan wennen en ging deze gebruiken. Maar zijn 'goeie' auto heeft nog jaren ook in de garage gestaan. Tot hij ook mentaal minder werd. Hij is altijd in onze ouderlijke woning blijven wonen. Het hulp van 2 broers die al met pensioen waren en de andere kinderen en kleinkinderen die voor hem zorgden volgens opgesteld schema. Zodat hij overdag nooit langer dan 2 uur alleen was. Zijn katheter moest ook regelmatig geleegd worden. Geholpen worden met eten later. Alleen 's avonds werd hij om 10 uur op bed gelegd en hij bleef gelukkig altijd liggen tot de volgende morgen als er weer iemand kwam. Alleen de laatste weken van zijn leven was er ook in de nacht iemand die bleef slapen. Daar heeft de Nederlandse Patiënten Vereniging voor gezorgd. Want je weet niet hoe lang dat kon gaan duren. Heeft ons als kinderen een goed gevoel gegeven. En vader zei ook altijd. Als ik maar niet naar een verzorgingshuis hoef.
Ik vind het ook zo fijn dat mijn kinderen op hun beurt weer zeggen. Ma, als het niet meer gaat, dan zorgen wij voor je.
Mijn ouders verhuisden, nadat mijn jongste broer ging studeren (mijn vader was toen al in ‘de VUT’) naar een kleinere woning. Slaapkamer en badkamer beneden, makkelijke trap naar boven en daar 2 royale slaapkamers voor logees.
Kleine siertuin, grote moestuin met een kasje.
Toen mijn vader 11 jaar later overleed leende mijn moeder de moestuin met het kasje uit aan een jongere buurman. Vaak deelde ze mee in de groente- en fruitoogst.
Op haar 84E ging ze naar een ‘beschut wonen’ huisje, weer met een kleine siertuin waar ze van genoot. Op haar 89ste gaf ze haar fiets aan mijn zus en kocht een rollator, zo makkelijk voor de boodschappen.
In het beschut wonen huisje heeft ze , helemaal zelfstandig en met veel plezier, gewoond tot haar 91ste en is daar overleden.
Wij, de kinderen, hebben het geweldig gevonden dat onze ouders zelf aanvoelden wanneer het beter was om een ander huis/woonvorm te kiezen.
Een reactie posten