Niets meer hoeven/moeten/willen/begeren.

Had me voorgenomen om vandaag heel rustig aan te doen. Straks een beetje schilderen, net een beetje zitten breien en naar een opname van De Slimste Mens gekeken. Niet die rush van ik moet nog even naar de winkel want stel dat ik...maar kom tot de conclusie dat ik genoeg van alles in huis heb en in deze 24-uurs economie is zelfs op de Eerste dag van het Nieuwe jaar de supermarkt om de hoek vanaf 12.00 uur weer geopend voor het pak vergeten wc-papier of de kant-en-klaarmaaltijd voor diegenen die geen zin hebben in koken.

Net als vorig jaar om deze tijd kan ik maar weinig economische crisis zien als je door een winkelcentrum loopt. Er wordt volop gekocht en al helemaal aan zaken die zeer kortstondig genot geven. De kraam bij de Oliebollenbakker is weer lang, net zoals de rij bij de vuurwerkverkopers. En aan de diepzeebommen te horen is er gretig ingekocht. Voor een knal die 1 seconde duurt. (Daar knalde er net weer eentje die in Syrie niet zou misstaan).

Wel grappig dat mijn zoon nu helemaal niets meer met vuurwerk heeft. Toen hij 10 jaar jonger was kon hij niet wachten op het moment hij bij allerlei vuurwerkboerderijen in de omgeving de beste knalpakketten kon kopen en met zijn vrienden lekker kon knallen. Hij vertelde me laatst nog dat het hem nu verbaast dat er niets misging in die tijd. Dat hij al zijn vingers nog heeft. Nu staat hij liever met zijn vrienden een mooie fles champagne open te trekken, daarmee te knallen om 00.00 uur en zijn plezier uit gezelschap te halen. Dus moeders met zonen (al zag ik net een meisje van een jaar of vijftien met een roze handtasje lopen en een roze kaarsaansteker bij de heren die met vuurwerk rondlopen, dus er zijn wel meisjes die knallen) wanhoop niet!

Dochterlief kwam vanochtend vroeg even wat spullen ophalen die nog onder de boom stonden voor haar, die komt denk ik vanavond nog wel even langs. Oliebollen maak ik haar niet blij mee, maar ik heb genoeg noten en gerookte zalm in huis en ook nog wat gezonde rauwkost en een gevuld eitje is ook zo gemaakt.

Een zus appte of ik misschien niet naar mijn moeder kon gaan met Oud en Nieuw. Anders zat mijn moeder alleen. Zuslief woont bij haar om de hoek dus. Ik op 2 uur OV-en. Goh...dacht dat ik verleden week er nog was met mijn familie. Vergeet zusterlief kennelijk dat ik nog 5 broers en zussen heb en dat ze zelf dit ook kan doen en regelen. En dat mijn moeder niet zo'n moeite heeft met het alleen zijn, maar wel met het feit dat ze zich soms vergeten voelt. Maar ja...regel dan iets of nodig vriendinnen uit! (Ja maar...)

Waarom ik de rol van entertainer voor mijn moeder van haar heb gekregen? En daar komt bij dat mijn moeder al plannen had gemaakt. Dat is nog een lekker verhaal ook, want moeder belde mij dat ze naar haar zus zou gaan, maar ja, maar ja....waarschijnlijk ging dat toch niet door, want.... en er volgde een heel verhaal van aannames en conclusies die nergens op sloegen want niet nagevraagd en gecheckt bij haar zus. Dus mijn moeder geadviseerd om toch nog maar even te bellen of de conclusie van haar wel klopte. Nee dus en zo kon mijn moeder toch nog gezellig bij haar zus de jaarwisseling doorbrengen. Iedereen blij.

Als ik dit allemaal hoor...brrr...dan ben ik blij dat ik tegen mijn kinderen kan zeggen dat ik lekker thuis zit er niets hoeft, het leuk is als ik ze even zie, maar ik geen enorme bak bollen heb klaar liggen, geen mega bakken huzarensalades heb gemaakt en dat ik ze afdwing om aandacht aan me te besteden omdat dit zo hoort.
Heb ik liever die 364 andere dagen echte aandacht.

Gisteren mijn bibliotheekboek Tumult bij de uitgang uitgelezen. De schrijver, verpleeghuisarts, was recent gast bij het vpro programma Boeken. Zijn conclusie is volgens mij dat als je doodgaat je dat beter niet in een ziekenhuis kan doen, want daar zijn ze juist ingesteld om je in leven te houden. Wat natuurlijk prettig is, maar niet als het je tijd is.

Hoorde ik net dit weekend van een achternicht dat haar hoogbejaarde ouders beiden in het ziekenhuis zijn opgenomen met hartproblemen. En zie ik de beelden voor me hoe artsen wanhopig bedenken hoe ze deze ruim negentig-jaren nog in leven moeten houden. Terwijl de dood onvermijdelijk is en het mij prettiger lijkt om dan thuis in rust en stilte, maar wel menswaardig verzorgd te mogen sterven.
Kan me herinneren hoe kwaad mijn broer was dat er een niet reanimeren verklaring lag voor mijn vader. En dat het verpleeghuis dit verzoek zou volgen. Maar wat had mijn broer dan gewild; dat mijn vader als een zombie nog jarenlang in bed zou liggen, terwijl hij nu door een hartaanval is overleden en hem dit ziekbed bespaard is gebleven? Gaf het leven juist niet aan dat het welletjes was geweest? En achteraf heeft ook deze broer er vrede mee gehad. Snapte hij dat het zijn eigen angst was onze vader te verliezen aan de dood. Terwijl dat juist de enige zekerheid is die we hebben. We gaan allemaal dood.

Dus leef nu. Doe nu waar je hart van groeit.

Best ontspannen zo, niets te hoeven, niets te moeten en misschien een klein beetje tevredenheid over het jaar 2013.

Zo nu weer even lekker een stukje skilderen!

Zwijmelen op de laatste zaterdag van 2013

Wat zou het heerlijk zijn als iemand in 2014 mij zijn geliefde zou noemen. Of ik iemand zo zou mogen noemen (en die dat dan ook nog hoort en beantwoord). Iemand die voor me zorgt. In plaats van dat ik altijd voor iedereen zorg en me over iedereen bezorgd maak. Of denk dat ik er niet toe doe. Niet belangrijk ben. Dagen dood achter de voordeur kan liggen zonder opgemerkt te worden (lekker zwartgallig zo op zaterdag).

Ik roep altijd maar nukkig dat het heerlijk rustig is, geen gedoe om me heen, niemand om rekening mee te hoeven houden, geen sokken naast de wasmand, geen snurker in mijn bed (vergeet ook maar even dat ik zelf waarschijnlijk lekker snurk) maar de andere kant van de medaille is dat het soms verdomde eenzaam is.
Nooit meer als vrouw aangeraakt te worden. met begeerte bekeken worden. Of gewoon iemand die een eitje voor je kookt. Of met liefde aan je denkt. (jahaaaa...behalve mijn kinderen, maar daar heb ik het niet over. Ik ben meer dan moeder van.).

Eerste Kerstdag had ik niets op het programma staan en bedacht dat ik maar dan maar eens iets anders dan anders moest doen; genoeg tijd om dvd's te bekijken of een boek te lezen. Even eruit en wat anders dan mijn rijtjeswoning in een slaapstad/dorp. En de hele dag alleen mijzelf als gezelschap. De dag voor Kerst regende het en had ik ook al de hele dag binnen doorgebracht. Voelde me goed daarbij. Veel kunnen breien aan de sjaal voor zoon, maar ook wel veel hersenspinsels kunnen maken en die gingen niet altijd de juiste richting op. Maar goed;

Dan loop je zelfbewust op je kekke groene overgangslaarzen op het Museumplein, je kijkt blij naar de grote vijver die tot schaatsparadijs is omgetoverd en ziet daar gezinnetjes, koppeltjes en allemaal mensen in groepen die gezellige dingen doen. Doorlopen en voor het eerst in jaaaaaaaaaren weer eens in het Rijksmuseum. Overweldigend mooi. Zoveel te zien...daar moet ik regelmatiger terugkomen dus.

Maar ja...niemand om aan te stoten en je verwondering mee te delen. Behalve in je hoofd, jezelf dan. Of hardop, maar dan ben je direct de dorpsgek. Dus maar niet.

Wel heel fijn, en die hoort bij Counting your Blessings, die Museumjaarkaart. Ik baal van mezelf dat ik zo weinig gebruik ervan maak, maar dat komt ook omdat ik geen auto meer heb en vervoer nou eenmaal duur is. Ook Openbaar Vervoer. Dus eerst uitgezocht wat de goedkoopste vervoersmethode was naar de Hoofdstad en toen met diverse bussen richting Museumplein.

Toen ik thuiskwam heb ik het dessert voorbereid voor de Tweede Kerstdag. Ik zou met mijn zoon en zijn vriendin bij mijn moeder gaan eten. Een klein gezelschap als je bedenkt dat als de gehele familie (kinderen en kleinkinderen met aanhang) er zit we ruim boven de 20 man uitkomen. Dat voorbereiden was enorm ontspannend om te doen. En om te zien dat, wat de grootgrutter al beloofd had, het was GeLukt!! Dochterlief moest werken, dus die had ik voor de lunch uitgenodigd. Een gezond groentegerecht uit de wok met zalm en quinoa. Een paar jaar hiervoor zou dat waarschijnlijk een mandje broodjes uit de oven, met veel roomboter en een kerststol zijn geweest. Nu koos ik liever hiervoor.
Daarna de kadootjes uitgepakt die we voor elkaar hadden gekocht/bedacht. En later op de middag met mijn zoon en zijn vriendin.

Kerstdiner bij mijn moeder was ontspannen - niet zo ontspannen dat we in Roy Donders-look konden aanschuiven, dat is niet wat heurt - vooral omdat voornamelijk mijn moeder de hele avond doorpraatte en ik weinig hoefde te zeggen en er ook weinig werd gevraagd. Soms zei ze - in mijn ogen - een beetje ondoordachte dingen, zoals dat Alzheimer nou eenmaal in de familie van mijn vader zat haha...die ene broer van mijn Opa had ook Alzheimer (mijn Opa niet overigens, maar goed....ik moet me er niet zo over opwinden merk ik).
Ik weet hoeveel zorgen mijn zoon zich daarover maakt - dat het erfelijk is, maar ja...ik had de puf niet om op Kerst haar hierop aan te spreken en misschien had IK het alleen zo gehoord en mijn zoon niet. Ik moet ook niet teveel de plaatjes zelf invullen. Ik vond het jammer dat mijn zus er niet was. Die was door mijn moeder 2 dagen voor Kerst toch nog uitgenodigd, maar gaf aan iets anders te hebben. Of dat waar was weet ik niet en ik moet oppassen om haar eenzaamheid niet met die van mij te vergelijken. Of haar situatie.

3e Kerstdag alweer gelezen, breien (nu verder met vest voor mijzelf....how fucking boring is that), stukje schilderen en tekenen en bedenken wat het nieuwe jaar kon gaan brengen. Of wat ik zou willen wat het zou brengen. Beseffen dat het alle kanten op kan gaan.

