Hope-zwijmel

Zag een hele leuke vacature en de vacature tekst was geheel anders dan de normale teksten. Deed me aan Pipi Langkous denken.

Gesolliciteerd, goed nagedacht over mijn brief, mijn CV nog een keer doorgelopen (en nog goede hulp daarbij van een hele lieve blogster) en ook aangepast op de vacature en hoppa..... alhoewel ik weet dat ik dit eigenlijk moet sturen zonder enige hoop op een antwoord of zelfs een positief antwoord, doe ik dit toch. Ik hoop heel graag dat dit 'm is.

En dat gaat bijna steeds meer pijn doen. Dat hopen. Keer na keer na keer na keer lezen: tot onze spijt is de keuze op een andere kandidaat gevallen.

Hoeveel afwijzingen kan je verdragen tenslotte. Heel veel kennelijk, want dagelijks op mijn werk hoor ik 95x nee op een dag. En dat is nog beleefd gezegd.

En toch weet ik dat ik hoop moet en mag houden. Op verandering sowieso, maar ook - en dat vind ik steeds moeilijk om daarin te blijven geloven - op verbetering.

Of ik dan maar zelf iets ga opzetten (zij weet niet hoe, zij weet niet hoe) of er toch een werkgever die zegt die ouwe muts van 55+   kandidaat kunnen wij uitstekend gebruiken en ik waardeer haar ervaring dan ook met normale arbeidsvoorwaarden.

Dus dacht ik eerst aan Telkens weer, maar gezien de Zuid-Afrikaanse sferen vond ik deze toch beter bij mijn mood passen.

Kiloknallers

Een tijdje terug las ik online over een nieuw VPRO kinderprogramma met bovenstaande titel. Het gaat over 5 kinderen tussen 10 en 12 jaar met obesitas.

Kiloknallers website

Vond het heel interessant om te zien en vooral om te horen in welke periode van hun leven en waarom ze te dik waren geworden. En hoe ze nu ermee omgaan. Hun verdriet, nu al op je voeding letten en al op dieet, terwijl bijvoorbeeld je broer alles kan eten en er niet dik van wordt.

Alsof ik keek naar mijn eigen verhaal.

Al moet ik zeggen dat ik in mijn hoofd een dikker meisje heb dan ik op de foto's van toen ben.

Maar als je als jong kind maar lang genoeg hoort dat je te dik bent, dan ga je je kennelijk zo gedragen. En bij alles wat je eet er wordt gevraagd: zou je dat nou wel doen. Of niet eet: goh, neem toch nog iets...zo ongezellig.
Dat is mijn ervaring. En daarboven op nog hoort dat je en dik en (dus) lelijk bent werkt ook niet echt bevorderend.

Dat je in januari weer doodgegooid wordt met allerlei Slankerplannen...brrrrr....de enige die daar veel baat bij heeft is de dieet-industrie.

Zag een reportage over afvallen waarin werd gesteld dat 5% blijvend afvallen al een hele prestatie is.
Dat vinden wij, dikke mensen, echt veel veel veel te weinig. Want 1 x poepen en we zijn een kilo lichter (bij wijze van spreke). Alleen snap ik kennelijk nog steeds niet dat het jojo-en heel slecht is voor je lijf. Maar ook dat er mensen zijn die te weinig hormonen in hun darmen aanmaken die aangeven dat je genoeg hebt.

Dus zoek de balans. Blijf eens stabiel, een langere periode. Blijf eens stabiel in je hoofd vooral.

Wat een boer!

Mijn kleindochter was vanochtend met haar moeder bij me en nadat ze een flesje gekolfde melk had gedronken kwam er uit dat kleine friemellijfje toch een boer met een volume van een volwassen bierdrinker!

We moesten allebei enorm lachen.

Die geur van zo'n melkmondje, wat is dat zalig zeg. En die lieve zwarte zachte haartjes, die al wat slag krijgen. Och....dan is de ochtend zo weer voorbij en heb je eigenlijk niks gedaan, behalve kroelen en voeden. En mijn dochter nog maar weer even wat melk kolven.

Fijn te zien dat mijn dochter lekker en zelfstandig met haar dochter met de trein en bus even langskomt. En vanmiddag doet ze nog een rondje vriendinnen en dan weer huiswaarts. Dan moet ik denken aan familie die een bezoekje aan mij afzegde want er was die dag geen auto. Goh; apart; ook ik reisde met 2 jonge kinderen al met OV, niks aan hoor. Eentje in de buggy en de ander in de kangaroezak.

Ik vind dat mijn dochter het goed doet en ze kan nog heerlijk een maandje ontspannen genieten voordat ze weer aan het werk gaat.  Ze heeft al wel wat probleempjes gehad met krampjes en een avond lang en hard krijsen van haar dochter, maar voor de rest geen vervelende dingen.

