Als een vis in het water

Vandaag een gesprek, voor mijn netwerk, gehad met een grote werkgever in de regio.

We wilden graag weten hoe ze staan tegenover oudere werkzoekenden en hun kansen in de arbeidsmarkt en  heel concreet hun kansen bij deze onderneming. Wat is er nodig om een match te maken?

Wat voelde dat als een warm bad toen de HR manager het over LEAN had en ik direct begreep waar hij het over had, ik kende ook hun ERP systeem, herkende de problematiek van de kwaliteitseisen, want ken de branche goed en herkende hun strubbelingen met een starre CAO.

Kortom; ik voelde me als in vis in het water tijdens dit gesprek. En ik zat daar niet om een target te halen, maar omdat ik het nodig vond een dergelijk gesprek te voeren met iemand die wat kan betekenen voor mij en mijn netwerk.

Grappig dat ik dit keer niet in mijn lease-auto aankwam rijden, maar een OV-fiets had geleased en blij was met mijn koop-poncho want we zaten midden in een grote plensbui. En dan nog zo'n goed gesprek kunnen voeren. Gewoon omdat het om de inhoud gaat. En weten en weer eens ervaren dat ik inhoudelijk nog steeds sterk ben, een goede dossierkennis heb.

Lekker!

Raar

Net zo'n raar telefoontje gehad. De huisarts (waar ik nooit kom) assistente belde me of ik momenteel bij een gyneacoloog loop.

Uhmm..nee.

Ja, want in 2005 had ik Pap2 uitslag...

Oh? Dat is nieuw.

Mozeskriebel....

Ze gaat eea uitzoeken voor me bij het bevolkingsonderzoek. En waarschijnlijk krijg ik dan wel een oproep.

Ik weet dat ik in 2005 veel turbulente zaken aan mijn hoofd had. Mijn relatie ging uit, had een loonbeslag bij mijn ex voor kinderalimentatie, mijn vader werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis vanwege psychoses en ik werd ontslagen. Maar ik zou toch niet zo'n uitslag naast me neer hebben gelegd? Of had ik toch teveel aan mijn kop?

Er er in al die jaren nooit meer door iemand op zijn gewezen?

Graf

Van de week voor het graf van mijn vader naar een steenhouwer geweest met mijn familie. Er lag al een steen op, want het is een familiegraf (eeuwigdurend) en dus moesten we kijken of de naam van mijn vader daar nog bij kon of dat we een andere oplossing moesten aanschaffen. Die steen was al 60 jaar oud.

Wat bevreemdend, in een toonzaal lopen waar allerlei voorbeelden van graven zijn en dan bewonderend kijken naar de mooie granieten steensoorten.

Mijn moeder komt vanuit een (geloofs)overtuiging dat dood dood is en dat het dus niets heeft om na de dood van het stoffelijk omhulsel daar nog aandacht aan te besteden. Nooit meer een graf bezoeken dus.
Dat wij - haar kinderen en onze vader - daar anders over denken, is iets waar ze maar moeilijk ruimte voor kan maken. Ik schrijf het misschien een beetje lomp, maar het voelt zo koud. Mijn moeder komt dan weinig invoelend over. Alsof het alleen haar man betreft. Maar mijn vader was ook iemand vader, neef, broer, zwager en opa.

En wat is het allemaal duur. En wat vind ik het raar dat iedereen er een mening over heeft, maar niemand aanbiedt om een bijdrage aan de  kosten te leveren. Dat mijn moeder dat allemaal zelf moet betalen straks.

Hoe ging/gaat dat bij jullie?

Wat moet ik aan?

Binnenkort een bruiloft van een oud-collega. Met een dresscode (nou ja, kleurcode) verzoek.