30 miljoen lijkt me wel fijn, maar dan moet ik dus wel eerst een lot kopen :)
Een man van 30 miljoen lijkt me ook fijn, maar dan moet ik dus eerst ergens die man tegen het lijf lopen en in de achtertuin ga ik hem niet tegenkomen, voortuin ook niet.
30 miljoen verwarmende gedachten lijken me ook fijn
30 miljoen positieve vibraties wil ik ook wel krijgen
30 miljoen keer vermeerdering van eigenwaarde is ook prima
30 miljoen keer beter naar mijn intuitie luisteren. Het heeft me nog steeds niet bedrogen en anders beter naar mijn dromen kijken. Ook die geven me aanwijzingen. (Vanavond oefenenen in dromen over De man...).
30 miljoen keer beseffen dat ik het dit jaar goed heb gedaan. Nou ja...niet voor de dieetpolitie denk ik, maar wel op het gebied van schulden aflossen, grip op mijn geld houden, niet uit de bocht vallen door domme korte termijn-bevrediging te zoeken, maar beter na te denken.
30 miljoen keer te beseffen dat ik met mijn stichting ruim 100 mensen inspireer die op zoek naar werk zijn.
30 miljoen keer beseffen dat morgen alles anders kan zijn.
30 miljoen keer beseffen dat het toch fantastisch is dat je een zegelboekje uit voorraad bij de AH kan inleveren en daarmee je Kerstkadootjes kan kopen.
30 miljoen keer terugdenken aan hoe zwaar de stress was toen je nog werkte onder slechte managers in zware tijden en iedere keer bang was ontslagen te worden. Nou....daar hoef je dus niet meer bang voor te zijn. En die stress is ook weg.
30 miljoen keer NU blij zijn met je leven.

Fijne dagen

Voor alle lezers; hele fijne dagen in wat voor vorm dan ook.

Komma

De Decembermaand was de maand  van foutjes met de komma.

Bij de AH lukt de Kerst zeker met hun zeer alcoholrijke flensjes...Als je geen ervaring hebt hiermee kan ik me voorstellen dat je denkt...het zal wel kloppen, die hoeveelheid. En dan de keuken in de hens steekt.

Als je bij de gemeente Amsterdam werkt en je maakt een woonkostenbijdrage over dan kan ik me helemaal NIET voorstellen dat je denk...zal wel ok zijn dat bedrag. Of je bent gewoon niet bezig met wat er echt staat. Is geen fout van een computer, want die maken geen fouten. Die voeren alleen uit wat er ingevoerd wordt. Door mensen.

Ik heb zelf ook wel eens (financiele) foutjes gemaakt. In één maand 3 x de huur overgemaakt. Had het bedrag klaargezet, werd niet afgeboekt (te weinig saldo) en daarna tot tweemaal toe nogmaals geprobeerd (en toen pas door dat ik mijn saldo moest aanvullen) Toen er genoeg saldo stond werden de klaarstaande opdrachten - drie stuks dus al - in één keer afgeboekt. Mijn fout. De woningbouwvereniging zag de bedragen binnenkomen en heeft, op mijn verzoek, het teveel weer teruggeboekt. Gelukkig had ik nog wel ruimte in mijn begroting, maar ik kan me voorstellen dat je niet blij wordt van zo'n fout.  Van jezelf.

Ging er maar vanuit dat ik die fouten maakte om van te leren. Zorgvuldiger te zijn.

Vandaag hoef ik helemaal niets qua boodschappen buiten de deur. En dat is heerlijk want het waait hier nog behoorlijk en het regent af en toe ook nog. En ik werd vanacht wakker en kon een tijdje niet in slaap komen. Ben maar een beetje gaan internetten, leuke Kerststukjes gezien van Miranda Hart en daarna een stukje lezen en toen toch maar weer in slaap gesukkeld. Niet te druk maken over het niet kunnen doorslapen.

Vanochtend wat zaken geverfd; mijn haar en een schilderij voor mijn zusje. Leuk die combi. Terwijl de verf in mijn haar introk, verfde ik het haar van mijn zusje in.
Gisteren kwam mijn zoon onverwachts even langs. Snel zijn sjaal weggemoffeld (maar mannen zien meestal toch niets) en een kop thee met hem gedronken. Groene thee. Wel zo gezond voor allebei. En weer gesproken over zijn toekomst. Over zijn plannen. Over de plannen van zijn vrienden, die allebei hun droombaan al gevonden lijken hebben. Over je eigen pad blijven volgen, ook al zie je niet waarheen het leidt. En over jaloezie. En blij zijn voor anderen, je over je eigen dingen heenzetten. Loslaten.

Ondertussen belde mijn dochter die wat informatie van me nodig had.  Ik weet dat ze bezig was haar kadolijst af te werken.

Wat heb ik toch leuke kinderen! En wat ben ik dit jaar gezegend met mooie dingen, belevenissen en interessante mensen die ik ben tegengekomen.

Hoppa....in de pennen weer!

Turbo breien

Zoonlief had op zijn lijstje een sjaal staan voor Kerst en ik zag toevallig hele leuk tweed-achtig garen in de kleur die perfect past bij één van zijn winterjassen. Dus zaterdag aan het breien geslagen en ik brei me gek...want Tweede Kerstdag moet de sjaal klaar zijn.

Wel grappig toch...zo'n zelfopgelegd target. Voor iemand die niet zo goed tegen targets kan.

Kerstboodschappen-stress heb ik weinig last van. Tweede Kerstdag ga ik naar mijn moeder en ik zorg voor het dessert. Alles daarvoor al in huis. Zoon en vriendin gaan voor het voorgerecht zorgen, dan hoeft mijn moeder niet zo heel veel te regelen. Eerste Kerstdag heb ik niets staan. Ook door niemand uitgenodigd. hohoho... Geen Kerststress dus.
Zo direct nog even de oude kranten wegdoen, een flesje drank voor mijn moeder halen als kadootje voor onder de boom, nog wat sla en groente en kaas en dan is het wel gedaan met de Kerstboodschappen.

Ik heb het weekend veel naar de BBC gekeken en het viel me op dat alles daar al helemaal in Kerststemming is. Heeeeeeeel veel programma's over het versieren van je huis, het maken van de perfecte Kerstroast, lekkere taarten, heerlijke patée's en hoe je pakjes perfect kan inpakken (onzichtbaar plakband, lineaal erbij, ballen, strikken...), 12 soorten drankjes die bij Kerst passen, het ene bakprogramma na het andere.  Dan is de Nederlandse tv maar mager qua aanbod. Het aloude Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg lijkt weer van toepassing.

En ondertussen zat ik me ook nog, mijn oude rol van bemiddelaar oppakkend, te ergeren aan ruzie tussen moeders en een zus. Wat hebben we dan geleerd van een jaar terug, toen we om de kist van mijn vader stonden en we al jankend vonden dat we toch meer naar elkaar moesten omzien... Lekker dingen niet uitpraten, maar stilzwijgen. Kennelijk hebben we niet zoveel geleerd, als mensen niet verder dan hun eigen ego kunnen zien. Of denken dat je nog wel weer een kans krijgt om zaken recht te breien.

Toch weer terug bij breien dus. Insteken, omslaan,doorhalen en af laten glijden!

Aangekleed gaat uit.

Eind van de middag heb ik een leuke kerstborrel, georganiseerd door een projectteam wat door mij en de mijnen is aangesteld om dat uit te werken. Leuk toch....geen moeite doen (nou ja...administratief wel heel veel) en toch een leuke middag in het verschiet. Als je werkt heb je Kerstborrels, Kerstpakketten (nou ja..tegenwoordig is dat ook al vaak wegbezuinigd) Kerstdiner of je kan met je echtgenoot mee...anyways...Onze s tiching regelt gewoon voor werkzoekenden een gezellige middag, uit eigen portomonnee betaald, dus geen subsidie of wat dan ook. Ook regelen we een kerstpakket(je) voor iedereen.

Maar wat leuk om na te denken over wat ik aantrek. Door de weeks heb ik meestal een jeans en een trui of zoiets aan, maar nu de glitterpanty, de Carmenrollers zitten in het haar, de glittertop die ik een paar jaar terug, toen ik nog werk had, kocht in New York van meneer M. Kors, mag ook aan..leuk leuk leuk. Nog even een passende make-up opdoen en dan met het OV naar de plaats des onheils. Dat is wat minder handig, want met hakken een eind lopen is niet mijn sterkste kant, maar goed....dat is nog op de HEENweg...hahah...

Van het geld wat ik bij me heb, kan ik vermoedelijk ook wel weer heel terug kruipen, dus zo gek zal het niet worden. Maar leuke voorpret, zelfs met Bridget Jones onderbroek!

Suicide is painless

Rond deze tijd stapte een aantal jaren geleden een collega van mij uit het leven. Het bedrijf waar ik werkte had al diverse reorganisatierondes achter de rug. Had al verschillende directeuren en managers meegemaakt die elk weer een andere visie hadden of geen visie. En die geen zicht hadden op wat er in het hoofd speelde van deze collega of van ons, de medewerkers. Wat de impact was van harder werken, hogere targets, meer doen met minder mensen. Een ernstig gesprek over zijn functioneren, als een geslagen hond ging deze collega naar huis en is nooit meer teruggekomen.

Deze collega zat een aantal maanden terug ernstig in de war op het werk. Ik zag dat als enige van mijn collega's, herkende het gedrag en heb de collega naar huis gebracht, onderweg zat hij verdwaasd bellen blazend in mijn auto, naar de huisarts, naar de GGZ en vervolgens kwam de collega in een traject terecht waarvan de collega zelf dacht dat het allemaal als oorzaak vermoeidheid had. Het huis van de collega was één grote puinhoop. Het huis van iemand die in een andere wereld leefde. In grote eenzaamheid en geissoleerdheid. Als de collega maar weer terug kon komen in zijn werk, dan zou alles goed komen. Werk gaf zin, gaf structuur.

Stonden we daar de dag voor Kerstmis bij de kist van de collega.

Dat hakt er wel even in. Nu is het hele bedrijf versnipperd, kapot gereorganiseeerd, collega's die er nu werken weten niets meer van dit verhaal. Ik heb met nog een paar contact en zelf van die paar herdenken nog maar enkelen deze dag. De foto van de collega ligt denk ik ergens in een vuilnisbak. Herdenken doet niemand meer.

Deze collega is niet in staat geweest om de stemmen in zijn hoofd te stoppen. Vond dat hij teveel ruimte innam en dat het beter was er niet meer te zijn. Dat er niemand om de collega gaf. Hij er niet toe deed.

Ik voel me nog steeds schuldig dat ik niet meer heb kunnen doen of betekenen voor deze collega. En boos dat een bedrijf niet ziet hoe ze iemand kapot kunnen maken die zo kwetsbaar is. Letterlijk kapot.
Het heeft me doen beseffen dat we verantwoordelijk zijn voor de kwetsbare mensen om ons heen. En dat werk maar werk is. Niet mijn leven.

Target gehaald

Zag dat het K ruitvat weer goedkope kaartjes in de aanbieding heeft. Dat is interessant, nu ook inclusief OV erbij. Kan je nog eens ergens de tram of metro pakken zonder te hoeven ovchippen van je eigen kaart. Alleen in weekenden geldig las ik. En mijn haarverf met 50% korting.

Gisteren werd een leuk bedragje gestort van een verzekering die na lang lang uitzoekwerk eindelijk uitkeerde. Direct mijn nog laatste openstaande creditcardbedrag voldaan en nu is dat doel voor 2013 bereikt! Ik ben trots op mezelf, ondanks werkloos zijn en veel veel minder netto inkomen toch een schuld helemaal heb afgelost. Alle extra's heb ik direct naar de cc gestort en nu is het klaar. Hoppa!! Nu verder met de rest van mijn plannen. Gedragsverandering is rete-moeilijk, vooral als dat financiele domheid betreft. Maar goed; ik word ouder en waarschijnlijk wijzer. :) Er zit weer wat meer lucht in mijn jaarbegroting.

