Niet bang zijn!

Toen ik vandaag - lekker op tijd - doorkreeg dat mijn werkgever ook maandag niet open is en dit dus een tweede onbetaalde feest/herdenkingdag in die week is voor mij, kreeg ik even de riebels over wat ik dan in Godsnaam nog overhou. Dat wordt wel een heel klein bruto en dus ook netto bedrag.

En dan de routine op mijn werk, waar de ene eigenaar je de ene dag een toppertje noemt en de ander je de volgende dag weer uitgebreid op alle fouten wijst. (Of eigenlijk dat ik me teveel verplaats in een klant die zegt geen interesse te hebben en het gesprek wil beeindigen; ik zou die klant eigenlijk murv moeten praten. Brrrr..).

Ik voelde me een beetje angstig worden. Een grote hap uit mijn spaargeld om het wachten op geld van mijn uitkering op te vangen en dan bovendien ook al weten dat de komende maand die ik gewerkt heb waarschijnlijk ook de kosten niet dekt.

En toch; ik heb mijzelf 10 minuten gegeven om me hier heel erg naar over te voelen. Even in mijn uppie te janken. En klaar.
Het heeft geen zin. Het zuigt energie en ik wil heel graag de nadruk leggen op alles wat er WEL goed gaat.

Dus doe ik dat dan ook.

Mijn dochter liet me van de week de trouwringen zien die zij en haar vriend hebben besteld. Heeeeeel erg mooi.
Mijn zoon vliegt de hele wereld over en is zo blij dat hij doet wat hij al vanaf zijn derde graag wil doen.
Ze zijn allebei gelukkig en hebben een fijne relatie.
Mijn gezondheid gaat vooruit, net als mijn conditie.
Ik blijf nog steeds afvallen, in kleine hoeveelheden, maar het gewicht gaat omlaag. En ik heb geen haast. Langzaam kan ik steeds meer 'oude' kleding aan. Goed voor het budget.
Mijn broer is blij met een nieuwe relatie. Dus ben ik blij voor hem.
Elke dag geniet ik nog van mijn bionische oog. Ik zie de zaken zoveel beter en helderder
Mijn tuin wordt met de dag groener. Gratis.
Ik ben in staat om elke dag naar mijn werk een bak salade mee te nemen ipv vreten uit diverse eettentjes in de buurt (oh ja...dat kan ik niet eens betalen hahah).
Elke ochtend doe ik oefeningen met Cher. Vroeg opstaan en gaan met die banaan.
Ik loop elke dag extra door eerder uit de bus te stappen. En bespaar ook nog eens 20 eurocent per keer.
De man met hond loopt nog elke week met mij een heel stuk door de bossen.
Mijn bed is elke dag keurig opgemaakt. Zo heerlijk om 's avonds in een nette slaapkamer te stappen
Mijn huis is elke dag Company Ready (dat er nooit iemand komt is een tweede; maar het kan wel).
Ik hou er de moed maar in.
En van je hela hola....

Regeren is vooruitzien

Waar ik al bang voor was, is inderdaad ook uitgekomen. Die grote overheidsinstelling waarvan ik mijn ww-uitkering ontving, gaf ik netjes door dat ik onder de pannen ben, althans...als ik opgeroepen word.
Aha...mevrouw werkzoekende, dan moet u nog wel even uw inkomsten invullen dan verrekenen wij dat met de uitkering, maar dat kan NU niet, daar gaan wij fijn een documentje voor u voor klaarzetten. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijker kan tenslotte.

Ik had toen al een donkerbruin vermoeden, overheidsinstanties kennende, dat als er iets wijzigt, er ook iets fout kan gaan en aldus moest ik onderstaand lied, vooral het refrein, meerdere malen, zingen.

Vandaag tijd om te bellen, wat natuurlijk grappig is, als je werk bestaat uit bellen, maar enfin....er bestaat op dit punt in de constructie geen optie om te mailen, chatten of andere modernere manieren van in contact komen met die instantie, wat uitermate raar is, want de rest van de tijd heb je alleen maar digitaal contact! Het orgaan waar je eerst braaf je activiteiten doorgaf, verwijst nu naar hun zuster-orgaan.

Bellen dus - wat ook weer extra tijd en geld kost. En inderdaad. De heer van de instantie kon niet anders dan aangeven dat 'de collega's'  (oh hoe heerlijk dat je geen vast aanspreekpunt hebt, zo kan degene die op dat moment jouw case behandelt altijd 'een collega' de schuld geven!!) verzuimd hadden om een formulier voor mij klaar te zetten.

Wat betekent dat ik deze week geen centjes op mijn rekening krijg en dus moet schuiven met mijn spaargeld wat ik Godzijdank nog heb. Want anders had ik dus direct een probleem, want wie betaalt dan de huur, zorgverzekering en gas/water/licht??? En wanneer ik dan wel betaald wordt?? Dat weten die 'collega's waarschijnlijk. Ik reken maar op nada nikkus nop deze periode, dus een maandje zonder inkomen.

Voor mij is het dus uitermate belangrijk dat ieniemienie buffer blijft bestaan; dat ik deze weer aanvul zodra de instantie haar werk heeft gedaan en ik, met vertraging, mijn geld ontvang.

Maar vooral ben ik blij en dankbaar dat ik niet in de paniek schoot, maar al voorzag dat een kleine wijziging waarschijnlijk (grote) gevolgen ging hebben.