Wel weer eens leuk om iets feestelijks te hebben om naar uit te zien, maar mmmm...wat doe je aan.
Had een jurk besteld in de juiste kleur, maar bij aantrekken vind ik 'm niet echt mooi vallen. Hij kleedt niet af en benadrukt juist alle volle vormen enorm. En ik  weet dat het aan de jurk ligt, want een andere jurk die ik heb is slechts (haha) maat 42, maar flatteert geweldig. Dus goed op model letten en hoe het gesneden is en de stofkeuze.
En ook niet denken dat ik de jurk tzt wel pas door in korte tijd nog even snel enorm af te vallen...Of een strak korset eronder te doen. Lapmiddelen. En ik leef nu en wil er nu ook leuk uitzien.

Kreeg ik gisteren een brainwave. Waarom maak ik die jurk niet zelf? Tijd zat toch? Nou ja...dat klopt niet helemaal want die pannetjes op het vuur moeten ook aan de kook blijven.
Maar wel een lekker gevoel om Sweet Inspiration te krijgen. Ga zo maar eens in mijn voorraadje stof kijken of ik nog iets heb liggen. Iets van viscose met een mooie glans, lekker soepel vallend. Een jurk die niemand heeft.

Alleen: voorheen kon je in elke stad makkelijk stoffen kopen. Nu is het zoeken. En dat maakt ook de stofkeuze minder ruim natuurlijk. Eerst maar eens een patroon maken dan.

Achter de voordeur

Vanochtend als eerste een blokje rondom mijn wijk gewandeld. Het was erg rustig, kennelijk sliep iedereen nog; ik zag alleen mensen hun hond uitlaten. Een fijn begin van de dag.

Gisterenavond kwam het bericht dat de 2 jongens die vermist waren gevonden zijn. Dood. Achtergelaten door hun vader in een plek ver van de bewoonde wereld; kennelijk met het doel om lang niet gevonden te mogen worden.

Misschien wel met de gedachte als ik ze niet meer mag zien, dan mag mijn ex ze ook nooit meer zien. Ik weet het niet; ik heb zelf nooit mijn ex-man het recht op omgang met onze kinderen ontzegt. En ik weet van veel vriendinnen dat ze daar heel anders overdenken, in de felheid die een scheiding, een vechtscheiding, met zich meebrengt. Als straf...voor de partner. Wat een egoisme.

Meer dan 13 jaar geleden gebeurde er in mijn buurt ook iets dramatisch met kinderen en hun ouders. De impact op de buurtbewoners en vooral de kinderen was enorm. Hoe kunnen jouw ouders, die je vertrouwt, jou dat aandoen en beslissen dat je leven eindigt?  Ik herinner me dat er op scholen uitgebreid aandacht was voor de gevoelens bij jonge kinderen hierover. Mag je papa en mama nog wel geloven en vertrouwen.
Nu bedenk ik me dat er nog maar een paar jaar terug, ook in mijn woonplaats, een heel gezin omkwam omdat de vader hun huis bewust in de brand stak.

Dit leek zo'n leuk gezin. Altijd aardig voor de buren. En dan toch zoiets.

Het doet me ook wat als ik naar de F acebookpagina van mijn ex kijk. Nu staat er dat al zijn kinderen zo blij zijn omdat hun geliefde vader jarig is. Met een foto van al zijn kinderen, gezellig bij elkaar.

Toch vreemd als je dat zelf schrijft - niet de kinderen - en als ik weet dat zijn huidige gezin ook bij J eugdzorg loopt vanwege losse handen van de moeder. En dat hij zich zorgen maakt over hoe zijn vrouw met hun kinderen omgaat.

Sommige mensen moeten geen ouders mogen worden.

Mijn gedachten zijn bij de familie van de 2 jongens.

He...buurman!

Gisteren zomaar een dag waarin ik veel dingen niet uitstelde (en het was niet eens woensdag - anti-uitsteldag -) maar gewoon oppakte en deed.

Een ketting opnieuw rijgen die al kapot uit de koffer van mijn dochter kwam toen ze uit P akistan terugkwam, een truitje aanpassen, zodat de halsuitsnijding wat minder Hotter than my Daughter werd, werken aan het plan om een S tiching op te richten met ons netwerk, bewegen...het ging allemaal moeiteloos. En ik werd helemaal blij dat ik eigenlijk best veel dingen moeiteloos kan. Meer dan ik denk. Dus ook werken aan mijn eigen plannen, maar me niet laten opjagen door wat de buitenwereld denkt of zegt of vindt.