De hele ochtend voor mijn s tiching bezig geweest. Zaken op orde maken, afronden en voor mij voelt het net alsof je een bedrijf runt. Die ene afdeling is aan het morren, stemming maken en zeuren. De andere medebestuurder trekt zijn eigen plan en moeten we uit het bestuur zetten. Is er genoeg geld in kas? Wil je geld storten, doet de geldautomaat het niet. Hebben we de targets voor 2013 gehaald...Erg interessant allemaal.

Wat ga ik in 2014 doen waar ik zelf profijt van heb? En niet omdat iemand het wel prettig vindt dat ik meedoe omdat ik handig ben, verstandig ben, administratief de zaken op orde heb...waar word ik nou blij van. En waar kan ik mijn talenten volop in kwijt. En wie zit daarop te wachten?

Heb nog wat ideeen staan om uit te voeren, maar vooral op schilderij gebied. Een kado voor een zus die een nieuw pand voor haar bedrijf heeft gekocht. Ga straks maar eens Tante Til spelen..

Ook nog even langs de bibliotheek voor wat extra leesvoer. En wat kleine kerstkadootjes scoren.

Kerst Lukt! Dit jaar wel?

Deze belachelijke titel (Kerst lukt) voert de grootste grootgrutter dit jaar rondom het Kerstgebeuren. En dan vooral op de perfecte nasch en hapjesdingen. Of het perfecte kerstdiner van 24 gangen. Of de beste keus in wijnen.
Als je alle folders bekijkt dit jaar gaat Nederland massaal gourmetten. Je wordt zowat doodgegooid met folders met kleine hamburgers, worstjes, stukjes kip, ienieminie koteletten, dwergbiefstukken en nog meer onzinvlees.
Man man man....Kerst lukte 2000 geleden perfect in een simpele stal, dus wat maken we ons druk. Perfecte outfits? Een stel doeken was genoeg. Nu moet het hele gezin, zo te lezen, in sprinkel en sprankelkleding van top tot teen in het nieuw.

Tegendraads als ik soms ben heb ik wel eens Kerst met mijn kinderen gevierd met een grote pan Stamppot en ET op tv. Gordijnen dicht, alle kaarsjes aan en snotteren bij het zielige verhaal van ET. Niks geen modieus verantwoorde Kerstboom; wel veel liefde en omzien naar elkaar. Weten dat je er voor elkaar bent als het er toe doet.

Ook wel eens geen enkele Kerstkaart verzonden; gewoon omdat het me zo tegenstond.

Kan me ook voorstellen dat in sommige gezinnen, waar de harmonie het hele jaar al niet zo makkelijk te vinden is, de spanning rondom Kerst Lukt! deze tijd helemaal hoog oploopt. Pubers moeten opeens uuuuuuuuuren vooral gezellig aan de tafel zitten, met al die frutselvleesfantasieeen, Echtelieden die elkaar het bloed onder de nagels vandaan halen toosten op een Gelukte Kerst met schoonfamilie die ze niet kunnen luchten of zien de rest van het jaar...wat een ellende zeg. Waarom moet dat persé? Met Kerst pais en vree en de rest van het jaar kan het niet schelen. Ik heb liever 363 dagen die harmonie. Als ik kon kiezen.

En snap maar al te goed dat sommigen mensen niets te kiezen hebben, of denken niets te kiezen hebben en alles maar weer met de mantel der liefde bedekken. Of bang zijn dat de buren iets denken. Of de familie. Of de collega's op Feestboek.

Als iedereen wat meer tijd en aandacht in de rest van de dagen van het jaar zou stoppen, zou de wereld er misschien wel anders uitzien. Denk ik naief. Wacht niet tot Kerst om eens aardig te zijn voor iemand, wacht niet tot Kerst om die oude tante eens een kaartje te sturen, wacht niet tot Kerst om jezelf een mooie outfit te gunnen, wacht niet tot Kerst om eens na te denken over vrede op aarde, wacht niet tot Kerst om die man van de straatkrant een euro te geven. En ik zeg dat natuurlijk in de eerste plaats tegen mijzelf!

Dus: waarom niet vandaag of vanaf nu de Kerstgedachte, het Kerstgedachtengoed uitvoeren. Wat denken jullie hierover?

Bijzondere gesprekken

Heel bijzonder vind ik de gesprekken die ik met mijn volwassen kinderen heb. Als het echt over iets gaat.

Mijn zoon, type gespierde spijker, is ook al een tijdje bezig om kritisch te kijken naar zijn eetgewoontes. En drankgewoontes. Hij is erg bezig met vooral preventief bezig zijn, er alles aan doen om zo goed en gezond mogelijk te leven en te eten. Hij is na de dood van zijn opa gaan nadenken over bijvoorbeeld Alzheimer en Diabetes. Ik vind zelf dat je dan nog zo je best kan doen om gezond te leven, toch is dit geen garantie dat je niets oploopt of opeens toch ziek wordt. Ook kan ik nooit zo goed omgaan met mensen die heel strak bepaalde regimes aanhangen en alleen daarin geloven en iets anders kan niet goed zijn of kan niet werken. Of heel erg de maakbaarheid van het leven aanhangen. Soms heb je gewoon pech. Ken genoeg mensen die liever niet die chronische ziekte hadden gehad en zeker gezond leven.

Hij is gespierder geworden en tegelijkertijd minder vet (heuh...vet?) op zijn taille. Ik denk zelf dat ook stress een bepalende factor is. Maar dat goede keuzes bij eten zeker bijdragen tot je gezonder voelen en daardoor misschien wel helpen bij het voorkomen van het krijgen van welvaartsziektes.
Maar dus diepe gesprekken, vooral over waarheen, waarvoor.

Momenteel weet ik helemaal niet meer waarheen..waarvoor soms ook niet, maar wat me in 2014 staat te wachten aan vooral betaalde arbeid? Geen idee. Er zijn momenten dat - vooral als ik een echtpaar zie lopen op straat, hij de zware tassen, zij haar handtasje - ik het alleen leven niet zo leuk vind. Ik wil ook wel zo'n tassendrager dan. Maar ja...fiets dapper door en bedenk dat ik gewoon blij moet zijn dat ik lekker kan fietsen op zo'n zonnige dag als vandaag. Dat ik naar buiten kan en wil. Dat ik niemand nodig heb om me op te beuren, maar telkens weer inspiratie vind. Kennelijk.

Maar dan ben je bij een vriendin op bezoek geweest en hoor je haar verhalen over hoe haar echtgenoot is, dan is het weer heerlijk om in mijn eigen, naar mijn smaak ingerichte, huis te zijn, naar bed te gaan wanneer ik wil, een kerstversiering op te hangen naar mijn smaak, de kachel wel of niet aan te doen zonder commentaar, zonder vooral beledigend commentaar. Ieder nadeel heb z'n voordeel.

Gisteren was het heerlijk fietsweer. Even naar het centrum geweest en daar voor een kerstkadootje voor dochterlief gekeken. En daarna nog voor de inspiratie bij Riviera Maison binnengelopen. Niets gekocht, maar wel mooie dingen gezien. Het doet geen pijn om niets te kopen. Ik hoef namelijk niets voor Kerst te kopen. Er is nog zoveel en met een combinatie van oude en wat nieuwere zaken  staat mijn kunstkerstboom weer lekker te schitteren.

Nou ben ik niet helemaal eerlijk; ik heb een zwarte panty met zilveren stipjes gekocht. Voor kerst. Kan ik met hakjes aan of die stoere groene laarzen. En die panty was met 20% korting en daar nog mijn airmiles (van het leaseautorijden heeeeeeeeel veel) bovenop. Koopje! :)

Zo..nu mijn tomatensoepje op het gas zetten. Gisteren gemaakt, maar nog voldoende over voor nog een rondje. Supersimpel, maar wel allemaal verse ingredienten. En niemand die zeurt dat er geen vlees is... :)

Klein zaterdag zwijmeltje

Altijd goed voor inspiratie; volg je eigen pad!

111213

Bijzondere datum, 11/12/13, oftewel 11 december 2013 (zo klinkt het minder interessant of bijzonder).

Volgens mij een dag waarop veel mensen trouwen. Scheiden weet ik niet, mischien is dat meer iets voor vrijdag aanstaande 131213.

Heerlijk om mijn zoon even om me heen te hebben. Hij is razenddruk met van alles en nog wat. Ik ken hem niet anders, hij ligt eigenlijk bijna nooit lui op de bank. En al helemaal nooit meer met een zak chips in zijn hand hahah..

Zo grappig, we zitten samen aan de eettafel met onze laptops. Ik op zoek naar werk en hij ook. En dat al de hele ochtend. Koffie tussendoor erin gegooid, maar verder gewoon vanaf vanochtend vroeg aan den arbeit.

Ook nog even mijn kraan met een oude tandenborstel schoongepoetst. Leuk extra klus van de Flylady voor vandaag. En een was van hem opgehangen; hij had 'm vanochtend al in de machine gestopt.

Ga zo maar even lekker naar buiten; het is nog zulk mooi weer!

Alweer één jaar geleden

Alweer één jaar geleden dat ik begin van de avond een telefoontje kreeg dat mijn vader was overleden. Vandaag vliegen er allerlei herinneringen door mijn hoofd. Aan hem, aan mijn gezin, aan mijn familie. En dan is daar altijd die zus van hem die ons allemaal even alle feitjes in de mail rondstuurt; alsof wij vergeten zijn dat het vandaag is. Stom mens. Maar ja...ook zijn zus. Ik zou zelf niet weten hoe ik zou reageren als een broer of zus er niet meer is. En misschien ben ik in de ogen van sommige familieleden ook wel niet helemaal 'normaal'..
Een adoptiezus die me appt en me sterkte wenst bij het herdenken van mijn vader...alsof het opeens niet haar vader was. Of misschien ben ik deze dag wel te gevoelig voor woorden, woordkeuzes. Of zie ik in dingen iets, die niets zijn.

Het zal dan wel geen toeval zijn dat ik gisteren in de bibliotheek een boek zag genaamd Tumult bij de uitgang. Over dat laatste stukje, door de ogen van een verpleeghuisarts.

Het is een rare dag. Vanavond ga ik mijn zoon lekker ophalen. Hij komt terug van een aantal weken toeren door de V erenigde S taten met een aantal vrienden. Meteen de volgende dag kan ik hem weer naar S chiphol brengen want dat gaat hij naar waar de Kerstman woont, samen met zijn vriendin.

Gisterenavond zijn logeerbed opgemaakt. Extra dik dekbed erop gegooid, want waar hij vandaan komt was het iets warmer. En onthouden dat ik straks even de radiator opendraai in die kamer.

Maar het rare en bijzondere zit hem voor mij in het feit dat hij vorig jaar rond deze tijd blij was want hij zou een s ollicitatiegesprek hebben bij een buitenlandse luchtvaartmaatschappij. En moest daarom op de dag van de begrafenis eerder weg om zijn vlucht te halen. Nu moet hij eerder terugkomen van Kerstmanland voor dezelfde reden. Op dezelfde dag. Een jaar later.

Tell me why I don't like Monday's

Raar genoeg....Ik hou van de maandagen. Vooral sinds ik niet meer werk en de stress heb van ellenlange saaie maandagochtend-meetings. Met nog saaiere verslagen van management/directie/onderdirecteurtjes over hoe het toch allemaal nog beter moet/kan/zou moeten kunnen en met nog minder mensen.