Had vanochtend de kachel maar wat hoger gedraaid dan mijn gebruikelijke 15 a 16 graden (pas in de avond doe ik de verwarming hoger), want meestal ben ik actief en voel ik de kou niet zo. Maar een baby is andere koek natuurlijk, dus daar wil ik niet voor bezuinigen.

Krijg trouwens een bedrag terug op de eindafrekening van de energieleverancier zag ik al online en kreeg van de week de overstapbonus van de huidige leverancier gestort op mijn rekening. Da's mooi omdat ik verwacht dat ik een megagroot gat heb in mijn begroting van volgende maand. Zo komt alles vanzelf wel weer goed. Had het liever willen sparen, maar goed; het is niet anders.

Belde vorige week met de Belastingdienst en die zouden mij binnen 5 werkdagen terugbellen, maar tot op heden nog niks gehoord. Dat is nou weer jammer. Want ook die zorgen voor een gat in de begroting. Of eigenlijk in de cashflow. Want ik weet dat het recht wordt getrokken maar niet wanneer.

Dus alweer zelf erachter aan blijven zitten. Leuker kan ik het niet maken.

Respect zwijmel

Van de week hoorde ik van een zakelijke klant dat hij vond dat ik kutwerk deed. Ik stond echt even met mijn oren te klapperen.

Lekker denigrerend. Al is mijn werk dat wel, dan nog. Het zijn meer de arbeidsomstandigheden en het monotome werk zonder vooruitzicht op verbetering wat het dit soort werk maakt. Maar het ging die klant niet om mijn werk, maar dat ik hem kennelijk lastig viel onder zijn werk. Toen ik zei dat dat nou mijn werk is (niet lastig vallen, maar afspraken maken kreeg ik dat te horen).

Mensen, denk toch eens na als je zoiets eruit flapt. Die beller is ook een mens. Niet slechter of stommer dan jij.

Respect is ver te zoeken. Luisterde naar een hoorcollege over wat monotoom werken met mensen doet. De bekende Amerikaanse arbeidssocioloog Richard Sennett gaf het al aan; de vreugde van vakmanschap dat is wat positief is. Achter een lopende band staan, de hele dag op een callcenter dag in dag uit hetzelfde script voorlezen niet.

Maar ook, wat ik op deze werkplek ervaar, het totaal flexibele karakter van deze functie. Waar voorheen gewaardeerde eigenschappen als loyaliteit en binding, vakmanschap en betrouwbaarheid belangrijk waren, zijn deze nu niet meer relevant.

Voor mij een heel blik anderen - die er dan ook zaten nadat ik van mijn onbetaalde ziekteverlof terugkwam en die met hetzelfde 'vertrouwen" op projecten werden ingezet waar zogenaamd een diploma voor nodig zou zijn. Of ervaring.

Respect, erkenning krijgen voor wat je doet, of nauwkeuriger, voor wat je bent, is waar iedereen naar verlangt, stelt Sennett. In zijn optiek is de essentie van respect het erkennen van andermans autonomie.

Om respect te verdienen zijn de eisen die aan mensen worden gesteld hoger dan ooit. "Iedereen moet even ondernemend, zelfstandig en flexibel zijn als de meest succesvollen in de samenleving. Wie het minder ver schopt, geen incasseringsvermogen heeft of (erger nog) hulpbehoevend is, moet zich eigenlijk schamen" (Hilhorst 2003).

Dat de nieuwe president van de USA als een van de eerste zaken de wet voor ziektekosten voor iedereen weer heeft teruggedraaid is een teken van deze tijd.
Trump doesnotcare

Kwijt

Ben 'm kwijt, mijn handige opvouwbare kleine frommelboodschappentasje die ik altijd in mijn grote zwarte tas heb. Kom ik uit mijn werk, moet ik nog even een boodschapje doen, dan is daar de tas!
Al jarenlang.

En hij was zo vrolijk; rood met witte stippen.

De hele tijd al gezocht, maar spoorloos. Terwijl rood toch echt wel opvalt.

Voel me als kabouter Spillebeen zonder Paddestoel!

Nou is het geen grote ramp, want die dingen kosten een euro bij de Balokkkerrrrrrrr, maar ja, ik vond 'm zo vrolijk zo leuk en zo niet tuttig. En zo lekker; nooit een plastic tas nodig.

Ik weet bijna zeker dat als ik stop met zoeken, hij opeens weer tevoorschijn piept.  Dus moet ik maar eens stoppen met zoeken.

Maar man man man....wat kan ik slecht tegen iets kwijt zijn. Terwijl ik daar nu toch een ster in moet zijn.

