We kregen een gedegen opleiding, er was een heel heel goede directeur en de klad begon erin te komen toen van hogerhand de subsidiekraan werd dichtgedraaid, ondanks dat die hulpdiensten konden aantonen dat we juist steeds meer telefoontjes te verwerken kregen. We zijn 24 uur per dag te bereiken en allemaal vrijwilligers bemannen de telefoon. Nee joh, lekker fuseren. Het leek wel het bedrijfsleven!
Iedere zoveel weken had je ook een nachtdienst en dan kreeg je uiteraard mensen die zeer eenzaam waren, of mensen die op het punt stonden hun eenzaamheid op te lossen. Permanent. Intensieve gesprekken waren dat.
Maar er was ook genoeg te lachen. Soms dachten mensen dat ze op die manier gratis aan hun gerief konden komen. Ik vond dat tenminste altijd erg komisch, maar mijn meeste collega's waren meestal not amused.
Dit soort gesprekken mochten wij altijd afkappen trouwens en daarbij uiteraard wel beleefd, maar direct aangeven dat wij daar niet voor zijn (en dan het nummer van Geile Gerda geven dacht ik er zelf altijd bij, maar ja, dat zal mijn dirty mind wel zijn).
Toen ik het steeds moeilijk te combineren vond met mijn betaalde baan, ben ik ermee gestopt. Maar denk nog wel regelmatig terug aan die tijd.
Bovenstaande kwaliteit - goed kunnen luisteren - zal wel zijn waarom ik regelmatig mensen aan de telefoon of een ander modern communicatiemiddel heb die mij ook dit soort kwaliteiten toedichten.
Tijdens de opleiding leerde ik ook al - wat ik al snapte - dat de grootste valkuil van goed kunnen luisteren is, dat je zelf niet meer gehoord wordt. Of dat niet meer wil of kan.
Ironisch dat ik voor mijn werk dan 100 x per dag onbekende mensen bel en pas na 3 x nee de volgende mag bellen met mijn verkooppraatje.
Nou, net weer een uur skypen gedaan en dan zit de avond er al weer bijna op. Nu dus nog maar eventjes naar Sherlock kijken op de BBC. Heerlijke serie, hoog tempo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten