Perfecte zwijmel

Deze week lang, lang en heel lang met mijn broer geskyped, gepraat en geappt over zijn relatie. Die, na slechts 5 maandjes, nu al barsten vertoond, dusdanige barsten dat ik zelf denk dat die onoverkomelijk zijn.

Maar hij wil perse in DE LIEFDE geloven en wil denk ik liever niet alleen zijn. Graag weer een relatie hebben. Iemand om naast wakker te worden, die je aanraakt. (Vul ik zelf in).

Nou ben ik - en dat zeg ik hem ook telkens - een hele slechte relatie-adviseur. De laatste keer dat ik iets had wat op een relatie leek is zeker 10 jaar geleden en ook die was tamelijk uit balans. Ik bleef maar naar hem rijden, elke week een paar keer een uur en dan weer een uur terug en dan de volgende dag gewoon werken en hij had weinig interesse voor mijn wereld en helemaal al niet voor mijn kinderen. Waarvan hij vroeg of ze ook Nederlandse vrienden hadden. Mijn kinderen hebben gewoon een Nederlands paspoort hoor en geboren en opgegroeid in Nederland. Oh ja....dat verdomde kleurtje he...waar wij Nederlanders in de 3 weken zomervakantie alles aan doen om dat ook te krijgen.

Na 4 weken had hij het hele plan al in zijn hoofd: Nu we samen waren, kon hij veel meer qua huizen. eerst latten (want jij wil natuurlijk niet meteen samenwonen), dan voor een heeel groot huis kijken want dan konden alle kinderen ook gezellig bij ons wonen en dan samenwonen. Na VIER weken. Zat hij al op Funda te kijken. Dat zou al een waarschuwingssignaal moeten zijn, maar ik dacht..ach...hij is enthousiast kennelijk en dat komt nog wel goed. Na 3 weken wist hij ook al te vertellen hoe leuk de Kerst zou zijn (in mei van dat jaar) en wat fijn dat we samen zijn. Ik vond het allemaal heel verstikkend. Maar genoot wel van de aandacht, de lichamelijkheid, iemand die je aanraakt, van het idee iemand te hebben die er voor me was.
Dat ik later moest ervaren dat hij er helemaal niet voor me was, toen ik in 1 week een paar keer accuut naar het ziekenhuis moest, dat zag ik dus pas toen. In dat hele jaar was hij nog maar 1 x bij mij geweest en dan ook nog maar alleen om me op te halen. En hij had direct zijn oordeel klaar. Mijn huis was smerig. Dat trok hij niet. Daarom kon hij niet bij mij over de vloer komen.

We verschilden veel in wat er belangrijk is en hoe je in het leven staat en ik ben heel blij dat vriendinnen me in die tijd vroegen of ik het nog wel leuk vond, iedere keer weer die rit maken en dan een heel bedroefde man aantreffen, die nog steeds boos was dat hij niks meer had (want zijn ex-vrouw had alles vond hij), dat hij in een kutflat woonde, in een kutbuurt (was niet zo, maar dat vond hij).  Hoe hij over vrouwen in zijn leven praatte had me moeten laten zien hoe hij denkt. Weinig respectvol. Zijn moeder was een rotbitch, zijn vrouw was een dunne bitch, zijn zus een rijke bitch...Dus ziedaar het spectrum van zijn ideeen over vrouwen (en zijn woordenschat).
Nadat ik het uitmaakte was ik natuurlijk ook een bitch. En maar schelden op alles en iedereen, maar nooit actief iets doen om zaken te veranderen. Lijdzaam alles ondergaan. Geen vrienden waar hij ook dingen mee deed, maar een eenzaam leven. Dus hij bloeide helemaal op toen hij mij ontmoette.

Maar goed...ik dwaal af.

Als je jong bent weet je denk ik nog weinig over wie je bent, wat je echt belangrijk vind in het leven en ben je kneedbaarder. Ik word 55 dit jaar dit jaar, ben al jaren alleen en vind het moeilijk om wat ik heb en wie ik ben, in te leveren om maar weer iemand te hebben. En ja...de man met slechte rug van die wilde afspraak zei dat ik wel weinig sex had zo. Dat klopt.
Maar toch niet veel sex en weinig ruimte om me heen. Ik ben denk ik ook tamelijk egoistisch geworden door het lange alleen zijn. En zie niet hoe ik nog pas bij iemand die daar niet tegen kan. Mijn zelfstandigheid.

Gisteren met een aantal vriendinnen naar Haarlem Jazz geweest. Allemaal vrouwen die al oma zijn, maar gewoon lekker de stad in. En allemaal hun levensverhaal en stevige vrouwen. Wat een genot om gewoon lekker dan weer hier te luisteren en dan weer hier en geen vent die zegt: Kom we gaan.

Kwamen nog een collega tegen die bleef plakken bij onze groep. Hij had kennelijk niet door dat het een vrouwenavond was (met pot voor de drank). Dus liep gezellig mee, ondanks dat ik tegen hem zei dat ik hem maandag wel weer zag. Gelukkig viel het kwartje later wel. De dames vroegen nog of ik hem een leuke man vond, maar nee dames....zo hopeloos ben ik ook weer niet.

Dus als ik kijk naar mijn broertje, naar mijzelf...dan kon ik vanochtend alleen maar aan onderstaande song denken.

I don't want to go for second best.

Dan maar liever alleen. En niet wachten totdat iemand komt die leuke dingen met je doet, maar het zelf in gang blijven zetten. Geen invulling zoeken, maar als er een aanvulling voorbij komt - leuk.