Lamlendigheid

Gisteren vroeg ik me af of ik echt naar de winkel moest, of dat alleen maar dacht. Kijk eerst eens naar wat er nog is. Genoeg dus. En het regende pijpenstelen de hele dag dus dat maakte de knoop doorhakken ook makkelijker. Nu ben ik al een week niet wezen shoppen (bij de supermarkt he...andere shops dicht vanwege Lockdown). Maar kennelijk heb ik een goede voorraadkast. En kan toveren met weinig. Restjesweek.

Plus een aanval van lamlendigheid die me overviel. (Je kan ook zeggen dat ik achteroverleunde in dat gevoel natuurlijk, wentelen zelfs (nog erger)).

Vanochtend alweer te vroeg wakker. Ergerde me aan de aangeschoten zelfgenoegzaamheid van Teun en Gijs die alles vertellen (jahaaaaaaa....luister er dan ook niet naar), de grachtengordel elite (en ja...ik snap dat deze zelfgekozen ondertitel cynisch is) in hun podcast einde van vorig jaar.

Keek gisteren naar een serie op Netflix (in het kader van verzet even je zinnen) die al langer bestaat maar ik nooit ontdekte: Manifest. Even lekker met een dekentje op de bank. Ondertussen hoorde ik het nog harder regenen buiten. Had erg behoefte aan even weg zijn uit mijn hoofd vooral.

Voelde een Gargamelletjes opkomen...ik HAAAAAAT dit.

Wat haat je dan?

Lamlendigheid, toegeven daaraan. Niet weten hoe ik dit kan doorbreken en het altijd weer alleen oplossen. (Hoor ik daar Gargamel roepen???)

Dus vandaag; hup onder de douche, alle kleren in de was en alles schoon en fris. Alle ramen tegen elkaar open gezet. Lekkere koffie gemaakt en zo direct even een hele berg oud papier in de bakken mieteren, plus een grote tas plastic etc. Opgeruimd huis, opgeruimd hoofd. 

Nou ja, het is een begin. 

Genoten van een jonge spreeuw die balanceren moet om uit de pindakaas-pot buiten te kunnen eten. Elke dag komt hij/zij weer even langs en het lijkt wel alsof deze spreeuw een prive-potje heeft. Kleine dingen die even blijdschap brengen.

Moest wel even grimlachen; bij het brengparkje aangekomen blijkt dat ik in een asociale wijk woon. De bakken zat overvol en er lag gewoon van alles naast. Hoe dan? Geen krant meer bij te krijgen.

Ik liep naar een volgend brengparkje (zo heten die krengen nou eenmaal) en ook die was vol gestouwd en overvol. Aangezien mijn bejaardenboodschappenkarretje ook vol zat, liep ik maar weer terug naar huis. Want met een volle bak, kon ik geen boodschappen doen en ernaast zetten daar doe ik niet aan. Enfin; wat extra beweging gehad dan maar. Niet gaan miepen nu!

Dus Grounhogday gespeeld. Weer dus met het nu lege bejaardenboodschappenkarretje naar de winkels. Even wat verse spullen in huis gehaald en koffie uit de aanbieding meegenomen. Voelde me direct weer 'rijk' met mijn voorraadje koffie. 

Nu is het buiten weer grijs en grauw. Wat haaaaaaat ik dat weer. 

Vooruit; pak de fiets en ga even weg. Ook al haaaaaaaaaaaaaaat je dit weer. Binnen zitten is niet goed voor je stemming. Fiets gelijk even langs de bieb en breng een boek terug. Mooi boek, maar gaat nogal onder de huid zitten. Boek van Manon Uphoff - Vliegen is als vallen.

Misschien moet ik het qua lezen maar gewoon bij Pinkeltje houden.

Mooie harpmuziek bij Witteman, al hoor ik eromheen teveel geruis. Van stressgeluiden in de oren en gewoon de hoge tonen klinken niet meer mooi voor mij. Jammer; kan wel wat kalmerende harpmuziek gebruiken.