Oh ja....ik moet echt even kwijt hoe fijn de berichten waren van de werkgever tijdens mijn ziekteverlof.  Nul, komma nul.

Echt, ik ben ook daar kwijtgeraakt dat ik nog iets beteken. Behalve dan een hele goedkope kracht.

Ben van de week toch maar weer begonnen en was ook even kwijt hoe ontzettend druk en rumoerig het is en met 25 man 1 toilet moeten delen.

Nog maar 1 dag en dan is het weer weekend; hopenlijk raak ik dat gevoel niet kwijt.

Gelaarse Katzwijmel

Er was eens een vrouw die niets meer had. Ze was al wat ouder en had een aantal jaren terug haar betaalde baan verloren omdat ze niet voldeed aan het plaatje wat haar jonge net uit de schoolbanken-manager voor ogen had bij de functie die ze vervulde. 

Ze werd ontslagen en solliciteerde 3 jaar lang op alles nog wat. Ze kreeg een stuk of 300 afwijzingen.

Gelukkig had ze een kat en had ze altijd iemand die er was als ze weer alleen thuis zat en haar sollicitaties afhandelde.

Toen haar ww-uitkering ten einde kwam en er nog steeds geen baan was gevonden, dreigde daar de bijstand. En zag ze een advertentie voor iets wat ze goed zou kunnen doen. En waar ze per direct mensen zochten.

Ga maar schrijven, zei haar kat.

En dat deed ze. En ja hoor...ze konden direct iemand gebruiken. Helaas was het een heel raar bedrijf wat maar een pover uurtarief betaalde. Dat was nog niet zo erg, maar als de Markiezin naar het toilet moest, dan moest ze dat zelf betalen. De uurklok tikte dan niet door.

Maar toch...het was werk en ze pakte het aan. Helaas was wat ze daar verdiende niet genoeg om alle rekeningen te kunnen betalen en dus teerde ze in op haar spaargeld. Al haar tiara''s verkocht ze op Marktplaats.

Tot de dag kwam dat ook die spaarpot leeg was. En haar oude sok ook.

Goh zei de kat, gelukkig heb je nog steeds goed voor mij gezorgd. Elke dag lekkere kattenbrokjes van de Lidl. En een lekkerrrrrrrrr bakje melk!

Nu wordt het tijd dat ik voor jou aan het werk ga.

En Fluks trok hij haar Groene Laarzen aan en ging naar de grote stad in de buurt. Daar was net een Euroconferentie aan de gang en alle hotemetoten waren aanwezig.

Zoekt u nog een goede coach zei de kat tegen de hotemetoten. Iemand die u kan helpen om uw krachtige zelf te vinden, zodat u nog meer zult 'shinen op deze conferentie??

De kat had een groot billboard door zijn hondenvrienden laten tekenen en dat laten neerzetten vlakbij het Expogebouw van de Euroconferentie. “supercoach heeft nog enkele plekken – schrijf u nu in”. En dat in vele talen.

Oh...dan moest deze coach wel heel erg goed zijn, als ze zulke dure reclameplekken kon betalen. En ze schreven zich alle 200 in en betaalden met klinkende munt aan de kat.

Hoe heet deze coach?? 

Dat, zo zei de kat spinnend, is de Markiezin van Carabas!

Pennywise Poundfoolish

Al de hele week ziek thuis. Ik slaap zo lang, alsof ik in een winterslaap ben afgegleden. Gelukkig heb ik genoeg voorraad in huis en aan het lijf om het nog heel lang uit te houden. Wel grappig; zoonlief vroeg of ik woensdag na mijn werk langs wilde komen; gewoon gezellig.

Ik zei dat ik niet gewerkt heb die dag omdat ik ziek ben, dus niet in zijn stad. Als een echte man vroeg hij verder niks en als een echte binnenvetter zei ik ook niks. Mea Culpa.

En dan wetende dat ik de eerste week van dit jaar ook al niks verdiend heb, want bedrijf is een weekje dicht. Dus twee weken zonder inkomsten. Dat is al genoeg om nu al stress te hebben.

Gelukkig merk ik dit pas in februari, want krijg mijn verdiensten altijd pas halverwege de maand volgend op de verdienmaand. Ze moeten natuurlijk wel zorgvuldig mijn toiletbezoekjes van mijn gewerkte uren kunnen aftrekken!

Dat betekent voor mij dat alle extra's nu ingezet moeten worden om mijn inkomen op niveau te brengen. Hoezo sparen?

Soms denk ik dat ik geldzaken niet zo slim regel als ik denk.