In de tuin werken heb ik niet gedaan, het regende de hele dag, behalve het half uurtje dat ik mijn rondje heb gelopen (en dit keer een hele andere route genomen, achter brandgangen langs, erg interessant). Wel van de week gezien dat ik nog allerlei potten heb waar ik zaden en kleine opgepotte planten in kan zetten; die groeien met het weer ook als kool. En wat leuk toch...zo'n bijna gratis tuin. En hoopvol dat alles weer groeit.  En er staan nog een aantal grote projecten te wachten. Op droog weer en gereedschap. En een buurman (hahah)

Toch raar dat je vanochtend wakker word en dan minder goeie zin hebt. Nou ja....niet te veel treuren, maar gewoon maar doorgaan. Dus direct bed opmaken, was van het rek afhalen, opvouwen en opbergen, lekker douchen en de dag kan weer beginnen. Eens kijken wat The Flylady op het programma heeft en dat ook maar gewoon doen.

Terwijl ik dit schrijf, krijg ik opeens inspiratie om in de kelderkast een kleine wijziging door te voeren, waardoor de spullen wat efficienter opgeruimd staan. Aangezien ik vanmiddag een bespreking heb, ga ik stoppen met bloggen en aan de slag.

Mijn eigen projectmanager :)

Over de streep

Gisterenavond zag ik, toevallig, een aflevering van Over de Streep.

Nou heb ik een beetje een allergie voor de presentator, die volgens mij erg zijn best doet om er zo lelijk mogelijk uit te zien (haha) en zijn zalvende stem assioceer ik met al te goed weten hoe het zou moeten leden van een kerkbestuur, maar tjonge....wat een ontroerende aflevering.

Misschien ook wel elke keer, want het is een programma wat (jonge) mensen wel moet raken. Die jongen op het eind die vertelde dat hij jaren gepest was en daarom nu op deze school zat. Waarop hij huilend in de armen van een klasgenoot stortte, die zo lief voor hem was, zo beschermend. Nou....janken hoor.

Dan geloof je toch weer in het goede van de mens. En het maakt me bewust van dat ook ik het verschil in iemands leven kan maken.

Vind het ook uitermate geschikt voor elke leeftijdsgroep. Om meer begrip te kweken. En je eens in andermans schoenen te verplaatsen.

Wat had ik graag zo'n programma gehad toen ik een tiener was. Moest ik wel bij elk item over de streep lopen. En beseffen dat ik daardoor geen uitzondering ben, maar één van de velen die een moeilijke tijd doormaken of hebben gemaakt.

Begin de dag goed, dan gaat de rest vanzelf...toch?

 Dus vanochtend eerst een blokje om gelopen. Dan heb ik dat in ieder geval gedaan. En kan ik niet, als excuus gebruiken dat het regent. Wat geen excuus is, maar ik ben reuze creatief in mezelf bedotten.

Daarna de was opgehangen, de badkamer een sopje gegeven en nu maar even pauze voor een kop zwarte koffie.
En dan daarna werken aan mijn pannetjes op het vuur.

Gisteren weer de OV fiets gebruikt. Wat een heerlijk gevoel, dat je niet passief in een bus, die maar 1 x per uur gaat, hoeft te zitten, maar lekker door een stad kan fietsen. Was toch in de buurt van het grote GeelBlauwe woonwarenhuis en daar een verantwoorde lunch genomen. En verder niets.

Had natuurlijk best ook, zoals ik vroeger (hahah...meer dan een jaar geleden) de chocolademousse kunnen nemen en zo'n stuk Zweedse taart, maar bedacht me dat ik mezelf meer waard vond dan kortdurig genot. Juist zo lekker gefietst!

Keuzes maken. Telkens weer. En elke dag weer een nieuwe ronde. Wel grappig dat een familielid zei dat ik zo te zien nog meer was afgevallen. Nou...alleen van mijn Prins-op-het-witte-Paard dan! En dat ik er zo stralend uitzag. Werkelozen bruin!