Op de valreep toch maar gekeken of ik nog iets terugkreeg van de Inkomstenbelasting. Had studiekosten gemaakt verleden jaar, dus handig om een berekening te maken. Ik verwachte kiet te spelen, maar mensen......ik ontvang het vorstelijke bedrag van wel 25 euro retour!!! Helaas mag je de kosten van de aanschaf van een laptop, tablet of een dergelijk apparaat niet meer aftrekken.
Ga ik zo direct even naar het winkelcentrum voor de reisgidsen voor deze zomer.

Vanochtend heerlijk gewandeld. De man had last van zijn astma en zijn rug, maar toch zijn bed uitgerold en heerlijk gelopen. Door de regenbui van vanochtend waren de pollen onder controle en de beweging was ook weer goed voor zijn rug. En voor die van mij ook.

Nu ik alle to-do dingen weer heb afgerond, duik ik maar weer mijn postzegeltuintje in. De was wappert lekker aan de droogmolen, het gras groeit waar je bij staat en ik kreeg weer inspiratie om wat grote pollen vaste planten te delen door de recenste aflevering van Gardener's World te bekijken.

Weally weally lovely plants...Ach die goede oude Geoff! Dat is nog eens een andere aanpak dan een traytje volgroeide gesponsoorde Intra t uinplanten in een tuin te plempen.

Werkzwijmel

Regelmatig, vaak en donderdag dacht ik aan het liedje "working on a chain gang" omdat het zo beklemmend voelt dat alles wat je doet en zegt wordt bekeken, opgenomen en bekritiseerd. De NSA is er niets bij. En de ene dag dan ben je de Topperrrrrrrrrrr van de dag en de dag erna moet je toch even terugluisteren naar wat je allemaal fout zegt en hoelang je een klant vasthoudt die het toch niet gaat doen. Allemaal helemaal fout.
Tsja...ik kom uit een traditie waarin je een relatie met een klant opbouwt, niet een weggooi contact.

Maar van mede-lotgenoten heb ik al gehoord dat dit een vrij normale gang van zaken in C all C enters is en dat het allemaal nog 'veel erger' kan. Als je wel met bonussen werkt en je tussenbaas dan ook en dan wordt de druk nog veel meer opgevoerd. Want die bonus lonkt natuurlijk bovenop je minimumsalaris. En daar wil je natuurlijk maar al te graag iets bovenop kunnen verdienen.

Maar het niet uitbetalen van pauzes, niet uitbetalen van toiletgang, niet betalen van reiskosten, niet betalen van vakantietoeslag, geen vakantiedagen want een n ul-urencontract...ik heb het in mijn gehele loopbaan, zelfs als vakantiewerker in een heeeeel grijs verleden, nog niet meegemaakt. Kon je als simpele schoonmaker gewoon nog wel even in de baas zijn tijd naar de wc. Nu moet je zelfs je plasje zo timen dat je dit in de pauze doet, want die krijg je sowieso al niet doorbetaald.

Maar goed; ik schijn niet te mogen klagen want ik HEB een baan en ik weet dat er velen zijn die nog steeds zoeken en nergens aangenomen worden. En ja, ik heb mijn lat flink lager gelegd, maar hoop dat er over een tijdje wel iets op mijn pad komt, op welke manier dan ook, wat iets minder uitgehold is qua arbeidsvoorwaarden en emolumenten.

Onderstaand lied, uit de jaren 80 is van de geweldige Pretenders. En dat is precies wat ik nu ook doe: Ik 'pretend"  alsof ik helemaal toppie de joppie blij ben dat ik hier mag werken en oh oh oh oh oh...alweer een klant binnengehaald; wat fijn! En nog een en wel drie ook en die vierde trek ik ook nog binnen.

Tegelijkertijd dacht ik vanochtend bij het opstaan ook aan onderstaande tekst en bedacht me dat ik nu niet zo moet klagen, zeuren en zeiken. Daar wordt mijn dag en leven niet vrolijker van. Het is gewoon zoals het is. Enjoy the ride! Er zijn alweer een aantal sollicitaties de deur uit, dus ik ga - zoals ze op mijn werk overal zeiden - tot het gaatje. Nu Koningsdag in zicht - ook onbetaald, maar ach...genieten ga ik toch wel!

Gisteren uit mijn werk direct de fiets gepakt en naar het naburige bos/park/3 bomen gefietst om daar nog even lekker te genieten van de laatste middagzon, in een bankje bij het water. Heerlijk!

Recept salade

Even snel voordat ik naar mijn werk vertrek: het recept van de Surinaamse Sardines-salade.

1 blikje sardines
1 ui gesnipperd (mag ook een rode ui zijn)
Een Spaans pepertje
tomatenketchup, scheutje
sambal naar smaak
Iets knapperigs, bijvoorbeeld bleekselderij in stukjes gesneden of iets ander groens met een bite

Alle ingredienten door elkaar heen mixen. Door de olie wordt het vanzelf smeuiig. Het teveel aan olie vanuit het blikje weggieten.

Afmaken naar smaak met peper en zout. Dit is ook lekker op toast of een knapperig broodje.

Huurverhoging

Kreeg de brief van mijn woningbouwvereniging over de aankomende huurverhoging. En dat viel me reuze mee. Oh ja...heb natuurlijk al een tijdje een ww-uitkering gehad, maar ook periode gehad dat er nog iemand in huis woonde en dat inkomen telde gewoon mee voor de berekeningen (dank u wel oh belastingdienst) Tsja...moet je maar een wat minder vriendelijke ouder zijn en je naar een huis zoekende kinderen het huis uitschoppen :)

Maar goed; de inhoud van deze brief was prettig nieuws. En dat past goed in de begrotingen. Hoef ik me pas volgend jaar weer zorgen te maken.