Dat ik mijn kachel nooit harder zet dan 18,5 graden heeft er misschien wel voor gezorgd dat ik ziek ben. Dat ik me niet aanmeld bij de Voedselbank; hou ik die 180 euro voor boodschappen etc gewoon 'lekker' over. Om te sparen! Nee, ik koop mijn boodschappen zelf wel. Laat inderdaad een gezin er maar van profiteren.
Of gewoon niet werken en bijstand krijgen. Geen werkstress meer. Denk wel dat ik bijstand-stress krijg dan. Ik hou er zo niet van om betutteld te worden. Dan liever de lucht in.

Of nog handiger; had ik maar een rijke vriend/man/vriendin/minnaar.  Dat zou waarschijnlijk ook wel wat minpuntjes hebben, maar van een afstand lijkt me dat toch reuze!

Maar ja, wat Dr Watson zich al afvraagt:

Geen sugar-daddy materiaal.

De (schone) slaapster

Ik slaap, ik wil slapen, ik wil alleen nog maar slapen, veilig onder mijn dekbed en dan een gat in de dag. Ben moe, mijn armen voelen alsof ik 100 kg heb opgetild. Jemig de pemig, want tegelijkertijd kan ik het me niet permitteren om ziek te zijn of gewoon niks te doen. Heb geen koorts, wel klammig als ik wakker word, dus zal wel een raar virusje zijn. Of gewoon een enorme hekel om naar mijn werk te moeten. :)

Ik moet blijven zoeken naar een leukere baan of een bron van inkomsten, alweer zoeken, zoeken zoeken. CV weer pimpen, weer leuren met mijzelf.

God wat ben ik blij dat ik niet meer date. Dat is nog erger. Met jezelf leuren. Vind mij leuk!

Nee, ik ben wel klaar met iedere keer weer "Tot onze spijt" te moeten horen. Dus neem ik me voor dat gewoon niet meer te horen. Niet meer. Alleen nog maar; goh, wat jammer dat jij niet bij ons werkt! Of voor ons.

Zo!

En toch weet ik dat ik mezelf wel even rust moet/mag gunnen. Time-out. Omdat ik anders het echt niet meer trek. En die lol wil ik de werkgever niet gunnen. Dus nog maar weer een berg vitamine(pillen)  erin en zo direct weer op tijd naar bed.

En vooral op tijd lachen om dingen. Heel veel lachen.

Goodnight

Stond een artikel in het Parool van dit weekend over de telefonische hulplijn Amsterdam. Dat trok mijn aandacht, want ik heb enige jaren als vrijwilliger voor zo'n hulpdienst gewerkt in mijn regio.

We kregen een gedegen opleiding, er was een heel heel goede directeur en de klad begon erin te komen toen van hogerhand de subsidiekraan werd dichtgedraaid, ondanks dat die hulpdiensten konden aantonen dat we juist steeds meer telefoontjes te verwerken kregen. We zijn 24 uur per dag te bereiken en allemaal vrijwilligers bemannen de telefoon. Nee joh, lekker fuseren. Het leek wel het bedrijfsleven!

Iedere zoveel weken had je ook een nachtdienst en dan kreeg je uiteraard mensen die zeer eenzaam waren, of mensen die op het punt stonden hun eenzaamheid op te lossen. Permanent. Intensieve gesprekken waren dat.

Maar er was ook genoeg te lachen. Soms dachten mensen dat ze op die manier gratis aan hun gerief konden komen. Ik vond dat tenminste altijd erg komisch, maar mijn meeste collega's waren meestal not amused.

Dit soort gesprekken mochten wij altijd afkappen trouwens en daarbij uiteraard wel beleefd, maar direct aangeven dat wij daar niet voor zijn (en dan het nummer van Geile Gerda geven dacht ik er zelf altijd bij, maar ja, dat zal mijn dirty mind wel zijn).

Toen ik het steeds moeilijk te combineren vond met mijn betaalde baan, ben ik ermee gestopt. Maar denk nog wel regelmatig terug aan die tijd.

Bovenstaande kwaliteit - goed kunnen luisteren - zal wel zijn waarom ik regelmatig mensen aan de telefoon of een ander modern communicatiemiddel heb die mij ook dit soort kwaliteiten toedichten.

Tijdens de opleiding leerde ik ook al - wat ik al snapte - dat de grootste valkuil van goed kunnen luisteren is, dat je zelf niet meer gehoord wordt. Of dat niet meer wil of kan.

Ironisch dat ik voor mijn werk dan 100 x per dag onbekende mensen bel en pas na 3 x nee de volgende mag bellen met mijn verkooppraatje.

Nou, net weer een uur skypen gedaan en dan zit de avond er al weer bijna op. Nu dus nog maar eventjes naar Sherlock kijken op de BBC. Heerlijke serie, hoog tempo.