Maar moet ook maar leren aannemen dat het dan zo is..ook al voel ik me niet zo. En mijn humeur minder door de weegschaal laten beinvloeden maar hoe ik me voel en wat voor fijne dingen ik meemaak. En hoe goed het kennelijk met me gaat, hoe stabiel ik ben. Ondanks alle grote emotionele zaken die op mijn pad zijn gekomen. En als ik zie hoe mensen om mij heen van slag zijn door een klein voorval, dan mag ik mezelf wel wat hoger waarderen.

Er zit kennelijk een Gloria Gaynor in me!

Pannetjes op het vuur

In dit geval letterlijk. En dan moet je erbij blijven. En niet gaan surfen op internet. En dan opeens denken..Goh...wat ruik ik toch...is dat bij de laptop?
Wat zijn de ramen toch beslagen in de keuken?
Ooooh ja...ik had een pannetje opgezet om eitjes te koken....Helemaal drooggekookt!!

Gelukkig kan de tuindeur even wagenwijd open en lucht de nare geur mijn huis wel uit, maar pffffff....dom hoor.

Verder heb ik figuurlijk ook heel wat pannetjes op het vuur staan, maar het water is daarin nog niet aan de kook. Wel borrelt het.

Ben vorige week met mijn moeder naar de K eukenhof geweest. Het viel me reuze mee. Ik had een soort van bejaardenuitstapje verwacht (sorry), een beetje duf park, maar de kleuren en geuren waren heel erg overweldigend. Gelukkig hadden we een tijdje gewacht en niet direct begin april een bezoekje gebracht. Maar nu stond alles in bloei. Veel toeristen, vooral buitenlandse toeristen, maar ja....klompen, tulpen en molens natuurlijk en dan hoort dit park bij de 3 uur die in in Amsterdam (haha) doorbrengt.

Mijn moeder heeft nog veel tijd nodig om over het leven met mijn vader te praten en soms doet ze dat op een manier dat ik denk...tsja...IK ben wel het kind uit die relatie. Sterker nog.....ze sprak over hoe haar trouwdag was en hoe ellendig en onopvallend deze gevierd moest worden door al dat gedoe.

Ik vroeg haar welk gedoe ze bedoelde. Meestal praat men daar snel overheen...Wat het gedoe precies is, dat werd nooit benoemd. Ik wist natuurlijk allang dat IK dat gedoe was, want ze was zwanger op haar trouwdag en dus, zoals ze dat in die tijd noemden een moetje.
En toen hoorde ik voor het eerst dat dit dus zo was. Nooit eerder over gesproken. En me jarenlang afgevraagd of mijn vader me daarom zo lelijk vond.

De trouwerij vond niet plaats in de kerk waar de familie kerkte, maar in een klein kerkje ergens achteraf, allemaal geregeld door de familie van mijn vader. Want de schande was groot natuurlijk. Geen witte trouwjurk, maar een mantelpakje. Geen receptie....allemaal heel kaal. En mijn moeder vertelde dat de familie van mijn vader aangaf dat het allemaal haar schuld was.
Apart want vrijen doe je toch met twee mensen.

Maar de toon was gezet natuurlijk.

Ze vertelde ook, ze was nog heel jong, net 20, dat ze geen idee had hoe ze een huishouden moest runnen, eten moest koken. Haar moeder had haar niets geleerd. (Zij mij eigenlijk ook niet, maar ik lette gewoon altijd goed op en met een gezin van 6 kook je echt wel eens een maaltje). Niet hoe je moest wassen, koken, schoonmaken..Ze vertelde me dat de grootmoeder van mijn vader toen bij haar op bezoek is gekomen en haar veel dingen heeft geleerd, met veel geduld en vooral met liefde. Iets wat haar schoonmoeder niet kon opbrengen. Die overgrootmoeder heb ik ook nog gekend. Een hele lieve vrouw, zo'n oma met een knotje en een zwarte jurk en hele lieve ogen. Ze is bijna 100 geworden en was nooit ziek. Nooit klagen, altijd vriendelijk. Ik heb haar antieke haardstoeltje hier nog in mijn huiskamer staan. Helemaal opgeknapt en ook al is het een erg oud stoeltje, hij zit heerlijk.