En wat was het vandaag skitterend weer hier. Stralend blauwe lucht met een net zo stralend zonnetje en daardoor heerlijk gewandeld vandaag.

Thuis een geheel verantwoorde lunch gemaakt; een heel oud recept van wel 35 jaar terug wat ik ooit van een Surinaamse dame kreeg. Heerlijke sardinessalade. Budgetneutraal bijna, maar daarom niet minder smakelijk en goede omega-3 vetten.

Daarna tijd om naar de apotheek te gaan om een nieuwe batch diabetesmedicatie op te halen. Ik ga ervan uit dat dit wellicht de laatste batch is. Over een paar maanden weer controle en dan hoop ik nog steeds goede - normale - glucosewaarden te hebben en met mijn arts te kunnen spreken over het stoppen met de medicatie. Mijn gewicht zakt ook nog steeds en de 10% gewichtsreductie heb ik al een tijdje geleden behaald en nu is het zaak om dit te behouden en ondertussen gewoon door te gaan met verantwoord, gestaag afvallen. Geen idee wat het protocol hieromtrent is, maar ik neem aan dat ik over een bepaalde periode 'goede' waarden moet hebben.

En nog even lekker in de tuin gerommeld. De witte was kon begin van de middag alweer van de droogmolen. Heerlijk. En zo fijn om te genieten van alles wat er gaat bloeien en groeien in dat postzegeltje van me. Ook binnen groeide wat zaadjes tot jonge plantjes en een paar daarvan zitten nu in grotere potjes. Ben benieuwd of vooral de ruccola nu wel lukt. Een paar jaar terug ook gezaaid, maar het werden lange pierlala's maar niet mooie blaadjes zoals ik ze uit de groentewinkel ken.

Vanavond lekker snijbonen uit de wok gegeten. De afwas is gedaan, de salade voor morgen staat al in de koelkast, de Flylady zaken voor vandaag ook gedaan, dus nu 'moet' er niets meer.

Die hou ik erin

Die hou ik er (nog) steeds in; mijn kwartiertjes werken aan iets met een timer. Vooral voor huishoudelijke karweitjes en voor dingen in huis/tuin of wat dan ook waar ik tegen op zie. Door het gebruik van een timer is het overzichtelijk de te besteden tijd en het verbaast me iedere keer weer hoeveel je eigenlijk kan doen en doet in die tijd.

En dat de klus waar je tegenop ziet, vaak en heel vaak binnen die tijd geklaard is.

In het kader van opruimen in de verborgen hoekjes, trok ik een tijdje terug op de oude kamer van mijn dochter het zolderluik open. Ik dacht dat het hierachter leeg zou zijn, maar het stond vol met oude meisjestroepjes.

Daar komt mijn kwartiertje goed van pas. Dus met vuilniszak en timer naar zolder en nu is het luik alweer bijna leeg. Zeker 3 vuilniszakken vol oude meuk. Nog even goed kijken met een zaklamp en dan blijven er alleen Barbiespullen over; Misschien leuk voor later, maar dat mag dochterlief besluiten, Morgen is het vuilnisbakkendag, dus ook de laatste zak kan lekker mee.

Zo werk ik ook in de tuin. Gras tussen de tegels halen wordt ook op die manier - voor mij - een klus die te doen is. Gif ga ik niet spuiten (had een vriendin die een onkruidvrije tuin had en die gaf toe gewoon gif te spuiten..), maar iedere dag een kwartiertje dan is ook dat te overzien. En de rest van mijn kwartiertjes kan ik dan aan andere klusjes besteden.

Of het klusje: Genieten!!

Vanochtend toen ik mijn ogen opendeed en mijn hoofd bewoog tolde de hele slaapkamer om mij heen. Even hoopte ik dat er dan ook een leuke heer naast mij lag, die dat teweeg had gebracht, maar kennelijk was het gewoon mijn evenwichts-orgaan. Of zoiets. Daarna nog een paar keer en toen besloot ik maar heel rustig aan te doen om vooral niet onder de douche dit soort van ervaringen te krijgen. Als ik daar neerstort dan weet ik niet wanneer ik gevonden wordt en dan maar liever met kleding aan.

Gelukkig is het nu weer weg, maar goh...gratis kermiservaring!

Daarom rustig aan gedaan vanochtend en lekker mijn opgenomen programma Back in Time voor Dinner bekeken. Heel erg herkenbaar; de jaren negentig met de Gekke Koeienziekte. Ook de keuken zag er herkenbaar uit en oh ja...mijn huurbouwwoning-keukenblok komt uit die jaren, dus dat klopt wel. Wacht gewoon tot grenen kastjes weer in de mode komen. Leuk dat de Ikea in die jaren in de UK werd geintroduceerd en dat men dingen ging eten zoals Pasta en dat ook in die jaren er aandacht kwam voor organisch boeren en weer zelf koken. Maar ook een ontbijtreep met zoetigheid en een yakultje als ontbijt en het grote Buitenvreten brak door. Het leek wel alsof in die tijd fastfood echt trendy werd en iedereen op straat liep te eten. En dan vooral hamburgers. En dat supermarkten hun wijnassortiment flink uitbreiden en wijn drinken veel meer ingeburgerd werd.

Het leek allemaal nog zo dichtbij; de jaren Negentig en toch is het alweer 20 jaar geleden. Mijn kinderen waren jong, ik was jong(er), net gescheiden en mijzelf ontdekkend en keihard - 2 banen tegelijk - meer dan fulltime werkend om mijn gezin te kunnen onderhouden.

