Waar gaan wij henen?

Zoonlief heeft zijn koffers alweer gepakt; hij vertrekt morgen met een paar maten voor een paar weken naar de US of A. Een beetje rondtrekken en nog wat meer van het land ontdekken. Leuk voor hem.

En wat was het heerlijk om hem weer even om me heen te hebben. Hij was meer uithuizig dan inwonend en had gewoon nog heel veel zaken te regelen. Gisteren was dochterlief ook even hier en had hij een supergezonde lunch voor ons gemaakt.  Gerookte Makreel met een uitgebreide salade van diverse groentes en geitenkaas. Lekkerrrr.

Kon me, toen mijn kinderen jong waren, niet voorstellen dat er een tijd zou komen dat ik ze weken, maanden niet zou zien, maar door werk en soms door werk in het buitenland is dat nu wel het geval. Trouwens, al tijdens hun studie hebben ze allebei diverse keren in het buitenland stage gelopen. Het is niet nieuw voor me.

Gelukkig hebben we skype en internet dat maakt communiceren wat eenvoudiger. Maar even je kind knuffelen, hem of haar zien, ruiken (oh...dat klinkt raar haha)....dat kan alleen in het echie.

Vanochtend was het droog en een heerlijk zonnetje was te zien. Loopschoenen aangedaan en een rondje gelopen. Kwam nog een hele kudde met van die langlaufstokken tegen. Ik dacht nog...er ligt toch nog geen sneeuw? Maar goed....wel allemaal vriendelijk groeten en voor een norse loner is dat toch wel weer hartverwarmend. Ook nog een clubje hardlopers tegengekomen en ook die groeten me allemaal. Tsjeee.....wat leuk!

Na weer een rondje administratie vandaag ook nog een rondje tuin gedaan. De uitgebloeide meerjarigen gesnoeid en geprobeerd de afgevallen bessen van de boom een beetje op te ruimen. Niet alles; dan kunnen de vogels er ook nog van genieten. Eigenlijk best wel een energie-gever, die tuin. Lekker bezig, verstand op nul, niet denkend aan mijn begroting, mijn budget, maar gewoon snoeien en kijken wat er nog steeds bloeit.

Ik merk dat ik kennelijk toch wel wentijd nodig heb gehad om alleen te leven. Geen afleiding van zorg voor kinderen, maar volop tijd voor mijn eigen gedachten. En bedenken hoe ik mijn leven zou willen indelen. 

Heb de afgelopen tijd wel een rijtje van stress-verwekkers om mijn oren gekregen. Overlijden van mijn vader, uit huis gaan wonen kind, ontslag en oh ja...ook nog eens een flink pak kilo's verloren.
Ik mag mezelf best een beetje milder bekijken. Hoor van mensen om me heen dat ik  heel positief over kom en sterk en zo goed georganiseerd. Dat kan best, maar ook ik heb bij tijden behoefte aan een wegkruipplek.  Of wegkruipman. Of misschien gewoon een Snuggie..

Mmm...warrig blogje vandaag.