Ook was het een dag voor de Zondagse Kleren. Een net jurkje wat je alleen op zondag aanmocht, witte kniekousen of sokjes en bij voorkeur lakschoentjes. Ontbijten dus altijd met een theedoek om, want knoeien was niet echt fijn. Was je moeder direct in de stress.
De grote mensen zaten bij Oma in de voorkamer en mijn broertjes en zusjes en ik zaten in de eetkamer (snotneuzen horen niet bij de Grote Mensen hoorden wij altijd), waar Oma altijd oude behangvellen had, kleurpotloden, ministeck of een stapel Libelles om door te bladeren. Dat duurde zo 2 kopjes koffie met de eerste keer een plakje cake en de tweede keer een roomboterkoekje om daarna stevast te eindigen met een glaasje fris. En denk dan aan aanmaaklimonade. Prik deed men in die tijd nog niet aan.
Daarna ging de hele familie weer huiswaarts en aten wij de warme middagmaaltijd. Vond mijn moeder wel makkelijk op zondag en als toetje herinner ik me vaak een zelfgemaakte pudding in een vissenvorm. Op een bord gestort met saus uit een flesje erbij.
Na de maaltijd en de afwas (waarbij er altijd een kind moest helpen, maar daar kon je vrij makkelijk onderuit komen door langdurig naar de wc te moeten), werd er gewandeld bij goed weer. Een blokje om zoals we dat noemden. Naar het kleine bos aan de ene kant van de straat, of het grotere bos aan de andere kant van de straat. Of een kleiner blokje en dan langs de winkelstraat in de buurt en weer terug de straat die erachter lag.
Als je pech had, dan moesten we in de middag ook nog naar de andere Oma en Opa. Pech, want daar was helemaaaaaal niets te doen. Geen speelgoed, potloden of iets waarmee de kleinkinderen zich konden vermaken. En omdat we geen auto hadden, deden we alles met de benenwagen en die Oma en Opa woonden niet echt in de buurt, zoals de andere Oma en Opa. Ze woonden over het spoor en in mijn herinnering stonk het daar altijd. Vlakbij was een grote kunstmatige geurfabriek. Gats...nu ik het schrijf, komt die laffe putlucht weer helemaal in mijn geheugen terug. Brrrrrr.. Alleen als de wind verkeerd stond rook je dat. En de wind stond vaak verkeerd. We gingen nooit met de bus. Altijd lopen. In de hele tijd dat ik thuis woonde ben ik nog nooit met de bus ergens geweest. Of we fietsen. Het OV heb ik pas ontdekt toen ik in Utrecht voor mijn studie kwam.
Dan was het alweer tijd voor de broodmaaltijd en opschieten want mijn vader wilde altijd om 18.00 uur sport op de Duitse tv zien. En daarna op de Nederlandse tv. Voor de sport begon was er dan altijd een cowboy-serie op de Duitse tv. Apart dat al die Amerikanen zo goed Duits konden. Little Joe...wo ist das Pferd???
Zit ik nu de hele dag met de tuindeur open en lekker droog buiten, vraag ik me af of ik mijn zondag wel goed genoeg invul.
Ik doe niets, ik zie niemand (vooruit...wel wat telefoongesprekken gevoerd) .....en heb wel, net als vroeger nog een tijdje met kleurpotloden zitten kleuren. Nu heet dat dan Kleuren voor Volwassenen en uit een Flow die ik uit de bieb leende heb ik een aantal platen gekopieerd. Dus lekker ontspannen kleuren.
Had ik ook niet kunnen denken toen ik een meisje van een jaar of acht was....dat ik dat nog steeds doe nu ik in de vijftig ben. Kleurplaten inkleuren. Hoef alleen geen chocolademelk meer MET vel. Koffie met Sojamelk en het vel doe ik weg.
De kunst is niet gefrustreerd te raken over dat ik niets doe, maar dit juist te waarderen. OMDAT ik niets hoef. Niemand zeurt aan mijn hoofd, ik mag mijn tijd volledig zelf indelen. Ook op de zondag.
Was dat nou niet precies waar ik als achtjarige van droomde?
Nou dan??!!!
(En van Floris, maar die heb ik op DVD, dus die kan ik bekijken wanneer ik wil...)
4 opmerkingen:
Gelukkig zijn de tijden veranderd. Ook ik moest net als jij op zondag naar de kerk, grootouders en me afwassen. Bij mij is de zondag uit mijn jeugdjaren geen fijne herinnering.
Dus zodra ik onder de kerk en grootouders kon komen heb ik dat gedaan, ik was toen 16 of 17 jaar.
Nu deel ik mijn eigen tijd in op zondag. Vandaag buiten ontbeten met jongste, even opgeruimd, stuk wezen fietsen met jongste, buiten borduren en spelletjes gespeeld. Toen werd oudste thuisgebracht door mijn ouders die na een kop koffie huiswaarts gingen. Tijd om warm te eten, aardbeien te smikkelen, opruimen, spelletje en tv kijken.
Gewoon je eigen gang gaan is heerlijk.
Ik herinner mij de zondagen van vroeger juist wel als positief, er was aandacht en tijd voor elkaar. De kerkgang hoorde daarbij. Ik denk dat veel kinderen dat tegenwoordig de tijd en aandacht juist missen omdat ouders lang uit willen slapen, óf alvast even wat werk voor de komende week weg willen werken óf willen sporten, liefst zonder kinderen, zonder familie, alleen. Ik weet dat veel kinderen zich op zondag zich maar wat alleen moeten zien te vermaken, en doen dit dus maar achter de computer. Gelukkig is er nog een tussenweg.
Ik herinner me de zondagen van vroeger ook als saai: zondagsschool, opa en oma en verder de hele dag thuis een beetje lezen ofzo. En dan mijn vader die naar de voetbal op de radio luisterde: vreselijk vond ik dat!
In het dorp was het stil: je zag echt niemand op straat. Tegenwoordig is datzelfde dorp bruisend en altijd druk met veel restaurants, terrassen, winkels en zondagsmarkten. Van dat uitgestorven dorpje is niks meer over en ik vind het zoveel leuker zoals het nu is.
Mijn zondagen zijn vaak gevuld met verjaardagen (gisteren waren dat er 2 en vorige week 3). Verder doe ik vaak wat in het huishouden en de tuin want door de week komt dat er niet altijd van. En de kinderen zijn ook vaak op zondag de hort op. Toen ze kleiner waren gingen we op zondag vaak samen wat doen, nu is dat nog maar sporadisch. Ze hebben inmiddels hun eigen manier om de zondag in te vullen.
Die verplichtingen vroeger op zondag vond mijn moeder trouwens ook niet leuk. Dat verplicht op de koffie bij haar schoonouders gaan iedere week, vond ze maar niks. Ze heeft ons kinderen later ook nooit zoiets opgelegd: wie langskomt is welkom, maar er wordt niet van je verwacht dat je komt.
O ja...Bonanza, met Hoss en Rawhide en Old Shatterhand. Er duiken ineens allemaal jeugdherinneringen op. En ja, allemaal nagesynchroniseerd. Wat had ik daar later de P. aan. Nog trouwens, ik haat nasynchronisaties.
Een reactie posten