En dan stond ik gisteren te kijken hoe ontzettend mooi en volwassen mijn dochter er in haar bruidsjurk uitzag. En dat ik daarbij mocht zijn. Tot mijn verbazing hoefde ik niet eens te janken, maar nu ik dit hier zo schrijf...pingelt er wel een traantje.

Toen ik zelf mijn bruidsmantelpakje ontwierp, maakte en pastte, heb ik zo ontzettend gemist dat iemand me zei dat ik er mooi uitzag. Of gewoon als een bruid. Ik weet nog dat ik naar een hoed zocht, in de enige hoedenzaak van Utrecht, een zijstraatje van de Oude Gracht. Piepklein winkeltje van onder tot boven volgestouwd met allerlei soorten hoeden; voor dames en heren. Fietste ik naar huis met een hoedje in mijn tas. Nou ja...eigenlijk hoor je dat soort momenten met je moeder of zussen of vriendinnen te delen, maar er was niemand.

Het pakje hangt nog altijd in mijn kast. Heb het toen nog wel daarna een paar keer gedragen, met geheel andere accessoires en zonder hoed, maar kan het niet over mijn hart verkrijgen - ook al is het huwelijk allang voorbij - dit weg te doen. Sentimentele oude muts waarschijnlijk. Hoedje is lang verkleedhoedje geweest voor mijn kinderen en die heeft het niet overleefd. Wel een goede Micheal Jacksonverkleedhoed!!

Wat gaat de tijd onzettend hard en wat besef ik des te meer dat ik die tijd niet zomaar moet verlummelen of denken dat ik morgen wel ga genieten. En vooral blij zijn met de goede dingen in mijn leven.

Eindelijk breekt het zonnetje hier door, dus ik ga lekker naar buiten zo direct. Tijdens het werk zit ik de hele dag binnen, dus nu vooral genieten van zonlicht en frisse Kerosinelucht.

Net een lekkere kop Bulletkoffie gemaakt. Dat klinkt ingewikkelder en interessanter dan het is; gewoon filterkoffie met een klontje roomboter erdoor heen gemixed met de staafmixer.

Tijdzwijmel

Dit liedje zong de hele week door mijn hoofd als ik op de klok keek en ik nog urenlang hetzelfde verhaal af moest draaien aan weinig geinteresseerde of zelfs boze, norse of ook onbeschofte klanten.
Het draait in dit werk om heel grote volumes en dan valt er vanzelf een appeltje in de mand. Op 100 belletjes op een dag zal er toch echt wel 1 ja zeggen.

Het erge vind ik nog; ben nog de beste van een aantal dagen achter elkaar geworden qua hits. Ik krijg er niks extra's voor. Het is als pissen in een donkerblauw pak; niemand ziet het maar het voelt lekker warm.

Moet wennen aan het geroezemoes van 35 andere bellers om mij heen met allemaal harde stemmen en die allemaal hetzelfde vertellen als ik. Vooral NIET improviseren, want dat heeft uitgewezen, dan scoor je niet. Dus als een braafkaas het fantasieloze verhaal voorlezen. Mijn achtergrond doet er niet toe; alleen mijn stem, mijn vermogen om mijn eigen denkvermogen uit te schakelen en hoge volumes te halen.

Moet wennen aan dat de eigenaren constant rondlopen, meeluisteren met je gesprekken en je, ondanks dat je wel klanten binnenhaalt, het nog steeds niet goed genoeg doet, want je volgt hun verhaal niet exact. Soms wordt je in het zweetkamertje geroepen en dan hoor je je gesprek en dan geeft men precies aan wat je fout deed.
Wat jammer dat ze weinig didactische achtergrond hebben, want stimuleren doet meer dan afkraken.

Maar ja; ik ben inmiddels wel kampioen in het verwerken van afwijzingen. Na honderden sollicitaties en op alles 'Tot onze spijt" is dit baantje een peulenschil. 99 keer op een dag horen; geen interesse komt heel bekend voor.

Gelukkig merk ik dat ik in mijn hoofd nog steeds vrij ben. En weet dat ik werk en dat dit na werktijd ook voorbij en klaar is. Dat ik van de week een paar keer een bushalte eerder uitstapte en daardoor 20 minuten extra looptijd kreeg. En wel 30 cent bespaarde op mijn reiskosten :) Of door een andere bus te nemen per reis 20 cent bespaar. Allemaal peanuts natuurlijk, maar doe ik dat een jaar lang dan is dat toch een leuk bedragje.

En dat ik de hele week in staat ben geweest om gezond te eten, goede lunches mee te nemen naar mijn werk en vooral niet de behoefte te had om te gaan snaaien of heel veel koffie te gaan drinken.
Ook niet extra naar de winkel geweest om troostvoer te halen, dus dat is ook prima.

Mijn software deed raar, Chrome bleef hangen en via Explorer kon ik wel op internet, maar ook dat ging traag. Dus ik heb nadat mijn virusscanner niets gevonden had en ook de adware remover aan de gang is geweest, na zoeken op internet, Chrome eraf gehaald en opnieuw geinstalleerd, nu een andere versie en zo te zien werkt het.

Maar voelt niet fijn een paar dagen niet kunnen schrijven of bijlezen her en der. Of te kunnen solliciteren of rond te zoeken naar een baan die beter bij mij past.
En dan heel even de paniek te voelen dat alles instort. Maar mezelf bij mijn nekvel gepakt en direct gezegd dat ik er nu tijd aan mag besteden, mag treuren en lukt dit niet; hoppa....naar de computerwinkel. En ja...dan kost dit maar geld. Zo zit het leven in elkaar.