Mijn vriendin hangt elke dag lang en meerdere malen aan de telefoon. Ze heeft nodig te horen dat die man echt heel fout was, maar ook dat ze beter op zichzelf moet passen. Niet geloven wat iemand zegt, maar meer letten op hoe iemand doet.  En dan moet ik echt, na weer een uur hetzelfde verhaal te hebben gehoord, afkappen en zeggen dat ik bijvoorbeeld naar bed ga, iets anders wil gaan doen en dat het goed voor haar is, om ook iets anders te gaan doen. Lekker naar buiten of zo.., maak je hoofd maar leeg.

Ik ga nog maar een lekkere mok koffie maken en dan de tuin in. En eens even bedenken wat voor leuks ik mijn moeder voor moederdag kan aanbieden. Een bloemetje is te afgezaagd. Toen ik nog werktte heb ik een een high tea met haar gedaan, in Slot Zeist. Vond ze enorm leuk en ze genoot van het uitje.

Wat Moederdag ook altijd raar maakte; ze was er nooit. Ze zorgde er altijd - toevallig - voor om op één van de Waddeneilanden op vakantie te zijn.

Best wel moeilijk; een goede moeder zijn. Of een goede vriendin. Of een goede zus. Of gewoon een goed mens.

Uitgemaakt

De vriendin waar ik een tijd terug over schreef belde me van de week huilend op. Haar nieuwe interesse had het, een ruim volwassen man, per sms uitgemaakt. Uuuuuuuuuuuuuuuren aan de telefoon gezeten met haar.

Ik denk dan; wat een kinderachtige actie en daar ben je dan mooi vanaf. En een Eikel wordt nooit een hazelnoot.

Maar zij is, uiteraard, heel erg verdrietig. Want hoe fijn was het om van een ander te horen dat hij je lief, mooi, aardig, leuk vindt. Dat hij op de eerste afspraak je direct vraagt of je 100% voor hem gaat. (Dat hij dat niet doet is een klein detail...) en je nu iedere dag vele sms-jes ontvangt, ieder weekend onder de pannen bent, gezellig met hem bent (en oh ja..ook met zijn kind, zo leuk na 1 week al geintroduceerd worden als De Nieuwe). En ondertussen bleef ze me maar doorgeven dat het dan wel geweldig was, maar dat er iets niet klopte.

Hoe ik ook aangaf dat dit haar intuitie is, die haar waarschuwt...toch bleef ze doorgaan met geloven dat hij The one was. Dat The One nog elke dag online naar andere bijzondere dames aan het vissen en kijken was online, tsja...een beetje een dealbreaker.

Ook van de week een alweer huilende Motormaniaman gesproken. Zit nog steeds in zak en as over het zo plotsklappe beeindigen van zijn relatie met zijn Droomvrouw.

Goh...wat voel ik me dan weer blij met alleen mijzelf. Ook al voelde ik me deze week bij tijden alleen en onnuttig en ongezien, ik hoefde niet met een eikel op te trekken, me zorgen te maken of wat mijn geliefde zegt wel waar is of bang te zijn verlaten te worden. (Ik neem aan dat ik mezelf niet verlaat..).

Een slimme meid is voorbereid

Dat was, nou ja dat maak ik ervan, de slogan van een coach die me online aanmoedigt om toch weer elke dag iets aan beweging te doen. Zet je spullen de avond van tevoren klaar.

Dus had ik al weken terug (!)  mijn zwemtas ingepakt en verdorie....gisterenavond dacht ik; waarom ga ik nou niet, zoals ik een tijdlang gedaan heb, lekker zwemmen op zondagochtend?