Nu bepaal ik mijn eigen targets. Lekker zo'n lijstje to do dingen. Vandaag stond als eerste op het programma een wasje in de machine gooien, daarna mijn rondje Bless the House en dat rondje was nog niet helemaal klaar toen ik verwacht werd in de garage om de auto van mijn zoon te brengen. Hij mailde me of ik de auto toch maar even langs de garage wilde brengen.
Hij heeft 'm weer nodig als hij terug van vakantie is. De reden daarvan is supergoed, maar deelt hij liever nog niet met de hele wereld maar voor mij was het net Groundhog-day omtrent dezelfde tijd vorig jaar.

Dus gisteren een mailtje gestuurd naar de garage-eigenaar en had vanochtend een antwoord dat ik er rond 10.00 mocht zijn. Gelukkig startte hij normaal en kon ik de auto voor de garage parkeren. Deze garage-eigenaar is altijd zo aardig dat hij je altijd weer naar huis brengt of naar het station al naar gelang waar je moet zijn op dat tijdstip. Maar omdat het nou niet zo heel erg ver lopen was en het lekker weer is, ben ik terug gaan lopen. Heb ik ook direct weer wat extra beweging gehad!

Thuisgekomen wasje opgehangen, gestofzuigd en even pauze voor een heerlijk kopje koffie. Wat een gekneuter he...maar je moet eens weten hoe er op kantoor rondom koffie wordt gekneuterd!
Enfin...daarna het rondje Bless the House afgerond en nog wat extra klussen in huis gedaan, o.a. project luxaflex, weer een kwartiertje boenen en wat een lekker werkje, en nog een tafeltje waar de zon op viel en daardoor duidelijk was dat daar ook wel een doekje overheen kon. Het stelt denk ik in de hoofden van superhuisvrouwen niets voor, maar ik word er blij van. Ik stel niet uit, maar doe gewoon mijn routines en daardoor blijft alles schoon.

Ondertussen belde een goede vriendin en nu is het denk ik lunchpauze. :)

Ik ga zo denk ik even naar de bibliotheek; eens kijken wat voor inspirerende winterboeken er zijn en met dank aan Vlasje, ook een lijstje maken met wat ik graag nog wil lezen deze winter. Maar dus eerst maar even iets eten.

Ik zag van de week de serie Tot op het Bot over meisjes die Anorexia hebben of hadden en wat een parallellen zijn er met hoe zij zichzelf zien (of eigenlijk niet zien) en hoe ik mijzelf zag/zie toen ik dik(ker) was. Dat je alleen maar oog hebt voor de (ingebeelde) lelijkheid. En niets meer kan benoemen wat goed is. Of eigenlijk helemaal niet ziet dat je ook goed bent hoe je bent. Dik, dun, normaal....Dat perfect zijn een dom streven is, want alles blijft veranderen. Ook je lijf. En dat het er uiteindelijk niet om draait of je past in het beeld wat de samenleving van een vrouw heeft, maar dat je een goed en integer mens bent die tevreden is met haar lijf, met haar uitstraling en haar waarde ziet. Dat die waarde niet zit in maat 36 noch in maat 54. Noch in een perfect gezicht. Mooie serie dus. En een goede spiegel voor mijzelf weer.

Breek de dag; tik een eitje

Had nog 2 oude speltboterhammen in mijn broodtrommel liggen. Ideaal voor wentelteefjes. Heerlijk met flink wat kaneel en mooie muziek op de achtergrond van Vrije geluiden.

Gisteren voordat ik vertrok naar mijn broer eerst nog 3 mooie lange rozen gekocht (later bedacht ik me dat ze ons gezin symboliseren, 3 personen) en die op het graf van mijn vader gelegd. Hij is volgende week een jaar geleden overleden.

Had geen dennetakken hoeven kopen; door de wind lag het hele kerkhof vol met afgewaaide dennetakken en denneappels. Had mijn tasje met borstel en doekje om het graf een beetje te fatsoeneren in de auto vergeten, anders had ik wat denneappels mee kunnen nemen. Ik dacht dat het weer zien van zijn graf me meer zou doen, maar kennelijk komen die momenten geheel onverwachts. Als ik iemand zie die dezelfde lichaamshouding heeft. Of iets lees over vaders. Of gewoon aan mijn kinderen denk en hun opa. Of op de bank zit te breien en opeens aan hem denk. Of als ik mijn eigen hoofd in de spiegel zie en mijn vader in mij zie. Niet dat hij nu opeens een goede vader voor me is geworden, maar ik merk wel dat ik milder ben en zie hoe moeilijk ook zijn leven is geweest. Dat opboksen tegen vooroordelen, eigenlijk geschikt zijn voor niets, geen noemenswaardige diploma's en dan ook nog een echtgenote uit een lager milieu die ook nog een zwanger was voor hij met haar trouwde. En het niet kunnen loslaten van indruk willen maken op iedereen. Zich beter voordoen dan hij was. Je meer bezighouden met de buitenkant dan de binnenkant; wat denkt iedereen van mij.

Mijn moeder krijgt nog steeds rillingen als ze zijn zus ziet of ergens tegenkomt en duikt dan, letterlijk, achter de gordijnen. Ik wil dat niet eens snappen, want wat voor macht heeft zij nog, of had ze uberhaupt en wie kan het boeien wat voor roddelverhalen zij vertelt over iedereen. Dat zegt toch meer over degene die roddelt. En nogmaals...laat het los; er zullen altijd mensen zijn die over je praten. En dat zal nooit zo zijn zoals jij wil. Of zoals jij jouw waarheid ziet. Of kap met dit soort energievreters.

Ook weer een goede les voor mijzelf. Hoe ben ik momenteel bezig en hoe gedraag ik me naar mijn kinderen, mijn familie, mijn omgeving.

De verjaardag van mijn broer was tsja...saai. De bekende kringgesprek-opstelling, saaie hapjes en geheel geen muziek of levendigheid. Weet ik vast hoe zijn 70e verjaardag eruit ziet. :)

En nu was ik aan de beurt om eerst langdurig in de file te staan en daarna pech met de auto te krijgen. Op hetzelfde punt als waar mijn dochter een paar weken terug pech kreeg, nadat ik ruim 120 km vlekkeloos had gereden. En hetzelfde euvel. Een aardig man voor me zag dat ik niet meer kon starten (ik viel stil net voor het stoplicht) en gaf tips, maar de beste kwam van mijn dochter (ja...die had ik snel ge-smst) en gelukkig startte de auto weer. Geen paniek want ik had al bedacht dat als dit zo gebeuren wat ik moest doen en dat deed ik. Maar het had me dus niet op de snelweg moeten gebeuren; de snelheden zijn daar hoger en om dan snel aan de kant te komen, waar ook vluchtstroken worden gebruikt als rijbaan;ik zou niet weten hoe ik daar vlug en veilig kan komen dan. Maar goed; het heeft geen zin je zorgen te maken over niet gebeurde zaken en shit happens. Kan er eigenlijk niet echt mee zitten. Maar zal de auto niet meer graag gebruiken totdat hij echt gerepareerd is.

En ik was blij met mijn voorraadje ingevroren maaltijden. Hoppa....ik hoefde niet na te denken of een slecht alternatief te nemen. Alleen maar even op te warmen.

Zwijmel op zaterdag. Waar was jij toen..

Kan me nog goed mijn ontroering herinneren toen de NOS de beelden uitzond van zijn vrijlating. Ik volgde het op de voet. Wat een inspirerende man en zo ongebroken na 27 jaar gevangenschap. Wat een uitstraling.

Nu is hij op zeer hoge leeftijd overleden. Iets wat niemand had verwacht toen ze hem op Robben-eiland opsloten. Dat hij zo oud mocht worden. Nog minder dat hij uiteindelijk de aanzet en inspiratie en argumenten heeft geleverd om Apartheid af te schaffen.

De zangeres is helaas ook overleden.

Een van mijn broers is vandaag jarig en ziet A braham. Daar wil hij niks van weten. Wat grappig is want ik verdenk zijn kinderen ervan om een A braham in zijn tuin te zetten of iets anders te doen wat erbij hoort. Hij viert het niet zei hij. Toch wil ik vanmiddag even bij hem langs gaan (dat heb ik eerst gecheckt of dat ok was). Omdat ik hem al 50 jaar ken en van hem hou ook al is hij in alles mijn tegenpool. En hij (en ik ook) te vaak aannames doen omtrent het om elkaar geven en aan elkaar denken. Heb geen behoefte meer in de oude gewoontes uit ons gezin. Doodzwijgen, niet bellen, niets laten horen en nooit wat uitpraten. En dat vertalen in zie je wel...hij/zij houdt niet van mij.

Heb wat voor hem gemaakt; oude foto's en nieuwe uitdrukkingen over hem in een schilderij. Ik weet niet of hij het na afloop achter de rodondendrons sodemietert of het echt leuk vind. Ik heb er in ieder geval veel plezier aan het maken gehad. En de paar oude foto's die ik van hem heb erin te verwerken.

Straks brengt mijn dochter de auto van haar broer (die nog steeds door de U SA toert) en daarmee ga ik naar mijn broertje. Al die tijd heb ik de auto niet gebruikt. Niet nodig gehad. Bus, fiets en benenwagen voldeden. Gewoon nadenken of het echt nodig is die auto.

Was gisteren en eergisteren wel prettig geweest hoor in de hagel, natte sneeuw en nog steeds harde wind, maar toch...jas dicht en gewoon maar gaan naar de bushalte. Des te aangenamer is het dan om thuis lekker op de bank te zitten, met de sloffen van mijn zoon aan mijn voeten (Hello..Family Guy!) en te merken dat met 19 graden het best lekker is, niet koud. En dat je handen nog steeds ruiken naar die bos dennentakken die je kocht en nu ligt te wachten in de schuur op verwerking in een kerststuk. De oase ligt ook al in een emmer water te weken. Verder genoeg ballen, frutsels en bakjes om iets leuks mee te maken dit weekend. Superkneuterig, maar ja....wie kan t schelen?

De winkels liggen vanaf Sinterklaas al weer vol met Kerstspullen. Wit, witter en witst en natuurlijke materialen is nu de trend. Genoeg daarvan in mijn kasten. En gecombineerd met spullen die ik al jaren heb, een bakje wat ik bewaard heb en waar nu nog een pompoen in ligt van mijn herfststuk. Die mag later in de soep.

Het gaat niet om de versieringen, om de frutsels, maar het stilstaan bij hoe ook ik een licht kan zijn in de wereld. En niet mijn licht onder de korenmaat hou, maar deel met anderen. Door het delen word ik er beter van maar ook anderen. Pay it forward. Niet alleen die twee dagen in December, maar het hele jaar door.

Mijn huis is een paleis

Het weekend in het geheel niets gekocht, zelfs geen boodschap gedaan. Ik had me voorgenomen om te kijken of ik inderdaad op zaterdag niets zou kunnen kopen en het kwam bovendien goed uit om binnen mijn budget te blijven.

Ook een goede oefening in kijken wat je WEL allemaal hebt, vooral in de voorraadkast (die staat er tenslotte niet als een soort winkel om keurig gespiegeld altijd vol te zijn, maar om gebruikt te worden). Uiteindelijk heb ik heel saai een soepje gemaakt met allerlei groenterestjes en rode linzen en een lekkere Mme Jeanette erdoor.

