Happy New Year

Digi nee

Vandaag de knoop doorgehakt, na enig rekenwerk over een aanvullende verzekering die ik niet meer neem in 2015. Dus vrolijk proberen inloggen via mijn ziektekostenverzekeraar via hun knop inloggen met Digid deze aanpasssing door te voeren.

Dat werkte de hele dag niet.

Bedacht dat half overstappend Nederland natuurlijk nu nog op de valreep inlogt en regelt, dus nam me voor wat later op de dag of misschien wel heeeeeeeeel laat in de avond in te loggen. Toch nog maar even gecheckt via de officiele DigiD site en die gaf aan dat er inderdaad een inlogprobleem was/is.

Maar ook via Social Media tips gelezen hoe je dan wel bij je ziektekostenverzekeraar kan komen en dat kan via de omweg door op de Digid site in te loggen en dan door te loggen naar je ziektekostenverzekeraar.

Gelukt.

Ik ben blij verrast met alle lieve reacties op mijn log over mijn lagere getallen. Dat geeft de burger moed. Ook was het fijn om op de verjaardag van een vriendin te zijn en daar weer wat andere mensen te spreken.

Of eigenlijk; het is gewoon heel prettig om weer mensen te spreken. Tegen jezelf praten is toch weinig verrassend.

Vandaag ook een hele bups medicijnen gehaald. Kan het nog mooi op het conto Eigen Risico 2014 en beginnen we vanaf donderdag weer met een schone lei. In mijn begroting is het potje Eigen Risico in ieder geval al gevuld. En ik vermoed dat dit ook weer spoedig leeg zal zijn. Krijg nu ook een pilletje voor het omlaaghouden/brengen van mijn Cholesterol, alhoewel de waarden hiervan goed waren en niet te hoog. Toch wel een pilletje, omdat het goed voor de vaten is.
Ik ben liever geheel pil-vrij dus denk er het mijne van, maar ik weet ook dat ik nu even niet moet mauwen en ervoor moet zorgen dat mijn gewicht omlaag gaat en lager blijft. Pas dan mag ik mijn mening geven over eventueel niet meer nodige medicatie.

Had nog precies een tientje op mijn huishoudrekening voor 2014; dus vandaag boodschappen voor wel € 8,50 gedaan. En ik moet erbij zeggen dat dit een flink aantal pakken Soja melk waren en er nog genoeg groenten en vlees op voorraad zijn voor de eerste week van het Nieuwe jaar. Heb wel genoeg geld klaarstaan voor januari, maar ik vind het overzichtelijk voor mijzelf om proberen om binnen het door mijzelf opgelegde budget, rond te komen.

Verder lekker mijn Kerstboom afgetuigd. Je moet toch wat met al die opgekropte agressie. En nu maar eens heel duidelijk op alle dozen geschreven wat erin zit, zodat ik minder hoef te denken in welke van de 4 dozen de witte ballen ook alweer zaten. Als ik dit jaar behoefte heb aan Witte Ballen natuurlijk.

Lager, lager...

Allerlei bepalende getallen zijn lager vandaag. Mijn glucosewaarde is zover gedaald dat het binnen de 'normale' normen is. Mijn gewicht daalt nog steeds (als ik 2,50 meter zou zijn dan was het ook normaal), wat super allemaal. Ik kan weer een broek aan die een tijd terug niet meer dicht ging. Joehoe!!

Ik ben er nog lang niet, er zijn nog wat zaken die 'normaal' moeten worden, maar we zijn op weg. Ik ben trots op mezelf dat ik het kan, doe en volhou. Zonder applaus of coach. Maar dan doen we maar gewoon Applaus voor jezelf!

(Aan)geraakt

Vandaag bezocht ik wel twee musea (fijn die Museumjaarkaart) en eentje ging over Beroering in de kunst. Men beweerde dat 'men' momenteel maar moeilijk huilt bij (hedendaagse) kunst. Omdat de rust ontbeert en men de ontvankelijke houding mist.

Dan heet ik geen 'men'. Maar ik ga dan ook graag alleen naar een museum. Kan dan lang bij een werk hangen, of juist niet en hoef mijn tempo en mening niet aan de groep of aan iemand aan te passen, of af te vlakken.

Zo zag ik een heel mooi beeld van iemand die zijn armen om zichzelf had heen geslagen. In feite een koel marmeren beeld. Het was een herkenbare houding. Kwetsbaar zijn.

Fijn om dat op een zondagmiddag te mogen ervaren.

Daarna nog naar het oudste museum van Nederland doorgelopen, maar daar was het zo ontzettend druk dat ik daar nog wel een andere keer naar toe ga om het goed te bekijken. Hoewel het een interessante tentoonstelling was zo op het eerste gezicht te zien.

Ik ben blij dat ik niet rustig thuis ben gebleven maar lekker door de kou heen (viel ook weer reuze mee) en zomaar mooie dingen zien.

