Kerstboodschappen

Gisterenmiddag een ontzettend leuke Kerstborrel gehad van mijn netwerkclub. Alle gezelligheid rondom Kerst (of het nou opgelegd is of niet...) die je automatisch meekrijgt als je een baan hebt, die mis je als je werkeloos bent. Dus we dachten; we organiseren zelf een borrel. In de kelder van een leuk restaurant mochten we gratis gebruiken maken van die locatie. Erg gezellig!

We hadden een aantal sprekers uitgenodigd die vertelden hoe zij weer aan een inkomen waren gekomen na ook een ontslag op latere leeftijd en dat was inspirerend. Het was hartverwarmend om je niet zo alleen te voelen in een tijd waar je op bijvoorbeeld Facebook allerlei 'leuke' dingen rondom Kerst en werk ziet staan. Of de verhalen leest over Kerstpakketten en terugdenkt aan de tijden waarop je die zelf uitdeelde aan de medewerkers en in de zomer al moest gaan tellen en nadenken over de inhoud van die pakketten.

Natuurlijk weet ik best dat het vooral op Facebook veelal poses zijn, zo leuk en gezellig is het allemaal niet; maar ik merk dat ik gewoon mis om ergens bij te horen, onderdeel te zijn van....mee te tellen.

En ook dat is weer tegenstrijdig met hoe ik me meestal voel. Ben best wel een einzelgänger en kan mezelf prima vermaken. Wat sommige mensen ook weer niet begrijpen en dan denken dat ik ruzie met ze heb omdat ik niet om de haverklap koffie kom drinken. Vind het gewoon heerlijk als ik het huis voor mezelf heb, geen dochter die alle trashkanalen moet bekijken...gewoon even rust aan mijn hoofd.

Vanochtend vroeg wat boodschappen gedaan en waarschijnlijk weer iets te zwaar beladen (flessen, pakken melk en yoghurt en drinken..) en weer eens omgekieperd. Lag ik daar op straat, de boodschappen uit mijn fietstassen rollend.

Er stonden wel 3 mensen klaar om me op te tillen, de boodschappen in de fietstassen terug te stoppen en één oudere man zei me dat ik maar beter even kon lopen ipv fietsen.. Jemig de pemig, op zo'n vaderlijke toon (mijn vader was nooit zo bezorgd, eigenlijk hoor ik dan meer mijn Opa...), maar het gevolg was dat ik helemaal jankerig was. Gelukkig wel uit het zicht van die mensen, pas toen ik om de hoek was ging het huilknopje om.

Getver...ik wil echt niet zo'n labiel mensch lijken, maar het werd me even teveel... Leek net mijn vader, die de laatste tijd van zijn leven ook telkens viel. Niet naar huis gelopen, want ik vond dat ik direct weer terug in het zadel moest en toch maar weer verder gefietst. Niets aan de hand, behalve een gedeukt ego denk ik en een schaafplek op mijn knie.

Weet niet hoe ik Kerst ga invullen. Misschien moet mijn dochter wel werken die dagen.  En zit ik in mijn uppie. En groots Kerst-eten daar doen we allebei niet aan, dus dat is ook niet iets om naar toe te werken (geen Konijn dit jaar).. Mijn moeder voelt er ook niets om een uitgebreid  Kerstdiner op stapel te zetten en ik weet dat zij ook het liefste met een boek op de bank zou willen zitten deze dagen.

Vroeger...vroeger was Kerst een nieuw boek van W.G. van der Hulst in je tasje van de zondagsschool. Met een megagrote sinasappel en een Kerstkrans. En lichtjes...overal licht in de stad. En een magisch verhaal, verteld door het hoofd van diezelfde zondagsschool.