Roze douche

Vannacht slecht, of eigenlijk heel weinig geslapen. Hopen dat ik weer in slaap viel met een hoorcollege over Wenken voor het Goede Leven op de achtergrond. Toch maar gewoon lezen en dan eindelijk als het al licht is nog even in slaap sukkelen. En een rotdroom hebben. Die moet ik nog even "duiden".

Dan is het kiezen in de ochtend of ik dit mijn hele dag laat beinvloeden of dat ik maar gewoon begin aan de dag en wel zie hoe deze verloopt.

Ik mag tenminste nog weer wakker worden. Iemand in mijn familie vond het leven vorige maand niet meer de moeite waard en stapte eruit. Nog piepjong en nu al moe van het leven.

Dus ontbijten maar  en meteen maar mijn rondje Bless the House gedaan, wat ook een beetje vergeten werd de afgelopen tijd. Terwijl ik altijd zo blij word van het resultaat. Een paar kleine standaard opruimtaken en het voelt weer lichter. Blijven doen dus maar.

Het was koud en donker, het ijs stond op mijn slaapkamerramen. Gelukkig werd ik door man met hond opgehaald om te gaan lopen. En wat was het rustig in het bos. Koud, nat en ook nog onweer erbij. Maar heerlijk die geur van herfst. Met mijn Zeeman jasje van wel tien euro liep het toch net iets warmer dan mijn zomer jas. En tijdens het lopen krijg ik het altijd snel warm dus ik hoef geen supergeisoleerde dure winterjassen.

Wel ontdekte ik de heerlijkheid van een warme sok. In plaats van een bijna doorzichtige Hema-sok. Dat soort dingen gun ik mezelf te weinig. Deze sokken lagen gewoon achterin mijn sokkenla hoor.. Ik geef nog steeds liever mijn geld aan anderen uit. En zie dan hun blijdschap. Met koude voeten weliswaar.

Anyways....de babyshower was warm, leuk en tamelijk chaotisch, maar bovenal heel liefdevol. Er was sprake van African Punctuality* bij sommige familieleden. Zo noemden ze dat in het land van herkomst van de vader van mijn kinderen. Niet zonder zelfspot.
En spreken dan voortaan gewoon 2 uur eerder af, dan komen ze op de gewenste Nederlandse tijd aan. Gelukkig word ik er niet (meer) gestressed van en had mijn dochter gewoon het te druk met met al haar vriendinnen praten en blij zijn dat dit voor haar was georganiseerd. En ach...dan is een paar uur later komen peanuts toch :)

De foto is een stukje van de taart en och wat vond iedereen deze baby schattig gemaakt. Alleen mijn eigen dochter was nog schattiger natuurlijk en ook om op te vreten. Kunstwerkje!

Niemand durfde dit gedeelte van de taart aan te snijden. Te mooi.

Ik denk dat mijn soep nu nog steeds op het aanrecht staat. Er was zoveel fingerfood (Briouat, dadelkoekjes, Chamia cakes etc etc)  en dat was zo ontzettend veeeeeeeeel en lekker dat de soep (1000 liter of zo) en brood maar door een paar mensen, voor de vorm had ik het gevoel, werd gegeten. Ook werden mijn soepkommen gebruikt om de fingerfoods in te serveren, dus ik vroeg me af hoe we iedereen soep konden gaan geven. Dus dat probleem werd ook vanzelf opgelost.

De soep werd lekker bevonden, maar dan voel ik me toch wel onzeker. Of het wel lekker genoeg was, of goed genoeg.  Ik vond het wel een mooi compliment dat sommige van haar vriendinnen me vroegen hoe ik zo had leren koken, want dit was zeker geen Nederlands recept.
Tsja...eerlijk gezegd heb ik gewoon maar wat aangemodderd. Op gevoel. Een beetje van dit en niks van Maggi. Verse groenten, kruiden en specerijen. Ik heb vegetarische linzensoep gemaakt en een soep met Schapenvlees en diverse groenten met linzen.

Wat een fijne dag. Wat is mijn dochter een gezegend mens dat er zoveel mensen zijn die om haar heen staan. En wat een leuke dingen heeft ze gehad. Schattig, lief, zacht en poezelig. Ik word er helemaal zacht en week van. Dacht terug aan hoe het was toen ik zwanger van haar was. Er was zo weinig ruimte voor dagdromen en al helemaal niet voor roze dagdromen. Ik maakte een dekbedhoesje zelf, want weinig geld en gebruikte een oud laken (ja erg he...) om een nachthemd te maken voor in het ziekenhuis. Niks geen steun vanuit thuis. En ondertussen was een vriendin van mijn man (of misschien wel de vriendin van) blij dat wij haar geld gaven om een baby-uitzet te kunnen aanschaffen.

Mijn moeder had helemaal geen tijd om moeder-dochter dingen te doen, want te druk met haar gezin en mijn veel jongere adoptie familieleden. En om staande te blijven in dat gezin met daarbij mijn vader.

Ik hoop dat ik er voor mijn dochter kan zijn als ze me nodig heeft. Toen mijn echtgenoot 3 weken na de geboorte van onze dochter even een maand naar zijn geboorteland ging, voelde ik me heel alleen en onwennig met en in mijn nieuwe rol. Lichamelijk geen klachten en de borstvoeding liep direct al prima, maar tjemig wat een verantwoording. Kon ik dat wel?Voor altijd. Dit kleine mensje was voor 100% afhankelijk van mij. Ik had geen vriendinnen die ook kinderen hadden of familie met jonge kinderen om vragen aan te stellen, of gerustgesteld door te worden.

Maar zo te zien is het wel redelijk goed gekomen; ze is een liefdevol en pracht mens geworden en nog steeds aan het worden. En geeft het stokje straks weer een generatie door.


*African Punctuality: een uurtje of twee later komen dan er op de afspraak staat.