En fijn dat de busverbinding nu een snelbus is geworden, maar ik mis diverse haltes op de route; die zijn kennelijk snel opgeheven. Hoezo wil men meer mensen in het Openbaar Vervoer hebben? Oh...dan loop je nu gewoon toch in plaats van 10 minuten 20 minuten naar de halte. Lekker bewegen tegelijk. En we maken het ook nog weer wat duurder en dat is ook niet erg toch?

Nu maar een lekkere kop thee en zo nog even een stukje breien.

Fijne Kerstdagen

Wens iedereen die dit leest Fijne rustige Kerstdagen toe, alleen of met diegenen die jullie lief zijn.

Jacques Cousteau

Ben blij dat er om mij heen lieve mensen zijn. Iemand die aangeeft dat ze zelf snotterig en hoesterig is, maar daar niets over zegt en er gewoon voor me is en me thuisbrengt wanneer ik het nodig heb om niet stoer toch maar met de bus terug te gaan, zoals ik jarenlang heb gedaan.

Hoop van harte dat ze vandaag haar droomhuis vindt, maar weet zeker dat dit op haar pad komt. Ondertussen ben ik al vanaf dat ik 'm kreeg die kikker aan het kussen, maar ik hoop dat ze de bon nog heeft, want hij verandert niet in een lekkere stoere Prins!

Alweer wonderbaarlijk om bij kennis een medische ingreep mee te maken. Op een scherm te zien dat er een cameraatje in de krochten van je vrouwelijke organen zit, daardoor voor het eerst, in full color, dit orgaan gezien en ik voelde me een beetje zoals Jacques Cousteau in zijn duikboot, op weg naar diepe wateren en onbekende wezens.

Nou was dat onbekende wezen een poliep(je) en dat is verwijderd. Het tangetje leek meer op een soort van grote krokodillenbek-tang, maar was natuurlijk niet groter dan het slangetje waar ook de cameraploeg doorheen was gegaan.

Ook prettig dat wat er was beloofd - er zitten geen zenuwen in zo'n poliep, dus pijnloos - ook klopt. Het was fascinerend en tegelijkertijd ook een manier die kennelijk bij mij past om dit soort onderzoeken met minder zenuwen te doorstaan. Ook hier werkt humor en een open mind voor mij goed. Het lukte me zelfs om ontspannen te blijven.

Nu maar weer afwachten wat er uit het onderzoek van dit onderzeese monster komt en wat de volgende stap is. Het is nog steeds niet allemaal op sein veilig, maar ik spreek mijzelf ernstig toe om de komende tijd vooral de goede dingen te zien.

Zoals deze aardige dame met haar kikker.

Durf te vragen Zwijmel

In het kader van Durf te vragen en de nog vele lessen die ik daar nog in te leren heb, leek onderstaande song wel passend.

Hou van de stem van Eartha en de humor in dit Kerstlied.

En dat Lieve meisjes eigenlijk niet vragen....maar stoute wel. En wat heb ik behoefte om stout te zijn de komende tijden.

De participatiemaatschappij - hoe voelt dat voor degene die moet vragen?

Heb dit echt al heel lang niet meer gehad; wakker worden en direct een soort van paniekgolf voelen. En daardoor in tranen.

Maar niet weggeduwd, maar gevoeld en onderzocht wat dit veroorzaakt. Ik moet volgende week voor een klein ingreepje naar het ziekenhuis en in de folder staat dat het raadzaam is om iemand te hebben die je naar huis brengt.

En ik voelde me zo eenzaam en alleen toen ik dat hoorde; want ik had al mijn opties (dacht ik) bekeken en die waren er niet. Zoon is op vakantie, dochter moet werken (en natuurlijk ben ik te trots met mijn zelfstandige hoofd en houding alweer te vragen of ze me kan helpen of zelfs vrij wil nemen, ook omdat ik had gehoord dat ze het megadruk heeft en alleen die dag tijd heeft om samen met haar vriend iets te ondernemen wat al heel lang op haar verlanglijstje staat. Dan voel ik me een ouwe zeur als ik dan met mijn dingetje kom.

Broers en zussen; ik heb er veel, maar er is er maar eentje die het zou willen doen, maar die woont 7000 km verderop.

Buren? Heb ik nauwelijks en zeer oppervlakkig contact mee.
Vrienden? Die wonen aan de andere kant van het land of zijn naar ouders in het buitenland of (vul ik zelf in) werken en zijn druk of hebben geen auto.
Kennissen: heb ik geen zin in om al mijn privé sores te vertellen.
Dat grote netwerk wat ik heb gebouwd en waar nu zoveel mensen van profiteren? Niemand heeft me na mijn vertrek nog ooit gevraagd hoe het met me is en ik ben gewoon zuinig op mezelf om zomaar van alles te delen met iemand.

Ik zie heel goed dat ik bijvoorbaat al iedereen uitsluit en alle opties die er wel zijn niet wil of durf gebruiken. Omdat ik het heel lastig vind om te vragen. Geven doe ik graag en makkelijk, maar vragen....dan loop ik inderdaad nog liever een straatje om. Of ga ik wel met de bus. 5 minuten lopen van de bushalte naar huis en ik ben niemand tot last. Misschien vind ik het zelfs wel heel prettig, me zo alleen voelen. Heb ik Bor de Wolf-genen!

