Goed genoeg

Vroeger hoorde ik altijd; 'dit is goed genoeg' of 'je doet het er maar mee'. Bij andere vriendinnen golden andere credo's. 'Het beste is nog niet goed genoeg voor jou'. of 'jij hebt recht op het beste'. Of nog leuker; 'jij bent het waard het beste te krijgen'. Of nog sterker; jij bent papa's prinsesje. (Wat zegt Willem Alexander trouwens tegen zijn dochters dan?? Jij bent papa's burgermeisje???).

Voor een gematigd optimist is goed genoeg al heel wat natuurlijk en recht op het beste is verkrijgbaar op een andere afdeling. Nooit gevoeld of gedacht dat ik 'recht heb op het beste'. Wel dat 'ik het er maar mee moet doen'.

En zo doe ik dus al heel lang.

Brengt me dat tevredenheid? Levensvreugde?? Of toch dat gematigde zuurpruimachtige?

Waarschijnlijk wel, want ik ken helemaal niet dat gevoel dat 'ik het beste moet hebben'. Noch dat ik er 'recht' op heb. Net zoals er tegenwoordig overal wordt gepredikt dat men 'recht' op geluk heeft. En dat ieder weekend bol moet staan van Ervaringen. Dan is de mate van ontevredenheid een stuk hoger als het leven je dat niet geeft. Waar veel kans op is, want het leven is niet rechtvaardig. Het is er gewoon.


Zo kan ik vandaag natuurlijk naar Sail. Tussen 600.000 mensen lopen en naar bootjes kijken, maar ik denk dat ik afsla. Te druk, te warm en ik heb nog steeds pijn aan mijn voeten (denk door slechte schoenen; heb mijn loopschoenen gisteren eindelijk weggegooid; er zaten nu in beide schoenen gaten).

Dus ben ik blij dat het lekker warm weer is en ik de Havaianas van mijn dochter lekker de hele dag aankan. Geen druk, geen kramp in mijn tenen en geen samengeperst gevoel, zelf mijn oude vertrouwde Birkenstocks doen me pijn, alsof mijn tenen telkens in een kramp zitten en iedere aanraking pijn doet). En lekker met mijn blote voeten op mijn pas gemaaide gras (met die maaier van de Kringloop).
De 90 graden witte was draait en ga ik zo ophangen. Buiten lekker ontbijtje gegeten met een nog eigenlijk net iets te hard gekookt eitje, maar toch wel lekker. Laatste restje sinasappel-marmalade.

Gisterenavond nog naar het bos geweest om bramen te plukken, maar ik zag niet heel veel rijpe bramen. Een heel klein bodempje van mijn potje. Misschien ga ik straks nog een keer. Maar niks hoeft. Het mag.

Ik zie niemand vandaag, niemand die me vraagt of het gaat. niemand die voor mij het gras maait of zoals bij de achterburen een enorm bouwwerk in de postzegeltuin zetten, groot en hoog genoeg voor een manege met 20 paarden. Het hele weekend vanaf vroeg in de ochtend wordt er door 3 man noest aan gewerkt. En ja; ik moet toegeven dat me dat heerlijk lijkt; je hebt wat in je hoofd en er is een man aanwezig (wel 3) die dat uitvoeren (want de dame zit op een stoel en kijkt ernaar). Of geld om dat te laten bouwen.

Moet nog steeds een oplossing vinden voor het ontbreken van een poortdeur, maar ach...zo kan het ook; niemand die er in die 20 jaar last van heeft gehad. Dat is het voordeel van alleen wonen; niemand heeft commentaar (en ja; ook niemand die wel weet hoe het moet!).

En eigenlijk is dat ook wel goed genoeg. Perfect is saai. Nu heb ik nog wat te wensen. En is het aan mij om dat op te lossen. Geen haar op mijn hoofd die denkt dat een man dat moet regelen/doen/oplossen. Dan nog liever de lucht in zoals Van Speijk al zei.

