Pleegzuster Bloedwijn to the rescue

Gisteren naar mijn moeder geweest, ze was al een tijdje ziek. Waarschijnlijk een zware verkoudheid, want een paar dagen koorts en nu nog een zere keel en weinig energie.

Mijn ene zus had al boodschappen gedaan en een kippensoepje gemaakt, ook een vriendin had een pannetje soep langs gebracht en weer een ander een heerlijke bos bloemen. Een broer had gezorgd dat ze paracetamol in huis had.

Mijn moeder slikt geen enkele pil en op haar leeftijd (73) is dat bijzonder. Dat zeiden ze ook al toen ze voor haar vervangende heup-operatie werd opgenomen. Dat kwamen ze niet vaak tegen. Ze is een dame die ook niet echt goed kan slikken dus die paracetamol was in vloeibare vorm. Maar als het aan haar lag, dan smeerde ze zich in met Vicks en dat was het dan. Geen antigripine, asperine, extra vitamine of wat dan ook. Ze houdt niet van medicijnen en is daarbij ook nog al tamelijk eigenwijs. Medicijnspiegels etc doet ze niet aan. Als ze denkt dat het wel genoeg is, dan is het klaar met medicijnen slikken.

Toen ik haar sprak over de telefoon viel me op hoe zwakjes ze klonk en dat klopte wel met wat ze me vertelde wat ze at. Bijna niks. 1 hap van een beschuitje met jam, 1 hapje yoghurt en de soep daar had ze geen trek in, 2 hapjes en dat was het dan wel. Verder alleen maar thee of water en zelfs dat niet van harte. Dus dacht ik dat het goed zou zijn als er wat kant en klaar voor haar stond om te eten en iemand die het voor haar klaar zette en gelukkig was ze eergisteren alweer wat opgeknapt en een paar dagen koortsvrij en bleef er een schaaltje yoghurt in met 3 stukjes banaan. Echt eten als een muisje.

Dus lekker boodschappen gedaan, een eitje voor de lunch gekookt voor haar, haar gras gemaaid, bed verschoond en daarna voor 2 dagen (of misschien wel 3) dagen eten gekookt (op haar manier, dus bijna sufgekookt) en in de koelkast gezet. Daar at ze gelukkig een redelijk normale portie van dus wel wat meer voedingsstoffen naar binnen en de hele dag door goed drinken. Schoonmaken hoefde niet zei ze, maandag komt haar hulp weer. Maar het was eigenlijk meer het gezelschap wat ze prettig vond. Niet alleen zitten en aanspraak hebben. Want ze hoorde verder niets van de rest van mijn familie, die belden of het goed ging en was het zo dan bleef het daarbij. Allemaal wonen ze binnen een straal van 5 km.
Ik heb aangegeven dat mijn moeder dat toch echt moet vertellen dat ze het fijn zo vinden dat ze even langs kwamen. Al was het maar voor een half uurtje. En zelf is ze ook niet iemand die spontaan opbelt. Of langskomt. Ze voelt zich altijd teveel.
Maar ja, als je je leven lang gewend bent geweest op de tweede rang te moeten zitten, dan verander je dat niet meer denk ik.

Dus was ik blij een dagje samen met haar te kunnen doorbrengen en naar haar verhalen te luisteren. Die er ondanks haar zere keel nog volop waren. En stapte ik over mijn gezeur heen dat ik een hele dag kwijt ben en andere broers en zussen het met een belletje afdoen. Ik bedacht me hoeveel dagen mijn moeder al niet in mij heeft geinvesteerd, sinds mijn geboorte. En...had ik dan nog iets anders op de agenda staan soms? En bedacht me dat het niet zo vanzelfsprekend is dat je nog een moeder hebt. En dat het zomaar over kan zijn. Dus geef dat extra geld uit voor dat treinkaartje - gewoon even de broekriem nog strakker aantrekken, wat ik sowieso wil (dat de broekriem strakker kan hahah) en ga nou maar!! En zeur niet!

Toen ik mijn fiets bij de bushalte pakte aan het eind van de dag brak net het vuurwerk uit van een mega groot feest aan de overkant. Heel erg mooi om te zien. En leuk al die feestgangers in de bus tegen te komen die op het station opstapten.