Ik moet dus aan de slag vandaag om een oplossing voor dit logistieke probleem te vinden en heb direct na de jankbui besloten dat dit niet mijn gevoel van de dag is, maar alleen wat ik NU voelde. En dat dit weer voorbij gaat. Als een regenbui. Misschien neem ik wel gewoon een taxi. Probleem opgelost!

En wie weet valt het allemaal reuze mee met de napijn of de lekkages. De laatste keer dat ik in dat gebied iets had, kreeg ik ook te horen dat ik de pijn goed kon verdragen. Dus misschien maak ik er nu meer van dan het is. Of vind ik dat stiekem lekker...om een beetje dramatisch te doen. Oh oh oh....kijk mij eens met mijn aandoeningen. Interessant!! A la Brigitte Kaandorp met mijn heeeeeeeeeeeele zware leven.

Heb daarom heerlijk gedouched met een opwekkende geur. Daarna mijn oefeningen met Cher gedaan, heerlijke koffie gemaakt en een muffin gegeten van Amandel en Kokosmeel, gezoet met banaan als ontbijt. Ogen gedruppeld en gekeken wat ik vandaag ga ondernemen om te genieten van de dag. En misschien wel van het leven.

Eens met Han Lips

Dries van Agt is onuitstaanbaar

Ben het helemaal eens met Han Lips en ik kon dit jaar het dan ook niet verdragen om met deze man aan wiens gedrag ik al sinds mijn tienertijd een hekel heb, mee te doen noch te kijken naar het Groot Dictee.

Nou ja...Nederland is er nog steeds, dus geen rare dingen gebeurd omdat ik niet meeschreef.

Marqt - de Action voor de bovenmodale man

Liep van de week voor het eerst binnen bij (de??)Marqt. Ik was op zoek naar iets gezonds en tevens feestelijks en aangezien het op de route lag (nou ja, bijna tegenover de bushalte) besloot ik mijn gezonde aversie tegen deze winkel in mijn binnenzak op te bergen en er eens binnen te stappen.

Jemig de Pemig; wat een pretentieuse supermarchée zeg. En wat dolkomisch dat de zwervers recht tegenover deze vestiging staan met hun bierblikken (vast niet Paleo...of bio).

Alles is daar bovenmodaal geprijsd en was vroeger de kreet in de mode - wat je van ver haalt, is lekker - nu is het credo kennelijk, waar je de sticker 'Bio' op zet, is het geheel verantwoord om dit 10 x zo duur te prijzen dan in een normale supermarkt. Omdat we voor de gek gehouden willen worden en het zo goed bekt, dat je 'natuurlijk' eet. Ik geloof er niets van dat de meneer achter deze keten het louter doet omdat hij zo begaan is met ons soort mensen die ongezond eet. Het is trendy, het past in de tijdsgeest en je kunt er een leuke belegde boterham (wel zuurdesem hè) mee beleggen.

Je hoeft er niet eens je handen voor vies te maken, zoals je wel zou doen als je die wortels echt uit de grond haalt, uit een ouderwets volkstuintje, altijd vlak bij een spoorlijn. Nee, ons soort Marqt-mensen haalt ons bio, rechts of linksgedraaid voedsel hier. Lekker duur. Want dat kunnen wij ons veroorloven.

Versta me niet verkeerd; ik ben helemaal voor goed voedsel, maar toch niet met een elitair strikje eromheen. En dat vertegenwoordigt Marqt voor mij. Ik hoef alleen maar te kijken naar de prijzen en de mensen die er wel kopen. En wie met een onder modaal inkomen kan er kopen? Wie kan er de keus maken om daar zijn dagelijks voedsel te halen?

Ik val dan ook - denk ik - niet binnen de doelgroep van deze supermarkt. Sterker nog, zou er ook niet bij willen horen. Ga liever bij de boer in de buurt op zoek naar eerlijk voedsel. Of haal dit uit mijn eigen kruidentuintje.

Zag op 24 Kitchen het programma Wat de boer niet kent en daar was een Gronings boerengezin die het belangrijk vond om eerlijk te boeren en hun groente via een kraam aan de weg rechtstreeks aan de consument te verkopen. Dat is een fijne manier van eerlijke en heerlijke groenten halen.
En wat werd ik warm in mijn hart door de liefde voor het land en de liefde voor elkaar die ik zag. Wel keihard buffelen en waarschijnlijk maar net het hoofd boven water kunnen houden, maar ik voel me hier zoveel meer bij thuis dan bij deze supermarkt.

Nou ja..weer wat geleerd toch?

Vanochtend lekker aan gelummeld en mijn Kerstboom opgetuigd. Ja...zo is het goed. En ga ik nog meer zoeken naar balans in mijn leven.

Omdat ik maar al te goed heb onthouden wat het met je kan doen als die weg is. En je dan denkt dat eruit stappen de enige juiste optie is.

Het foute hoekje

Was aan het twijfelen of ik mijn kerstspullen nog verder zou neerzetten, plus de kerstboom want wilde eigenlijk de uitslag van een onderzoek afwachten. Maar het is nog niet gedaan en er volgen nog meer onderzoeken.