Vanmiddag kan mijn dochter haar Bruidsjurk passen en ophalen, dus ondanks dat ik eigenlijk geen geld heb om daar naartoe te reizen, doe ik het toch. Dan eet ik volgende maand wel elke dag soep of zo. Dit soort momenten hoor ik er voor mijn dochter te zijn. (zakdoeken mee!!).

Nu leven

Gisteren mijn eerste werkdag voor het nul-urencontract. Waarbij ik ook nog doorkreeg dat ik pauzes ook niet doorbetaald krijg. Dus ik moet nogmaals een rekensom maken hoeveel uren ik effectief betaald krijg en wat dit netto betekent. En of dit in mijn begroting past. Maar nogmaals; als het me uit de bijstand houdt - heel graag. En ondertussen nog steeds blijven solliciteren, want ik heb meer talenten dan de hele dag dit werk te doen. En ook nog nadenken over zzp-plannen.

Het werk op zich is niet ingewikkeld of moeilijk; ik moet leren hoe het belsysteem werkt maar nog belangrijker is dat ik alle argumenten me eigen maak die potentiele klanten hebben om 'nee' te zeggen en zo een 'ja' te creeeren. En ik snap mijn klanten maar al te goed; ik zou ook direct nee zeggen; heb wel eens betere scripts gezien. Maar eigen initatief wordt totaal niet gewaardeerd werd er al direct gezegd; alleen hun formule werkt. Ik ken mijzelf; dus bijt op mijn tong en hou in mijn hoofd wat ik denk. Heeft geen enkel nut om me druk te maken over zaken die niet te veranderen zijn.

Dus ik moet me instellen op een verstand op nul en blik op oneindig. En maar gewoon computer opstarten, inloggen en bellen, bellen, bellen. En genieten van het feit dat als ik daar de deur uitloop; het werk klaar is; geen overwerk, geen dossiers mee naar huis, geen emails nog checken in de avond of het weekend.

Vandaag werk ik niet; ik wil perse mijn loopronde erin houden met de man en hond en weet dat als ik direct weer 5 dagen fulltime ga werken, ik binnen de kortste keren weer terug ben bij een gefrustreerde status. Dus ik lever bewust nog meer inkomen in voor mijn gezondheid. En het kost de gemeenschap niets; ik werk. Ik hoef geen kinderen meer te ondersteunen of op te voeden dus lijkt me nu de tijd om wat meer van het leven te genieten. Met nog minder geld, maar de tijd die ik heb is niet in geld uit te drukken.

Maar al te veel hoor ik om me heen over mensen die opeens dood neervallen of net toe zijn aan het Grote Genieten en dan horen dat hun dagen geteld zijn. En al hun plannen die ze na hun pensioendatum zouden willen doen in het water zien vallen. En ook al ben je fit en gezond, niemand weet wanneer hun tijd is gekomen.

Dus leef een beetje meer in het nu heb ik me voorgenomen. En wat minder bang zijn over alles wat er zou kunnen gebeuren of waarvan je denkt wat je nooit meer kan. Of mag. Of kan betalen. Of kan ervaren. Of van mag genieten. Want er is meer dan genoeg; je moet het alleen willen zien.

(Te veel) Geld en wat het met je doet zwijmel

Ben bijna door het boek van Joris Luyendijk - Dit kan niet waar zijn - heen en mijn grootste conclusie is, is dat veel mensen niet uit de Ratrace durven en kunnen stappen omdat ze gewend zijn geraakt en vastzitten in de levensstijl die een groter inkomen met zich meebrengt. Fijn die mooie lease-auto en heerlijk die grote korting op je tophypotheek en verzekeringspakket. En waar moet je in godsnaam dan zo'n inkomen verdienen? En geheel verslaafd aan hun werk en losgesneden van de realiteit.
Buiten dat er een code of silence is afgesproken. Dus naar buiten komen met hoe het er echt aan toegaat is sowieso moeilijk zo niet not done.

Het is ingewikkeld om aan je 'oude' normen en waarden vast te houden als je in het centrum van heel veel geld werkt. Waar status wordt afgelezen van het merk van je horloge, maar ook naar welke school je je kinderen stuurt. En dan hebben we het niet over een modaal-salaris in Nederland of een salarisverhoging van een ton, maar jonge mensen die corrumperend veel geld verdienen. Die ook vinden dat zij dat recht hebben om zoveel te verdienen. En de link met de realiteit daardoor geheel kwijt zijn. Ga van een salaris van 5 ton met een idem bonus maar eens terug naar 2 x modaal. Hoe hard moet je dan snijden in je budget. Kan je direct ook je vrouw kwijtraken want die is uitermate gewend geraakt aan haar levenstijl. Net als je kinderen op hun prive-school.

Maar ook een wereld die met zulke geavanceerde computersystemen werkt, dat de managers vaak geen benul hebben hoe of wat. Maar daar hebben ze de briljante wiskundigen voor - de quants.

Te grote banken en teveel lagen tussen de directie en de bouwers van dit soort fatale producten.

Buiten dat het duidelijker wordt dat er binnen de zakenbanken een cultuur heerst van weinig zekerheid en morgen kan jij het zijn die de gang naar HR moet maken om te horen dat je 5 minuten de tijd hebt om je bureau op te ruimen of soms niet eens. In die wereld is alles te koop; zelfs je ziel. En dan koopt die bank gewoon weer een nieuwe manager die weer een aantal mensen uit zijn team ontslaat zodat hij zijn eigen legertje kan inzetten. Tot de volgende gang naar HR er is.