Uptempo zwijmel

Lekker uptempo nummer uit een tijd waarin we jong en tamelijk onschuldig waren. Gewoon vrolijk, kleurrijk en optimistisch.



En de V&D dit soort shirts verkocht (een jaartje later denk ik).

V&D??

Ha die Frans - God Kveld!

De hele week niet aan het werk - bedrijf is dicht en wij krijgen dus niks betaald -  en ik merk dat ik niet echt een plan heb gemaakt. Behalve dan uitrusten. En kennelijk heb ik dat nodig want ik slaap veel. Ben moe. Grootmoe.

Dat is wel retesaai. Niks te vertellen over uitstapjes, mensen die ik zag, mensen die mij wilden zien. Of een reisje. Of zoiets.

Dus vandaag mezelf maar bij kop en riante kont gepakt en na alweer een ochtend reken- en regelwerk (waar ik zo langzamerhand ook wel tamelijk gestoord van word) mijzelf in de bus geslingerd, want ik heb tenslotte een maandabonnement en ergens heen gereden.

Wat was het heerlijk koud. Kon ik eindelijk die dikke sjaal om die ik jaren terug gebreid heb met een bijpassende baret.

Dus in de stad aangekomen bedacht ik wat ik dan doen zou. Niet doelloos shoppen. Dat kan niet en is niet verstandig dus NIET doen. Heb ook niks nodig.

Wel doen; iets moois zien. Balsem voor de ziel.

Dus naar het Frans Halsmuseum geweest en dat was zeker mooi. Moest wel bijbetalen - heb Museumjaarkaart - , dus helemaal budget-neutraal was het niet, maar ja...dat kon nog wel. Wat ik heel leuk vond is dat naar sommige schilderijen van mannen met baardjes, mannen keken met dezelfde haardracht en baardjes. Alleen hadden ze er vaak dan nog zo'n dikke bril bij op. Of een sullig mutsje, maar voor de rest...ze konden zo op dat schilderij.  Wat mooi geschilderd. En na 500 jaar nog zo levendig!

Had deze week een boek uitgelezen over een periode in de 80-jarige oorlog en omdat ik grote interesse heb in kostuumhistorie zag ik veel terug in de schilderijen. Dan geniet ik driedubbelop.

Liep terug en nog even de Hema ingedoken en mmmm....moest me enorm inhouden om geen schattige babysokjes te kopen of kleertjes of mutsjes. Toch maar niet gedaan.  Mijn kleindochter heeft kleertjes zat. 

Bij de bushalte zaten twee dames een heerlijk patatje te eten, met pindasaus. Oh het water liep me in de mond. Toch maar braaf naar huis gegaan en thuis maar een portie gebakken aardappelschijfjes gemaakt. Met pindasaus. En daarna even een kwartiertje de tuindeur opengezet, anders ruik ik de hele avond naar een Belgische frietkot.

En nu maar lekker onder een fleecedekentje nog een beetje breien of slapen. Wat een aparte week weer. Alweer intensief contact met diegene van wie de vriendin alleen met een trouwring verder wilde. Skypen, appen en bellen en dan merk ik dat waar ik mee zit een beetje onder de Finse sneeuw ligt.

En dan belt mijn moeder ook nog elke dag om te melden hoe het met haar lover gaat, of haar vriendin of haar heupen. Of hoe het staat met mijn broer. Maar dat weet ik allemaal al. En of ik even een boek voor haar kon bestellen. Hoppa....nu besteld, morgen in huis.  Jammer dat ze dat zelf niet wil leren. Of kan.

Zou graag nog een week niks hoeven doen, maar helaas patatje pindakaas, moet ik toch echt volgende week weer terug naar 100 x per dag hetzelfde verhaal vertellen. Ik merk wel dat een heel jaar werken, zonder vakantie me meer heeft gedaan dan ik dacht. 

Another Year - Goodnight

Altijd fijn dat ik films en series kan opnemen als ik tijd of zin heb om tv te kijken.

Zo nam ik ergens in de zomer Another Year op.

En keek 'm vanavond.

Over geluk en een gelukkig huwelijk, maar ook over voor elkaar klaarstaan, zonder oordeel, nou ja, totdat je tot de innercircle komt, de familie. Heten ze nog Tom en Gerri ook. Die sloegen elkaar altijd de hersens in, maar zij reiken elkaar met liefde een onbespoten tomaat uit het groentetuintje aan.

En schenken nog meer wijn aan vrienden die eigenlijk al teveel hebben gedronken. Of nog moeten rijden.
Dat vond ik tamelijk apart om te zien. Een vrouw die als psycholoog werkt en dan zulke vriendschappen heeft. Alsof ze het nodig heeft om zich superieur te voelen.