Toch bedacht ik me en vond dat ik gewoon meer licht nodig heb. En zachtheid en schoonheid. En humor.

Dus gaan graven in mijn kelderkast (zo noem ik 'm, al is het gewoon een kast onder de trap hahah). Wat een juweeltjes uitgegraven weer. En zoveel...zoveel..meer dan genoeg. En oude en kapotte spullen nu maar echt weggegooid. Ook hier ruim ik op en verminder ik het aantal dozen.

Wel mis ik 1 dingetje en die heb ik ooit,  in de zomer nota bene,  op Texel gekocht. Een Kerstvogel. Stond altijd met Kerst op mijn werkplek, samen met foute ballen. Ach...hij zal wel weer terug komen vliegen en is het het nodig dat ik die vogel erbij heb?? Nee toch? Niet druk maken en stoppen met zoeken.

Heb, naar aanleiding van Het Foute Uurtje, een Fout Hoekje gemaakt, met allemaal van die Kerstmishuisjes, waar je een waxinelichtje in kan doen plus diverse heul foute Kerstkaarsen in de vorm van de Kerstman, Kerstbeer. Allemaal meer dan 25 jaar oud en toen was het al fout hahah..

Maar wat dondert het. Heb denk ik een beetje Engels bloed want zou het liefste van die slingers maken met gekleurde blaadjes en Christmas Crackers. En van die Pie's en andere heerlijkheden. Maar ik doe het niet, want niet zo goed voor de glucosewaarden al die koolhydraten. Die slingers heb ik vroeger wel gemaakt hoor toen mijn kinderen nog jong waren. Heerlijk frutselen.

Ooit maakte ik een Gevulde Kalkoen voor een gezelschap die dat geheel niet kon waarderen. En perfectionist als ik toen was, ook nog kastanjepuree en dat soort dingetjes. De Oma van mijn vader was een zeer goede kok. Haar dochter echter niet, die maakte van die grote smakeloze gehaktballen in de soep of in de spaghetti, zelfde recept, even smakeloos. Kruiden had ze niet van gehoord, alhoewel haar keukenrekje aangaf dat ze echt wel bekend waren in die jaren.

Het maakt verschil of er met liefde wordt gekookt of dat koken gezien wordt als Oh bah...weer voor 16 man eten maken. Alsof je in een grootkeuken staat en voor de kazerne moet koken.
Dat is een beetje hoe ik het van huis uit ben gewend. Geen culinaire hoogstandjes, gewoon zeer Hollandse pot en af en toe iets exotisch als Macaroni of Rijst met Ragout (uit blik - nog erger), maar allemaal een beetje tot snot gekookt en weinig variatie. Je wist als kind al direct wat je op vrijdag ging eten of zondag. Of zaterdag.

En toch vind ik het belangrijk om dan juist wel, als ik me alleen en gespannen voel, mijn huis te versieren. De Kerstboom op te zetten, de lichtjes aan te doen. Heb leuke passende geschenken gekocht voor mijn kinderen en hun aanhang, die leg ik deze week onder mijn boom. Wanneer ze langskomen waaien om die op te halen weet ik niet; wel dat ik ze met liefde voor ze heb gekocht.

Leuk klusje voor morgen; de Kerstboom versieren.

Ik zie een ster!

Niet eentje, maar heel veel. En vallende sterren. Eigenlijk meteoren. Het was de Geminiden-zwerm.

Gisterenavond laat stond ik zeker een half uur in een pikdonkere tuin naar de sterrenhemel te kijken en zag een heldere wonderschone lucht met duizenden lichtjes waarvan sommigen opeens wegschoten.

Het zag eruit zoals het plaatje op de foto. Echt geweldig!!! Vooral omdat ik door mijn nieuwe bionische oog alles zo goed kon zien. En bij elke vallende ster een wens mocht doen.

Soms zijn mooie dingen en ervaringen zo dichtbij als je eigen achtertuin, met je hoofd omhoog!

Tot ziens Zwijmel

Van de week las ik dat de zanger met het diepdonkerbruine stemgeluid van deze band is overleden. Hij heeft zich gevoegd bij Barry White hoop ik dan maar in een mooi Hemels koor.

Doet me meteen ook denken aan mijn vader, die deze week ook alweer 2 jaar geleden naar het Mannenkoor daarboven ging. Hij heeft jaren in een koor gezongen en kon daardoor leuke reisjes maken. Niet met het gezin of zijn vrouw, maar met het koor, tot grote afgunst van mijn moeder. Er was nooit eens iets leuks voor haar.

Dat trekje van mijn moeder daar zal ik best wel iets van hebben meegekregen, afgunstig of jaloers zijn op mensen of zaken, waar je eerlijk gezegd niet echt jaloers op hoeft te zijn. Want je weet niet wat er achter de voordeur gebeurt.

Als ik onderstaande song hoor, ben ik terug op feestjes waar ik met mijn ex-man naartoe ging. Die pas laat begonnen en rond middernacht steevast werden onderbroken door of de politie wegens geluidsoverlast of een flink bord nasi met kip. En daarna door feesten. Met dit soort nummers hoefde het volume ook niet zo hard meer.