Een wereld vooral gebaseerd op angst en adrealineverhoging. Niets nieuws onder de zon, want in de jaren 70 zong 10 CC al over de mores die op Wall Street heerst.

Wat kan ik zeggen..door een tijd niet meer te werken, onvrijwillig uit de Ratrace te zijn gestapt, heb ik beter gezien hoeveel stress dit werk me gaf. En is het bevrijdend om te merken dat ik met veel minder inkomen ook een prima leven heb. Nou ja...geen Rolex om de pols en al jaren geen vakantie meer en designertassen doen we ook niet aan, maar ik hoef geen verantwoording af te leggen aan een manager waarom ik A zeg in plaats van B. Of dat veel te hoge target niet haal. En als ik toch een auto van de zaak heb, waarom ik dan niet elke dag op de weg zit om nieuwe klanten te werven? Bij voorkeur ook nog in het weekend.

Want ik hoef zijn Wortel niet meer. En accepteer de consequentie dat ik met veel minder inkomen moet rondkomen. Niet gezellig op een terras kan hangen, maar een bakje filterkoffie neem, in de achtertuin. Maar wel met meer vrijheid in mijn hoofd.

Ik heb lang gedacht dat als ik werkelijk aan de rand van het ravijn zou staan, er me niets anders restte dan te springen. Nu weet ik dat ik me om kan draaien en gewoon door kan ademen. En leven.
Want ik sta er.

En dat er mensen om me heen zijn die me waarderen, ook zonder nieuwe kleding, leuke auto of interessante verhalen over een verre vakantie of de status van mijn visitekaartje.

Ook ik deed mee aan Rokjesdag.

En toen was het zover; de dag dat rokminnende vrouwen in de ochtend al wisten - nu doen wij een rokje aan, zonder kousen, panties, maillot of legging (jahaaa). Gewoon blote benen en een rokje.

Maar wat een heerlijk zomerachtig gevoel is dat; een rokje en dan lekker buiten kunnen zijn. In de zon fietsen en op de terugweg zo warm, dat ook de jas (en vestje) nog uitkonden. Helemaal een zomergevoel. Maar wat me het meeste blij maakt, is dat ik dat ook echt voel.

Naar een tuincentrum in een naburig dorp gefietst en daar alle verleidingen kunnen weerstaan van nu al zomerplanten in te kopen, want ik wacht meestal tot na de IJsheiligen. Wel een hele mooie kleine Magnolia gekocht, want door het wegzagen van een aantal oude boomstammetjes en het weghalen van wat er daaronder allemaal groeide is er ruimte voor deze struik. Een een kleine rodondenderon, om de krentemikken straks achter te gooien. Wel moet ik nog een oud stammetje uitgraven, maar dat staat nog op de to-do lijst. Het is maar goed dat ik op de fiets was, want meer kan je dan ook niet meenemen in de fietstassen. En genoeg is maar weer genoeg. 

Viel me wel op dat 1/4 van het tuincentrum volgebouwd is met tuinmeuk en allerlei hebbedingetjes voor trendy wonen. Mis ik het ouderwetse gevoel van hoe dit tuincentrum er een tiental jaren geleden uitzag. En nooit op zondagen open was. Maar wel goede planten had.  Oh ja...en ook heeeeeeeel veel aandacht voor moestuinieren, vooral in bakken, bakjes en nog meer trendy manieren. 

Nou ja...ik heb alleen een zakje pluksla-zaadjes meegenomen. Ben ik toch ook nog een beetje trendy.

En om wat nette werkoutfits te hebben, kocht ik wel twee mooie t-shirts.  Wel fijn dat ik alweer in maat 46/48 pas. En een kleine zakagenda voor 2015 - heel goedkoop - , want mijn Filofax heb ik niet echt (meer) nodig momenteel.. Ook wat werkoutfits bedenken van wat ik in de kast heb hangen, dan hoef ik daar minder over te stressen als ik aan het werk ga. En ook weer nadenken over de boodschappen zodat ik altijd genoeg in huis heb om salades mee naar mijn werk te nemen. En die, zoals ik altijd deed, de avond van te voren klaarzetten; in de ochtend is het dan alleen ontbijten en klaar. En dat werkte altijd heel erg handig. 

Jullie meegedaan aan Rokjesdag??

Op tijd thuis voor het eten - maar dan op zijn Engels

Back in time for dinner, een alleraardigst BBC programma wat iedere aflevering een decade beschrijft.

Wat was in de mode om te eten, hoe aten we dat, hoe maakte we dat klaar en wat was er nieuw op de markt in die tijd.

Van de week hadden ze het over de jaren 80. En eigenlijk begon toen de ellende van Fast Food en de Pakjes en de zakjes en de kant en klaarmaaltijden. En de grote plastic frisdrankflessen.

De introductie van de magnetron maakte het makkelijker om voor ieder apart een maaltijd (nou ja...een bakje met kant en klaarzooi) op te warmen al was het direct een groot vraagteken of dit inderdaad zo makkelijk en snel was, en daarmee was de gezelligheid dus ook direct verdwenen. Want het ene lid van de familie hing in de keuken, de ander voor de tv - met de nieuwe spelcomputer Super Mario te spelen en samen eten was iets wat veel minder vanzelfsprekend werd.

