Dingen waar ze mee zitten. Die ze niet elders kwijt kunnen of bij andere collega's of vrienden of familie.
Dat heb ik al jarenlang. Dat geeft wel een prettig gevoel; dat anderen je als een rots inschatten of weinig loslippig, maar is ook gevaarlijk. Want andersom schatten maar weinig mensen in dat ook een rots behoefte heeft aan mogen delen of dat die rots ook maar van poreus gesteente is gemaakt.
Gelukkig is papier, nou ja internet, geduldig. En kan ik hier wat zaken kwijt. En dat lucht vaak al op. Mis ik natuurlijk wel een bemoedigend kneepje in mijn arm (he...in mijn familie is dit al heeeeeeeeeel wat qua knuffelen), maar goed..knijp ik mezelf wel weer.
Zou eigenlijk vandaag naar de grote stad moeten om een stuk lint te kopen voor het hemeltje voor het ledikantje van het aanstaande kleinkind. Maar het was zulk slecht weer en ik had geheel geen zin om met de bus te reizen, dat ik dan wel van de week doe.
Naar de eerste aflevering online van Cold Feet gekeken - die uit de jaren negentig. En oh wat een feest van herkenning. Maar ook dat je weet dat sommigen er niet meer zijn (Rachel!!), sommige stellen niet meer bij elkaar zijn, die kleine baby nu bijna 20 is. Alle hoofdrolspelers vijftigers met vijftig-plus problemen. Hoe snel gaat de tijd. Mijn tijd. Laat ik toch mijn tijd niet zomaar voorbij gaan door muizenissen of een opmerking van mensen of familie. Ik mag er zijn, simpelweg Omdat ik er ben.
Ook online gekeken naar die documentaire over Schulden op NPO1. Ik werd daar heel triest van. Heel triest. En wat een held die man die iedereen probeert te ondersteunen in de papierwinkel.Of door een simpel woord van troost. Het ontroerde me. Als je kop vol ellende zit en je niet eens meer geld hebt voor brood, waardoor je niet meer voldoende functioneert om de administratie goed te voeren. Op te letten en door stress schuld op schuld stapelt.
Al te herkenbare kost. En ook in de hand gewerkt doordat de afdeling Toeslagen van de Belastingen het niet leuker, maar gecompliceerder maakt, zeer gecompliceerd. En als je kop al vol zit, dan trek je dat niet meer. Ik ben zo dankbaar dat mijn administratie nog steeds klopt, er geen ongeopende brieven zijn, geen achterstanden. Maar dat kan zo maar anders zijn. Een aantal jaren achter elkaar allerlei stressfactoren, geen aandacht voor je administratie en hoppa...daar staat de deurwaarder. En lopen je schulden op.
Bedacht dat het tijd was voor (troost) Speculaas-muffins. Geen recept, maar op de bonnefooi gemaakt en ze zijn gelukt. Alleen al die geur in je huis maakt gelukkig. En even iets anders doen. Daarna nog een restje pompoensoep gegeten en een lekkere pesto spaghetti, met alleen maar groene groenten gemaakt, gewoon omdat ik vond dat ik het waard was.
Ik ga gewoon lekker vroeg naar bed. Had mijn winterdekbed aan elkaar geritst verleden week toen het overdag ook maar een paar graden was, maar nu was het vandaag zo rond de 13 graden en in de nacht ietsje minder en dan drijf ik mijn bed uit. Dus toch maar weer alleen het herfstdeel erop.
En morgen redelijk ontspannen op mijn werk want een leuk project waarin het scoren minder telt.
6 opmerkingen:
Indrukwekkend die Schulden docu he. Die taart die meneer Paul regelde voor het jarige kindje, de tranen liepen me over de wangen. Ik heb ook de website bekeken, en ga de serie zeker volgen.Maar niet savonds, dat trek ik emotioneel niet voor het slapen gaan.
Joh, wat een fijn blogje, zo krachtig!
Geweldig he, Cold Feet, ik was zo gek op Rachel maar Adam vind ik ook een geweldig ontwikkeld character. Net als die weke beurshandelaar, zo goed gecast.
En Pete en Jenny...
En ook met tranen in mijn ogen naar de documentaire Schuldig gekeken en beseft, wat ik vaker doe, dat het maar een heel dun lijntje is dat ons scheidt van de schuldsanering en op straat leven.
Het meest triest vond ik de kinderen van het gezin dat uit huis gezet werd, wat doet dat allemaal met ze, ook in hun verdere leven.
Maar ook de warmte van de familie waar ze bij in trokken, het was er al vol en zelfs de gehandicapte schoonmoeder kon erbij.
Wat mij dan wel opvalt bij de Surinaamse vrouw die naar de voedselbank ging is dat ze perfect gemanicuurde nepnagels had, mijn prioriteit zou elders liggen. Maar ik heb geen waardeoordeel.
En meneer Paul is een held, alleen al het gevoel dat er iemand naar je luister en dan ook nog zegt: we gaan er wat aan doen, het komt goed. Ik zeg het vaker: engelen bestaan.
Fijne dag.
Ik heb het allemaal gemist helaas, ik kreeg het boek Judas dus daar ben ik helemaal in verdiept de laatste paar avonden.
Gelukkig dat er nog mensen zijn die iets voor een ander willen betekenen.
Ik ken genoemde serie(s) niet. Meestal kijken wij alleen het journaal en dan weten we weer genoeg. Soms blijft m'n man nog even plakken aan de beeldbuis, een rondje zappen, wat meestal uitloopt op vermoeid zuchten en de tv uitzetten.
Een compliment dat mensen je in vertrouwen nemen!
Groetjes.
Een reactie posten