Dus boor ik mijn creatieve vaten maar weer eens aan. Hoe kan ik dat bewerkstelligen wat ik in mijn hoofd heb.

Eerst maar eens die goede/betere wandelschoenen regelen. Nu de zorg- en huurtoeslag is gestort voel ik me opeens rijk. En heb ik ietsje meer armslag. Toch ben ik voorzichtig en ga ervan uit dat ik er wellicht toch niet voor in aanmerking kom - stel dat ik toch die wereldbaan vind binnen nu en december 2015. Denk het niet en heb er ook niet meer de puf voor om te zoeken. Na 3 jaar afwijzing op afwijzing is deze baan wel goed genoeg. Ik moet het er maar mee doen. Totdat mijn energievaten weer zijn aangevuld en ik misschien weer die vrouw was die ooit een eigen bedrijf had. Een succesvol eigen bedrijf. Wat nu de film van iemand anders lijkt.

Wat ik uitermate vervelend vind is het moment dat ik uit tegen iemand dat ik niets kan vinden (oh ja...ik kan wel wat vinden, maar ik word dus telkens AFGEWEZEN), goedbedoeld ik allerlei vacatures krijg toegestuurd. Kijk...hier zoeken ze nog mensen! Lieve mensen...ik kan duizenden vacatures vinden. Alleen word ik er niet meer uitgenodigd. Of dus alleen maar laagbetaald simpel werk; wat ik dus nu doe.

Ik denk echt dat er maar weinig mensen onder mijn lezers beseffen wat dat met je zelfvertrouwen en het geloof in het komt nog wel weer goed doet. Echt doet. Vooral als gematigd optimist en je doet het er maar mee-mens.
Sommige mensen vinden het dus maar vreemd dat ik dit werk doe terwijl ik zo in de bijstand kan. Want je krijgt niet eens je reiskosten vergoed...hoe kan je dan rondkomen. Tsja...ik rook niet, drink niet en heb geen auto, geen vakantie of terrasjes ieder weekend, geen dure boodschappen en gelukkig ook nog relatief gezond, dus weinig zorgkosten. En maak keuzes om dingen niet te vervangen, te kopen of te willen.

Dan ben ik kennelijk ook nog raar, want liever zelfstandig dan mijn hele hebben en houden op de tafel moeten leggen. Laat me maar. Dus is het aan mij om met een andere blik naar dat werk te kijken en juist dankbaar te zijn dat ik werk heb en daardoor mijn zelfstandigheid kan behouden. Het populaire "omdenken".

En oh ja...verder aan de upgrade van de bruidsjurk van mijn dochter. En gek genoeg denk ik bij haar nooit in termen van 'je moet het er maar mee doen' of 'goed genoeg'. Voor haar heb ik mijn halve arm over. En de andere halve arm voor mijn zoon. (Dan kunnen er nog protheses aangezet worden, bij hele armen lukt dat minder). Ook omdat ik weet dat ik morgen ook zomaar weg kan zijn. En dan had ik graag gewild dat ik vooral voor mijn kinderen het beste heb gegeven.

De zondag gebruik ik het liefste om me weer mentaal op te laden. Om tot rust te komen, om juist te focussen op het goede. Door te werken in de tuin, door mooie muziek te luisteren, of een fijn boek te lezen, of gewoon te lanterfanten.

Dat combineert niet echt met mensen die ieder vrij uurtje willen klussen, verven, boren, timmeren, verbouwen en als het af is helemaal opnieuw beginnen. Of in 1 weekend vinden dat de tuin geheel perfect moet zijn en geen tuin met planten, maar zo'n tegeltuin. Zonder 1 enkel plukje onkruid tussen de tegels. Die mijn tuin en huis waarschijnlijk een zooitje vinden. Niet goed genoeg. Terwijl het voor mij goed genoeg is. Goed is.