Mijn naam is Citroenvlinder en ik ben..

Iets waar ik heel lang mijn kop voor in het zand stak, maar wel bang voor was, is dat ik door mijn gedrag (overeten en daardoor zwaar overgewicht) een chronische ziekte zou krijgen. Dat is me namelijk van jongs af aan al ingepeperd door iedereen die er de ballen verstand van had, maar dacht dat dit me wel zou motiveren om van mijn dikke buik af te komen.

Je krijg een hart wat in het vet ligt
Je krijgt sneller een hartaanval
Je krijgt suikerziekte omdat je zoveel zoets eet
Je hebt geen conditie en dus krijg je het aan je hart
Je krijgt een beroerte
Je krijgt kanker
Je krijgt Alzheimer


Toen mijn vader aan Alzheimer overleed, 2 jaar geleden, is vooral mijn zoon zich gaan verdiepen in de oorzaken van Alzheimer. Mijn vader kreeg op latere leeftijd diabetes, toen zat hij al lang en breed in een verpleeghuis.

Hij en zijn zus zagen zijn aftakeling en begonnen steeds beter op hun voeding en lichaamsbeweging te letten, zich in te lezen in het hoe en wat van het effect van vet- en suiker, terwijl ik weer terugviel in mijn oude gedrag - omdat ik nog niets had gedaan aan mijn eigenwaarde -  en daardoor al mijn verloren kilo's (en nog wat meer als bonus) terugvond, depressief werd en zo was de cirkel weer rond.

Enfin; begin van dit jaar psycholoog gevonden, maandenlang sessies gedaan (wel op een SMART manier) en ook nog EMDR therapie gedaan voor zaken uit het verleden die elke keer mijn huidige gedrag triggerden en nu dat dan achter de rug was ben ik zelf aan de slag gegaan om toch maar weer wat kilo's gewicht te verliezen. Want natuurlijk snap ik allang dat als je boven de 100 weegt en niet 2 meter lang bent, dit toch wat minder gezond is. Voor je hart, organen en gewrichten. Stel je eens voor dat je elke dag een mud aardappels meezeult.

Toen ik een soort van noodkreet van alweer mijn kinderen kreeg, die zagen dat ik weliswaar beter in mijn vel zat, maar dat ik nog steeds mijn hooglaadgewicht had en ik bovendien ook nog eens aan Staar werd geopereerd, iets waarvan 'men'  dat met suikerziekte associeert, heb ik toch maar mijn struisvogelkop uit het warme zand getrokken en een APK bij de huisarts aangevraagd. Het verschil met al die mensen in voorgaande jaren is dat mijn kinderen me aangaven dat ze van me houden en me graag nog langer gezond in hun midden hebben.

Ding dong!

Te hoge glucosewaarde bij de eerste meting. Volgens de protocollen ben je dan al direct een diabeet.
Ik verhulde dat door het 'te hoge glucosewaarde' te noemen. Vorige week nogmaals bloed laten prikken en testen en nog steeds te hoge waarden, zelfs nog hoger. De huisarts vond het aan te raden om nu wel met medicatie te beginnen en raadde me ook aan om het hele protocol te volgen.

Dat betekende dus dat ik mijn voeten heb laten nakijken, ik slik medicijnen om mijn glucosewaarden omlaag te krijgen, ik maak vandaag - als ik toch weer naar het ziekenhuis ga voor mijn staar na-controle, een afspraak bij de oogarts voor een onderzoek van mijn ogen, wat nu ieder jaar op de agenda staat en ik heb gisteren al een afspraak gehad bij een dietist voor advies over mijn voedingsgedrag.

Dat laatste had ik mijn eigen kritische bedenkingen tegen, want ik ben gewend om dietisten te horen zeggen dat ik bijvoorbeeld Becel moet gebruiken of meer fruit eten, of meer volkorenprodukten, drink meer melk, of gebruik geen vet of neem meer tussendoortjes zoals sultana's en allerlei 'gezonde' koekrepen of zoals de laatste dietiste me maandenlang heeft aangeraden, om via een pakjes en zakjesmethode snel snel snel veel kilo's af te vallen, maar niets te hebben geleerd van het waarom en hoe nu verder.

Maar was sowieso aangenaam verrast door wat de Praktijkverpleegkundige me aangaf; dat het beste dieet eigenlijk het EDH (Eet de Helft) dieet is en dat het niet gaat om dieten, maar om een verandering van voedingswijze. En bovendien meer bewegen en dat alles niet voor een half jaartje, maar je hele leven lang.

Ook de dietiste gaf me aan dat de inzichten veranderd zijn en dat men nu veel meer kijkt naar het verhogen van de eiwitiname en verlagen van snelle koolhydraten. En dat voor iemand die zijn glucosewaarde moet verlagen het doel en streven moet zijn 10% blijvend gewichtsverlies. Dus niet snel crashen en daarna weer 15% erbij. Maar streef erna - en nog fijner om te horen - om niet snel, maar gestaag dat mindere gewicht te realiseren en blijf stabiel. Vooral dat stabiel blijven is belangrijk. Natuurlijk is het prettig dat je nog meer zou kunnen afvallen, maar BMI binnen bepaalde waarden is iets wat nu niet meer een hele strenge eis is.