Het is niet glad, het regent niet, je fiets doet het.....doe het nou gewoon! Je weet hoeveel beter je je voelt NA het zwemmen. Je hoeft geen uuuuuuuuuuuuuuuuren te zwemmen, maar doe het gewoon! En dus op tijd op gestaan en direct Tankini aan. Hoorde mijn dochter nog zeggen dat ze een uur eerder moet beginnen en ik had haar beloofd een quiche te maken. Bedacht nog even dat ik daarvoor dan minder tijd zou hebben...zou ik dan wel...

Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff.....

Mijn droomhuis heeft een tuin groot genoeg voor een zwembad. Ik weet nog hoe heerlijk ik mijn laatste echte vakantie (meer dan 10 jaar terug) op Kreta vond. Wakker worden, badpak aan en plons...het zwembad in! En eigenlijk de hele dag zwemmen....Voelde me als een vis in het water. Heerlijk.

Maar goed....me niet laten afleiden door allerlei lulargumenten waarom het moeilijk was en toch maar jas aan, tas mee (daar zat dus alles al in) en fietsen maar. Het was heel erg rustig in het zwembad. Bevrijdingsdag en mooi weer; dan schijnt er niemand interesse in zwemmen te hebben.

En jammer dat zwemmen hier relatief duur is; € 3,50 voor baantjes zwemmen. Een 10 rittenkaart krijg je er eentje gratis. Dan is de sportschool a € 15,--per maand goedkoper natuurlijk. Vooral als je, zoals mijn dochter er zo'n 4 a 5 keer per week komt.  Maar ik dwaal af.

Mijn baantjes gezwommen, nog even in het zeehondenbad (zo klein het is een soort van buitenbadje) gezwommen...heerlijk de zon op mijn huid en daarna douchen en aankleden en weer naar huis. Heerlijk weer, lekker rustig nog overal en onder de geluiden van de klokken van de plaatselijke kerk weer naar huis gefietst. Daar de quiche op mijn gemakje gemaakt...en die is ruim op tijd klaar om door dochterlief als heerlijke avondmaaltijd mee te worden genomen naar haar werk.

Zij is nog aan het sporten. Zoveel als ze kan en wat is ze gespierd geworden. En wat een mooi figuur.

Van de week belde een vriendin me op; ze voelde zich alleen en vroeg me of ik zin had om samen met haar, haar kind en hond een stuk te gaan wandelen bij een natuurgebied hier in de buurt. Nog nooit geweest en het is maar 10 minuten fietsen!
Het leek wel alsof alle honden uit de buurt een feestje hadden. Ze waren allemaal zo vrolijk en uitgelaten en genoten van de zon en de vrijheid om vrij rond te mogen rennen. Mijn vriendin heeft het moeilijk. Deze maand is haar man een jaar geleden plotseling overleden en stond ze er alleen voor met een kind van nog geen jaar oud. Zonder baan, zonder backup. We proberen als vriendenclub haar zoveel mogelijk te ondersteunen. Ze gaf aan dat ze juist zo geniet van een spontane actie als deze. Kom je mee even een stuk wandelen...en niet de ingewikkelde van te voren gemaakte afspraken. Ik ben blij dat ik er voor haar kan zijn.

De eerste electrische grasmaaier is alweer te horen. Voor de enige tuin in de wijk met gras (nou ja...en de mijne dan, maar ik heb een handgrasmaaiertje).

Ook net een spencertje afgemaakt, zelfgebreid van leuk zwart glimgaren voor mijn dochter, op haar verzoek. Leuk om weer te doen en goed gelukt. Moet even een briefje in mijn Count your blessings potje doen...voor dagen zoals vorige week, waarin ik me Bor de Wolf achtig voelde en in weinig plezier vond en had.

Ga genieten van de zon, misschien nog even kijken wat er vandaag gedaan wordt aan bevrijdingsfeesten in de buurt.

En: beter voor mijzelf zorgen. Mezelf ook die momenten gunnen dat ik beweeg en geniet.

Schijtlijster

Gisteren zag ik dat ik ondergescheten was door een, kennelijke, schijtlijster. Het zat op mijn tas, mijn sweater en broek en ik had het pas in de gaten toen ik van mijn zakelijke afspraak terug was, in mijn eigen woonplaats.

Goh...had even wat kunnen zeggen?? Of viel het gewoon niet op?