Ze hebben vrienden die allemaal minder gelukkig zijn, die tobben met het leven. Maar nog steeds mogen ze bij het koppel aanwaaien. En is het echtpaar een rustpunt in het leven van hen die het minder goed getroffen hebben. Dat straalt het echtpaar ook wel uit; Kijk ons het eens goed doen.

Voor mij om een warm echtpaar te zien en mijzelf in mijn fleecedekentje op de bank. Voelde me  een Mary die toekijkt naar een echtpaar die het wel voor elkaar heeft. En waarvan ze weet dat dit niet meer binnen haar bereik ligt.

Ik las in een recensie op Moviemeter een treffende zin:

Leigh schetst geen utopisch ideaalbeeld van een harmonieus liefdevol gezin, maar juist een scherpe sociale kritiek verbeeldt van dit zogenaamde ideaal, de onverbiddelijke en harteloze keerzijde van de medaille voor wie buiten de grenzen van het warme nest valt.

Mooie film.

Godaften

Soms verbaas ik me erover dat mensen zomaar - nou ja zomaar - radicaal van mening kunnen veranderen en wel zo,  dat dit totaal tegenovergesteld is aan wat ze al jarenlang beweren tegen mij. En waarvan ik dacht; als dit echt zo is, dan moet je er ook naar handelen. Alleen dat handelen dat zag ik weinig.

Maar wellicht ben ik een ouwe zuurpruim die zelf niet meer kan veranderen en ben ik te recht door zee.

Zo hoorde ik van een man dat hij ook grootouder zou worden. De vriendin van zijn zoon was toen nog maar net 2 weken overtijd.
De hele wereld mocht het direct weten. Feestboek, DWDD, NOS-journaal. Enfin....de hele online wereld gaf een duimpje omhoog.
Wat ik heel apart vond is dat die dame nog bij haar moeder woont en de zoon van Man ook nog thuis woont. Terwijl hij toch echt, op papier, al ruim ruim volwassen is.

En geen enkele vruchtbare poging doet om woonruimte te zoeken. Een beetje halfslachtige poging en tsja....dat lukte niet.

En Man wilde  daar al jaren vanaf want zoonlief betaalde geen of minimaal kostgeld, maar leefde wel het leven van een man van de wereldstad(terwijl hij in een klein durpje woont).
En natuurlijk kan je dik leven als je nog bij pappie woont en € 50,-- per maand al veel geld vindt voor onderdak, gas, water, licht en eten op tafel.

Ik snap deze verhouding niet helemaal, maar het is wel iets wat kennelijk tegenwoordig veel vaker voorkomt. Jongeren die lang thuis blijven wonen, onder het mom van dat ze niks kunnen vinden. Nee, geen luxe-appartement of een huisje binnen de Ring, maar er zijn echt wel kamers te huur of twee. Die kinderen van mij is het door de jaren heen gelukkig wel gelukt om iets te vinden. En wonen alweer een hele tijd zelfstandig. En zijn ook bijzonder zelfstandig. Mijn dochter deed er in mijn ogen ook vrij lang over, maar ze heeft toch echt wel een tijd in het buitenland gewoond. Maar misschien is een Mea Culpa op zijn plaats.

Maar goed; had hij me net de week daarvoor uitgebreid verteld dat hij een ultimatum had gesteld en dat hij de prijs van het kostgeld ging verhogen en dan moest zijn zoon dus maar binnen zoveel tijd het huis uit als hij dat allemaal niet wilde, kwam hij met deze mededeling op de proppen.
En oh ja; hij ging de bovenverdieping helemaal als huisje voor zoon en schoondochter herinrichten en dan nam hij de benedenverdieping. Zo leuk.

Leuk?

Ik zou als ouder helemaal niet zo blij zijn dat mijn zoon iemand zwanger maakt die nog bij haar moeder woont en hij nog bij mij. Geen plan, geen idee en al helemaal geen idee van wat verantwoordelijkheid en volwassenheid betekent. Echt wel meer dan een paar stoere tattoes op je lijf en een hippe outfit en baardje. En dat moet dan straks een kind opvoeden.

Maar nee hoor...ik zag het mis; hij is zo blij om Opa te worden en straks lopen we lekker samen met de kinderwagens. Tsja...ik voelde me alweer de enige die kritiek had en dat voelde niet zo prettig.

Heb dit alles wel tegen hem gezegd; mijn verbazing over dit alles en ik heb ook onthouden dat hij me een keer zei dat hij mijn volharding en niet afwijken van mijn eigen koers juist zo bewonderd.