Verder, doordat ik niets hoefde van mijzelf, maar eens gekeken naar wat documentaires. Heel interessante inkijk in het leven van een Amerikaan die het grootste huis van de VS wilde bouwen. En het heel erg arrogant Versailles noemt. Hij moest toch weten uit de geschiedenislessen dat het de voormalige koning van het oorspronkelijk paleis zijn kop heeft gekost? Ook een eye-opener hoe mensen leven als ze eigenlijk teveel geld hebben en weinig compassie voor de buitenwereld. Shoppen omdat het kan. Kinderen maken omdat je toch genoeg nanny's kan inhuren. Een man die zegt dat hij eigenlijk niet gelukkig is, zeker niet door zijn huwelijk. Oh ja...en de afdeling Sales die hun verkopers inpepert dat ze eigenlijk op hetzelfde niveau staan als dokters, brandweermannen en reddingswerkers: zij redden levens. Mensen KUNNEN namelijk niet zonder vakantie in hun resort. Dat redt hun leven. Kostelijk!

Daarna gekeken naar Broers en Zussen over de halfbroer van Obama. Die in de sloppenwijken in Kenia woont. Dezelfde vader; een ander leven. Deed me heel erg aan mijn ex-man denken. En zijn kinderen. Ook hij heeft een kind (of meer) in Afrika en wat kinderen hier in Nederland. Hoe verschillend hun kansen zijn.

Verder moet ik hard nadenken over een zakelijk aanbod. Alweer zijn daar mijn - goh...deja vu - twijfels en mijn zakelijke bezwaren. Wil ik met deze persoon in zee. En alweer denk ik over mezelf; zit ik niet teveel in de Ja maar mode? Moet ik gewoon het niet maar eens gaan proberen.

Ook nog een poging tot creditcard-fraude meegemaakt; gelukkig was mijn cc-maatschappij alert en belde me of dit echt wel mijn transactie was. Maar weer even mijn virusscanner etc. gecheckt. En zo grappig; ik ben nou echt geen eigenaar van Versailles, dus waarom mijn mijn card dingen proberen te kopen?

En een soort van hoogte- cq laagtepunt meegemaakt op het gebied van hoe je een bestuur voert. Of niet voert. En de taken eerlijk verdeeld.

En daarnaast nog wat gedoe met een zus die graag haar zieligheidsfactor uitmelkt. En boos is op iedereen die het beter heeft. Of ze het dan echt beter hebben? Versailles staat nu ook te koop. En niemand die het wil hebben.

Omdat het gisteren de eerste Advent was, mijn kerstster opgehangen en een herfststukje opgeruimd en daarvoor in de plaats iets Winterigs neergezet. Alles uit eigen voorraad.

Ondertussen doorbreiend aan een vest, gezien dat ik de eerste mouw nog heb gemaakt op mijn oude postuur XXXL, dus die mag ik straks weer uithalen. Maar ik vind het niet erg. Het is gewoon heerlijk om lekker breiend naar dingen te kijken die je aan het denken zetten. En weten dat je best wel weekend mag vieren, alles een tandje lager om dan maandag weer in de 5e versnelling bezig te zijn.

Nou...op naar de vijfde versnelling dan maar; de keukenvloer is droog, mijn eerste taken vandaag zijn alweer gedaan. Hoppa!

Zwijmelen op Zaterdag

Denk weer helemaal terug aan toen ik zo ontzetttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttend verliefd was op een honkbalspeler. Hij was Amerikaan, ik was gewoon zo vvvvvvverliefd dat ik op mijn benen stond te trillen als ik hem in de stad zag. Of op het veld zag spelen. Of (schaam schaam) als ik hem in de bosjes stond te begluren tijdens de trainingen.

Helaas durfde ik hem nooit aan te spreken, of gewoon hallo te zeggen. Ik kon me niet voorstellen dat iemand zoals ik interessant voor hem zou zijn. Ik was nog erg sterk aan mijn label wat ik van thuis had meegekregen gebonden; dik en dus lelijk en dus geheel oninteressant.

Wel ben ik naar zijn coach geweest, waar hij inwoonde (gek he...dat durfde ik dan wel). Die vond mij kennelijk een lief naief meisje en gaf aan dat ik dat toch echt met de desbetreffende meneer zelf moest opnemen. Hij draaide die avond deze muziek. Onlosmakelijk verbonden met mijn maar één seizoen durende crush op Mr. Wonderful. Die LP heb ik dan ook grijsgedraaid.

Opladers

Na een hele ochtend alweer alleen maar nuttige dingen te hebben gedaan en mijn huis nog niet uit geweest, bedacht ik me dat het nu droog weer was, ik nu tijd heb en iets zou willen bedenken wat weinig geld kost, maar veel oplaadmogelijkheden oplevert. Want de batterij was een beetje leeg.

Daar kwam de Museumjaarkaart weer van pas. Fluks naar het Cobra museum getrokken, een klein busreisje hier vandaan en even cultuur opgesnoven. Altijd goed. Mooie Karel Appels en een wonderschone tentoonstelling over een niet rechte lijn over de kunstenaar Hundertwasser. Altijd weer goed om nieuwe dingen te zien en te leren. Maar vooral even wat heel anders te doen dan bijvoorbeeld mijn luxaflex met de Purple Rags van Flylady schoonmaken. Of de waterpijprook van mijn dochter eraf schrapen eigenlijk.

Vlakbij is een groot winkelcentrum en dat lokte, maar ik had me voorgenomen om nada, noppes, niets uit te geven, dus dat werd alleen kijke kijke kijke en niet kopen. 

Ook leuk hoor, heel veel mooie dingen gezien en bij alles kon ik blij verzuchten dat het weliswaar wonderschoon was, maar niet echt NU nodig. Of morgen. Leuke panties...maar heb ik ze echt echt nodig? Neuh. Mooie tassen....(beetje boven mijn budget), mooie make-upjes, leuke sjaals, wat een mooie keukenmachines, wat een handige bakdingetjes, wat een mooie kopjes en wat een hebberig makende notebookjes, moleskin en weet ik veel wat voor huid. Leuk om te zien, nog leuker om me niet ontevreden te voelen bij alleen maar kijken. Of verongelijkt omdat ik het geld ervoor niet heb. Hele mooie en spannende en ook nog afgeprijsde boeken en ik wist dat ik nog een stukje tegoed heb op die Bijenkorf cadeaukaart, ooit van mijn oud-werkgever ontvangen als Kerstkado. 

Maar ook die niet aangesproken. Niet meer in de impuls-aankoopmanie trappen. Of de compensatie-aankoop. 

Gewoon weer lekker naar de bus, huiswaarts en thuis eerst maar eens een grote mok thee gemaakt. Ben momenteel een vest aan het breien - al bijna één mouw af - in gerstekorrel. Van Z eemangaren. Patroon bedenk ik zelf en al breiende kom ik er wel. 

Verleden week was ik in een wolwinkel in H aarlem en ik voelde mij aan de ene kant heel rijk, door alle mooie kleuren en garens, maar ook een arme sloeber, want jemig de pemig zeg....dit is niet meer breien wat iedereen eind jaren 70, begin jaren 80 deed, waar je volop keus had ook in wat budgetvriendelijker garens, bij de HEMA en gewoon op heel veel plaatsen in de stad, maar dit was een winkel voor de dames in Aerdenhout, die met plezier voor een klein bolletje garen een tientje konden betalen. Voor mijn budget is dat iets te veel. Een babytruitje is een klein kapitaal op die manier. Wel heel mooie kwaliteit, dat wel, maar dus niet meer voor Jan met de Pet. 

Net een lekkere roerbakschotel gemaakt met allerlei restjes van courgette, 2 kleuren paprika, winterwortel, een uitje en tomaat en wat reepjes kip die ik nog over had van een Massala-schotel met bloemkool van van de week. 

Wat een verandering met een tijd terug. Ik heb nooit meer pakjes en zakjes, maar snij alles zelf, kook en maak alles zelf en elke avond gewoon veel verse groenten. Ook al ben ik moe, ik kook altijd. Als ik heel moe ben, dan heb ik meestal nog wel een portie soep in de diepvries liggen. Of een maaltijd die ik kan ontdooien als ik teveel heb gekookt. Ik zag in de diepvries ook nog een bak met bramen. Ga ik zo direct wat van in mijn kwark gooien. Tegen de tijd dat ik het wil eten zijn ze wel ontdooid. 

Morgen een vergaderdag dus daar moet ik me zo direct op voorbereiden. Mijn batterij geeft aan dat hij nu alweer half vol zit! 

Je kan het!

Ooit een keer ergens gelezen dat als je als moeder altijd maar weer de zaken/problemen van je kinderen voor ze oplost, je in feite aangeeft dat ze niet goed genoeg of niet volwasssen genoeg zijn hiervoor. Je houdt ze klein, kleiner dan ze zijn. En dat geeft jou dan kennelijk weer het gevoel van nodig te zijn.

Een valkuil waar iemand die altijd graag wil helpen en die graag aardig gevonden wil worden maar al te snel invalt. Zo iemand als ik. Ik krijg graag het gevoel nodig te zijn, er toe te doen. Als je kinderen groter worden of eigenlijk al heel vroeg vanaf dat ze zelf willen eten en zelf hun tempo bepalen, moet je leren inzien dat juist die weg naar het zelf doen en zelf kunnen een kunst is. Waarbij je als moeder een begeleider bent, maar begeleidt naar het zelfstandig zijn. Een volwassen mens worden en zijn. Die zelf zijn eigen boontjes kan en vooral durft te doppen.

En dus ook met de consequenties van zijn/haar daden wordt geconfronteerd. En die niet door moeders opgelost zien, of gladgestreken of weggepoetst door die mantel der liefde.

Mijn dochter belde van de week, bijna tegen middernacht dat ze gestrand was en dat ze nu midden op de provinciale weg stond - waar ze hard rijden -  en de motor van de auto ging niet meer aan. Wat moest ze doen? Ik zei haar dat ze zo snel mogelijk uit de auto en veilig in de berm moest komen en dat ik haar verder vanuit hier niet kon helpen. Ik heb geen afstandsbediening waarmee de auto het plotseling weer doet. En nee, ik wist niet of zoon lid van de ANWB is.

Natuurlijk ging ik alle scenario's door en dacht na of mijn zoon lid van de ANWB was en wat het zou kunnen zijn, alsof ik een autospecialist was en sterker nog...wat kon ik haar daadwerkelijk helpen, in mijn bedje, met alleen een fiets als vervoer? Ik zat te denken aan de plek waar ze stilstond, midden op de weg, zagen de aankomende automobilisten haar signaallichten wel?? Werd ze niet aangereden? Hoorde ik de ambulances al?

Ik bedacht me ook dat al zij de auto van haar broer wilde gebruiken dat zij dan ook verantwoordelijk is voor alles wat zoal voortkomt uit autogebruik. Dus ook pech.
Toch belde ik haar weer een tijdje later; ze had hulp gekregen van iemand die haar zag staan, die bracht haar naar huis. Dus gewoon zelf geregeld. Moeders niet nodig. Auto stond langs de kant van de weg, in de berm.

De volgende dag kreeg ik bericht - na de hele ochtend op mijn nagels te hebben gebeten en in mijn hoofd bedacht; zou je niet dit, zou je niet zus....maar dus niets gedaan, want dochter is oud en wijs genoeg - dat de auto bij haar voor de deur stond. Een vriend had haar geholpen om naar de auto te gaan en de auto startte nu weer. Maar ze vroeg wel of ik niet kon vragen of de vaste garage tijd had. Ik zei haar dat ze dit gewoon zelf maandag moest regelen. Garage is vanaf 09.00 uur open.
Mijn normale antwoord zou zijn; tuurlijk...ik stuur vast een e-mail, of bel hem wel....maar ik bedacht me dat dit weliswaar heel makkelijk te doen zou zijn, maar haar niet echt zou leren dat het (tijdelijk) hebben van een auto niet alleen maar leuk is (alsof ze dat al lang niet weet, maar goed...ik zat in mijn ik moet goed nadenken over bepaalde ingesleten gewoontes).
En vanochtend belde ze me dat ze al naar de garage was geweest en het probleem was verholpen.