Ik voelde me na dat gesprek al een stuk lichter. En helemaal niet meer de neiging om nu nog even lekker snel een moccagebakje te gaan halen omdat ik morgen ga beginnen.. (oud gedrag).

Nee, ik ben eind oktober begonnen met afvallen en dat gaat goed en gestaag. Heb me verdiept in de theorieen zoals die beschreven staan in Broodbuik en zoals Amber Alberda die omschrijven en verder gebruik ik mijn gezond verstand. Ik mag dan ook best wel eens iets eten wat 'minder' gezond is - ik zie dat niet als vergif of slecht of wat dan ook, maar zoek - zoals bij alles de balans.

Nu is het dus zaak om onder ogen te zien dat ik niet slechts een keertje te hoge glucosewaarden heb, maar de diagnose Diabetes heb gekregen.

En er alles aan mag en kan doen wat in mijn macht ligt om zorgvuldig met mijn lichaam om te gaan. Misschien dat er na een tijdje wordt gemeten dat de waarden beter zijn. Misschien ook niet.
Maar ik moet af van "zie je wel....JOUW schuld (dikke bult) vreetzak.
Net zo min als gezond zijn ook mijn aandeel is. Het is zoals het is. De een heeft mazzel en de ander pech. Mijn idee is om de dealen met de realiteit. Met het nu.

Het zit immers in mijn familie en zoals mijn huisarts al zei, kan het best zijn dat ik gewoon de dikke pech heb dat ik het een erfenisje is.

He....het is geen Ebola!! En mijn specialisten gaven al aan dat je er prima oud mee kan worden.

Wat wel fijn is uit die APK,  is dat mijn bloeddruk goed is en mijn cholesterolwaarden ook goed zijn. Ook niet onbelangrijk.


Dus; Mijn naam is Citroenvlinder en ik heb diabetes.

Waarom zijn meisjes allemaal prinsesjes?

Keek vanochtend naar Koffietijd - ja, je moet toch wat als je niet werkt - en daar zag ik een kapster hele jonge meisje, die allemaal in roze poedertintjes gekleed waren, de haren opsteken of in een knotje doen.

Alle meisjes zagen er schattig uit. Schattig en roze. Met van die stomme (sorry) meisjesschoenen en wat mis ik De Stoere Meid. De Pipi-Langkous!

Gewoon een meisje die lekker mag stoeien in haar kleding, kleding die tegen een stootje kan, vies mag worden en er op is gekozen om vooral aan een imago te voldoen; Het kleine prinsesje.

Het lijkt wel alsof deze meisje meisjes helemaal niets stoers mogen doen, maar vooral alles in roze moeten uitzoeken en doen en ook vooral heel schattig moeten zijn. Ik kan me niet herinneren dat dit zo was toen mijn dochter en zoon jong waren. Die roze trend. Nu spreekt Oma over 25 jaar terug hoor :)

Ik zie om me heen vrouwen die zo blij zijn dat ze dochters hebben want die kunnen ze leuk aankleden. Jeee...koop dan een Barbie! Misschien dat je dochter wel lekker in een spijkerbroek en een warme trui de hele dag buiten in de boom wil klimmen!

Ook heel stereotype vind ik deze ontwikkeling.

Hoe ervaren jullie dat? Of zie ik het te zwart/wit??

Brei 'm erin!

Lijkt me een leuk en ontspannend projectje; de Kersttrui.

Zeker als het model diverse keren moet komen passen. Zou het helemaal niet bezwaarlijk vinden als hij daarvoor diverse malen bij mij thuis het achter- of voorpand tegen zich aan moet houden, uiteraard over zijn onderhempje, om te kijken of ik al kan afkanten. Of overhalen. Of overgehaald moet worden.

Kijk...dat breit nog eens lekker, met zo'n passend model.

Licht en luchtig

Deze zondag gebruik ik om me los te schudden van de boosheid en verontwaardiging over iets wat me raakt, maar waarvan ik ook besef dat het geen enkele zin heeft om me daar zo druk over te maken. Het gaat niet over mij; wel over iemand waarvan ik hou. Mijn boosheid heeft te maken dat ik slecht tegen mensen kan die de waarheid verdraaien. Dat dit niet zou mogen, maar de realiteit is dat de meesten daar verder meekomen dan de braverikken die alles keurig en eerlijk doen. Veel verder.

Ik maak me druk omdat de beweringen niet op feiten zijn gestoeld, maar meer passen in het sprookje wat zij heeft geweven en ieder kind in haar situatie weeft. Het doet me ook twijfelen of wat er ooit eerder is gezegd dan ook wel klopt. Zaken waarvoor ik voor die persoon door het vuur ben gegaan en dat met een soort van stempel dat ik te rechtlijnig denk heb moeten bekopen in mijn familie en bovendien een uitsluiting uit hun sociale kring heb gekregen. Die ik met genoegen accepteer als ik daardoor mijn kinderen goed heb kunnen beschermen. En dat zo weer zou doen. Geen tapijt voor mij waar ik alles onder veeg.