Hij is superblij dat hij straks alles van dichtbij mag meemaken. Ik weet dat hij heel wat jaren van zijn zoon heeft moeten missen en misschien is dit alles wel compensatiegedrag.
Wat betekent dat zijn zoon daardoor een nogal verwende jongeman is geworden, die erg op uiterlijke zaken is gericht. Nogal makkelijk als je helemaal geen geld uit hoeft te geven voor woonruimte en om te leven, maar alles aan spullen kan uitgeven. Maar ook; dat het dus niet in je hoofd onder dat blitse petje opkomt dat je eigen vader veel minder geld te verteren heeft door jouw Ik-blijf-in-het-nest-gedrag. Voer mij!!

Hoe kan het dat Man nu alles met de mantel der liefde bedekt. Is hij misschien bang om niet meer betrokken te worden bij het leven van zijn zoon? Dat de geschiedenis zich straks herhaalt en hij zijn kleinkind niet (genoeg) ziet? Of schuurt het alleen zijn toch harder dan hij iedere keer roept.

Maar nogmaals; misschien projecteer ik mijn eigen angsten wel op hem. Ben ik zelf bang dat ik er maar bij hang bij mijn kinderen. Ondanks de rechte weg en de opvoedkunde.

Bedenk maar weer dat kinderen opvoeden niet een Pokemon spel is...allemaal verzamelen en game over.

hyvää huomenta!

Goed nadenken dat ik op tijd mijn boekenbon aanvraag die ik bij een online enquete-bureau verdiend heb, zodat ik straks, in de boekenweek, een gratis boek kan kopen en er ook een gratis NS kaartje mee verdien, door het boekenweekgeschenk.

Dus nu al in aktie komen voor iets in Maart.

Regeren is vooruitzien.

Maar soms is het ook wel prettig om niet verder dan de dag zelf te kijken. Niet constant bezig te met het 'straks' en het tijdstip van stel dat. Te vaak heb ik gedacht in termen van stel dat en stel dat gebeurde niet. Of gewoon iets anders.

Dus ik stel dat ik zo direct eens een lekker kopje thee neem en een stukje ga breien. Vanochtend al heerlijk gelopen dus dat is al binnen. Het wordt hier trouwens donker en koud, dus misschien kachel iets hoger dan 15 graden is wel aangenaam.

Stel dat ik me voorneem vandaag dat er niks (meer) hoeft. Zou dat niet fijn zijn. Ik ben vrij tenslotte.

Volgende week ga ik voor het eerst een paar uurtjes oppassen op kleindochter. Ze is alweer een kilo zwaarder (goh...net Oma!) en 5 cm gegroeid. Wat gaat dat hard toch. Allemaal prima volgens de richtlijnen van het Consternatiebureau.

Bonjour!

Zo dan, tweede dag van het Nieuwe Jaar.

En een gewone maandag, met om 12.00 uur  het 'gewone' geluid van de oefening van "stel dat de Russen invallen".

Keek, terwijl het hagelde,  een documentaire die ik opnam over de Russische kunstenaar Faberge, bekend van zijn eieren. Hoe hij talloze kunstvoorwerpen maakte voor de Russische Tsarenfamilie, die in 1913 nog een feestje vierde want ze regeerden al 300 jaar. Slechts vier jaar later waren ze allemaal vermoord door de Revolutie.

En hun eieren en kunstvoorwerpen werden verkocht om er brood voor het volk van te kopen.

Wat me deed denken aan nog weer 100 jaar terug, of eigenlijk iets langer, toen een Franse Koningin, toen ze hoorde over de honger onder haar volk, die geen brood meer had,  gezegd zou hebben dat ze dan toch gewoon Cake konden eten?

Enfin je me rappelai le pis-aller d’une grande princesse à qui l’on disait que les paysans n’avaient pas de pain, et qui répondit : Qu’ils mangent de la brioche.^[

Ook die familie is er niet meer. 

Hoe zit dat eigenlijk nu, met de Royals van nu. Is er nog steeds zo'n inmense afstand tot wat er leeft onder het volk? Of hebben ze geleerd van hun hofluisteraars dat het beter voor hun imago is dat ze 'meeleven' en 'goede dingen' (en dan vooral zichtbaar) doen. 

En ondertussen wel blijven genieten van hun bevoorrechte positie. 

Is er 100 jaar na 1917 veel veranderd?

En zijn de Royals nu vervangen door de Elite, de bovenlaag die ook niet echt weet dat er mensen zijn die van € 30,-- per week boodschappen moeten doen. Of nog blij zijn dat ze dat kunnen doen.

Maar die wel kijken naar die Elite en denken dat zij net als de dames Kardashian ook zulke kleding willen dragen, daar recht op hebben en als ze dan schoenen willen kopen van € 150,--, nou...dan moet dat gewoon kunnen!

Ik wil niet eens zulke schoenen, noch zo'n ei, maar het is niet zo dat ik helemaal niets meer begeer. Niets menselijks is mij vreemd.