Zo...zonder dat ik weer insprong, regelde en deed. Wel me druk gemaakt, vooral ingevuld wat stiltes betekende en wat haar intonatie betekende....maar zie je wel; het regelt zichzelf wel. Niets aan de hand. Ze heeft gezien wat er nodig was, heeft zelf hulptroepen geregeld, heeft even in stilte op haar broer gescholden...maar uiteindelijk => probleem opgelost en wat voor mij nog belangrijker is; het is niet MIJN probleem. Ik hoef niet altijd en eeuwig beschikbaar te zijn. Of aardige dingen te doen.  De stemming van een ander hoeft niet automatisch het gevolg van mijn acties of niet acties te zijn...

Zo...en vanochtend mijn rondje Bless the House gedaan en wat voelt dat fijn. Ik kan dus best mijn huis bijhouden en schoonhouden. En ik heb er nu ook plezier in, omdat ik het voor mezelf doe.
Hoor één van mijn broers vragen wanneer ik nou eens echte meubels ga kopen...wanneer ik die Ikea spullen voor echte meubels omruil? WTF...Of zie zijn vinger over mijn deur gaan en hem horen zeggen dat daar wel eens een doekje over heen mag gaan...WTF.

Hoor weer de stem van mijn ex-man die mij een luie vrouw noemde. Een dikke luie vrouw die niet eens kon schoonmaken....en die dan vervolgens een UUUR lang de wc ging boenen met 3 liter chloor en dan mij vertelde dat je zo...op die manier dus dingen schoonmaakt....zie je wel...alsof ik een klein kind was...te stom en te lui om maar het simpelste van het simpelste, iets schoonhouden en schoonmaken aankon...brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.. dat ik me zo liet behandelen.

Ook niet waar want ik heb dat huwelijk beeindigd en vanaf toen de touwtjes in handen genomen. Ik kan het wel degelijk. Ik zag wel degelijk dat ik meer waard dan dit.

Kennelijk nog steeds een thema wat speelt. Niet goed genoeg.

Niet goed genoeg om een baan te hebben..
Niet goed genoeg om een partner te hebben..

Verdorie ik ga dit lijstje gewoon niet verder aanvullen, want het klopt gewoon niet. Ik ben goed genoeg. Klaar.

Dik, dunner, nog dunner, mooi, onopgemaakt net uit bed.....wat maakt het allemaal uit...Ga nou eens die vrouw zijn die je wilt zijn. Die je bent.

Zwijmelen op zaterdag

Van de week kreeg ik een 4-dubbele CD in de bus. Gewonnen in een prijsvraag. Wow....ik win niet vaak iets, maar deze CD, alleen maar Soulmuziek, vond ik toch wel erg uplifting.

Dus vandaar mijn keus voor vandaag:

Toen de meeste mannen nog haar hadden, dus zo'n kale kop nogal opviel.

Zondagse kleren

Vaak en regelmatig graaf ik me in mijn huis in, vooral de weekenden. In de winter is dat sowieso makkelijker natuurlijk. Vroeger donker en niemand die het raar vind dat je binnen blijft.

Ook merk ik dat ik te weinig leuke dingen verzin voor mijzelf. Uit knieperigheid, uit lamlorigheid, uit gemakzucht, uit zuinigheid, uit zieligheid...verzin een label en ik plak het erop.

Vroeger op zondag had je in ons gezin de traditie van Zondagse Kleren. De jurk die je alleen op zondag aan mocht. Naar de kerk, naar Oma en Opa. Je ouders deden hun best je op je mooist te presenteren met van die lakschoentjes en je haren, toen ik eindelijk eindelijk lang haar mocht hebben, in een staart (want meer wist mijn moeder niet te verzinnen hahah...). Toen mijn zusjes in ons gezin kwamen heb ik echt uren besteed aan het invlechten van hun haar, diademen van haar, knotjes, staartjes, leuke speltjes...alles wat ik vroeger nooit kreeg of mocht. Heb jarenlang dezelfde kapper als mijn broertjes gehad en daardoor ook hetzelfde kapsel. Kort en jongensachtig.

Anyways....ik bedacht me gisteren dat om het ouderwetse zondaggevoel te krijgen ik na mijn haar eens een keer in vorm te hebben geföhnt, ik een jurk aan ging trekken, vestje erover voor de kou (zomerjurk), leuke oorbellen erbij, lekkere warme panty en dat ik die dag echt naar buiten moest. Iets anders dan een eindje fietsen, maar iets feestelijks. De hort op. Verzin iets! En ja...zeurpiet, je hebt niet zoveel geld, maar wees creatief.......

En aangekleed gaat uit.

Ik heb dus een museumjaarkaart, maar had er tot op heden nog maar één keer gebruik van gemaakt. Errug toch! Dus hoppa....de bus in en naar H aarlem naar het museum waar ze een wonderschone tijdelijke tentoonstelling hebben van tekeningen en etsen van Rembrandt.

Mooi!!!!!!!

Zo leuk om een heel budgetvriendelijk uitje te hebben. Die kaart had ik voor Moederdag gehad. En nog leuker om al die vrolijke kinderen onderweg te zien...Oh ja....Sinterklaas kwam natuurlijk vandaag aan in de stad!!...Overal Pieten, overal lachende kinderen. Leuk hoor.

Leuk boetiekje gezien met nog leukere tassen. Helemaal niet duur, maar wel uniek. Iets om een spaarpotje voor te maken.

Lekker met de bus weer terug en dan is het fijn om weer thuis te komen, opgeladen met mooie beelden, vrolijke gezichten in de stad en te weten dat je voor een paar euro reiskosten heel veel inspiratie hebt opgedaan.

Wat grappig is. De auto van mijn zoon staat voor de deur. Die mag ik gebruiken wanneer ik wil. Natuurlijk moet ik er wel benzine in gooien en ik bedacht zaterdag dat ik wel een rondje dorp kon doen. Dus eerst tanken bij de witte pomp. En daarna met een grote tas met spullen die al klaarstonden naar de Kringloop, bio-boodschappen doen en nog een boodschap voor mijn dochter (die aan het werk was) en dan weer huiswaarts. De auto parkeerde ik gratis bij een bouwmarkt net iets buiten het centrum. Ik liep mijn rondje naar de winkels, naar de biosupermarkt en daarna via een zijstraatje weer terug naar de auto. Niks voor de deur parkeren...gewoon even wat extra lopen, da's goed voor me.

Ook niet extra gaan rijden, want ik realiseer me hoe duur brandstof geworden is. Even naar mijn moeder op en neer rijden kost me zo'n € 24,-- met de auto.  Toen ik nog een lease-auto had met brandstof pas, hoefde ik daar helemaal niet op te letten. Er werd een bedrag van mijn salaris ingehouden en daarvoor kon ik onbeperkt gebruik van mijn auto maken. Ik had een collega die zelfs meerder malen per jaar naar het buitenland ging en bonnetjes declareren als het tankstation zijn pas niet accepteerde in het buitenland. Ik vond dat superdeluxe  toen ik nog geen auto van de zaak had en het leek me dat als een bedrijf op de centjes moest letten, daar de eerste slag te maken was. Niet meer onbeperkt die auto laten rijden. En zeker niet vakantie's in het buitenland sponsoren.

Nu ik dus geen auto heb, zie ik hoeveel extra geld in natura je eigenlijk kreeg. En hoe weinig je nadenkt over hoeveel vrijheid dat geeft. Nou ja vrijheid met Gouden Ketenen natuurlijk.
Ga straks toch maar zo'n treinkaartje bij de H ema online kopen. Altijd handig als je denkt ergens naar toe te willen, maar het budget laat het niet toe.

Las ik een leuke vacature, wordt er als eis gesteld dat je niet alleen een rijbewijs moet hebben, maar ook een auto. Toch ga ik solliciteren. De functie is te leuk en ik moet natuurlijk eerst nog worden uitgekozen. In deze tijd is het al heel wat als een een mailtje krijg dat je het niet geworden bent.

Moed houden...en volhouden dus.

Zwijmelen op zaterdag

Dat klinkt toch stukken beter dan zeiken op zaterdag!

Met dank aan de inspiratie van Maja, Vlasleeuwenbekje, Zeeuws Bibje en Pourquoi Pas.

Leuk om in je geheugen te duiken en na te denken wat een bepaalde song met je doet. Wat het oproept.

Nou, deze deed me, doet me altijd denken aan de keer dat ik uitging met mijn toen nog date, later mijn echtgenoot en we gingen dansen in een club onder een brug op de Oude Gracht in Utrecht. Daar draaiden ze alleen maar Soul. Heerlijke muziek als je jong en verliefd bent. En weet hoe de avond zal eindigen. Geen dokter nodig!!

De schaamte voorbij

Kan me nog herinneren toen ik vers gescheiden was ik de eerste keer de Dirk van den Broek binnenstapte. Voorheen deed ik altijd - totaal gedachtenloos - mijn boodschappen bij de Appie, maar nu, gezien het lagere budget, vond ik dat ik naar een andere klasse supermarkt (zelfbedacht...die andere klasse) moest overstappen.

Ik vond het moeilijk. Om toe te moeten geven dat ik in alles een stapje achteruit moest doen. Hahaha...hoe weinig wist ik toen van dat je lekker en fijn voelen en vooral je tevreden voelen niet samenhangt met in welke supermarkt jij je boodschappen doet. Of kunt doen.

Dat je juist door slim inkopen het jezelf stukken makkelijker kan maken en minder zorgen hebt of je nog wel genoeg geld hebt om daarmee de maand door te komen.

Nu ga ik met plezier naar een Lidl of shop Eigen Merk of merkloos of juist wel merk of Bio omdat ik bewust die keus maak. En me er niet minder om voel.
Vind het uitermate grappig om bij de Zeeman te shoppen, of bij een Action of dingen goedkoop bij de kringloop te halen (2 leuke bloempotten voor 50 cent) en inspiratie op te doen bij dure bloemzaken en dan zelf wat te gaan froebelen.

How can I achieve that...dat was een inspirerende zin die ik ooit van een workshop Persoonlijke ontwikkeling meenam.

Nou ja....om eerlijk te zijn kan ik me nog steeds wel storen over kennissen en familie die zeggen dat zij op hun centjes moeten letten, maar dan achteloos hun karretje volgooien met allerlei junkfood en gemaksvoedsel en net als in die domme reclame van de J umbo doen alsof zij  niet op prijzen te hoeven letten want alles is hier toch het goedkoopst. En dan even een rondje supermarkt doen waar ik een hele maand voor op mijn begroting heb staan. 
Of kennissen die even een broodje op de markt halen, iedere dag. Of even een kopje koffie gaan drinken, iedere dag. Of een wijntje doen. ...
Wijntje hier, nootje daar, crackertje zus en kaasjes zo...hoppaaaaaaaaa.... Ik denk dan, maar dat is een zelfbedachte veronderstelling en aanname, dat die mensen niet echt weten wat weinig geld hebben betekent. Kennelijk kunnen zij toveren met hun cashflow. (Wat ik toen niet wist is dat heel veel mensen kunnen toveren met hun cashflow; dat heet leven op krediet).
Of denk ik: waarom ben ik zo zurig....misschien genieten zij wel optimaal (of optimaler dan ik doe) van het leven. Niet zo calvinitisch en afknijpen, maar genieten.

