Buurman is overleden. Zomaar. Niet dat het een jonge God was, maar nog wel een fitte man, altijd goed op de benen. Lekker aan de wandel altijd. Of op de fiets.
En dan zeggen we, de buurvrouw en ik, dat het zo raar is dat het leven toch gewoon doorgaat. De kaarten er al liggen en de begrafenis al geregeld is. Er moet zoveel dan.
Motormaniaman is nog steeds van streek over de streek die zijn verloofde heeft geleverd. Van het een op andere moment bij hem weggegaan. Hij blijft het maar niet snappen. Het huis was helemaal naar haar smaak, waarvan hij zegt dat het ook zijn smaak was, ingericht, vooral van zijn geld, wat hij eigenlijk niet echt in overvloed heeft.
Als hij de muren ziet wordt hij alweer verdrietig want denkt aan haar. Ik gaf hem de suggestie om er een lekkere pot verf overheen te gooien, desnoods de goedkoopste van de bouwmarkt.
En hij blijft maar vasthouden aan het idee dat hij alleen toch minder waard is dan onderdeel van een koppel. Met ook nog eens zijn ideale vrouw (mmm....die bij je wegloopt?). Ik gun hem zo dat hij zich ook eens gelukkig gaat voelen met zichzelf. Niet iemand nodig heeft om zich compleet te voelen.
Ben verder druk om het zakelijke aanbod (of eigenlijk mijn aanbod) uit te werken. Volgende week weer een bespreking.
Nu is het bijna weekend, alweer augustus en een maand van nieuwe ronden, nieuwe kansen....zoals elke dag eigenlijk.
Wat was het warm vandaag!! Dan wel handiger om vroeg op te staan en rond 12.00 uur binnen te werken. Ik zou vandaag even bij mijn dochter langs gaan, maar ze vroeg of het een andere dag kon; ze wilde liever gaan zwemmen en kwam nog even snel een lekkere strandtas halen.
Geniet maar lieve schat....het kan zo over zijn!
1 opmerking:
Door zo'n onverwacht sterfgeval sta je weer stil bij het belang van elk moment.
Een reactie posten