Het stuwt in ieder geval mijn stresslevel te hoog op en dat is iets wat ik nu, meer dan ooit, niet meer wil en kan gebruiken. Mijn glucosewaarden moeten omlaag immers!

Dus moet ik loslaten, me niet druk maken, het is haar ding, haar leven en het zegt niets over mij. Ik moet leren dingen te doen, zonder verwachtingen te hebben. Dat scheelt teleurstelling.

Vanochtend nog even heerlijk onder mijn dikke winterdekbed naar een luisterboek geluisterd. Zonder schuldgevoel of wat en daarna lekker douchen met een geurige Rituals douchefoam.

Heb op de voordeur mijn Kerstkrans gehangen. Niks extra's gekocht; hij hing er nog van vorig jaar en is zo duurzaam dat hij hoppa zo weer op de deur kan. En is nog wit ook!
Mijn adventsster heb ik net maar weer aangezet; het is tamelijk donker buiten en ik kan wel wat licht gebruiken.

Licht en luchtigheid. Luchtigheid

Zaterdag ziekenhuisherinneringzwijmel

Toen ik als kind wekenlang in het ziekenhuis lag, had je de mogelijkheid om een plaatje aan te vragen via de ziekenhuisomroep.

Ik weet niet meer waarom, maar misschien had ik het die weken vaker gehoord. In ieder geval niet thuis, want daar hoorden we dat soort muziek zeker niet.

Ik wilde graag Edelweiss van Heintje horen. Heintje!!

En dan de keus van dat lied....dat het me jaren later nog steeds ontroerde, tot tranen toe komt denk ik door de associatie met die ziekenhuistijd. Doodziek, ijlen en dan waarschijnlijk dat lied een aantal keren via de ziekenhuisomroep gehoord.

Edelweiss

Pakjes-avond

Blijft altijd heerlijk om naar te kijken op deze dag:

Pepernoten gemaakt van speltmeel, en een poging om een speculaaspiet te maken, maar ik keek pas nadat het ding al in de oven stond op internet hoe dat moest en kwam erachter dat je het deeg in de vorm moet persen en dan er weer uithalen (heel hopenlijk) en dat vormpje op een bakplaat kan bakken. En als je heel enthousiast ben meerdere pietjes kan maken. Kijk....ik heb aan 1 piet mijn handen al vol, dus ik ga volgend jaar wel weer een poging wagen, DV.

Merk dat ik me lichtelijk opwind over zaken die het opwinden eigenlijk niet waard zijn, of eigenlijk, het maakt die zaken geen ene moer uit of ik me nou wel of niet opwindt, zij heeft mij niet nodig. Het zegt niets over mij. En al helemaal niets over mijn waarde.

Dus laat maar waaien.

Iedereen zijn eigen waarheid.

En......Los!!!

Ik verlang vandaag naar toen ik een klein kind was, vol ongeduld zat te wachten op pakjesavond en Opa en Oma langskwamen en een tante en we een bons op de voordeur hoorden en er opeens in de gang allerlei wasmanden stonden gevuld met pakjes. Voorzien van gedichten in een bekend, onleesbaar voor een jong kind, handschrift. En dan geen 4 regelig-gedicht, maar lang en mooi. De amandelletter die mijn moeder al in de middag op de gaskachel had gelegd, om warm te worden. De geur van speculaasbrokken, zelf gebakken door mijn moeder, lekker dik met een amandel bovenop en soms had mijn Oma haar zelfgemaakte roomborstplaat harten meegenomen. Zo lekker. En natuurlijk warme chocolademelk met vel. En pepernoten van de grond geraapt want opeens was daar die gehandschoende hand die een handje pepernoten in de kamer gooide.

Als kind had je geen weet van alle stress en gedoe rondom de organisatie van die avond en de frustratie dat de tante aan het eind van de avond op wonderbaarlijke wijze nog een wasmand onder haar welgevulde benen vandaan haalde en oh oh oh Sinterklaas toch...allemaal voor haar!! Toen wist je niet dat zij dat zelf kocht, alles van haar dure uitzetlijst en allemaal topkwaliteit, terwijl haar kadootjes voor de rest van de ploeg uit de grabbelbak van de plaatselijke goedkope winkel vandaan kwamen.

Weer even klein en goedgelovig zijn. Lijkt me heerlijk.

Gewoon doorsnee log

Niet erg veel te melden vandaag. Ja, dat ik een rondje opruimen deed, hoewel ik daar niet echt zin in had, maar van de week was het me ook al zo meegevallen en opgevallen hoeveel er weg kon van wat ik jaaaaaaaaaaaaaaaaarenlang bewaarde, dat ik me er toch maar weer aan waagde.

Met timer. En ik blijf het heilzaam en verbazingwekkend vinden hoeveel ik kan doen ik een stief kwartiertje. Meteen een hele berg textiel wat in de bak voor oud textiel van de gemeente mocht. En dus ook daarna maar direct in een zak gedaan en in mijn bejaarden-boodschappentrekkar afgevoerd. Hopppa...direct weg ermee.