Of , bedenk ik, dat zij dat leven kunnen hebben dankzij hun bemiddelde echtgenoot/partner, maar zich niet realiseren dat dit gewoon allemaal omdondert zodra die echtgenoot er geen zin meer in heeft. En ze daarom maar veel van hem tolereren. Want tsja...anders moeten ze 3 hoog achter op een flatje wonen met hun kinderen. Of hun baan voor 2 dagen moeten uitbreiden naar 5.
Letterlijk tegen mij (die wel 3 hoog achter verkoos) gezegd door een vriendin waar haar man iedere nieuwe lente een nieuwe vriendin nodig had, maar zij het hem keer op keer vergaf omdat de auto nou eenmaal 100% gefinancierd was en ze eindelijk op stand woonden.

Zou ik zelf ook weer zo willen leven?

Heb net een rondje supermarkt gedaan en trots dat ik geen enkel pak koek in mijn karretje heb gedonderd, maar alleen maar goed voedsel. Lekkere brocolli, lekkere uitjes, goede havermout, en heeee....35% afgeprijsde zalmoten voor in de diepvries, net als halalvlees ook voor 35% (lekkere worstjes). Er is niemand die over mijn schouders meekijkt of ik toch niet pizza, snoep, koek en dat soort dingen haal. Toch haal ik het niet. Omdat ik weet dat het korte-termijnbevrediging is. En mijn lijf veel beter af is met goed voer.
En dat die toastjes en kaasjes allemaal leuk en lekker zijn, maar echt nodig heb ik het niet. Ga maar eens een zak noten halen. Of zoek je bevrediging in een paar bollen garen waarmee je een leuk brei-projectje kan opzetten. Gebruik je lijf niet meer als vuilnisvat.

Pfffffff.....er zijn avonden dat ik voel dat de paniek een beetje toeslaat. Wanneer kom ik weer aan de bak? Wat kan ik verzinnen om weer een betaalde baan/opdracht/project te krijgen. Geen fantasiedingen, maar echt Hard Cash. En lukt me dat nog wel, op 53-jarige leeftijd. Voor de meeste HR-dames ben ik een soort moeder die komt solliciteren. Wat moet die ouwe trut in ons jonge team?
Zo kan je jezelf helemaal ongelukkig denken. Of hopeloos. Of kansloos. 

En de hele dag met alleen mijzelf als klankbord gaat ook niet echt goed. Ik draai rond in kleine cirkels...zie mijn eigen potentie niet. Of wil me juist opsluiten in mijn veilige huis, de hele dag in bed blijven, dekbed over je hoofd en dat was het dan. Bevestigt krijgen dat je totaal oninteressant bent. Voor het bedrijfsleven, voor iedereen. Sex...wat is dat ook alweer? Mannen.....heuh?

Ik vraag me wel eens af of het scheelt als je al van jongs af aan hebt meegekregen dat jij gewoon altijd recht hebt op het allerbeste. Dat je papa's Prinsesje bent. Of dat je te horen hebt gekregen dat je het moet doen met Goed genoeg. Want je bent eigenlijk niet goed genoeg. Voel je.

Dus zijn jouw wensen, dromen en ideeen allemaal niet goed genoeg. Nooit goed genoeg. Nooit leuk genoeg altijd laat je die ander de boventoon voeren. Want wie ben jij nou helemaal? Bang om door de mand te vallen als inderdaad niet goed genoeg.  Meen me te herinneren dat ik verleden jaar iets in een kist heb gestopt. Ouwe bandjes. Tijd om ook die casette-recorder (of misschien was het nog wel een bandrecorder) erbij te doen. Nooit meer af kunnen spelen.

Waar gaan wij henen?

Zoonlief heeft zijn koffers alweer gepakt; hij vertrekt morgen met een paar maten voor een paar weken naar de US of A. Een beetje rondtrekken en nog wat meer van het land ontdekken. Leuk voor hem.

En wat was het heerlijk om hem weer even om me heen te hebben. Hij was meer uithuizig dan inwonend en had gewoon nog heel veel zaken te regelen. Gisteren was dochterlief ook even hier en had hij een supergezonde lunch voor ons gemaakt.  Gerookte Makreel met een uitgebreide salade van diverse groentes en geitenkaas. Lekkerrrr.

Kon me, toen mijn kinderen jong waren, niet voorstellen dat er een tijd zou komen dat ik ze weken, maanden niet zou zien, maar door werk en soms door werk in het buitenland is dat nu wel het geval. Trouwens, al tijdens hun studie hebben ze allebei diverse keren in het buitenland stage gelopen. Het is niet nieuw voor me.

Gelukkig hebben we skype en internet dat maakt communiceren wat eenvoudiger. Maar even je kind knuffelen, hem of haar zien, ruiken (oh...dat klinkt raar haha)....dat kan alleen in het echie.

Vanochtend was het droog en een heerlijk zonnetje was te zien. Loopschoenen aangedaan en een rondje gelopen. Kwam nog een hele kudde met van die langlaufstokken tegen. Ik dacht nog...er ligt toch nog geen sneeuw? Maar goed....wel allemaal vriendelijk groeten en voor een norse loner is dat toch wel weer hartverwarmend. Ook nog een clubje hardlopers tegengekomen en ook die groeten me allemaal. Tsjeee.....wat leuk!

Na weer een rondje administratie vandaag ook nog een rondje tuin gedaan. De uitgebloeide meerjarigen gesnoeid en geprobeerd de afgevallen bessen van de boom een beetje op te ruimen. Niet alles; dan kunnen de vogels er ook nog van genieten. Eigenlijk best wel een energie-gever, die tuin. Lekker bezig, verstand op nul, niet denkend aan mijn begroting, mijn budget, maar gewoon snoeien en kijken wat er nog steeds bloeit.

Ik merk dat ik kennelijk toch wel wentijd nodig heb gehad om alleen te leven. Geen afleiding van zorg voor kinderen, maar volop tijd voor mijn eigen gedachten. En bedenken hoe ik mijn leven zou willen indelen. 

Heb de afgelopen tijd wel een rijtje van stress-verwekkers om mijn oren gekregen. Overlijden van mijn vader, uit huis gaan wonen kind, ontslag en oh ja...ook nog eens een flink pak kilo's verloren.
Ik mag mezelf best een beetje milder bekijken. Hoor van mensen om me heen dat ik  heel positief over kom en sterk en zo goed georganiseerd. Dat kan best, maar ook ik heb bij tijden behoefte aan een wegkruipplek.  Of wegkruipman. Of misschien gewoon een Snuggie..

Mmm...warrig blogje vandaag.

Dank aan de helpdesk

Vanochtend maar direct gebeld met het gratis nummer voor technische ondersteuning van Z iggo. Werd daar uitstekend geholpen door een hele vriendelijke en vooral vrolijke dame. Stap voor stap door het menu gelopen en nu werkt de tv weer.

Niet dat ik gisteren geheel onthand was. Via de live streams kan je toch het journaal zien en uitzending gemist is sowieso een grote bron van kijkgenot.

Alleen jammer dat de commercielen hun topseries wel in een terugkijkmode hebben staan, maar dat je hiervoor flink moet betalen. Dus dan maar niet; in de komkommertijd wordt immers alles weer herhaald. Ik geniet op zondag altijd van De Man met de H amer, maar ga daar echt geen 2 euro voor betalen.

Ben blij dat ik het probleem niet voor me uitschoof en ging denken dat ik wel op mijn laptopje dingen kon bekijken en dat het toch niet zo erg was...ik betaal ervoor dus moet het gewoon werken. Klaar.

Zo...nu weer verder met de maandagochtend Bless The House sessie. Dat voelt gewoon heerlijk als je weet dat juist door je routines, je geen spinnenwebben of stofnesten hebt, maar dat de zaken onder controle zijn. En juist door die routines lopen de zaken minder hoog op en zijn dan onoverzienbaar.
Stapje voor stapje. En soms een stapje opzij, maar als er maar beweging is.

Drie-eenheid

Komt alles in drieeen? Ging eerst mijn laptop kapot, toen mijn mobiele telefoon, nu geeft de recorder/ontvanger van de tv aan dat ik maar zelf moet oplossen hoe hij het weer gaat doen.

Resetten. Smartcard erin/eruit. Weer opnieuwe opstarten. Nada de noppes. Dus het menuutje bij Z iggo doorgelopen, maar dat loste niets op. Alles zit goed bekabeld, besnoerd en weet ik wat en ook het geheugen van de opgenomen programma's kan hij uitlezen. Alleen het tv signaal geeft hij niet door. Mmmmm... Nog maar even nadenken hoe dat weer op te lossen. Heb niets veranderd aan de configuratie, alleen gisteren, zoals altijd, alle stroom eraf gehaald en naar bed gegaan.

Voorlopig maar even een leuke DVD van Draadstaal aangezet.  Het is donker, het regent en net een heerlijke kop koffie gemaakt, dus ik kom de dag wel weer door.

Gisteren bezoek gehad van Motormaniaman. Hele lange gesprekken gehad over zijn relatie die van de één op de andere dag uitging, terwijl er al trouwplannen waren. Ik realiseerde me niet dat ook mannen zo lang van streek kunnen zijn, depressief zelfs van een verbroken relatie. Het allemaal op zichzelf betrekken en lang zoeken naar het waarom. Terwijl de buitenwereld misschien direct al zag dat het te snel ging, te geforceerd en teveel gericht was op het mooie plaatje.

Ook de financiele consequenties van een verbroken relatie kwamen weer uitgebreid aan bod. Hij is samen met haar naar een duurdere woning verhuisd en kan nu alleen de huur eigenlijk niet opbrengen. En zoekt dus naar manieren waarop hij zijn inkomen kan verhogen. Door zijn ziekte(s) is hij al een flink aantal jaren uit het arbeidsproces. Hij kan veel, maar weinig werkgevers die een man van zijn leeftijd met zijn ziekteverleden willen aannemen. Denkt hij.

Was fijn om hem op bepaalde vastgeroeste denkbeelden te kunnen wijzen om hem zo weer nieuwe luchtigheid te bieden en ook prettig dat ik in mijn vriezer ook nog wat gewoon brood had voor bij de soep die ik had gemaakt. Ik eet zelf al een hele tijd geen tarwebrood meer en als ik iets van brood eet dan is dat speltbrood en dan nog met mate. Hij is al jarenlang met zijn voeding bezig door zijn darmziekte en weet dat vitale voeding echt helpt om je beter te voelen en minder terugval te hebben.

Ook is hij al jarenlang met zijn financiele planning bezig. Juist daardoor heeft hij altijd reservepotjes aangelegd en heeft hij die kunnen aanspreken om een oldtimer auto te kunnen aanschaffen. Waarmee hij lekker naar mij toe kon komen. Goedkoop in wegenbelasting en een relatief nog in goede technische staat verkerende auto. Zonder condens aan de binnenkant :)

We hadden het uitgebreid over wat voor keuzes mensen soms maken voor de korte termijn bevrediging op gebied van spullen. Hoppa...nu die smartphone met een klein bedrag per maand - voor maaaar twee jaar. Hoppa...nu die spullen op afbetaling voor maaar een klein bedrag per maand.
Hij spaart en reserveert dus iedere maand dat kleine bedrag en heeft dat geld dan gewoon en kan die auto cash betalen. Gaat het weer slechter, dan weet hij dat er niets aan de hand is. De auto wordt verkocht en de maandlasten zijn direct lager. Niet nog een afbetaling voor een lening, een telefoon abonnement of een postorderbedrijf of een creditcard. Hij koopt wel dure kleding, wat niet mijn keus is, maar zijn argument is dat die veel langer meegaan. Tsja... ieder maakt zo zijn keuzes. Hij doet er in ieder geval niemand kwaad mee.