Maar wat een leuk tv-programma en wat herkenbaar, vooral die kleding en de make-up (Felblauwe mascara!!) en de inrichting van het huis en de keuken. Die keukenstoelen...die had ik in onze huiskamer.

Nu las ik in het Parool dat een aantal Gouwe Oude Nederlandse Toppers ook weer terugwaren:

Retrogerechten Parool

Het gevulde ei, de huzarensalade en o.a. de filterkoffie.

Weet zeker dat in sommige huishoudens veel items nooit weg geweest zijn. Zo drink ik (nog steeds) filterkoffie. En ben ik nu kennelijk weer helemaal Up to date. Ja...ik geef toe; soms gooi ik het in de blender met een schepje roomboter en dan ben ik helemaal Urban up to date.

Wat is er bij jullie thuis nog steeds een hit?

Niemand weet, niemand weet... dat ik Repelsteeltje heet!

Het is me nu een aantal keren vrij recent gebeurd dat ik een bericht kreeg of ik soms die en die was.

Nou ben ik dat altijd, maar ik merk dat ik daardoor wel wat schroom heb gekregen om hier alles - en dat deed ik sowieso al niet - op te schrijven.

Mijn herkenbaarheid of liever gezegd mijn anonimiteit is me lief. Ik kan op die manier wat zaken opschrijven en door het commentaar (mag best meer zijn!) besef ik dat ik me aanstel, dat ik op het juiste spoor zit, of dat ik best wat luchtiger tegen zaken aan mag kijken.

Is dat dus een bevestiging dat ik een aandachttrekker ben? High maintenance??

In ieder geval weet ik dat ik niet uit een familie kom waar men vrolijk over alles kan praten. Ten eerste hadden en hebben bij mijn ouders thuis dat grote kleed waar alles ondergeschoven werd en ten tweede hebben sommige van mijn familieleden hele lange tenen, dus ben ik voorzichtig geworden om daar niet op te trappen, want de methode die dan volgt is gewoon een half jaar of nog langer helemaal geen contact.

En besef dat ik daar waarschijnlijk ook wel wat van heb meegekregen, dus heb die spiegel die mijn blog me voorhoudt hard nodig. Buiten de spiegel die de leukste kinderen van de wereld, zei ze geheel onbevooroordeeld, me voorhouden. Uit liefde; niet om me te straffen.

Anyways; vanochtend lekker naar de kapper geweest. De kapster gaf me aan dat het alweer 12 weken geleden was dat ik een bezoekje bracht en dat kan net. Dat is het voordeel van een langere coupe; kan je het opsteken en ziet het er toch nog netjes uit. En ondertussen zelf de grijze slapen bijkleuren dat is ook fijn. Maar wat zalig zeg...hoofdmassage, lekkere geurende shampoo en een lieve kapster die ook nog eens goed knipt.

Daarna nog even bij een nieuwe toko geweest - voor mij dan nieuw want zo vaak kom ik niet in het grote mensen winkelcentrum. Zoveel onbekende dingen en wat leuk om daar rond te neuzen. Maar alleen neuzen, want eigenlijk niets nodig, dus behalve een zak sesamzaadjes en een flesje sojasaus niets gekocht.

Zo maak ik een mooi bruggetje naar het land van de rijzende zon want deze week vliegt zoonlief alweer deze richting op. Zo leuk voor hem.

Voor dochterlief kocht ik het suikerzoete en uber Bridezilla tijdschrift voor Bruiden (en een heel dun extra boekje voor de bruidegom) Met echt alles wat je zou kunnen bedenken (en betalen) om die ene dag onbetaalbaar te maken. Letterlijk. Terwijl het toch meer gaat om de tijd daarna. Hoe ga je die samen invullen.
Ze willen het klein houden, wat ingewikkeld is als je veel langgeteende familie hebt, maar ze zijn gelukkig allebei realistisch en zeker geen TLC Bruidsprogramma waardig.

De zon breekt hier door; ik ga nog even wat in de tuin doen, nu dat gewoon overdag nog kan. Om met Jeroen Meus te spreken: Zalig hè!!

Tel mijn zegeningen op Pasen

Zowel mijn dochter als mijn zoon hebben aangeboden om met hen mee te rijden naar de verjaardag van een neefje. Hoe heerlijk is dat!

En altijd als ik zeg hoe blij ik met hun aanbod ben, krijg ik te horen: 'mam...jij hebt ons jarenlang overal heen gebracht; ook als het niet uitkwam'.

Ik heb een blouse aan (goh...bij dit woord denk ik aan die oude Robijn reclame waarin de bekende modeontwerpers Frank Govers het over een Mooie Bloessse; Nieuw???had) die een tijdje terug errug strak zat. Nu kan hij weer dichtgeknoopt worden, maar ik heb 'm als een soort jasje aan.

De zin om me leuk en dus met zorg aan te kleden is weer terug. Dat is wat anders dan maar gewoon een broek en shirt aan gooien.

Heb een matzes gegeten uit een pak houdbaar tot 2009. Maar ja...er zit niks in wat nou echt kan bederven en ze smaakten nog net zo goed. Met een beetje roomboter en een eitje. Mmmmm.

En ook al ben ik in mijn uppie; toch de tafel gedekt met de gele placemat, het gele paasbord en mijn gele mok die ik alleen met Pasen gebruik; want zo uhm..Geel! Had mijn voorraadkastje in de winter opgeruimd en nog zeker Paasservetten tot 2026.

Vanochtend al lekker buiten koffie kunnen drinken in de zon.