Daarna even boodschapje gedaan (gaaaap) en blij met mijn koopgedrag. Niks geen pepernoten, hoewel die vandaag per kilo aan je opgedrongen worden, geen chocoladeletters noch heerlijke speculaasjes of andere Sinterklaastractaties. Wel ga ik vandaag of morgen mijn eigen pepernoten maken. Niet uit een pakse, maar gewoon van de normale ingredienten.

Ook nog een leuk kado voor mijn dochter gekocht voor onder de Kerstboom. Iets waarvan ze zei dat ze het wel nodig had in haar nieuwe flat. Altijd leuk om iets te geven wat niet achterin de kast verdwijnt.

Heb deze maand 'vakantie' genomen en toen ik vanochtend wakker werd vond ik het komisch om te bedenken dat ik dus ook niets HOEF of MOET. Ja, genieten. Dus rustig aan wakker worden, oog-ding eraf peuteren en lekker douchen.
Stukje breien, beetje lezen en verder is mijn wereld niet zo heel groot momenteel. Als ik denk aan even ergens naar toe gaan, dan springt mijn inpandige boekhouder ook direct op en vraagt me of ik besef hoeveel het vervoer alleen al daarna toe kost.
En oei ik bloei dus ver weg gaan had ik ook al niet echt behoefte aan.

En dan denk ik al snel...ach...laat maar even zitten...zo nodig heb ik die behoefte niet. En ik wil ook niet mijn leegte vullen met doelloos shoppen of naar een winkelstad gaan en daar veel zien, maar weinig kunnen. Of willen. Daar zit geen bevrediging in.

Wel onderzoeken wat me vrolijk maakt, waar ik daadwerkelijk energie van krijg (denk zo maar dat de Staatsloterij winnen er onderdeel van zou kunnen zijn).

Anyways: tijd voor luchtigheid. Mijn nieuwe WC hebbedingetje van BNN kwam vandaag binnen. Leuk leesvoer.

Vanavond roerbakte ik snijbonen, pepertje en gerookte makreel en een uitje. Zalig he (zou Jeroen verzuchten). Ik wel in ieder geval.

Zeg eens A

Hoorde van de week dat je glucosewaarden ook door stress omhoog kunnen schieten en toen dacht ik..goh...die snap ik.

Nog steeds geen baan gevonden, nieuw bionisch oog (prettige stress, maar wel stress), rondje huisarts en ziekenhuis voor diverse APK zaken en nog steeds niet helder hoe of wat, bijstand dreigt volgend jaar, kan ik hier blijven wonen, waarom reageren sommige familieleden totaal niet als ik iets over mijn oogoperatie laat weten, maar wel hele dramaverhalen op Feestboek over wat echte vrienden zijn. Enfin (om Martin Bril te citeren) genoeg om lekkere hoge stresslevels van te krijgen.

En toch...en toch voel ik me anders dan vorig jaar om deze tijd. Ik heb geleerd om zaken los te laten en heb inzicht gekregen waarom ik reageerde zoals ik deed en ook geleerd dat dit niet altijd even effectief was. Maar ook besef ik veel beter dat het zinloos is om maanden vooruit te kijken en me daar druk over te maken, terwijl er misschien nu een roodborstje tegen mijn raam tikt. Hoe mooi is dat?

Ik zoek de lichtheid en schoonheid van de dingen meer en natuurlijk, door mijn bionische oog, ZIE ik dat nu ook nog beter. En elke dag lachtherapie door bewust grappige dingen te lezen, te zien of meete maken. Hardop lachen, 3 x per dag.

Bedacht me dat ik dit hele jaar nog geen enkele WW-vakantiedag had opgenomen (heee...ik heb toch nu elke dag vakantie?????) en dat als je die dagen niet opneemt, ze vervallen. Per jaar bouw je er 20 op. Leuk: vrij tot einde van het jaar. En vrij betekent niet hoeven solliciteren. As if.

Had natuurlijk ook 'vrij' kunnen krijgen in verband met de plaatsing van mijn bionische oog, maar ach...teveel rompslomp en met dat ene oog kan ik nog best mijn cv ergens plaatsen of op een vacature reageren. Dus la maar.

Hoe leuk was het dat zoonlief langskwam. Met een ontzettend lelijke Kerst-trol. Zo lelluk (zou mijn Utrechtse Oma zeggen) dat ie weer mooi is. Want van hem gekregen. Volgens hem was dat daar, in Scandinavie helemaal hipperdepip.

Toen ik vanochtend door het winkelcentrumpje liep zag ik overal Kerststukjes, bomen, ballen en weet ik veel staan, liggen en hangen. Duik zo direct maar eens even in de grote voorraadschuren en kijken hoe ik langzaam aan de Kerstsfeer in huis kan halen, zonder mijn rekening te plunderen.
De Kerstster hangt al vanaf zondag. Heerlijk die lichtjes in huis. Mag natuurlijk alleen wit licht zijn. Geheel trendy en politiek uhm...correct.