Wat een heerlijke tv om te bekijken, ondertussen her en der wat zaken te doen die nog gedaan moesten worden en genieten van mijn Pompoensoep. De tweede dag nog lekkerder.
Ik zal wel een van de weinige vrouwen zijn die van F1 racen houdt en niet alleen dit jaar, maar echt al toen zijn vader nog in de grindbak reed. Toen ik begin van deze eeuw een keer op het vliegveld van Helsinki stond te wachten om in te checken, stond er een hele rij Finnen die niet wilde inchecken, want F1 was op tv en de Finse Hakkinen deed mee en reed supergoed, dus het vliegtuig moest maar even wachten.
Wat was dat leuk om Finnen enthousiast te zien. Dat is een zeldzaamheid. Nou ja, behalve dan na een liter Vodka.
Het sneeuwt daar nu alweer volop zo liet de foto van mijn broer zien. En niks geen code oranje.
Had ik gisteren mijn blog geschreven nog enigszins in mineur; liep ik de deur en en bedacht me dat me down voelen nog niet de realiteit is. Want ik heb een huis, ik mag boodschappen doen, ik kan gewoon lopen dus zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeur niet. En lach een beetje. Al is het maar een klein beetje. En doe rode lippenstift op.
En jemig zeg; dat alles helpt echt.
Leuk praatje tegen de kassadame bij de supermarkt. Bij de jongen bij de andere supermarkt. Tegen een buurvrouw die ik op de terugweg tegenkwam en ook nog eens tegen een kennis die met haar kleinzoon aan de wandel was. Ze vertelde me dat ze het zo grappig vond dat tijdens die hele Zwarte Pieten discussie niemand viel over het feit dat een man een jurk aan heeft.
Kijk, zo kwam ik stukken prettig binnen dan ik naar buiten ging. En daardoor had ik weer zin om een eindje te gaan fietsen, ik durfde het weer aan gelukkig en kwam tot de ontdekking dat er in ons dorp een Supergrote Lidl was geopend. En ik was niet eens teleurgesteld toen ze mijn wasmiddel helaas niet op voorraad hadden. Komt volgende keer wel.
En toen ik thuis kwam zei ik in de schuur tegen mijzelf dat ik het gezellig ging maken; alle waxinelichtjes en kaarsen aan en lekker de kachel ietsje hoger dan 15 graden. En een lekker dekentje erbij als dat nodig was. Zo dan.
Heerlijk kijken naar Cold Feet en een man van 48 in wanhoop horen uitroepen dat hij weer terug bij af is qua inkomen, want ontslagen, een rotbaan op minimumniveau en niemand die hem nog nodig heeft. Die kwam als zeer herkenbaar binnen. En lief dat zijn vrienden zagen dat hij depressief moest zijn.
Mijn situatie is nog steeds niet veranderd, maar alleen hoe ik ermee omga. Blijf inderdaad kijken naar alles wat je zomaar gegeven wordt. Niet in tastbare zaken, maar vooral in aandacht en liefde.
Doe als Max; ook al regent het en denkt iedereen dat je nooit meer iets kan, blijf volhouden. Zolang de Dikke Dame nog niet gezongen heeft, is het nog niet voorbij.
1 opmerking:
Ja het was behoorlijk spannend!
Mijn man kijkt ook al jaren naar formule 1, ik keek nooit mee, maar nu Max mee doet wel haha.
Gelukkig dat je je weer beter voelt, knap hoor!
X
Een reactie posten