Ik weet dat ik zelf jarenlang wel op die manier heb geleefd, gewoon omdat ik niet eerder inzag hoe ik toch rond kon komen toen mijn ex-man opeens ophield de kinderalimentatie te betalen. Ik had het gevoel dat ik al genoeg deed om met minder rond te komen. En ook omdat ik te trots was om dat met iemand te bespreken, sowieso iemand in mijn familie, hoe moeilijk ik rond kon komen met veel minder geld. Juist doordat ik iets meer inkomen had dan de huursubsidiegrens, had ik op geen enkele toeslag recht. Of zocht dat slecht uit. Ik was financieel jarenlang wel een beetje een struisvogel. En misschien, denk ik nu mild, vond ik het ook wel handig om het beeld van een vrouw met een financieel zware achtergrond te hebben. Was het wel 'lekker' om slachtoffer te zijn. Of zo iets... Het zal me wel iets opgeleverd hebben dit gedrag anders heb ik dat niet jarenlang gedaan. Slecht voor mijzelf gezorgd.

Pas toen ik op zijn aanraden een overzicht, een echt overzicht maakte en ging begroten wat er zoal een heel jaar voorbij kon en ging komen, toen kreeg ik inzicht. En minder angst. En ging ik echt strepen en effectief beter met mijn geld om. Ik ben er nog lang niet, maar ik heb nu wel zicht op afbetalen van zaken die al een tijdje slepen. Licht aan het eind van de tunnel. Of ik nou werk heb of niet. Dus niet meer wachten op meer geld, maar beter met het aanwezige geld omgaan. Dat is een veranderde houding. Die mij meer oplevert. Zei goede oude Dr Phil het niet altijd....voor geldproblemen is meestal meer geld niet de oplossing.

Het kapot gaan/zijn van een apparaat is vervelend, maar was te voorzien. Niet plotseling, maar machines, apparaten hebben nou eenmaal een bepaalde levensduur. In het bedrijfsleven is er altijd een post afschrijvingen. Een PC heeft een afschrijving van 3 jaar. Dan is hij op en toe aan vervanging. Dat hij langer meekan is fijn en dat gebeurt ook vaak, maar er zou dan wel geld moeten zijn voor een nieuwe.

Dus in mijn kostenoverzicht is mijn buffer fijn, maar niet uitgebreid, gedetaileerd genoeg. Hierna wil ik voor 2014 een post en potje maken voor reservering en vervanging van zaken. Voor de laptop, voor de grote apparaten die kennelijk altijd OPEENS stuk gaan en dan ook nog in stellen van drie!
En natuurlijk kan ik schuiven met die posten, maar het punt is dat ik het wel heb. En me minder zorgen hoef te maken als het U WV, zoals deze maand er wat langer over doet om mijn uitkering te storten. En ik vanuit mijn buffer moet overboeken om toch alle vaste lasten te kunnen betalen. En mijn schuld af te betalen. Die straks lekker klaar is!

Ga ik straks eens even opzetten. Leuk en leerzaam.

Zo stopte ik vanochtend direct mijn begrotingsgeld voor de kapper in mijn jaren zeventig brabantia-busje. Kan ik in december gewoon naar de kapper, zonder na te denken of ik het geld er wel voor heb.  Is maar een paar euro, voor de meesten een kop koffie met appelpunt, maar mij helpt het om betere grip op mijn financiele zaken te houden.  Te weten dat het geld er is, zonder te hoeven schuiven..

Komt allemaal wel weer goed. Zaak is om niet in paniek te raken, te denken dat je toch die afgrond inglijdt omdat ik nog geen betaalde baan heb kunnen vinden. Dat mijn reserve steeds minder wordt, steeds minder totdat ik weer niets heb.

Van de week zat/hing ik op de bank en opeens schoot kramp in mijn bovenbeen en schoot door naar de binnenkant van mijn dijen. Auwwwww...pijnlijk. Schudden, lopen, strekken...niets hielp. Het bleef maar terugkomen. Heel even voelde ik me heel alleen - wat ik ook was - maar kon mezelf ernstig toespreken dat het nu zaak was om rustig te blijven en door te gaan met masseren, lopen, strekken en vooral rustig blijven. Rustig ademhalen. Daarna snel een banaan gegeten, dat schijnt te helpen las ik op internet (haha)...en me te realiseren dat ook dit weer over gaat. En te beheersen is. Door mijzelf.
Rare week weer. Maar wel weer eentje die stof biedt tot nadenken. En dankbaar te zijn voor alles wat allemaal goed gaat.

The circle of life of zoiets

Opdracht van Flylady voor vandaag was mijn voorraadkast bekijken en nakijken wat weg kon. Nou heb ik een leuke voorraadruimte onder mijn trap met flink wat planken en een soort loze ruimte onder de laagste treden. Daar staat al mijn kerstspul en de (namaak) kerstboom. Vorig jaar heb ik al de dozen met kerstspullen doorgelopen en flink wat zaken opgeschoond. No more balls.

Maar goed; heb dus nog wel flink wat spulletjes die uitgezocht kunnen worden. Als ik ze al jaaaaaaaaaaaaren in mijn kast heb staan (denk aan blikken, doosjes, vazen etc) en ik er al die tijd niets mee doe, dan kan ik beter iemand anders er blij mee maken. Dus hoppa....een tas voor de kringloop vanochtend gemaakt. En een vuilniszak met weggooizaken. Wel grappig...nog suikerzakjes uit de jaren 80 van Aeroflot gevonden en van die kartonnen treinkaartjes met zo'n knipje erin. Die moeten maar ergens in een plakboek worden geplakt. Deze winter nog bij voorkeur... :)

En nu iets meer ruimte in de kast. Maar nog niet echt minimalistisch, al is dat een streven wat niet bij mij past. Ik ben denk ik in mijn vorige leven een hamster geweest.

Gisteren, op de niet-uitsteldag, ook nog maar weer eens door mijn vaste lasten gelopen en alweer wat zaken geschrapt. Kennelijk kon/kan dat nog zonder in te leveren op kwaliteit. Heb nog elke dag 3 maaltijden kunnen maken, slaap nog lekker droog en warm en mijn huur kan ik ook nog betalen, ook al is die tamelijk - relatief gezien dan - hoog.

Van de week een vervelende, of misschien moet ik wel zeggen, interessante en leerzame ervaring met iemand uit mijn club. Hij konkelt achter onze rug om en praat en overlegt met allerlei mensen zonder ons daarin te kennen, maakt afspraken her en der en dat is nog niet zo vervelend, maar hij heeft daarbij ook aan negatieve stemmingsmakerij gedaan. In plaats van zaken aan te horen en de klager te verwijzen naar diegenen die het betreft en met ons te bespreken gaat hij mee in de mening of overtuiging van de clubleden. Nogal onprofessioneel gedrag. Dus toen wij hem daarop wezen, gaf alles in zijn lichaamstaal aan dat hij zich betrapt voelde en ontkende hij eerst alles, lulde zich toen vast en toen er op feiten werd gewezen speelde hij slachtoffer van dit alles. Het was onze schuld. Gatver....het lijkt zo net op werken!

Maar ja...niets menselijks is ons vreemd kennelijk dus nu ons beraden op hoe nu verder. Het vertrouwen zal door hem weer moeten worden hersteld, maar eerlijk gezegd; ik heb er een hard hoofd in. Deze persoon heeft mij vanaf het begin al door zijn handelen, niet door zijn woorden, laten zien dat hij gans wat anders doet dan dat hij altijd toezegt en belooft. En ik heb in mijn professionele leven al genoeg slechte managers meegemaakt en heb dus totaal geen behoefte om die in mijn eigen stichting weer tegen te komen en te tolereren.

Draaien, konkelen en liegen....brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr..

Wat ruischt daar in het struikgewas???

Zoonlief is voor een paar dagen naar een maat vertrokken. Was fijn om hem een paar dagen om me heen te hebben. Hij hangt erg aan zelfstandig zijn en toen ik van de week een paar van zijn witte pilotenoverhemden in de was had gedaan samen met mijn witte was, zei hij dat ik dat echt niet hoefde te doen. Hij moest ze nog voorbehandelen. Hij had van zijn werkgever er maar 2 gehad en gelukkig van zijn voorgaande werkgever ook nog 2 over, dus totaal 4 van die speciale overhemden (waar je strepen etc op kunnen) in de was, met van die lekkere smerige kragen :)

Had hem al vroeg geleerd hoe je dat moet oplossen en dat wilde hij nog even doen voordat ze in de wasmachine gingen. Ossegalzeep to the rescue.

Ook koken voor hem wilde hij liever niet hebben. Dus voelde me een beetje ontaarde moeder, maar aan de andere kant ben ik het ook wel gewend want toen dochterlief nog thuis woonde, kookte zij ook meestal haar eigen potje, als ze thuis was en niet hoefde te werken of andere dingen te doen had.

Dus knabbelt hij af en toe op een stuk 72% cacao chocolade, eet een handje cashewnoten of bakt een lekker eitje. Of maakt een lekkere maaltijd met Brocolli en Zalm.

Nou ja...af en toe dan maar een lekkere kop koffie voor hem maken dat mocht dan wel. Als ik zo naar hem kijk, kan ik bijna niet geloven dat het mijn kind is. Zo'n knapperd en gewoon zo'n leuke vent! En een nog lievere vriendin ook. Hetzelfde bij mijn dochter. Een kontje om in te bijten, al vind ze zelf dat ze geen echte zwarte kont heeft. En dat haar.......ziljoen krulletjes en een dikke bos. En dan haar ogen....amberkleurig met een groene sparkel. Amazing dat die van mij zijn!

Goh...errug toch dat je je zo over je kinderen kan verwonderen.

Ondertussen voelt het hier thuis alsof het de hele dag al avond is. Donker en koud. Dus maar lekker vestje aan en aan diverse administratieklussen aan het werk. En ook weer onzettend blij met de superhoge opkomst op mijn event vorige week. Wat ook weer aardig wat werk oplevert. En hopen dat aankomende keer een aantal van deze inschrijvers nieuwe deelnemers worden. Of eigenlijk niet; want dat zou betekenen dat de werkeloosheid daalt en we niet meer nodig zijn!

Daarnaast natuurlijk nog solliciteren en af en toe dagdromen van een zinnige baan, een wat hoger bedrag op de bank dan nu, maar met veeel en veel minder stress dan mijn vorige banen. Ik was zeg maar altijd De Hoge Boom. Dus wil nu liever een struikje zijn die minder wind vangt.

Denk ik. Want ergens in mij is er kennelijk ook veel behoefte aan Het Hoge Boom gevoel.
Het willen opvallen in de meute. Maar gezien wat wind en orkaankracht doet met hoge bomen geeft me dat ook weer een waarschuwing mee. Heb ik genoeg wortels om een Hoge Boom te willen zijn?

Nou ja...klinkt leuk, maar ondertussen ben ik gewoon blij met 4 schone pilotenoverhemden aan mijn wasrekje. Dus geen wasdroger, maar een wasrekje aan een deur aan de oude kamer van mijn zoon, met aan de achterkant van zijn deur het schema van de cockpit van een Boeing 737.

Ik verbaas me nog steeds over mijn gevoel van tevredenheid. Want ik maak weinig tot niks opwindends mee. Nou ja...een event voor 150 man opgezet dan...maar geen uitjes, mannen of wilde sex.