Nou ja, vandaag bedacht ik me dat in sommige culturen het juist geluk brengt, als er een vogel op je poept, dus daar ga ik dan maar vanuit.

Van de week de OV fiets voor het eerst uitgeprobeerd en dat beviel goed. Je pas laten scannen, fiets uitzoeken, fiets scannen en fietsen maar. In de ochtend was er keus genoeg. Dat het ook nog heerlijk weer was, was een bonus. Mijn rode neus de volgende dag was daar het bewijs van (neee...niet de drank!).

Na die zakelijke afspraak fietsen we de binnenstad in want het was lunchtijd. Ik had voor mezelf, in het kader doe wat goed voor MIJ is, 2 speltboterhammen gesmeerd en meegenomen en een zakje wortels en gedroogde abrikozen. Had gewoon geen zin meer in dure lunches op weliswaar leuke terrasjes, maar bruin kan dat niet trekken en ik moet dan ook ophouden om mee te doen met collega werkelozen die een veel grotere huishoudpot hebben of een buffer of een echtgenoot die garant staat voor hun budget.

Uiteindelijk hebben ze bij een (zeer goede) banketbakker luxe broodjes gehaald en ze vroegen nog of ik een heerlijke stuk boterkoek bliefde, maar ja....dan kan ik net zo goed direct een pakje roomboter opeten en ik gaf aan dat ik mijn eigen lunch bij me had. Wel grappig dat een dame aangaf zo lekker te zijn afgevallen en dat haar keus op een chocoladebroodje en een verse croissant viel. Het kon mijn keuze wel zijn, ware het niet dat ik kennelijk weer mijn verstand terug had gevonden en bedacht dat één minuut in de mond, jaren op de kont voor mij betekent.

Dus niet doen. Ook al rook het heerlijk en zag alles er even lekker uit. Gewoon die speltbammetjes opeten. En dus ook niet weer een tientje gedachteloos down the drain.

Wat ben ik blij met de nieuwe media. Via What's app kreeg ik door dat zoonlief gisteren al een kist naar een mooie stad ergens in Europa moest brengen en hij momenteel tijdelijk in een mooie B&B zit. Daarna trekt hij met een aantal maten in een huurhuis. Wat een leuke avonturen beleeft hij. En ik, secondair, via hem.

Net boodschappen in huis gehaald, met mijn Ikea-karretje. Wat heb ik een plezier aan dat ding. Mijn kinderen nog steeds wat minder, want met de introductie van - wat zij mijn bejaardenkarretje noemen, dit ding hoor ik kennelijk tot de categorie onaantrekkelijke niet opvallende vrouwen van een zekere leeftijd, maar zoals de schijtlijster, heb ik daar schijt aan. Ik heb geen auto meer waar je alles lekker in de achterbak kan gooien en krijg snel pijn in mijn handen van die tassen die kilo's wegen, dus dan moet je gewoon slim zijn.

En ik vind het slim, niet sjouwen, maar sleuren. Het wiel is toch niet voor niets uitgevonden...ooit.

Zit me nog steeds op te vreten voor een aankomend massa-sollicitatiegesprek, waarvan ik nu al weet dat de verdiensten zo slecht zijn, dat ik het eigenlijk niet wil en moet doen. Ik kan dan niet meer mijn vaste lasten betalen. Bovendien stoor ik me aan de toon in de uitnodiging. Kom op tijd en kleed je representatief. Maar ja...ben je dan onwerkwillig?? Hoor je dan bij wat het volluk zegt...dat er werk genoeg is, als je maar wilt? Is het dan zo dat ik maar moet accepteren dat ik niets te willen heb (ja, dat is volgens de regels echt zo) en me maar aan de eerste de beste slavendrijvende werkgever die graag peanuts betaald voor mijn ervaring, moet uitleveren. Gatverdamme!!

Ja, ik wil zo snel mogelijk uit deze situatie, maar dan wel graag in een baan waar ik mijn ei(eren) kwijt kan en ik normaal betaald wordt. Geen studentenbedragen.