Op het moment dat ik vond dat ik nu moest stoppen met werken vandaag, stapte ik gisteren in de trein, na een dagje kantoor. Had me al voorbereid op laat thuiskomen en dan ook nog een beetje afgepeigerd, dus had al klaarstaan wat ik wilde gaan eten. Alleen nog even in de waterkoker water koken, volkoren pasta maken en de saus uit de koelkast halen en opwarmen. Beetje salade erbij en heerlijk.
Vandaag mocht ik nadenken wat ik zou gaan koken. Gewoon vers. Gewokte spruitjes met paprika, ui en reepjes spek. Om kok Jeroen Meus te quoten..'zalig he'.
Vooral die 1 minuut van werkkamer naar keuken is fijn. Alleen even de deur uit geweest (he...nog niet donker!) om de post weg te werken en daarna nog even doorgewerkt dan is het maar weg. Moest ik toch echt mijzelf streng toespreken dat het nu klaar was. Klaar! Leg neeeeer die muis!
Grappig hoe de uitgaande post daar werkt - heb ik gemerkt al een paar keer. Iedereen dumpt uitgaande post op een bepaalde plek. En daar blijft het dan een paar dagen liggen, want er is niemand aangewezen die deze taak - gooi in een postbus - heeft. En kennelijk voelt niemand zich aangesproken (behalve ik dus, want verbaas me niet alleen erover, maar kom dan ook in actie en loop lekker te zeulen op weg naar het station met die baal post). Wat stom niet efficient geregeld. En nee...dat doen we niet anders (want dat kost geld).
Verbaas me erover dat ik nog 'wakker en alert' ben, want sliep de halve nacht niet. Wel hoorde ik diverse malen Maarten van Rossem over zaken zich opwinden of dingen uitleggen in zijn podcast, maar ik dommelde helaas er niet terug door in slaap. Helaas, of misschien moet ik schrijven - gelukkig - heb ik geen slaappillen of iets dergelijks in huis.
Las toch echt de dag ervoor online ergens een artikel dat 'we ons minder druk moeten maken over ons werk'. Niet beklijfd kennelijk.
Oh ja...en eraan denken altijd make-up op te doen, want natuurlijk kwam vandaag ICT met idee om even via zoom te contacten en mee te kijken. Zit je daar met versgewassen drogend (dus stomzittend) haar, daaroverheen domme headset en thuisbril aka niet erg flaterend en geen kleur op je gezicht. Ja, behalve blauwe wallen onder je ogen.
En verstond dus 8 van de 10 keer niet wat hij zei. Maar daar word ik voor behandeld. Software-probleem nog steeds (na 6 maanden) niet opgelost. Tsja...
Genoten van mijn spruitjes, die ik gewokt wel lekker vind en geniet zelfs van het schoonmaken en halveren ervan en nu aan de afwas en dan in ieder geval nog een flink aantal pagina's lezen in deel 2 van de Cazalets. Even tot rust komen.
(daar wil ik ook wel alle folders voor lezen van de diverse supermarkten en drogisterijen hoor).
Afbeelding van GerdSchiffler via Pixabay
4 opmerkingen:
Wij aten maandag spruitjes. Wel gewoon gekookt anders eet manlief ze niet.
Soms kook ik spruitjes voor mijn man. En een geurend kerriegerecht voor mezelf om de spruitenlucht te verbergen
Ha Cellie,
moet jij echt de post op de bus doen?
Ik zou het mooi laten liggen.
Er moet dan toch "iemand" wakeer worden?
Nou ja.. als je je er goed bij voelt, dan moet je het gewoon doen.
Mijn vriendin had een zoom-vergadering in badjas (die een beetje openviel!) en ongekamde haren.
Toen ik even langs kwam zei ze: ik heb overal schijt aan.
Da's niet altijd makkelijk.
Maar misschien helpt het wel!!
groetjes!
Marlou
Hoe lang kook je ze dan? Ik kook ze ongeveer 10 minuten, dan heb je (met een afzuigkap, dat wel) geen vieze geur. Kerriegeur blijft bij ons wel hangen, dagenlang zelfs! :-(
Een reactie posten