Ik heb dus een baan en moet ook leren om daar blij over te zijn. En ook vooral door te gaan met mijn andere plannen. Het is nog niet klaar. Maar er is minder een ravijn dan ik dacht. En ik weet ook dat ik er alles aan heb gedaan om mijn vaste lasten terug te schroeven. En zuinig te zijn met de buffer die ik heb. Nog steeds heb.

Na een winter waarin alles moeilijker leek te gaan, komt er toch altijd weer die Lente; waarin de knoppen van de bomen uitlopen. Knoppen die er in de winter al in aanleg waren. Alleen zag je ze niet.

Mijn gezondheid is onder controle. Kreeg van de gynaecoloog te horen dat het weer Pap1 is. Wat normaal is.
Mijn glucosewaarden zijn goed en vallen onder 'normaal'. Hoop dit jaar nog van de pillen af te kunnen en dan ook 'normaal' te scoren.

We blijven als familie constant in de leer om met elkaar te blijven praten over dingen die ons bezighouden, maar ook over de gewone dingetjes. Omdat we van elkaar houden en het nodig hebben om echt contact te hebben. Geen whatsappje.

Mijn zoon heeft zijn eerste actieve vlucht als Second Officer  bij die grote blauwe maatschappij op zijn nieuwe toestel uitgevoerd. En weer veilig teruggevlogen. Daar zit geen woord Chinees bij.

Mijn dochter gaat trouwen!

Denk aan je zwijmel

Begin jaren negentig werd deze vaak gedraaid en op tv getoond. Ik snapte de clip niet helemaal, maar de tekst en de muziek daar kon ik wel wat mee.

Alweer draaide het om het missen van de man in mijn leven, die er vaak meer niet dan wel was. Dus altijd als ik deze terug hoor dan voel ik mijn eenzaamheid, mijn onbegrepenheid en het totaal niet kunnen delen van deze gevoelens met mijn familie of vrienden. Die al jaren langs de zijlijn stonden te wachten op het kunnen doen van het I told you so-dansje. En me keer op keer vertelden dat zij wel wisten wat ze zouden doen in mijn geval.

Deze week had mijn gezin een bijzondere ervaring in hoe we er voor elkaar zijn als het echt nodig is. En we elkaar niet laten vallen ook al zijn we niet zo goed in het hardop zeggen dat we van elkaar houden en dat wat we doen of gaan doen invloed heeft op ons en op hoe we ons voelen.

En wat bijzonder vond ik het dat ik de vader van mijn kinderen tegen mijn dochter hoorde zeggen dat ze belangrijk is voor hem en hij van haar houdt. Totaal niet in zijn cultuur passend, maar toch zei hij het. Op een moment dat ze het nodig had om dit te horen. 

Geloof, hoop en liefde

Heerlijk een heel eind weer gelopen met de man en zijn hond. Hond was blij - zoals altijd - om lekker los te mogen lopen en aan alles te ruiken en zijn plasje er overheen te doen. En aan alle alle honden te snuffelen of besnuffeld te worden. Wat wordt het bos al groen! Echt per dag zie je het veranderen. En wat ben ik blij dat ik dat mag zien. Dat ik de lol en de schoonheid van het leven in het algemeen gewoon nog steeds zie. En dat ik een beetje regen niet erg vind, maar blij ben dat ik kan lopen en iemand met mij wil lopen.

Werd net nog gebeld door hem, hoe we mijn looptechniek kunnen verbeteren, zodat ik nog meer rendement heb van het lopen. En hij was benieuwd hoe mijn gesprek met een geinteresseerde verkoopmevrouw in mij was afgelopen. Ze belde me onder het lopen namelijk en ik vroeg haar later terug te bellen. Ja; ik ben nu even mijn mijn gezondheid bezig.

Die dame had een aanbod wat iemand van mijn kaliber toch eigenlijk niet kon weigeren bla die bla die bla en het grappige was dat ik nog steeds, ondanks mijn fantastische nul-urencontract op zak, wel doorhad dat ik dit toch maar wel moest doen. Laat die pyramiden maar lekker in Egypte staan.

Heb wel ja gezegd tegen het nul-urencontract. Omdat ik daar wel de hoop heb om uren te kunnen draaien en ondertussen gewoon door te gaan met het zoeken naar iets wat nog beter bij mijn capaciteiten en wensen past.

Ondertussen kijk ik met een half oog en met een heel oor luister ik naar The Passion momenteel. Maar vind het minder indrukwekkend dan vorig jaar; dat heeft vooral met de zangstemmen te maken.
Een beetje iel en onduidelijk qua uitspraak. Behalve de twee Jeroenen. Misschien gewoon mijn DVD van vorig jaar weer opzetten. Of naar de Mattheus Passion luisteren.

Pasen is in de Christelijke Kerk het belangrijkste feest, maar is door de middenstand net zo commercieel gemaakt als Kerst. Kerstboom/Paastakken, Kerstballen/Paaseieren, Kerstbrood/Paasbrood en broodjes en nog meer broodjes, Kerstkrans/Paaskrans. Een enkel pak matzes herinnert nog aan het Joodse Pesach, maar de doorsnee Nederlander weet daar al helemaal de achtergrond niet meer van.

Toen ik het met de vriend van mijn dochter een tijd terug over de achtergrond van het Offerfeest had, kon ik hem vertellen dat ik dat verhaal kende vanuit mijn geloof. Abraham die zijn zoon moest offeren en de parabel ligt natuurlijk nu bij het Paasfeest.

Uiteindelijk draait het toch om Geloof, Hoop en Liefde.