Dus mijn begroting er maar weer bijgepakt. De huur is afgeschreven, blij dat dit allemaal lukt, alle rekeningen over 2016 zijn betaald. Ik vind dat ik heel erg trots mag zijn op mijzelf. Heb het goed gedaan. En ik weet zeker dat ik het in 2017 ook weer goed ga doen. Omdat ik dat kan en wil.

Het geeft me zo ontzettend veel rust om een kloppende begroting te hebben. Het niet meer hebben van een auto is soms vagijn met peren, maar het niet meer hebben van onverwachte grote kostenposten voor diezelfde auto scheelt me bakken met stress. 

Ben Motormaniaman dus nog steeds dankbaar dat hij me op het spoor zette van mijn boekhouding in Excel uit te werken en te gaan budgetteren en begroten. 

Zo, nu eerst een vers kopje theeeeeeeeeeee op mijn plek onder de zon. Diegene die altijd om me heen is en van me houden kon, dat ben ik kennelijk zelf.  Prima. Laat ik dat maar eens gaan doen dan. 

Goede morgen!

Oudejaarsavond in mijn eentje doorgebracht. Niet zielig hoor. Ik denk dat heel veel mensen er veel voor zouden geven om vooral op die avond eens te kunnen doen wat zij echt zelf willen.

Oliebolletje van de bakker (geen zin om voor 1 persoon oliebollen te staan bakken), wat toastjes met smeersels, er stond al maanden een fles Cava in de koelkast - van mijn dochter gehad - en ik bedacht me dat ik niet tot 00.00 uur hoefde te wachten, want er was toch niemand om mee te toasten en het leek me wel een goed begin van de laatste avond van het jaar. Een beetje sprankelend de avond doorbrengen.

Naar een aflevering van Sherlock gekeken, beetje Cabaret en een heel oude Diner for One op de Duitse tv, maar het kon me allemaal niet echt boeien moet ik eerlijk zeggen, een beetje breien, een ontzettend brave en saaie avond. En toch was het ook wel weer goed.

En ook nog een groot deel van de avond besteedt aan administratieve zaken. Die nog net op de valreep van 2016 gedaan konden worden om er zo in 2017 voordeel van te hebben.

Kreeg nog een appje met een filmpje dat iemand verzond omdat hij van me houdt. Maar dat zal hij wel aan al zijn kennissen hebben verzonden, want anders zat hij wel naast me op de bank.

En eerlijk gezegd is dit dan zo'n sentimentele avond dat iedereen kennelijk dit soort dingen stuurt.

Diegene van wie de relatie alweer werd opgezegd bracht de avond met haar en een boek door. Mensch....daar zou je toch zo een foute comedy van kunnen schrijven. Eruit met die vrouw. Vooral als ze zelf aangekondigd heeft dat ze alleen met een ring om haar vinger verder wil en anders is het voor de 25e keer uit.

En dan niet een plan hebben he...niet zo stoer zijn dat je echt gaat.

Geef mijn portie maar aan Fikkie.

En zelfs puppies heb ik niet. Niks om te aaien of om mee te kroelen. Of tegenaan te praten.

En dan toch de 1e ochtend van de eerste dag van het Nieuwe Jaar opstaan en denken: goh...lekker geslapen, vuurwerk dat viel allemaal reuze mee - Aleppo is erger - en lekker douchen en de dag beginnen.

Genoten van het Nieuwjaarsconcert op tv en ondertussen de boom afgetuigd, alle ballen en spullen in hun dozen. Alle waxinelichtjeshouders weer opgeruimd. versieringen weggehaald en de Kerstkrans van de voordeur. Hoppa.....welkom Nieuw Jaar.

Eerste was gedraaid van het Nieuwe Jaar en wat rook het lekker in huis daardoor. Simpele ziel ben ik; dat ik blij word door de geur van wasmiddel.

Een vers kopje thee.
Het vooruitzicht dat vanavond een nieuwe reeks Sherlock afleveringen op de BBC begint.
Een nieuwe administratiemap voor 2017 aanleggen.
Niet meer tegen beter weten in denken dat het beter wordt dit jaar; anders, maar beter is te optimistisch; dat durf ik niet meer.

Misschien nog maar een dag in mijn veilige hol blijven, de buitenwereld buiten sluiten. Kan best; er komt hier nooit iemand spontaan langs - iedereen verwacht altijd dat ik dat wel doe bij hen.

Maar ook: be carefull what you wish for. Straks komt er toch iemand langs en dat zal dan wel iemand zijn waar ik totaal GEEN zin in heb hahahah....!!

Misschien moet ik dit jaar eens een anti-feest organiseren met Chateau Migraine en matig interessante hapjes.